Uit de krant zie onder.
Dit is wat ze willen: een constante stroom van goedkope arbeidskrachten.
Dit is het lelijke gezicht van het kapitalisme – communisme model dat ze voorstaan. Het begon met miranten uit de middellandse zeegebieden. Niet om ons land op te bouwen zoals zij denken. Dat werd gedaan door onze vaders die ploeterden voor een rotloontje door loonmatiging en toen de loonrondes kwamen en de Nederlanders te duur werden, werden er goedkope arbeiders elders gehaald. Zgn. omdat Nederlanders bepaald werk niet wilden doen of omdat er te weinig arbeiders waren. Nee, die arbeiders waren te duur, het werk werd naar goedkope landen overgeheveld en het andere werk ging naar goedkope arbeiders. Alle lasten werden op de maatschappij afgewenteld, lees de belastingbetaler. Zo lang ik bewuster leef zie ik die constante stroom en die constante uitbuiting. Niet omdat wij te weinig willen betalen voor onze producten maar omdat “zij” schaamteloze winsten willen over de ruggen van slaven. “Zij” willen een slavernij want de gewone mens is meer niet waard. Dit weten we nu maar veel meer weten we niet. Zeker niet als je je beperkt tot de staatspropaganda.
Alexandru Balint heeft niets meer te verliezen in Nederland. Daarom durft de 34-jarige Roemeen wél openlijk te vertellen hoe het leven hier is als arbeidsmigrant. Zijn baan in slachthuis Vion en zijn onderdak in een vervallen boerderij in Boxtel is hij toch al kwijt. Slapen doet hij de afgelopen dagen buiten in een tent. Vandaag vertrekt hij terug naar zijn thuisland. ,,Natuurlijk was dit niet wat ik wilde.”
Paul Driessen 24-07-20, 08:00 Laatste update: 12:07 Bron: BD
Het is maandag als Balint zijn verhaal doet. Hij woont dan nog met zeven andere mannen in de uitgeleefde boerderij aan de Bosrand in Boxtel, op drie kilometer van de varkensslachterij. De Roemeen heeft geen goed woord over voor het huis waar hij dan elk moment uit kan worden gezet, omdat hij niet meer werkt voor het uitzendbureau dat het onderkomen voor hem regelde.
Lees ook
‘Vion Boxtel moet dicht, uit solidariteit met personeel’
Kijk dan, hier liggen twee matrassen op de grond in een kamer waar vier mannen slapen
Alexandru Balint, Arbeidsmigrant
,,Geen internet, geen koelkast, soms geen stroom”, somt Balint op. De dertiger laat op zijn telefoon een tiental foto’s zien van de vervallen bende binnen. ,,Kijk dan, hier liggen twee matrassen op de grond in een kamer waar vier mannen slapen. Hoe dan?” Toch wil hij er het liefst blijven totdat hij terugkeert naar Roemenië. Dat klinkt gek, maar zegt veel over zijn situatie. ,,Het is beter dan buiten slapen.”
Naar binnen gaan we niet, daar zitten deze maandag huisgenoten die het niet op prijs stellen als hun landgenoot met de pers praat. Zij willen geen gedoe met het uitzendbureau dat zowel hun werk als huisvesting regelt. Het is precies deze angst om te praten die maakt dat autoriteiten nauwelijks een vinger krijgen achter misstanden met arbeidsmigranten, zo legde onderzoek van deze nieuwssite onlangs bloot. ,,Ik heb hen maar gezegd dat je een local bent met wat vragen. Kom, laten we een stukje lopen.”
Om geen slapende honden wakker te maken, gaat Alexandru Balint liever een stukje wandelen om zijn verhaal te doen.
Om geen slapende honden wakker te maken, gaat Alexandru Balint liever een stukje wandelen om zijn verhaal te doen. © copyright Marc Bolsius
Valse start
Binnen een paar minuten stapt Balint op zijn slippers en in zijn verschoten joggingbroek natuurgebied de Kampina in. Hij vertelt over zijn leven, over zijn opleiding in economie en toerisme, over zijn ouders met hun keurige banen, over zijn broer de topsporter.
De keuze om voor werk naar Nederland te gaan, maakte hij in 2018 met zijn toenmalige vriendin. ,,We verdienden in Roemenië samen iets van duizend euro per maand, dat was niet genoeg om te sparen. Daarom vertrokken we”, vertelt Balint in vloeiend Engels. De start was vals, met waardeloze woonruimte in Schijndel (‘één badkamer voor tien man’) en werk van zestig uur per week in Eindhoven. ,,Niet vol te houden.”
