Maand: november 2021

via CARLOS CASO-ROSENDI

Christus vincit, Christus regnat, Christus imperat

Een hernieuwde passie

Auteur: Carlos Caso-Rosendi

Datum: 24 oktober 2021 (google translate gebruikt en niet aangepast)

2 Reacties

Wij geloven dat degenen in deze wereld die echt in Christus geloven – de strijdende kerk – zich conformeren aan Zijn Mystieke Lichaam (Goddelijk) . “Want net zoals het lichaam één is en vele leden heeft, en alle leden van het lichaam, hoewel velen, één lichaam zijn, zo is het met Christus. Want door één Geest zijn we allemaal tot één lichaam gedoopt – Joden of Grieken, slaven of vrijen – en we zijn allemaal gemaakt om uit één Geest te drinken.” (1 Korintiërs 12:12-13 RSVCE)

Zij die het Heilige Evangelie diepgaand bestuderen, zien vaak dat het leven van Christus een model is van het leven van Zijn Kerk. Dat ligt impliciet in de profetische boodschap van Jezus: “En wanneer ze u voor de synagogen en de heersers en de autoriteiten brengen, maak u dan niet druk hoe of wat u moet antwoorden of wat u moet zeggen; want de Heilige Geest zal u op datzelfde uur leren wat u moet zeggen.” (Lucas 12:111-12 RSVCE) Velen van degenen die beweren christenen te zijn, zullen net als Hij door beproevingen en vervolging moeten gaan. “Een discipel staat niet boven zijn leraar, noch een dienaar boven zijn meester; het is genoeg voor de discipel om als zijn leraar te zijn, en de dienaar als zijn meester. Als zij de heer des huizes Beëlzebub hebben geroepen, hoeveel te meer zullen zij dan degenen van zijn huisgezin belasteren.” (Matteüs 10:24-25)

In het vorige artikel Een profetisch model voor onze dagen onderzochten we het proces van Jezus en vonden daar de acteurs die zouden strijden voor of tegen Gods Koninkrijk tot de laatste dagen van deze wereld.

De valse gelovigen voor wie Jezus geen goed genoeg Messias is. Ze besluiten om zelf een soort alternatief lichaam te worden. Zij zijn de revolutionairen , de vrienden van Barabbas, vijanden van de gevestigde orde (Rome) en tegenstanders van het komende Koninkrijk van God. Ze zijn in wezen tegen Christus en willen Hem niet als hun Koning.

De tweede acteur is Rome, de heersers van de wereld vertegenwoordigd door Caesar en Pontius Pilatus. Rome, en degenen die de wereld tot op de dag van vandaag beheersen, mogen van God de burgerlijke orde handhaven totdat de tijd rijp is voor de komst van Gods Koninkrijk. De profeet Daniël kondigde aan dat er een reeks koninkrijken zou bestaan ​​tot het einde van de tijden der heidenen: “En in de dagen van die koningen zal de God des hemels een koninkrijk oprichten dat nooit vernietigd zal worden, soevereiniteit aan een ander volk worden overgelaten. Het zal al deze koninkrijken in stukken breken en er een einde aan maken, en het zal voor altijd blijven bestaan.”

De derde acteur is Christus , verworpen door zowel Rome als door de revolutionairen. Na de kruisiging zal de Kerk zijn plaats innemen en een lange periode ingaan waarin zowel de machten van deze wereld als de revolutionairen Jezus’ volgelingen zullen verzetten en vervolgen en zo de strijdende Kerk door verschillende vormen van lijden zullen zuiveren.

Een huis van gebed voor alle naties: de universele bestemming van Israël

In Een profetisch model voor onze dagen hebben we ook de Visitatie overwogen. (Lucas 1:39-56) In die scène van het evangelie. Volgens de heilige Lucas symboliseert het ons gepresenteerde beeld het einde van het tijdperk van de wet en de profeten en het begin van de universele missie van Israël: het tijdperk van de Kerk. Twee zwangere vrouwen ontmoeten elkaar. Het is de bedoeling dat hun baby’s zes maanden na elkaar worden geboren. De een wordt in de lente geboren en de ander in de winter. Een daarvan is Johannes de Doper, de zoon van een Levitische priester. Johannes wordt de laatste profeet van zijn tijd. Jezus, de andere baby, zal de eersteling zijn van het tijdperk van de Kerk. Die kerk zal de oude profetie vervullen die de universele bestemming van Israël voorspelt:

