Maand: december 2021

Via christiansfortruth

Ons leven op het altaar – leven als een heilig offer dat voor God aanvaardbaar is

5 december 2021 Door CFT-team

NB.: af en toe deel ik artikelen van hen. Ben het niet altijd met ze eens of ik kan het niet volgen omdat ik toch afhankelijk ben van vertalingen.

Dit vind ik een mooi artikel voor de adventstijd.

Advent is stilstaan, stilstaan bij wat komen gaat. De natuur houdt de adem in in deze tijd. Het is vaak grijs somber weer. We snakken naar het licht. Dit artikel is een lichtpuntje in het veroveren van kennis. Gewone mensen die zoeken en delen en die het dienen van God voor ogen houden.

(google translate gebruikt en niet aangepast)

Op het einde van de eindtijd , Openbaring 8: 3 vertelt ons over een groep van heiligen – of “heiligen” – die op het gouden reukofferaltaar voor God. De Openbaring beschrijft hun leven als zijnde op het altaar – en in vers 4 zien we dat hun gebeden deel uitmaken van de wierook die opstijgt naar God. Paulus zegt in Romeinen 12:1,

Daarom dring ik er bij u op aan, broeders en zusters , door de barmhartigheden van God, om uw lichamen aan te bieden als een levend en heilig offer , aanvaardbaar voor God, wat uw geestelijke dienst van aanbidding is.

Vaak verdoezelen we deze passages – zonder na te denken over ons eigen leven – dat we ons misschien niet aan deze passages houden. Wat betekent het in praktische zin om ons leven op het altaar te hebben? Met welke servicestandaard moeten we genoegen nemen – indien van toepassing?

We willen deze vragen graag beantwoorden vanuit een pragmatisch gezichtspunt – dat ieder van ons mag nadenken over ons eigen leven en overwegen of we echt kunnen zeggen dat ons leven op het altaar staat.

DE RACE LOPEN

Paulus zegt in 1 Korintiërs 9:24-27,

24 Weet u niet dat degenen die aan een wedloop lopen allemaal lopen, maar dat er maar één de prijs ontvangt? Ren op zo’n manier dat je kunt winnen. 25 Iedereen die aan de spelen meedoet, oefent in alles zelfbeheersing uit. Dus zij doen het om een ​​bederfelijke krans te verkrijgen, maar wij een onvergankelijke. 26 Daarom ren ik zo dat ik niet doelloos ren ; Ik boks op een zodanige manier dat ik geen lucht raak; 27 maar ik disciplineer mijn lichaam strikt en maak het mijn slaaf, zodat ik, nadat ik tot anderen heb gepredikt, zelf niet gediskwalificeerd zal worden.

Paulus vergelijkt de christelijke reis met een atleet die een wedstrijd loopt. Dus in welk tempo – of niveau van intensiteit – moeten we die race lopen? Paulus zegt dat we moeten rennen om te winnen – wat in zijn eenvoud moeilijk te begrijpen wordt. In deze moderne tijd zijn onze harten verhard tot eenvoudige waarheden – en in veel opzichten is onze boodschap hier een poging om het hart te verzachten voor de waarheid van de Schrift.

Wat is “de prijs” – de “onvergankelijke” krans – waar Paulus het over heeft? Paulus zei in vers 23:

Ik doe alles ter wille van het evangelie, zodat ik er mededeelgenoot van kan worden.

Dus de wedloop lopen volgens Paulus’ allegorie, betekent “alle dingen doen ter wille van het evangelie” – en het betekent dat de prijs van de wedloop is om “mededeelnemer” van dat evangelie te worden. Met andere woorden, Paulus rent naar het eeuwige leven op zo’n manier dat hij kan winnen. Hij rende met zo’n ijver en intensiteit dat hij zelfs beschouwde dat hij de hardste werker van alle apostelen was ( 1 Korintiërs 15:10 ).

Nu is het niet onze plaats om onder onze rechters te oordelen ( Mattheüs 19:28 ) – en de Heer Jezus zal de zaak beslissen – maar het zal voldoende zijn om te begrijpen dat Paulus op zijn minst de wens had om harder te werken dan al zijn leeftijdsgenoten. Daartoe deed Paulus “alle dingen ter wille van het evangelie” – hij oefende “zelfbeheersing in alle dingen” uit – hij disciplineerde zijn lichaam en maakte het tot zijn slaaf – alles voor het welzijn van het evangelie en het bereiken van eeuwig leven.

Nu begrijpen velen van ons – op een zeer subjectief niveau – niet eens echt wat atleten van wereldklasse doormaken, zodat ze kunnen strijden om te winnen. Je hele leven, van eten, slapen, sociale activiteit tot tijdsbesteding, alles wordt slechts een verlengstuk van het uiteindelijke doel. In zekere zin kunnen ze niet hun eigen leven leiden – omdat hun leven een streven is geworden om te winnen. Op deze manier zijn professionele atleten bereid om offers te brengen die de rest van de wereld niet bereid is te maken.