Hier leefden we de Dutch dream
Alexandru Balint, Arbeidsmigrant
De tweede baan was beter, bij een distributiecentrum in Eindhoven. Het stel huurde zelf woonruimte in Weert en kon wat geld opzij zetten. Hiér kwamen ze voor. ,,Hier leefden we de Dutch dream.” In de winter werd het hen ‘te koud’ en gingen de twee terug naar Roemenië.
Begin dit jaar keerde Balint alleen terug naar Nederland, voor nog zo’n avontuur. De Roemeen werkte drie maanden voor een groot elektronicabedrijf in Breda, waar zijn contract niet werd verlengd. ,,Door corona was er minder werk. De nieuwe mensen vlogen er als eerste uit. Mijn laatste dag was op een vrijdag, de dag erna moest ik het Flexhotel in Rotterdam uit. En dan heb je geen thuis meer.” Zo gaat dat vaker, door de constructies waarin uitzendbureaus werk én onderdak regelen.
Op zijn slippers loopt Alexandru Balint in de richting van natuurgebied de Kampina in Boxtel.
De arbeidsmigrant zakte weer af naar Weert, waar hij in een boerderij mocht wonen als hij hielp met schroothandel. Zonder beschermende schoenen zware wasmachines tillen; dat had Balint zo gezien. ,,Na vier dagen ben ik gegaan. ‘Waar ga je slapen?’, vroeg die man. Ik zei: in het weiland. Hij: ‘Links of rechts? Want die grond links is van mij en daar ga jij niet slapen’. Toen ben ik rechts gegaan.”
Bloed en blaren
De dertiger deed wat hij altijd doet als hij zonder werk zit: uitzendbureaus bellen. Zo kwam hij terecht in Boxtel; in de boerderij aan de Bosrand en bij Vion. ,,In het slachthuis spreekt negentig procent geen Engels. Ze sturen je de vloer op en doen met kreten voor wat je moet doen: hoo, hie, haa. Je weet meteen: ik hoor hier niet thuis.” Dat gevoel had niks te maken met de uitbraken van het coronavirus in slachthuizen, waaronder die in Boxtel. ,,Daar was ik niet bang voor.”
Dat bloed kwam allemaal over mijn hand en ik had niet eens een handschoen aan
Balint moest op zijn eerste dag de koppen van dode varkens afsnijden. ,,Als je de slagader in de nek doorsnijdt, komt er veel bloed uit. Dat kwam allemaal over mijn hand en ik had niet eens een handschoen aan.” Door de wrijving tussen zijn natte hand en het handvat van het mes had hij voor het einde van de dag al zeven blaren. Hij laat er een foto van zien op zijn telefoon.
,,Zo kan ik niet werken, zei ik. Ze verbonden heel mijn hand en gaven me de tweede dag een klus voor mijn linkerhand, met een buis die werkte als een stofzuiger. Na drie uur brandde mijn schouder. Toen vertelden ze me dat ik niet efficiënt genoeg was en dat we afscheid moesten nemen.”
Ontslagbrief
,,Ze beweren dat ik zonder iets te zeggen wegging maar dat kan helemaal niet. Je komt de deur van Vion niet uit met je veiligheidsschoenen, shirt, schort, snijwerende handschoen, mes. Die moest ik allemaal inleveren.” Vion blijft bij de lezing dat Balint zélf vertrok en zijn spullen aan een collega gaf. Op zijn officiële ontslagbrief van het uitzendbureau, ingezien door het Brabants Dagblad, staat dat de Roemeen zonder afmelding niet kwam opdagen op zijn derde dag.
Balint kon later alsnog weer aan het werk bij Vion, maar weigerde. ,,Het is niet een beetje lastig of vies, het is de hel. Een nachtmerrie. Herrie van machines, vochtig, bloed. Iedereen staat daar op zijn eigen vierkante meter. Ze amputeren je energie.” Had hij anders verwacht, van een slachthuis? Dat misschien niet, maar wel van wonen en werken in Nederland. ,,Natuurlijk was dit niet wat ik wilde.”
Droom wordt nachtmerrie
De Roemeen doet wél openlijk zijn verhaal, om iets te veranderen aan de situatie van arbeidsmigranten. Niet dat hij verwacht dat het iets zal helpen. Daar is het systeem volgens hem veel te groot en machtig voor. Balint hekelt vooral de uitzendbureaus met eigen accommodaties.