“Deze zal ik naar mijn heilige berg brengen en ze blij maken in mijn huis van gebed; hun brandoffers en hun slachtoffers zullen op mijn altaar worden aanvaard; want mijn huis zal een huis van gebed worden genoemd voor alle volken .” (Jesaja 56:7)

Dat is de heilige universele bestemming die de in de Praetoria aanwezige revolutionairen verwierpen. Toen ze de leugen riepen “we hebben geen koning dan Caesar”, luidden ze het tijdperk van de revolutie in. Zij waren de eersten die zowel tegen de gevestigde menselijke orde waren die door God was toegestaan, als ook tegen het Koninkrijk dat God voor altijd aan Abraham en zijn nakomelingen had beloofd. In de woorden van Maria van Nazareth bij de Visitatie:

[Gods] barmhartigheid is op degenen die hem vrezen

van generatie op generatie.

Hij heeft een krachtig werk met zijn arm,

hij heeft verstrooid de hoogmoedigen in de gedachten van hun hart ,

hij heeft neergezet machtigen van de tronen ,

en verheven die met een lage graad;

hij heeft de hongerigen gevuld met goede dingen,

en de rijken heeft hij leeg weggestuurd.

Hij heeft zijn dienaar Israël geholpen ,

ter nagedachtenis aan zijn barmhartigheid,

toen hij tot onze vaderen,

tot Abraham en tot zijn nageslacht voor altijd sprak .

Hier worden de acteurs van dit oude drama ook door Maria genoemd: ” de trotsen in de verbeelding van hun harten ” zijn de revolutionairen die zichzelf als een Messias voorstellen. Implicerend dat God had gefaald om hen een goede leider te geven, gingen ze door met hun plannen om de wereld te veroveren door sluwheid en geweld. ” De machtigen op hun tronen ” zijn de machten van deze wereld. Die mogen heersen totdat het Koninkrijk van God komt om deze droevige en lijdende wereld te bevrijden. Uiteindelijk zal God degenen verhogen die de Messias verwelkomden. Alle andere die pretenderen deze wereld te regeren, zullen niets anders bereiken dan hun eigen vernietiging. (zie Spreuken 8 in het bijzonder vv. 35-36 De roep van wijsheid )

Deze wereld begon te vervagen vanaf het moment dat Jezus werd verwekt door de werking van de Heilige Geest. Sindsdien zijn er twee millennia verstreken. Het Koninkrijk van God is al die tijd gegroeid, onmerkbaar, als een plant die zich voorbereidt op de lente onder de bevroren grond. Onze Messias werd in de winter geboren, zodat God “de kracht van zijn arm” kan tonen wanneer hij de vijanden voor altijd verstrooit en de lente over de hele wereld breekt: een glorieuze tijd van gerechtigheid die nooit zal eindigen.

The Cycle of Fisherman: zeilen naar de diepten van de geschiedenis

Het is duidelijk dat God een plan heeft. Vierduizend jaar geleden, toen aan Abraham nakomelingen werden beloofd die zo talrijk waren als de sterren aan de hemel, wist God precies hoe dat zou gebeuren. In het mysterie van het leven van Christus werden veel van Gods plannen gemanifesteerd, maar de wereld lette niet op, zelfs de discipelen konden zich het grote avontuur niet voorstellen dat hen te wachten stond.

Na zo’n 4.000 mannen en hun gezinnen te hebben gevoed, besluit Jezus naar de overkant van het meer van Gennesaret te zeilen. Daar vinden we zijn vijanden weer.

En de Farizeeën en Sadduceeën kwamen, en om hem op de proef te stellen, vroegen ze hem om hun een teken uit de hemel te tonen. Hij antwoordde hun: ‘Als het avond is, zegt u: ‘Het wordt mooi weer; want de lucht is rood.’ En ’s morgens: ‘Het zal vandaag stormachtig zijn, want de lucht is rood en dreigend.’ Je weet hoe je het uiterlijk van de lucht moet interpreteren, maar je kunt de tekenen van de tijd niet interpreteren. Een boos en overspelig geslacht zoekt naar een teken, maar er zal geen teken aan gegeven worden dan het teken van Jona.” Dus verliet hij hen en vertrok. (Matteüs 16:1-4)

De vijanden vragen om een ​​teken en Jezus antwoordt met een raadselachtig: “hun zal geen teken worden gegeven behalve het teken van Jona.” Jona was een niet-Hebreeuwse profeet (zijn naam betekent “duif”) die in de oudheid werd gestuurd om de machtige stad Nineve te bekeren. De profeet vond die opdracht niet leuk en besloot de andere kant op te gaan. Terwijl hij aan zijn missie probeerde te ontsnappen, belandde Jona in de zee waar een grote vis hem opslokte. De ongehoorzame profeet arriveerde (via grote vissen) op een strand in de buurt van Nineve. U kunt het volledige verhaal lezen in het boek Jona .