Bovendien kan de prijsuitreiking – of prijsuitreiking – voor de wedloop van het evangelie niet in dit leven worden gevonden. Deze gebeurtenis zal plaatsvinden wanneer we voor de Heer Jezus staan ​​en rekenschap afleggen van alles wat we hebben gedaan. Helaas houden velen van ons christenen onze eigen prijsuitreikingen in dit leven – waar we onszelf en elkaar feliciteren – niet beseffend welk effect het kan hebben op die hemelse ceremonie.

Velen van ons houden de meest persoonlijke en intieme ceremonies in ons eigen hart en geest – waar we voor onszelf hebben besloten dat de magere service die we hebben aangeboden voldoende is. We doen dat zonder na te denken of we de race hebben gelopen om te winnen. In plaats daarvan lopen we de race om onszelf te kalmeren – zodat we “met een goed geweten” kunnen terugkeren naar activiteiten die eigenlijk niets te maken hebben met het Koninkrijk van God.

Als we onszelf op enigerlei wijze hebben gefeliciteerd of beloond, mogen we op het eerste gezicht concluderen dat we onze eigen christelijke race al hebben kortgesloten. Als we de race nog niet hebben uitgereden, waarom zou iemand van ons dan zo denken dat we ervan uitgaan dat we klaar zijn? Waarom zouden we concluderen dat het tempo waarin we momenteel lopen voldoende is om de race te winnen?

Soms denken we misschien dat het tempo dat we momenteel lopen het enige is dat we kunnen opbrengen – en dat God dat zeker op een subjectief niveau begrijpt. Voorwaar, wij weigeren slechts de offers te brengen die de winnaars – zij die sneller rennen – hebben gebracht. Bovendien slagen we er niet in te bedenken dat we niet rennen in de kracht van ons eigen vlees – maar we rennen in de kracht van de Heer Jezus en de Heilige Geest.

Als we tevreden worden met de offers die we hebben gebracht — en met ons eigen tempo — dan laten we ironisch genoeg de kans voorbij om de krachtigste prestatieverhogende stof te gebruiken die Adamkind kent: de goddelijke kracht van de Heer Jezus.

Paulus zegt in 2 Timoteüs 2:3-4,

3 Lijd ontberingen met mij , als een goede soldaat van Christus Jezus. 4 Geen enkele soldaat in actieve dienst verstrikt zich in de zaken van het dagelijks leven, zodat hij degene die hem in dienst heeft genomen kan behagen .

Hier beschouwt Paulus de christelijke wandel als een soldaat die niet langer „zich verstrikt in de aangelegenheden van het dagelijks leven”. Daarom, als onze inspanningen ons verstrikken in het dagelijks leven, dan kunnen we automatisch concluderen dat we geen goede soldaten zijn.

Toch denken we vaak dat we God kunnen verheerlijken door ons te verstrikken in het dagelijks leven. We zijn van mening dat we door ons bezig te houden met onze hobby’s en interesses, God kunnen verheerlijken en van Hem kunnen getuigen door dat te doen. Alsof een soldaat – op bevel van zijn kapitein – een betere nachtwaker kan zijn door zijn post te verlaten en een plaatselijke herberg te bezoeken.

Ook al brengt een bezoek aan de herberg geen vruchten af ​​voor de dienst als soldaat – we overwegen zelfs voordat we de herberg hebben bezocht dat deze inderdaad de vruchten zal afwerpen die we verwachten. En als het die vrucht niet draagt, hoeven we alleen maar lang genoeg in de herberg te verbroederen – zogenaamd in geloof – totdat die vrucht komt. We zijn niet van mening dat we alleen maar onze wachtpost hebben verlaten – en we verstrikken ons alleen maar in de zaken van het dagelijks leven.

Ja, ons vlees houdt er niet van om de hele nacht aan de wachtpost te staan ​​- maar Paulus begint zijn allegorie door te zeggen: “Lijd ontberingen met mij, als een goede soldaat van Christus Jezus.” We moeten bevelen opvolgen – in plaats van onszelf voor de gek te houden door te geloven dat we op de een of andere manier bevelen kunnen opvolgen door bevelen niet op te volgen – ongeacht of het “leuk” is of niet.

Paulus vervolgt in vers 5,

En als iemand ook als atleet meedoet, wordt hij niet tot winnaar gekroond, tenzij hij volgens de regels meedoet.

Nu bedenken we dat er heel veel kronen zijn die aan veel overwinnaars moeten worden uitgedeeld – zoals de Heer zegt: “In het huis van Mijn Vader zijn veel kamers” ( Johannes 14:2 ). Maar bedenk dat Paulus zegt: “Loop zo dat je kunt winnen.” ( 1 Korintiërs 9:24 ) We streven niet naar kamers of kronen naar eigen keuze, maar ieder van ons streeft naar de belangrijkste kroon.

