Via de De Unz-recensie • Een alternatieve mediaselectie, zie daar links en afbeeldingen, google translate
Jan Adrian Schlebusch: Nee, Oswald Spengler (en diverse moderne geestelijken), het christendom is geen linkse religie
KEVIN SULLIVAN • 30 MAART 2023• 1.700 WOORDEN • 3 COMMENTS •
Ook door Kevin Sullivan: Stephen Wolfe’s THE CASE FOR CHRISTIAN NATIONALISME – Een christelijke patriot over de nationale kwestie
Oswald Spengler zei ooit op dat “christelijke theologie de grootmoeder is van het bolsjewisme”, wat betekent dat het geloof van onze vaderen impliciet het marxistische universalisme en egalitarisme onderschreef. Helaas zijn meer dan weinig jonge conservatieven het daarmee eens en koppelen ze de opkomst van modern radicaal linksisme aan traditionele christelijke principes. Christelijke linksen zijn het er ook mee eens en denken dat het leven en de leer van Christus impliciet hun ideologie onderschrijven, niet in de laatste plaats Open Borders: “Jezus was ook een vluchteling!” Maar in een nieuw boek, Assailing the Gates of Hell: Christianity at War With the Left, laat Jan Adrian Schlebusch, hoofd van het Reformed Christian Pactum Institute, zien dat authentiek christendom echt rechts is, eenbolwerk van traditie, en niet alleen onverenigbaar met het marxisme en zijn varianten, maar zelfs (zo betoogt hij) met het klassieke liberalisme. Het christendom is niet ambivalent over het voortbestaan van naties en vereist zeker geen open grenzen.
De meeste “conservatieve” christenen, met name professionele apparatchiks in Conservatism, Inc., en haar dochteronderneming CuckChristian, negeren de demografische realiteit en de Grote Vervanging uit angst om ” racistisch ” genoemd te worden. Zo schrijft Schlebusch dat “de belangrijkste reden waarom rechts de cultuuroorlog verliest ” is vanwege het “ overheidsbeleid om massale immigratie uit de Derde Wereld toe te staan”, dat, tot grote vreugde van verraadlobbyisten, “niet alleen demografisch de blanke bevolkingsgroepen van westerse landen om hun sociale cohesie en christelijke culturen te ondermijnen, maar ook letterlijk hun eigen kiezers importeren .”
En, zo betoogt hij, “open grens immigratiebeleid leidt tot sociaal-politieke rampen” en het “feministische wereldbeeld met zijn afkeer van kinderen leidt tot nationale en culturele zelfmoord.”
Schlebusch, een Zuid-Afrikaan die de massale verkrachting en moord op zijn volk heeft gadegeslagen in naam van de ‘multiculturele democratie’, heeft verschillende eeuwen intellectuele geschiedenis samengevat in een beknopte inleiding over de hachelijke situatie van het Westen en wat christenen daaraan zouden moeten doen.
Schlebusch herhaalt Erik von Kuehnelt-Leddihn en anderen door uit te leggen dat het moderne linksisme het misplaatste, ideologische liefdeskind is van de Verlichting en de Franse Revolutie . Hij opent met een bespreking van liberalisme als de filosofische basis voor politiek en cultureel linksisme, en verbindt hun geschiedenis met Satans leugen in de Hof van Eden. De slang vertelde de mens dat hij zijn eigen God kon zijn en zichzelf de maat en standaard van alle dingen kon maken. Dit verlangen naar vergoddelijking en soevereiniteit, om onze eigen morele wet te maken, vormt de kern van het moderne linksisme.
Gebaseerd op het individualisme en het egalitarisme dat impliciet is in de theorie van het sociaal contract, vertegenwoordigde het liberalisme een aanval op de traditionele sociale orde. Het christendom zat vol met instellingen die bemiddelden tussen het individu en de staat. Schlebusch schrijft:
Het kerngezin is niet de enige sociale en verbondsstructuur die door God is ingesteld. … We maken allemaal deel uit van een specifieke etnische groep, waarin God ons heeft geplaatst, zodat sommigen ons voorrang kunnen geven wanneer we hulp nodig hebben en zodat we voorrang kunnen geven aan anderen wanneer zij in nood zijn. … Dit alles – het kerngezin, de clan (of uitgebreide familie), de gemeenschap, de natie (ethnos) en de kerk – zijn sociale realiteiten en verbondsstructuren die door God zijn ingesteld om ons niet alleen als individuen te beschermen, maar ook om te helpen wij en degenen om ons heen bloeien tot eer van God.