Er zijn veel interpretaties die erop gericht zijn die cryptische zin van Jezus te begrijpen. Als we Mattheüs 16 verder lezen, vinden we Jona weer wanneer Jezus zijn discipel Simon Petrus “zoon van Jona” noemt, wat opmerkelijk is omdat Simons vader niet “Jona” werd genoemd, maar “Yehoanan”, wat nog een stukje aan het mysterie toevoegt.

Nogmaals, het beeld is in veel opzichten suggestief. De vijanden blijven verbijsterd aan de wal terwijl Jezus en de discipelen op de boot van Petrus stappen en het meer over zeilen. Velen die over dit tafereel nadenken, hebben een verborgen gelijkenis gezien. Degenen die de universele bestemming van Israël niet accepteerden, blijven achter. De boot van Petrus betekent de kerk die door de geschiedenis vaart om de nieuwe missie van Israël te vervullen. Jezus gaat met hen mee en ze komen aan in dat deel van het gebied dat is toegewezen aan een andere van de drie acteurs in het drama … de heidenen !

Toen Jezus nu in het district Cesarea Filippi kwam , vroeg hij zijn discipelen: “Wie zeggen de mensen dat de Zoon des mensen is?” En ze zeiden: “Sommigen zeggen Johannes de Doper, anderen zeggen Elia, en weer anderen Jeremia of een van de profeten.” Hij zei tegen hen: “Maar wie zegt u dat ik ben?” Simon Petrus antwoordde: “U bent de Christus, de Zoon van de levende God.” En Jezus antwoordde hem: ” Gezegend bent u, Simon Bar Jona! Want vlees en bloed heeft u dit niet geopenbaard, maar mijn Vader die in de hemel is. En ik zeg je, jij bent Petrus, en op deze rots zal mijn kerk bouwen, en de poorten van Hades zullen haar niet overweldigen. Ik zal u de sleutels van het Koninkrijk der hemelen geven, en wat u op aarde bindt, zal in de hemel gebonden zijn, en wat u op aarde ontbindt, zal in de hemel worden ontbonden.” Daarna droeg hij de discipelen streng op om niemand te vertellen dat hij de Christus was. (Matteüs 16:13-20)

Wat een geweldig moment voor Peter de Visser. Geselecteerd door de Heilige Geest om degene te zijn die de Messias zal bevestigen. Tegelijkertijd geeft Jezus hem de eer om het fundament te zijn van de strijdende kerk die het gezag heeft om te binden en te ontbinden.

Als het oversteken van het meer een allegorie is van de kerk die de wateren van de geschiedenis oversteekt tot aan het einde van de tijden van de heidenen, dan moeten we concluderen dat de rest van dit hoofdstuk ook een voorbode is van iets dat met geschiedenis te maken heeft. Jezus verrast iedereen en zegt tegen de discipelen dat ze niet aan anderen moeten openbaren dat hij de Christus is. Hij kent het soort Christus dat de meeste mensen verwachtten en hij was niet geïnteresseerd in het voldoen aan hun verwachtingen. De verovering van de wereld die Jezus begint te volbrengen, is een geestelijke overwinning. Hij zal niet de koning zijn van een onvolmaakte wereld. Hij komt om zonde en dood te verslaan. De dagen van deze wereld zijn geteld en het Koninkrijk van God en zijn Koning beginnen te heersen te midden van hun vijanden. (Psalm 110:2-3)

Jezus begint (in vss. 21-23) uit te leggen hoe de Messias zal lijden en aan zijn vijanden zal worden overgeleverd. Hij wil niet dat de discipelen geschokt en verrast worden door de onverwachte vernedering die in het verschiet ligt. Maar dat is een moeilijk begrip voor de discipelen om te begrijpen. Ook Petrus kan het niet accepteren: “God verhoede het, Heer! Dit zal jou nooit overkomen!” De visser krijgt dan een onverwachte berisping: “Ga achter mij, Satan! Je bent een belemmering voor mij; want uw gedachten zijn niet van God, maar van mensen .”