Deze les zelf vormt de eigenlijke regels volgens welke we concurreren. Met andere woorden, strijden “volgens de regels” betekent strijden om de eerste prijs. Vergis je niet, atleten die de eerste prijs behaalden, streden beslist om de eerste prijs. Ze brachten elk offer en grepen daarbij elk denkbaar voordeel aan. Als we niet volgens deze regels concurreren, lopen we het zeer reële risico om helemaal niet tot winnaar te worden gekroond – in welke zin of welk beloningsniveau dan ook.

Paulus vervolgt in vers 6,

De hardwerkende boer zou als eerste zijn deel van de oogst moeten ontvangen.

Dit is een bijzonder diepgaande les als we kijken naar de lessen van de Schrift – en zelfs het dagelijks leven. Paulus heeft onze reis als christenen vergeleken met zoiets fundamenteels als landbouw voor een aandeel in de oogst. Als we niet voor de oogst werken, krijgen we niet eens te eten – en sterven we van de honger.

Spreuken 12:11 zegt:

Wie zijn land bewerkt, zal brood in overvloed hebben, maar wie waardeloze dingen najaagt , heeft geen verstand.

Zie hoe het spreekwoord het bewerken van het land vergelijkt met het najagen van waardeloze dingen. Nogmaals, we moeten ons niet verstrikken in het dagelijkse leven – of onze wachtpost verlaten als soldaten van Christus. Alsof wereldse en vleselijke bezigheden – niet de Schrift bestuderen, bidden of streven naar ware liefde – ons zouden kunnen voeden met hemels brood?

Spreuken 20:4 zegt:

De luie ploegt niet na de herfst, dus bedelt hij tijdens de oogst en heeft hij niets.

Merk op hoe het spreekwoord ons zegt dat we in het juiste seizoen moeten ploegen. We moeten ploegen zolang we kunnen. Het ploegen moet onze eerste en belangrijkste zorg zijn – en dat moeten we doen zolang de kans zich voordoet. Als we niet ploegen zolang we kunnen, zal het oogstseizoen komen en zullen we niets hebben om te laten zien voor de tijd die we hebben verspild.

Een boer ploegt toch niet met een gitaar — zaait alcohol als zaad — en kijkt televisie terwijl hij werkt, toch? We moeten voorzichtig zijn om te ploegen en te zaaien met de juiste dingen. Als we niet ploegen met studie, gebed en het najagen van ware liefde in geloof, moeten we ons niet aanmatigen iets te oogsten.

Spreuken 26:15-16 zegt:

15 Een luiaard begraaft zijn hand in de schotel; Hij is het zat om het weer naar zijn mond te brengen. 16 Een luiaard is in eigen ogen wijzer dan zeven mensen die een discreet antwoord kunnen geven.

Stel je een staat voor die zo vervloekt en onwetend is dat we zo lui kunnen zijn om onszelf niet eens te voeden – maar beschouw diezelfde staat in onze eigen ogen als wijsheid? Dit is de hardloper die rent zonder te willen winnen – de soldaat die denkt dat hij bevelen zal opvolgen door zijn post te verlaten – en de boer die niet ijverig is om te ploegen zolang hij kan.

Als we ons voorstellen dat we voor het koninkrijk kunnen werken zonder ons leven te wijden aan studie, gebed en liefde, dan zijn we het personage in Spreuken 26:15-16 geworden. God heeft de christelijke wandeling in het weefsel van de schepping geschreven – dat de manier van de boer in de agrarische samenleving een afspiegeling zou zijn van de manier waarop we ons leven moeten leiden.

Maar in deze moderne tijd waarin alles gemakkelijk gaat – en we zwoegen ons leven in zinloze bezigheden – zijn we vergeten dat God tegen Adam zei: “In het zweet van je aangezicht zul je brood eten” ( Genesis 3:19 ).

JOUW LEVEN IS NIET JOUW EIGEN

Als we een race rennen om het te winnen – bevelen opvolgen als goede soldaten – en het land ploegen zodat we kunnen eten, dan leven we in wezen op geleende tijd. Ons eigen leven is uit onze greep geraakt en elk moment van de tijd moet verstandig worden besteed. We moeten niet treuren dat we de kans hebben verloren – of zelfs nooit hebben gehad – om ons leven te besteden aan onze vleselijke verlangens.

Paulus zegt in 1 Korintiërs 6:19-20,

19 Of weet u niet dat uw lichaam een ​​tempel is van de Heilige Geest in u, die u van God hebt gekregen, en dat u niet van uzelf bent? 20 Want u bent voor een prijs gekocht: verheerlijk daarom God in uw lichaam.

Voorwaar, we zijn niet van onszelf en we mogen niet leven naar onze eigen verlangens. We brengen hulde aan de Heer Jezus – Zijn eminente macht – Zijn grootmoedige genade – Zijn ijzersterke toewijding – maar we denken niet in onszelf dat Hij de Koning is en dat Hij het goede voorbeeld geeft. Als we Zijn voorbeeld niet volgen, erkennen we Hem niet als Koning.