Maar het ouderwetse liberalisme beschouwde deze structuren als belemmeringen voor vrijheid en individuele soevereiniteit. Dat individualisme bracht uiteindelijk radicale linkse, collectivistische ideologieën voort, die op hun beurt die bemiddelende instellingen aanvielen en vernietigden, waardoor het individu naakt achterbleef voor het collectief.
Marxistisch materialisme, schrijft Schlebusch, vertegenwoordigde een aanval op de openbaring en een frontale aanval op de christelijke morele, sociale en culturele orde. Filosofisch materialisme’ veronderstelt atheïsme’ en ‘vormt het marxistische wereldbeeld, en komt niet alleen tot uiting in zijn economische theorie, maar ook in zijn wetenschapsfilosofie, zijn geschiedschrijving en zijn begrip van de menselijke samenleving’.
Het opgeven van transcendentie en morele absolute waarden zoals goed, kwaad en rechtvaardigheid, zo moesten de mensen geloven, zou een grote stap zijn in de richting van ‘verlichting’. Het was Vooruitgang. Losbandige overgave was het resultaat, en het gezag van religieuze en culturele instellingen verschoof naar wetenschappers, die een nieuwe priesterlijke klasse werden toen het Westen een ” tijdperk van de rede” inging, gescheiden van de goddelijk geopenbaarde waarheid.
Edmund Burke noemde het terecht een ‘nieuw veroverend rijk van licht en rede’, en voorspelde het begin van een tijdperk van ‘sofisten, economen en rekenmachines’. Een modern voorbeeld dicht bij huis: het faucisme – de aanbidding van een 80-jarige zelfhandelende overheidsbureaucraat die potentieel dodelijke vaccins verspreidde om een ‘pandemie’ te bestrijden.
Hoewel het marxisme in zijn totalitaire communistische vorm Rusland en China veroverde, kon het niet zegevieren in Europa. Gedreven door economisch determinisme geloofden marxisten dat de onderdrukte arbeiders uiteindelijk vervreemd zouden raken van de kapitalistische klasse en deze omver zouden werpen. Maar in de Eerste Wereldoorlog voerden arbeidersjongens, Tommy’s en Fransen oorlog tegen moffen uit de arbeidersklasse in loopgraven langs het westelijk front. De opkomst van een middenklasse die bestond uit miljoenen sterk bij vakbonden aangesloten arbeiders verstikte ook de aantrekkingskracht van klassenstrijd.
Die mislukking bracht de marxisten ertoe om zich opnieuw te concentreren op cultuur en een ‘mars door de instellingen’. Door de organen van culturele verspreiding te veroveren – de kunsten, media, entertainment en onderwijsinstellingen, met name universiteiten – herschikten neomarxisten het culturele meubilair door propaganda te maken voor de massa’s, die hun consumenten-, culturele en zelfs religieuze voorkeuren vormden. De neomarxisten vielen ook het hart van een volk aan door hun geschiedenis opnieuw te vertellen, bijvoorbeeld de oorlog tegen geconfedereerde monumenten .
Cultureel marxisme is een aanval op christenen en hun kerken, hoewel de aanval tot voor kort, met de opkomst van de machtige “LGBT”-lobby, meestal een verkapte poging was om raciale, etnische, nationale en familiale bindingen te ondermijnen. Een deel van deze uitvlucht omvat de vernietiging van de Europese christelijke cultuur via de verspreiding van multiculturalisme en openbaar secularisme.
Een belangrijk onderdeel van het multiculturalisme is de etnische, raciale en religieuze transformatie van historisch Europese en christelijke volkeren via massa-immigratie en dwingend secularisme. Natuurlijk was het uiteindelijke doel van de Culturele Marxisten om Christus en het Geloof af te schaffen als het centrum van de Westerse samenleving en de belangrijkste loyaliteit van de Westerse mens.
Schlebusch laat ook zien dat de huidige crisis in het Westen voortkomt uit de Babylonische gevangenschap van de Kerk. “De institutionele kerk”, zegt Schlebusch, “is enorm gecorrumpeerd en beantwoordt zeker niet aan de roeping en koninklijke status van de bruid van Christus: de hedendaagse kerk is zwak, machteloos en passief. Ontelbare ketters en lafaards bemannen haar preekstoelen. Het historische christendom is al grotendeels verwoest.”