Let op het contrast met “vlees en bloed heeft u dit niet geopenbaard, maar mijn Vader”. In korte tijd zijn de gedachten van Petrus veranderd van goddelijk geïnspireerd in het tegenovergestelde: een belemmering voor Gods wil die doet denken aan de daden van de duivel. Onthulde Jezus daar op subtiele wijze een diep geheim? Is dit een gelijkenis die Christus aan het construeren is voor ons die aan de andere kant van de geschiedenis leven?

Dit hele hoofdstuk lijkt een voorbode te zijn van de Cyclus van Petrus. Wat is dat? Het is een beknopte profetische figuur van het pausdom vanaf zijn stralende begin, werkend zij aan zij met de Meester tot aan een tijd van duisternis in de verre toekomst, wanneer een andere Petrus zelfs de titel van plaatsvervanger van Christus zal opgeven en in directe de wil van God.

Slechts enkele dagen nadat hij berispt is, stijgt Petrus samen met de Meester, Jakobus, Johannes en Andreas op naar de berg Tabor. Daar wordt Jezus voor hen getransfigureerd. (Mattheüs 17:1-11) Petrus is volledig geschokt door het visioen van Jezus, Mozes en Elia. Nog een keer bevestigt de stem van God de Messias: “ Dit is mijn Zoon, van wie ik hou; met hem ben ik zeer tevreden. Luister naar hem!” Een week eerder had God aan Petrus dezelfde waarheden geopenbaard. Nu krijgen alle vier de discipelen de bevestiging te horen. Maar Peter is zo geschokt dat hij alleen maar kan zeggen: “Heer, het is goed dat we hier zijn. Als je wilt, zal ik drie schuilplaatsen plaatsen: een voor jou, een voor Mozes en een voor Elia. Zijn geest is nog steeds gefocust op de beschutting die deze wereld te bieden heeft, zelfs wanneer hij de realiteit van Jezus’ goddelijkheid overweegt naast de Wet en de Profeten, uitgedrukt in de personen van Mozes en Elia. Net als Jona is Petrus niet naar de plaats gegaan waar God hem stuurde, maar in de tegenovergestelde richting. Het zou hem zijn hele leven kosten om de les ten volle te leren.

Vele jaren later loopt Peter, de bisschop van Rome, weg uit zijn bisdom en probeert te ontsnappen aan het martelaarschap door toedoen van keizer Nero. Er wordt ons verteld dat hij een visioen had van Christus die het kruis naar Rome droeg. Als Petrus Hem vraagt: “Heer, waar gaat u heen?” het goddelijke antwoord was: “Naar Rome, om opnieuw gekruisigd te worden.” Dat was genoeg om Peter van koers te doen veranderen en de verleiding om zijn leven te redden af ​​te wijzen. Petrus bood Christus een glorieus martelaarschap aan. Ondersteboven gekruisigd, vertegenwoordigt het beeld treffend de strijdende kerk als een weerspiegeling van de hemelse zegevierende kerk.

De passie van de kerk

Het lijkt mij dat een zichtbaar deel van de kerk de overtuigingen en ideeën van deze wereld heeft omarmd. Aan het einde der tijden heeft Peter weer de verkeerde richting ingeslagen. Misschien zal er een soort goddelijke tussenkomst zijn die de eigenzinnige terug in de goede richting zal sturen. Ondertussen moeten we gefocust blijven zoals de zalige Maria van Nazareth en de jonge apostel Johannes, die tot het einde onbevreesd aan het kruis stond.

Ik laat u achter met een reflectie van Fr. Leonardo Castellani (1899-1981)

Het mysterie van ongerechtigheid is de haat tegen God en de aanbidding van de mens. De Twee Beesten zijn de politieke macht en het religieuze instinct van de mens dat tegen God is gekeerd en wordt gecontroleerd door de valse Christus en de valse profeet. De Obstakel is, in onze interpretatie, de resterende van kracht van de Romeinse Orde. De Grote Hoer is religie gedeconstrueerd en overgegeven aan de wereldlijke machten, en het is ook het etnische Rome, waar dit mysterie van ongerechtigheid voor het eerst werd onthuld aan de verbaasde ogen van Johannes, de laatste apostolische visionair.