Door Zijn goddelijke werk in overeenstemming met de wil van de Vader, heeft Hij ons gekocht voor het Koninkrijk – als we inderdaad een deel van het Koninkrijk zijn. Als we vrije burgers van het Koninkrijk zijn , dan moeten we leven als “vreemdelingen en ballingen op aarde”. ( Hebreeën 11:13 ) Als vertegenwoordigers van het Koninkrijk zijn we hier met een doel – en ons leven is ons gegeven als een bron om te besteden aan de doelen van het Koninkrijk.

We mogen onze wachtpost niet verlaten en ons verstrikken in het dagelijks leven – we moeten rennen om de meeste grond te bereiken ter wille van het Koninkrijk – en we moeten zoveel mogelijk ploegen zolang we kunnen. Dit is de oproep van het Koninkrijk van God – dat we boven onze eigen verlangens uitstijgen en in plaats daarvan de “goddelijke natuur” zoeken ( 1 Petrus 2:4 ) in overeenstemming met het beeld en voorbeeld van de Zoon van God ( Romeinen 8:29 ) .

Als we “het nieuwe zelf aan moeten doen , dat vernieuwd wordt tot ware kennis volgens het beeld van Degene die het heeft geschapen” ( Kolossenzen 3:10 ) – waarom lijken onze levens dan op onze oude levens en niet op die van de Heer Jezus en Zijn apostelen – tenzij we stilzwijgend toegeven dat er niets nieuws in onszelf is?

Hebben we ons alleen maar vastgehouden aan het idee dat onze Goddelijke Koning der Koningen er alleen is om ons met eeuwig leven te dienen – en dat Hij een ondersteunende handeling is in ons eigen leven?

Soms zijn de relaties die we met anderen hebben niets meer dan louter wederzijdse partijdigheid. We stemmen ermee in om partijdig te zijn jegens een ander – zolang zij in ruil daarvoor partijdig zijn. In onze relatie met onze Koning verwachten we dezelfde wederzijdse partijdigheid van Hem tegenover onszelf – en we reduceren onze relatie met de Koning tot een verwachting van onvoorwaardelijke partijdigheid van Hem. Door dit te doen, houden we op Hem te steunen en te dienen op welke manier dan ook – en we vergeten wie de Koning is en wie de dienaar.

We nemen elke passage, profetie en belofte over de zegen die we zullen ontvangen letterlijk, maar we verharden ons hart voor die passages over onze plicht jegens de Koning. We zijn van mening dat als we onze plicht jegens Hem moeten doen, we zeker niet gezegend worden – of we kunnen de passages over zegenen niet letterlijk nemen – met onze gedachten gericht op de dingen van deze wereld en het vlees . We houden geen mogelijkheid in overweging waarbij beide tegelijkertijd waar zijn – we zullen gezegend worden, maar we moeten ook onze plicht jegens de koning doen.

Het feit dat we heel specifieke leringen over onze plicht in het leven zouden kunnen verdoezelen – zoals wat we van Paulus hebben laten zien – zonder ze in al hun letterlijke glorie toe te passen – getuigt slechts van de hardheid van ons eigen hart.

Paulus zegt in Efeziërs 5:15-17,

15 Pas dus op hoe u loopt, niet als onverstandige mensen, maar als wijs, 16 en maak optimaal gebruik van uw tijd , want de dagen zijn slecht. 17 Wees daarom niet dwaas, maar begrijp wat de wil van de Heer is .

Paulus is van mening dat als we onze tijd niet optimaal benutten, we niet “begrijpen wat de wil van de Heer is” – en dat we “onwijs” en “dwaas” worden. Net als de luie persoon die niet eens zijn hand naar zijn mond kon brengen om te eten.

Als we volledig eerlijk zijn tegen onszelf, hoe halen we dan het meeste uit onze tijd in dit leven? Tijd is een kostbare hulpbron – elke seconde die voorbij tikt, kan nooit worden ingewisseld. Het is de meest elementaire valuta die we uitgeven aan de dingen waarmee we ons bezig houden.

De Heer zei dat de “mond spreekt uit dat wat zijn hart vervult ” ( Lucas 6:45 ) – we peilen de inhoud van ons hart door dat wat uit ons verstand komt. Wat is dan de focus van ons leven? We hoeven alleen maar te kijken naar wat de tijd die we besteden in beslag neemt. We zouden de Heer Jezus net zo goed kunnen parafraseren door te zeggen: “het leven handelt op basis van datgene wat het zoekt.” Als het leven het Koninkrijk niet zoekt, zal het het Koninkrijk niet nastreven – ongeacht de mate waarin de tong lippendienst bewijst aan het Koninkrijk.

De Heer vertelt ons in Lukas 16:10: “Wie trouw is in het kleinste, is ook trouw in veel; en wie onrechtvaardig is in een heel klein ding, is ook onrechtvaardig in veel.” Wat zegt het over ons als we niet eens rechtvaardig kunnen zijn met zoiets basaals als tijd? Deze hulpbron is algemeen voor iedereen – groot en klein, rijk en arm – en als ons leven niet van ons is, dan is onze tijd ook niet van onszelf.