De preekstoelen zijn overgegeven aan een nieuw “evangelie” dat de oude gnostische ketterij nieuw leven inblaast, maar dan ingesmeerd met een laagje “christendom”. Het neognosticisme deelt met zijn oude voorouders een “ontkenning van het gezag van goddelijke openbaring en een afkeer van de werkelijkheid als een schepping van God“. De afwijzing door de linkse theologie van doctrines met betrekking tot de schepping, de maagdelijke geboorte en de fysieke opstanding van Christus is gebaseerd op die afwijzing. Zelfs ‘conservatieve’ kerken hebben het antinomianisme omarmd, dat niet alleen het aardse gezag en de regering afwijst als ondergeestelijk, maar ook de goddelijke en natuurlijke wet als middel om een rechtvaardige sociale orde te scheppen.
Het neognosticisme ondersteunde het materialisme van het cultureel marxisme met een irrationeel dualisme – een uitvloeisel van alle vormen van gnosticisme zoals het manicheïsme – dat de kerk heeft besmet:
In een infusie van twee antithetische ideologieën, zijn reguliere theologen hun instemming met cultureel-marxistisch egalitarisme gaan rechtvaardigen op basis van een neo-gnostische premisse, namelijk de suprematie van spirituele over fysieke realiteiten. Vervolgens gaan ze pleiten voor het nivelleren van alle sociale verschillen en sociale hiërarchieën als het onvermijdelijke resultaat van deze premisse.
Maar de historische christelijke religie gaat uit van een morele en culturele orde waarin mannen worden geboren in families en naties. Onze taken, traditioneel gedefinieerd als rechtvaardigheid, zijn hiërarchisch en vloeien naar buiten in een reeks concentrische cirkels. De christelijke plicht om lief te hebben is gerangschikt naar nabijheid en verantwoordelijkheid. Een vroom leven vereist de erkenning van deze werkelijkheden en verkiest het nabije boven het verre, het concrete boven het abstracte.
Moderne christenen hebben de traditioneel opgevatte rechtvaardigheid echter opnieuw gedefinieerd als ‘sociale rechtvaardigheid’, die gebaseerd is op radicaal egalitarisme dat persoonlijke en specifieke genegenheid vervangt door een universele ‘ naastenliefde ‘ en de daarmee gepaard gaande fantasieën van wereldwijde verheffing. St. Paulus zegt bijvoorbeeld dat onder degenen die in Christus zijn gedoopt “er geen Jood of Griek is, geen slaaf of vrije, geen man of vrouw.” In de handen van de linkse moderne geestelijkheid keurt die passage dogmatisch ‘antiracisme’, feminisme, homoseksualiteit en zelfs transgenderisme goed. Maar dit leest de Schrift verkeerd en ontkent de kerkgeschiedenis.
Schlebusch sluit af met een plan voor het trouwe overblijfsel. De ware kerk moet een arsenaal zijn, niet slechts een heiligdom, dat aanvalt en overwint. Dat vereist trouw in kleine dingen in een kleine wereld; dat wil zeggen, de wereld die het dichtst bij ons staat: onze families en gemeenschappen:
Geef geen kinderen af aan onze vijanden, of het nu Netflix, TikTok of zelfs het openbare schoolsysteem is. Omarm het harde werk van thuisonderwijs en/of het bouwen van christelijke scholen.
Stop waar mogelijk en praktisch de handel met onze vijanden en steun lokale, christelijke bedrijven. Nog beter, begin met Andrew Torba’s Gab is een model voor het bouwen van parallelle instellingen buiten de controle van de wereldwijde elites, net als websites zoals VDARE.com die openhartig kwesties behandelen als ras en immigratie – de nationale kwestie.
Koop land, bezittingen en boeken. Bestudeer vechtsporten. Leer hoe je vuurwapens moet gebruiken.
Bouw gemeenschappen van gelijkgestemde individuen. Ga naar de kerk waar een goede te vinden is. Start kerken waar ze niet bestaan.
Schlebusch heeft een uitstekend boek geschreven over de relatie tussen Christus en cultuur. Hij waarschuwt Europese christenen dat het universalistische dogma meer gemeen heeft met de Toren van Babel die God verwoestte – juist omdat de stad en de toren alle mensen verenigden in één taal – dan met Christus en zijn leringen.
En dus moeten christenen vechten tegen degenen die – in de naam van Christus, maar ten onrechte – een invasie in de Derde Wereld uitnodigen die de dood zal betekenen voor de beschaving die christenen en hun voorouders hebben gecreëerd.
Kevin Sullivan schrijft vanuit de Wolverine State.
(Heruitgegeven door VDare met toestemming van de auteur of vertegenwoordiger)