,,Dat is in eerste instantie heel handig voor mensen die hier komen. In tweede instantie ben je afhankelijk en geef je hen elke week een deel van je geld, zonder dat je weet hoe het zit. Vaak krijg je niet eens een afschrift. Dan denk je: waarom krijg ik deze week 400 euro en vorige week 407 euro, voor hetzelfde aantal uren werk? Geen transparantie. En je staat zo op straat.”
Nederland, Boxtel, roemeense weknemer Alexander werd al na 2 dagen ontslagen bij Vion en moet vrezen voor zijn woonplek aan de Bosrand 2, die hij deelt met andere buitenlandse werknemers.
Nederland, Boxtel, roemeense weknemer Alexander werd al na 2 dagen ontslagen bij Vion en moet vrezen voor zijn woonplek aan de Bosrand 2, die hij deelt met andere buitenlandse werknemers. © copyright Marc Bolsius
Van zijn voornemen om dit keer echt te wortelen in Nederland kwam niks terecht. De Nederlandse droom werd een nachtmerrie, zegt de bebaarde Roemeen. Hij weet dan nog niet dat maandag zijn laatste dag in de boerderij is, het uitzendbureau uit Luxemburg vraagt hem te vertrekken. De nachten die volgen slaapt hij buiten in een tent. Hij denkt liever niet na over de mogelijkheid dat één van zijn huisgenoten hem verlinkte voor praten met de pers. ,,Maar die kans is er wel.”
‘Thuis ga je opscheppen’
Een ervaring rijker en illusie armer keert Alexandru Balint vandaag terug naar Roemenië. Daar wil hij zijn vrachtwagenrijbewijs halen om de kost te verdienen. En wielrennen met zijn vader, voor ontspanning. Met zijn ouders durft hij niet te praten over wat hij meemaakte. ,,Zij hebben tijd en geld besteed aan mijn opleiding en zullen niet blij zijn als ze erachter komen dat ik voor 400 euro per week in een slachthuis stond.”
Ik ga niet zeggen dat ik drie weken prut heb gegeten om die telefoon te kunnen kopen
Alexandru Balint, Arbeidsmigrant
Het is ook niet dat hij landgenoten waarschuwt voor de keerzijde van een buitenlands avontuur als arbeidsmigrant. Zo werkt dat nou eenmaal niet, zegt hij. ,,Als je thuiskomt, ga je opscheppen. Kijk mijn horloge. Kijk mijn telefoon. Ik ga niet zeggen dat ik drie weken prut heb gegeten om die telefoon te kunnen kopen. Want dat is de waarheid, maar die zullen ze toch niet geloven. En ze zeggen: slechter dan hier kan niet. Ik weet nu dat dat wel kan.”
Vion: ‘De heer Balint is zonder afmelding vertrokken’
BOXTEL – In een reactie laat Vion weten dat het bedrijf al jaren werkt met medewerkers van buiten Nederland, veelal uit Oost-Europa. ,,We werken in diverse talen en met pictogrammen op de werkvloer, zodat het begrijpelijk is voor onze medewerkers”, reageert woordvoerder Nancy Aschman op een vraag over verwarrende instructies.
Over de verwonding van Alexandru Balint tijdens het snijden: ,,De heer Balint is door een EHBO’er, tevens zijn voorman, geholpen om de blaren op zijn hand te verzorgen. Daarna is hij op een ander werkstation ingezet, juist om zijn hand met blaren niet te hoeven gebruiken. Op de tweede werkdag is de heer Balint halverwege de dag zelf weggegaan zonder zich af te melden bij zijn leidinggevende. Zijn spullen heeft hij aan een collega gegeven en hij is zonder afmelding vertrokken en niet, zoals actiegroep Sluit Vion claimt, ontslagen.”
Sluit Vion is een actiegroep die eist dat de slachterij een schadevergoeding van 2500 euro betaalt aan Balint. Het bedrijf voelt daar niets voor. Aschman benadrukt dat mensen uit andere landen uit eigen beweging hierheen komen om te werken en geld te verdienen. ,,De huisvesting wordt of zelf geregeld privé, of door de uitzendbureaus waar ze voor werken.”
Alexandru Balint keert vrijdag gedesillusioneerd terug naar zijn thuisland.
© 2020 DPG Media B.V. – alle rechten voorbehouden