De Heer Jezus zegt in Mattheüs 16:24-27:

24 Als iemand achter Mij aan wil komen, moet hij zichzelf verloochenen, zijn kruis opnemen en Mij volgen. 25 Want wie zijn leven wil redden, zal het verliezen; maar wie zijn leven verliest om Mijnentwil, zal het vinden. 26 Want wat baat het iemand als hij de hele wereld wint, maar zijn ziel verliest? Of wat zal een persoon geven in ruil voor zijn ziel? 27 Want de Mensenzoon zal komen in de heerlijkheid van Zijn Vader met Zijn engelen, en dan zal hij iedereen terugbetalen naar zijn daden.

Ons kruis opnemen, onszelf verloochenen en de Heer Jezus volgen, betekent noodzakelijkerwijs ons eigen leven verbeuren. Velen van ons zijn van mening dat wanneer de Heer zegt: “Wie zijn leven verliest om Mijnentwil, het zal vinden” – Hij verwijst naar een mogelijke, verre toekomstige gebeurtenis waarbij we Hem misschien moeten verkiezen boven een draconische maatregel. Net zoals een martelaar onder de katholieke kerk kan zijn gestorven omdat hij de Bijbel in zijn persoonlijke hoedanigheid had gelezen.

We zeggen tegen onszelf: “Die gebeurtenis zal in de toekomst komen – daarom zal ik voorlopig alleen maar blijven geloven dat de Heer Jezus bestaat zonder echt het leven in dienst van Hem te hebben.”

In deze moderne tijd hebben we niet de luxe dat die keuze ons wordt opgedrongen zoals de martelaren van weleer. We leven in een tijd waarin het een keuze is die we actief in onze eigen capaciteit moeten maken. Dat betekent dat onze vleselijke bezigheden – onze wereldse hoop en dromen – en elke inspanning buiten de reikwijdte van het Koninkrijk terzijde moet worden geschoven.

In deze moderne tijd zijn we gedwongen om tegen onszelf te vechten om de Heer Jezus te dienen. In wat een duivelse psychologische gevangenis leven we – waarin we de vrije keuze hebben om de Heer Jezus te dienen met alles wat we hebben zonder angst voor de dood – met de ongekende Bijbelse bronnen binnen handbereik – toch kiezen we er actief voor om het niet te gebruiken . Als een generatie in de geschiedenis van de schepping het minste excuus had, dan zouden wij het zijn.

We moeten ons leven afleggen en ons doel tot de bevordering van het Koninkrijk maken – ” uitziende en de komst van de dag van God bespoedigen ” ( 2 Petrus 3:12 ) – dienend “in daad en waarheid” ( 1 Johannes 3: 18 ) – omdat Hij “ieder mens zal terugbetalen naar zijn daden”. ( Mattheüs 16:27 )

Als we inderdaad zijn gekocht met de genade en het bloed van de Heer Jezus, dan zijn onze levens niet van onszelf. Als onze levens niet van onszelf zijn, dan moeten onze levens worden gegeven aan het Koninkrijk en aan de doeleinden en het voorbeeld van onze Koning. We moeten de middelen die we hebben verstandig besteden – en de manier waarop en de middelen waarmee we ons leven besteden, zal worden beoordeeld.

Het feit dat ze niet zijn geoordeeld – en dat we onszelf en elkaar tevergeefs mogen feliciteren met onze zogenaamde kennis en daden – is slechts Zijn genade en geduld jegens ons in de hoop dat we tot een ware kennis van Hem komen.

Als zodanig – zelfs zonder letterlijk de dood van een martelaar te sterven – moeten we ons leven op het altaar van God plaatsen. Net als Ezechiël moeten we ons voorbereiden alsof de vuren van de hemel naar beneden zullen komen en ons leven zullen verteren voor de ogen van iedereen ( 1 Koningen 18:38 ). Net als Izaäk moeten we ons opzettelijk op dat altaar neerleggen – opdat de Heer Zelf ons bindt en ons op het hout legt ( Genesis 22:9 ).

David zei in 1 Kronieken 29:14-15,

14 Maar wie ben ik en wie zijn mijn mensen die we zo gul moeten kunnen aanbieden? Want alle dingen komen van U, en uit Uw hand hebben wij U gegeven. 15 Want wij zijn vreemdelingen voor U, en tijdelijke inwoners, zoals al onze vaders waren; onze dagen op aarde zijn als een schaduw, en er is geen hoop.

Alleen al het feit dat wij – als schaduwen op aarde waarop geen hoop is – spirituele offers kunnen brengen met vrijgevigheid en opoffering aan de Oneindige God van het universum, is een voorrecht dat niet zal worden verspild door iemand die wijsheid zoekt. Alle dingen komen van Hem – en we geven Hem alleen terug door Zijn eigen hand. Als we ons leven offeren op Zijn altaar, geven we alleen wat al van Hem is. Vanuit dat perspectief, als we ons leven verkwisten, nemen we van Hem af wat van Hem is.