De aanbidding van de mens gecombineerd met de haat van God heeft altijd bestaan. “Het mysterie van ongerechtigheid is al aan het werk” – schrijft St. Paulus aan de Thessalonicenzen. Het mysterie van ongerechtigheid is de oorsprong van de stad van de mens die vanaf het begin met de stad van God streed; het is de wortel van alle ketterij en het vuur van alle vervolgingen; het is de stille incestuïteit van het schepsel dat zich op zijn specifieke verschil heeft gevestigd; het is de voortdurende rebellie van het zondige intellect tegen zijn begin en einde, de echo vermenigvuldigd door de eeuwen heen van Satans “Ik zal niet dienen.” – “maar degene die het nu tegenhoudt, zal dat blijven doen totdat hij uit de weg is geruimd.”

Het belangrijkste van Het mysterie van ongerechtigheid is de haat tegen God en de afgodische aanbidding van de mens.

Het mysterie van ongerechtigheid heeft de neiging zich te materialiseren in het politieke lichaam om de heiligen te verpletteren. Het was de kracht die Socrates ter dood veroordeelde, de profeten vervolgde, Jezus kruisigde en later het aantal martelaren vermenigvuldigde; en het zal degene zijn die de kerk zal vernietigen wanneer het obstakel is verwijderd, waardoor de verschijning van een man van satanische grootheid, een gewone burger van perverse genialiteit, misschien een man van joodse afkomst, bovenmenselijk intellect, absolute slechtheid, aan wie Satan zal worden toegestaan zijn macht en zijn opgehoopte woede uitbreiden.

De Kerk, bijgestaan ​​door de Heilige Geest, belemmert die manifestatie en vermindert deze, steunend op de menselijke orde die het Romeinse Rijk heeft georganiseerd in een geheel van wetten en politieke praktijken; maar de dag zal komen voor het einde van dit tijdperk, en Degene die het nu tegenhoudt, het obstakel, zal worden verwijderd. De Heilige Geest zal misschien dat sociaal-historische lichaam dat we het christendom noemen in de steek laten, zijn eigen lichaam naar de meest dorre isolement sturen en hun “de vleugels van de grote arend geven om naar de wildernis te vliegen”. En dan zal de bestaande tijdelijke structuur van de Kerk worden gevangen door de Antichrist en zal ontucht plegen met de koningen van de aarde (zo niet de hele Kerk, tenminste een merkbaar deel ervan, zoals het al in de geschiedenis is gebeurd) en de gruwel der verwoesting zal de heilige plaats binnengaan. “Dus als je ‘de gruwel die verwoesting veroorzaakt’ ziet staan ​​waar het niet hoort …” dan is het vervuld.

Zal dat het bewind zijn van een anti-paus of een valse paus? Zal dat de materiële vernietiging van Rome met zich meebrengen? Zou dat de opkomst zijn van een heiligschennende sekte? We weten het niet. We weten dat de Apocalyps van St. Johannes, wanneer hij de Grote Hoer beschrijft, met alle precisie verwijst naar “de stad van zeven heuvels”. Die interpretatie wordt gegeven door de engel die de leer aan Johannes openbaart. (Leonardo Castellani, Cristo: Vuelve O No Vuelve? Ediciones Vórtice, Buenos Aires)

Heer, heb genade.

2 GEDACHTEN OVER “ EEN NIEUWE PASSIE ”Voeg opmerking toe

Carlos Caso-Rosendi

25 oktober 2021 om 19:42 uur

ONTVANGEN VIA E-MAIL VAN JAY.

Carlos!

Je bent terug in perfecte vorm. Gisteravond (ja gisteravond voordat ik je bericht las) dacht ik aan het teken van Jona. Alle typologie stroomt naar een centraal punt bij het teken van Jona. Er is een onopgemerkte ironie wanneer Christus tegen de indieners zegt dat er geen teken aan hen zal worden gegeven – hij heeft grote tekenen en wonderen verricht in Galilea. Hij heeft de zieken genezen, het gezichtsvermogen hersteld, de hongerigen gevoed. Hij lijkt te zeggen dat hun geen teken zal worden gegeven behalve het teken van Jona. Dan duikt het beeld van Leviathan op. De walvis is Leviathan en wordt in sommige teksten zo genoemd. De profeet wordt in het beest gesleept. Apocalyptische beelden zijn er in overvloed – het beest dat oprijst uit de zee. Een tijd en een tijd en een halve tijd. De dag als jaar. De drie dagen van duisternis. Een derde van de sterren vloog uit de lucht.