ZONDER GELOOF IS HET ONMOGELIJK OM HEM TE BEhagen

Als we nu ons eigen leven op het altaar willen plaatsen, zouden we ons kunnen voorstellen dat de wetten van dierenoffers ons enig inzicht kunnen bieden in wat een goed offer is. Als eerste punt van studie moeten we het allereerste offer van Kaïn en Abel beschouwen.

Hebreeën 11:4 vertelt ons dat “Abel door het geloof een beter offer aan God heeft gebracht dan Kaïn, waardoor werd bevestigd dat hij rechtvaardig was.” Als zodanig kunnen we ons leven niet op het altaar leggen, behalve door een persoonlijk geloof in de Heer Jezus – want ” zonder geloof is het onmogelijk Hem te behagen , want wie tot God komt, moet geloven dat Hij bestaat, en dat Hij bewijst wees Iemand die beloont wie Hem zoeken.” ( Hebreeën 11:6 )

We moeten geloven dat de christelijke reis iets veel groters is dan wat onze vleselijke zintuigen kunnen waarnemen – omdat “geloof de zekerheid is van dingen waarop wordt gehoopt, een bewijs van dingen die we niet zien.” ( Hebreeën 11:1 ) We moeten handelen ondanks het feit dat de wereld ons vertelt om anders te handelen – omdat “hoop die wordt gezien geen hoop is; want wie hoopt op wat hij al ziet?” ( Romeinen 8:24 )

Als we een soort van bevestiging hopen te krijgen van onszelf, ons vlees of van mensen, dan stellen we voortdurend ons geloof op wat we met onze zintuigen kunnen waarnemen. Ons geloof zou in de Geest moeten worden gesteld – op dat wat we nooit in ons vleselijke lichaam zouden kunnen zien – dat wil zeggen, het eigenlijke Koninkrijk van God.

Nu vertelt Genesis 4:2 ons dat “Abel een hoeder van kleinvee was, maar Kaïn was een bewerker van de grond.” Bedenk dat God in Genesis 3:17-19 zei:

17 Vervloekt is de grond vanwege u; met harde arbeid zult gij eten van al de dagen van uw leven. 18 Zowel doornen als distels zal hij voor u groeien; Toch zult u de planten van het veld eten; 19 In het zweet van je aangezicht zul je brood eten

Ook zei God tegen Adam: “Zie, Ik heb u elke zaaddragende plant gegeven die op het oppervlak van de hele aarde is, en elke boom die vruchtdragende zaden heeft; het zal voedsel voor u zijn” ( Genesis 1:29 ) Vóór de grote vloed van Noach mocht Adam alleen eten wat uit de grond groeide. Pas na de zondvloed zei God tegen Noach: “Al wat in leven is, zal voedsel voor u zijn; Ik heb je alles gegeven, zoals ik de groene plant heb gegeven .” ( Genesis 9:3 )

Waarom was Abel daarom in vredesnaam „een hoedster van kudden?” Hij zou zeker geen van de kudden opeten. Gezien het gebod van God met betrekking tot voedsel, consumeerden ze waarschijnlijk de melk niet. Het volstaat echter te zeggen dat één of twee schapen of geiten alleen een mens kunnen onderhouden – en één koe kan meer melk produceren dan een mens kan consumeren – laat staan ​​een hele kudde. Bovendien zou men zeker geen kudde hoeven te houden om leer voor kleding te produceren voor het handjevol mensen dat toen bestond.

Het punt dat we willen maken is dat Abels motivatie voor kudden onmogelijk een vleselijke noodzaak kan zijn geweest. Integendeel, het leek een nogal slechte besteding van zijn tijd, aangezien de mens tot de tijd van Noach worstelde om genoeg voedsel te produceren ( Genesis 5:29 ) – en veel daarna tot relatief recent – waar we een gemak ervaren zoals waarvan onze oude voorouders waarschijnlijk niet zouden geloven.

Waarom zou Abel nu iets onnodigs doen, tenzij hij in iets groters geloofde dan wat zijn vleselijke zintuigen hem vertelden? Abel had zijn offer alleen kunnen voortbrengen vanuit een plaats van geloof. Hij hoedde kuddes met het uitdrukkelijke doel iets aan God te offeren.

Kaïn aan de andere kant – die “aan de Heer offerde van de vrucht van de grond” ( Genesis 4:3 ) – bood alleen dat aan wat hij moest doen om in ieder geval te overleven . Hij gaf aan God datgene wat zijn eigen tijd al in beslag had genomen – en als zodanig maakte hij God een bijzaak door zijn offerande.

Hierin vertelt de Geest ons dat we God niet dienen – en ons leven niet offeren – door te doen wat we in ieder geval wilden doen of moesten doen . Door geloof moeten we iets bereiken dat groter is dan louter noodzaak en gebrek. Onze verlangens moeten deze wereld overstijgen naar het eeuwige Koninkrijk dat we niet kunnen zien.