PF is zo dwaas geweest om hardop en ter attributie te zeggen dat de kerk moet buigen voor de tijdgeest. Het Duitse woord voor geest heeft ook een betekenis van het woord “geest”. Nu kunnen we een mogelijk model zien voor de ‘geest die verrast’. God is gewoon. De Heilige Geest kan evenmin verrassende nieuwe plannen voor de betrekkingen met de mensheid (aanbidding en openbaring) veranderen of bedenken als de consubstantiële Vader kan “groeien in de tijd” omdat de Drie-eenheid niet in de tijd bestaat. Alle inzichten die door de Schepper door de schepping zouden kunnen worden verkregen, bestonden voor alle tijden. God is op geen enkele manier gebonden aan de tijd aangezien Hij buiten de tijd staat, wat Zijn schepping is.

Dus PF is van plan de Kerk in de mond van Leviathan ( zeemonster / kanaänitische god) te brengen. Men vermoedt en moet vergeven worden dat de geest die verrast niet wezenlijk is met de vader, maar een schepping is en dus op de een of andere manier onderhevig aan de aantrekkingskracht van de tijd. Interessant is dat PF in 2022 negen jaar op zijn post zal zijn geweest. 2022 wordt omgezet in 6. 13 maart 2013 wordt omgezet in 13 of 3, 3, 3 en 13. Ik ben geen kabbalist en ken de betekenis van getallen niet, maar laten we zeggen dat het patroon suggestief is.

De synode op synodes wordt door sommigen “Vaticaan III” genoemd. PF heeft veel van zijn zorgvuldig uitgekozen supporters naar één locatie gebracht. Dat lijkt het lot uit te lokken.

Ondertussen hebben volgelingen van Karl M zichzelf geïnsinueerd in alle culturele en informatieve hoeken en gaten. Ik heb over hem gelezen en hoe Spinoza, Hegel en de rest inspiratie haalden voor de werkzaamheid van dialectische vooruitgang uit de veronderstelde mogelijkheden van de alchemie. Dross in goud via de actie van dialectiek. Water stroomt zonder nadenken of intentie omhoog. De geest van de geschiedenis schept vooruitgang door middel van de mysterieuze dialectische imperatief. Ah! De geest van verrassingen! De oude dwaas is een dialecticus!

Alles komt samen met een adembenemende plotselingheid. Wat twee jaar geleden normaal was, wordt er vandaag één geannuleerd – en het “proces” is honderden jaren oud. Op dit moment is duidelijk niets zichtbaar in de cultuur dat duurzaam is. De economie is dat niet. De populaire cultuur is dat niet. Het toenemende gebruik van sociale dwang is niet houdbaar. De demografische trends zijn dat niet. De voortdurende devaluatie en vernietiging van de apostolische tradities is niet houdbaar. Het streven naar eenheid en segregatie van belangengroepen is een contradictie. Tegenstrijdigheden en eigenzinnigheid in de wet zijn de norm en zullen niet worden volgehouden. De wielen en vleugels komen er snel genoeg af. Vernietiging is de geest van deze tijd. En de rebellen snappen het niet. Ze zijn geïnvesteerd in hun macht.

Jezus zei dat de mensen in de eindtijd zouden zijn als voor de zondvloed – en wonderen om te zien! Zij zijn!

De zaken zijn zo onhoudbaar dat het er niet meer toe doet welke steun het eerst bezwijkt. En het is niet aan ons om de dag of het jaar te weten, alleen de vader weet het, maar we lijken het teken van Jona te krijgen in het Mystieke Lichaam dat door de Kerk wordt vertegenwoordigd. Dit zijn de drie dagen van duisternis. Het is donker in de buik van het beest Leviathan, het monster van de vloed, dat uit de vloed oprijst en spuwt, maar uiteindelijk geen vis is en naar boven moet komen om lucht te krijgen.