Nu moeten we eten om te overleven – en Paulus beveelt ons in 2 Thessalonicenzen 3 om “vreedzaam te werken en [ons] eigen brood te eten” ( vers 12 ) – niet “een ongedisciplineerd leven leiden, helemaal geen werk doen” ( vers 11 ) – want “als iemand niet wil werken, dan moet hij ook niet eten.” ( vers 10 ) Met andere woorden, we moeten voor onszelf zorgen.

Toch dienen we het Koninkrijk van God niet op de een of andere manier door onze eigen vleselijke behoeften en verlangens te zoeken. Ons werk om voor onszelf te zorgen dient alleen om onze dienst aan het Koninkrijk te vergroten – en om een ​​voorbeeld van gedisciplineerd leven te zijn voor anderen ( vers 7 ). Als we genoeg hebben in overeenstemming met onze behoefte – en de behoefte van onze gezinnen – dan moeten we alles in het werk stellen voor het Koninkrijk.

Daartoe belooft de Heer in Mattheüs 6:31-33,

31 Maak je dan geen zorgen en zeg: ‘Wat gaan we eten?’ of ‘Wat gaan we drinken?’ of ‘Wat moeten we aan kleding dragen?’ 32 Want de heidenvolken zoeken naar al deze dingen; want je hemelse Vader weet dat je al deze dingen nodig hebt. 33 Maar zoek eerst Zijn koninkrijk en Zijn gerechtigheid, en al deze dingen zullen u worden gegeven.

Met andere woorden, we “zoeken eerst Zijn koninkrijk en Zijn gerechtigheid” voor zover we kunnen. We zoeken Zijn koninkrijk en Zijn gerechtigheid niet door ons verlangen om te moeten eten, drinken en dragen. Let niet op de talloze andere nutteloze bezigheden en vrijetijdsbestedingen waarmee Adamkind zich bezighoudt, omdat ze “meer liefhebbers van plezier dan liefhebbers van God” zijn ( 2 Timoteüs 3:4 ).

ONZE ALLERBESTE

De wet van vrijwillige opoffering vertelt ons in Leviticus 22:20-24,

20 Wat een gebrek heeft, mag u niet aanbieden, want het zal niet voor u worden aangenomen. 21 Wanneer iemand een zoenoffer aan de Heer brengt om een ​​speciale gelofte te vervullen of voor een vrijwillig offer, van de kudde of van de kudde, moet het zonder gebreken zijn om te worden aanvaard; er zal geen gebrek aan zijn. 22 Degenen die zijn blind, gebroken, verminkt of hebben een wrat, een etterende uitslag, of korsten, zult gij niet aanbieden aan de Heer, noch maken van hen een offer door vuur op het altaar van de Heer. 23 Nu als voor een os of een lam die een overwoekerd of onvolgroeide heeft lid , kunt u deze te presenteren als een vrijwillig offer, maar voor een gelofte zal het niet worden geaccepteerd. 24 Ook iets waarvan de testikels zijn verpletterd, verbrijzeld, afgescheurd of afgesneden, mag u de Heer niet aanbieden, noch offeren in uw land,

Hier zien we dat de Israëlieten misschien de slechtste dieren in hun kudde hebben geofferd en mogelijk de beste voor zichzelf hebben behouden. Dat zou materieel logisch zijn. Het dier gaat dood en wordt sowieso verbrand, dus waarom niet het minder bruikbare nemen en het verbranden – en het smetteloze dier reserveren voor financieel gewin?

Maar als we aanbieden wat nutteloos voor ons was, bieden we dan echt iets aan? Hier zien we dat de offerwet niet alleen gebaseerd was op de dood van een dier – alsof de Heer onder de indruk zou kunnen zijn van zulke dingen. In plaats daarvan was Hij zorgvuldig om een ​​instelling op te richten die van de mens eist dat hij opgeeft wat nuttig voor hem was – en Hij was zorgvuldig om de bedoelingen van het hart van de man af te wegen in zijn manier van doen of opoffering.

Hij zal even zorgvuldig onze eigen bedoelingen afwegen als we ons leven op het offeraltaar plaatsen. Bieden we de eerstgeborene van onze kudde aan – onbesmet en zonder gebreken? Of offeren we op wat voor ons van minder nut was – alsof we God voor de gek konden houden door hem in onze gedachten als de tweede beste te beschouwen.

Maar we doen niet alleen ons best en nemen wat er over is voor onszelf. Nee, wij zijn het offer – ons hele leven moet onze beste inspanning zijn in dienst aan de Here God. Het offer van ons leven moet zijn als een volmaakt lam – smetteloos en smetteloos – het meest uitgelezen offer van onze kudde.

Alles wat minder is “is verfoeilijk voor de Heer, uw God” ( Deuteronomium 17:1 ) — en waarom zou het niet zo zijn? De Heer Jezus “gaf Zichzelf voor ons om ons te verlossen van elke wetteloze daad, en om voor Zichzelf een volk te zuiveren voor Zijn eigen bezit, verlangend naar goede daden.” ( Titus 2:14 )

Hij heeft Zichzelf niet voor ons gegeven om ons te verlossen van sommige wetteloze daden, en om voor Zichzelf een volk te reinigen dat zichzelf als een bezit geeft zoals de gril het neemt, ambivalent over goede daden. Hij is onze Koning – en we zouden onze plaats voor Hem moeten leren kennen. Want “Een wijze koning verstrooit de goddelozen en drijft een dorswiel over hen.” ( Spreuken 20:26 ) — en “De woede van een koning is als boodschappers van de dood; Maar een wijs persoon zal het sussen.” ( Spreuken 16:14 ).

David vertelt ons in Psalm 99:4-5,

4 De kracht van de Koning houdt van gerechtigheid; Je hebt orde geschapen; U hebt recht en gerechtigheid in Jacob gedaan. 5 Verhef de Heer, onze God, en buig voor zijn voetenbank; Heilig is Hij.

Dan in Spreuken 16:10,

Een goddelijk vonnis ligt op de lippen van de koning; Zijn mond mag zich niet vergissen in zijn oordeel.

Ja, onze Koning zal niet dwalen in zijn oordeel – en Hij zal niet partijdig oordelen. Door het goddelijke mandaat van zijn Vader zal Hij orde scheppen en gerechtigheid en gerechtigheid uitvoeren. Als we Hem offers brengen die verfoeilijk zijn voor Hem – die “in staat is om de gedachten en bedoelingen van het hart te beoordelen” ( Hebreeën 4:12 ) – en voor wie “alle dingen zijn open en blootgelegd” ( Hebreeën 4:13 ) – Hij zal een dorswiel over ons heen rijden – een ontnuchterend vooruitzicht.

We moeten niet denken dat we Hem kunnen bedriegen zoals Kaïn – tegen wie Hij zei: “En als je het niet goed doet, ligt de zonde op de loer; en zijn verlangen is naar jou, maar je moet het de baas worden.” ( Genesis 4:7 )

Maar als we wijs zijn, zullen we Hem sussen met zachtmoedigheid en smeking – we zullen “geestelijke offers brengen die God welgevallig zijn door Jezus Christus” ( 1 Petrus 2:5 ) – want “in het licht van het aangezicht van een koning is leven, En zijn gunst is als een wolk met de lenteregen” ( Spreuken 16:15 ) — en “De gunst van de koning is jegens een dienaar die verstandig handelt” ( Spreuken 14:35 ).

GEBED EN HET VLEES

Als laatste gedachte moeten we er niet aan denken dat we dit in de macht van ons eigen vlees zouden kunnen doen. Maar zelfs als we de kracht zouden hebben om al onze tijd te besteden – zoals sommigen zeker doen – vertelt Paulus ons in Romeinen 7 hoe hij zelf werd gedood door zijn verlangen om goed te doen – omdat zijn geest was ingesteld op het vlees en niet op de Geest.

Als het gewicht van onze woorden zwaar op iemands hart drukt – en ze in angst overwegen: “Hoe zal ik dit ooit waarmaken?” — dan prijzen we die persoon omdat “De vreze des Heren het begin van kennis is; Dwazen verachten wijsheid en instructie.” ( Spreuken 1:7 )

Degenen wiens leven op het altaar voor God lag in Openbaring 8:3, offerden gebeden tot God. We kunnen ons leven niet als op het altaar beschouwen als we niet bidden en smeken tot onze God. Het simpele feit is dat als we God niet om de kracht vragen om Hem te behagen, Hij ons die kracht niet zal schenken – hoe hard we ook proberen.

Laten we daarom beginnen met het opzenden van gebed tot God – en we hebben over dit onderwerp geschreven als hulp voor iedereen die zijn hart op het Koninkrijk heeft gezet. Laten we bovendien zorgvuldig nadenken over ons leven en de offers die we van plan zijn te zijn voor de Heer onze God.

Laten we het er op zijn minst over eens zijn dat we het verlangen hebben om onze Heer en Koning, Christus Jezus, naar ons beste vermogen te dienen – geholpen door Zijn eigen goddelijke kracht en de onwrikbare wil van de Heilige Geest van Zijn Vader. Per slot van rekening was Hij het die in Openbaring 3:18-22 zei:

18 Ik raad je aan van Mij goud te kopen dat door vuur is gelouterd, zodat je rijk wordt , en witte klederen zodat je jezelf kunt kleden en de schaamte van je naaktheid niet zal worden onthuld; en oogzalf om op uw ogen aan te brengen, zodat u kunt zien. 19 Degenen die ik liefheb, berisp en tuchtig ik; wees daarom ijverig en bekeer u . 20 Zie, ik sta aan de deur en klop; als iemand mijn stem hoort en de deur opent, zal ik bij hem binnenkomen en met hem dineren, en hij met mij . 21 Degene die overwint, die zal Ik hem schenken om met Mij op Mijn troon te zitten, zoals ook Ik heb overwonnen en met Mijn Vader op Zijn troon gezeten heb. 22 Wie oren heeft, laat hem horen wat de Geest tot de gemeenten zegt.