Jay

Geliked door 1 persoon

Antwoord

Carlos Caso-Rosendi

27 oktober 2021 om 17:54

MEER VAN JAY VIA E-MAIL

Carlos,

Mijn lezing gisteravond was Psalm 74 “Gebed bij de vernietiging van de tempel”. Het was geen willekeurige selectie, ik ga de Psalmen op volgorde door. Ik heb me nooit gerealiseerd hoeveel apocalyptische beelden er in de Psalmen te vinden zijn. In Psalm 74 wordt vermeld: “U hebt de zee met uw macht bewogen.” En “Je sloeg de kop van de draken op het water, je verpletterde de hoofden van Leviathan, gaf hem als voedsel aan de haaien. U opende bronnen en stromen, bracht droog land uit de oerwateren…” Het eindigt met “Sta op God, verdedig uw zaak; onthoud het constante gejoel van de dwazen. Vergeet het geschreeuw van je vijanden niet, het eindeloze tumult van je vijanden.” Niets nieuws in de afstempelcultuur behalve de elektronische middelen.

Psalm 75 is “God Rechter van de Wereld” en het omvat: “Ja, een beker is in de hand van de Heer, schuimende wijn, volledig gekruid. Als God het uitgiet, zullen ze het zelfs tot op de bodem leegpompen; alle goddelozen van de aarde zullen drinken…” “Ik zal alle horens van de goddelozen uithakken, maar de horens van de rechtvaardigen zullen verhoogd worden.” Wederom meer apocalyptische beelden uit Openbaring en Daniël. Er zit zeker een eindtijd-gevoel aan.

Psalm 76 “God verdedigt Sion”

Psalm 77 (let op het nummer) “Vertrouwen in God tijdens nationale nood”

Psalm 78 is “Een nieuw begin in Sion en David”. Het is misschien wel de langste van alle Psalmen.

Er zijn 150 Psalmen, daarom is Psalm 75 het exacte middelpunt van de cyclus, die een herhalende structuur van klaagzang en resolutie heeft. Het centrum van het boek is Oordeel, “God Rechter van de Wereld”. In sommige commentaren zijn hoorns krachten, maar krachten die verband houden met taal of wereldbeeld (er is een gevoel van ideologie). Herhaald door de Psalmen is het beeld van spotters die hun stem moeten verheffen. Het is niet genoeg voor hen om te leven en te laten leven. Ik realiseerde me (of dacht dat ik dat heb gedaan) dat het boek van de Apocalyps, waarvoor een zegen is om het te lezen, van toepassing is op elke leeftijd. Dus naar de Psalmen. De beelden van water, vissen, bekers van toorn en redding en opoffering, overstromingen, beesten, schapen, vernietiging, verlies en wedergeboorte zijn de woordenschat van het geloof in elk tijdperk. Het Nieuwe Testament brengt alle beelden samen met vis, brood, wijn, water, offer, vernietiging en wedergeboorte in de persoon van Jezus. Zo zijn de Psalmen als een vuurtorenstraal die terug in de tijd zwaait en Openbaring is als een straal die voorwaarts in de tijd zwaait rond de centrale toren van de Messias. Het is zo adembenemend complex. Men zou een leven lang de lijnen in het schema kunnen volgen. En toch is het hele ontwerp zo simpel als vuil. Er zijn de gelovigen en de spotters. De dwazen kijken naar wat voor hen ligt en missen het punt van elk geschapen ding. Er zijn de gelovigen en de spotters. De dwazen kijken naar wat voor hen ligt en missen het punt van elk geschapen ding. Er zijn de gelovigen en de spotters. De dwazen kijken naar wat voor hen ligt en missen het punt van elk geschapen ding.

Ik dacht altijd na over de grootte van het universum en werd bang dat we zo klein zijn en dat er zoveel “verspilde” ruimte en miljarden sterrenstelsels lijken te zijn. Op een dag realiseerde ik me dat het universum in zekere zin de kathedraal van God is. Niemand gaat een kathedraal binnen, kijkt op en klaagt over de verloren ruimte van het hoge gewelf. De grootte en schaal van het universum is Gods hoge gewelf. Het is bedoeld om indruk te maken en een teken te zijn van de glorie en macht van de Schepper.

Het is overduidelijk dat we aan het einde van een tijdperk zijn. Zoals eerder opgemerkt, niets in zicht is duurzaam en moet instorten. Zal het de laatste leeftijd zijn? We mogen het niet weten, maar het doet er nauwelijks toe. De Psalmen laten ons zien dat het zo gaat. Ondertussen bidden we om verlossing van de spotters, om de aanwezigheid van God als onze toevlucht en bescherming tegen de toorn die zeker moet komen. Het staat allemaal in het geschreven woord – verleden, heden en toekomst.