20220627 Over een scepticus zijn

Van Frontnieuws (zie hier links en afbeeldingen)

Ik zal mij nooit verontschuldigen omdat ik een scepticus ben

juni 26, 20223268 8

Als u nog leeft en dit leest, hebt u de afgelopen twee jaar waarschijnlijk een pijnlijk schisma doorgemaakt. Ik weet dat ik dat heb gedaan. In de herfst van 2020 wilde ik mijn nieuwe partner voorstellen aan een oude vriend, een collega-schrijver. Deze vriend en ik hadden jarenlang elkaars manuscripten bestudeerd en bekritiseerd, in de kroeg eindeloos zitten praten over schrijven, onze favoriete auteurs, de schoonheid van de Pacific Northwest, en al het andere onder de zon. Toen ik tot mijn spijt voor mijn werk moest verhuizen, gaf hij me een afscheidsbordje waarop stond: “Een trouwe vriend is duizend familieleden waard,” schrijft James Edward Taylor.

Ik verheugde mij op de reünie. Wij drieën ontmoetten elkaar in het oude café, ontdekten tot onze teleurstelling dat het die dag gesloten was, dus kletsten we maar wat aan de voorkant. Zoals bijna elk gesprek in die tijd, ging het onmiddellijk over alle COVID-zaken. Na een paar minuten werd het duidelijk dat wij niet op dezelfde golflengte zaten, en met de meest snerende, minachtende toon die ik deze persoon ooit heb horen gebruiken, zei hij: “O. Dus jullie zijn sceptici,”… alsof sceptici de laagste vorm van leven waren die ooit onder een met uitwerpselen bedekte steen vandaan is gekropen.

Nu, dit was zeer kwetsend voor mij, op ten minste drie niveaus.

Ten eerste heb ik een hekel aan etikettering. Een gesprek is een uitwisseling van ideeën, een ontmoeting van leergierige geesten, een erkenning van de individualiteit, de complexiteit en de nuance van de gedachten van een ander. Etiketteren is het tegenovergestelde: het is een afwijzing. Vertaald betekent het: ik hoef verder niet te luisteren naar wat u, de persoon die daadwerkelijk voor mij staat, te zeggen heeft, want u bent maar één van Hen. En ik hoef nooit meer iets met één van Hen te bespreken, want ik begrijp alles wat er over Hen te weten valt en luisteren naar één woord dat Zij te zeggen hebben is mijn tijd of moeite niet waard.

Twee, deze persoon en ik hadden honderden uren met elkaar gepraat, zelfs met elkaar van mening verschild over vele dingen, en hadden dat in liefde en vriendschap gedaan. Wij hadden nog veel meer honderden uren doorgebracht in elkaars manuscripten, en die ondraaglijk gedetailleerd doorgenomen. Als u dit ooit met iemand gedaan hebt, weet u wat het is om uw gedachten met een ander mens te verbinden. Wat het aantal uren verbinding betreft, was dit waarschijnlijk de enige persoon op deze planeet in wiens gedachten ik de meeste tijd had doorgebracht, en hij in de mijne – en in die berekening reken ik intieme partners ook mee. En plotseling deed dat er allemaal niet meer toe, alsof hij getraind was om “sceptici” te herkennen en hen de mond te snoeren, verdoemd door jarenlange vriendschap. Een pijnlijke klap, op zijn zachtst gezegd.

En drie…

JE HEBT VERDOMME GELIJK DAT IK EEN SCEPTICUS BEN! Dat zouden wij allemaal moeten zijn.

Sinds wanneer is scepticus iets geworden waar wij minachtend om hoonden?

Scepticisme: nooit zo verguisd, nooit zo nodig.

Scepticisme heeft de ongelukkige connotatie gekregen van negativiteit, of pessimistisch zijn.

Eigenlijk is het niets van dat alles.

Scepticisme komt van het Griekse “skepsis”, dat “onderzoek” betekent.

In het oude Griekenland waren er een stel slimme filosofen (genoeg om als een “school” te worden aangemerkt) die op een eenvoudig feit wezen: vaak geloven mensen dingen die niet tegen een eenvoudig onderzoek bestand zijn.

Iemand maakt een kennisclaim, en terwijl iedereen instemmend knikt, zegt de scepticus: “Bewijs het maar.”

Scepticisme is dus niets negatiefs. Het is de daad van het schijnen van het licht van het onderzoek op kennisclaims – de kenner verantwoording laten afleggen voor wat hij of zij beweert te weten.

Zeker, dit lijkt waarschijnlijk negatief als u aan de ontvangende kant staat – niemand houdt ervan dat zijn kennisclaims in twijfel worden getrokken. (Vraag maar aan Socrates.) Maar eigenlijk bewijst de scepticus u, en alle anderen, een enorme dienst door u uw overtuigingen te laten verantwoorden.

Wij hebben overal om ons heen (en, op momenten van eerlijkheid, bij inwendige reflectie) overvloedige bewijzen, dat mensen verkeerd geloven.

Hoe mensen eigenlijk overtuigingen vormen:

– Iemand die u mag/vertrouwt/vereert heeft de bewering uitgesproken, dus gelooft u hem.

– Iemand die u niet bevoegd acht om te betwisten (d.w.z. een “autoriteit”) heeft de bewering gedaan, dus gelooft u hem.

– De bewering stemt overeen met uw meer algemene wereldbeeld, geloofssysteem, of politiek, dus gelooft u het.

– U hebt één artikel of opiniestuk gelezen, of er een nieuwsstuk over gezien, en u hebt ter plaatse een overtuiging gevormd zonder verder vragen te stellen.

– U hebt het standpunt zo vaak horen herhalen dat het “waar door herhaling” werd, dus gelooft u het.

– De aanvaarding van het geloof heeft een of ander sociaal voordeel of secundair gewin: het strijkt de zaken met de mensen glad, brengt het gezin, de kudde of de stam niet in de war, geeft u het gevoel erbij te horen, krijgt u aandacht, verhoogt uw gevoel van belangrijkheid of betekenis, of uw gevoel van superioriteit, brengt enig financieel gewin met zich mee, of voorkomt enig financieel verlies, of behoedt u voor schade door onderdrukkende groeperingen of autoriteiten… dus gelooft u het (of beweert u tenminste dat u het gelooft).

– Het aannemen van het geloof geeft u een of ander psychologisch voordeel: het neemt een diepgewortelde angst weg of geeft u een gevoel van macht, zekerheid of welzijn over iets, zonder hetwelk u doodsbang, verward, onzeker of ongemakkelijk zou zijn… dus gelooft u het.

Nu zou een echte pessimist zeggen: dat is het dan. Einde van de weg. Geen reden om de analyse nog verder door te voeren. Mensen zijn van nature idiote wezens, voor altijd gedoemd om verkeerde dingen om stomme redenen te geloven.

En ik zeg: als dat waar zou zijn, hoe zouden wij dat dan kunnen weten?

Hoe zouden wij kunnen weten dat iemand ergens “ongelijk” in had? Wat zou “verkeerd” zelfs betekenen? Als het waar zou zijn dat de mens niet in staat is zijn overtuigingen te verbeteren, dan zouden wij nooit in staat zijn een “verkeerde” overtuiging tegen te komen. In feite zouden wij geen begrip hebben van “verkeerd geloven”. Wij zouden automatisch alles opzuigen wat wij horen als de dogmatische, evangeliewaarheid en er nooit aan twijfelen, noch met iemand van mening verschillen, nooit. Er zouden nooit twee scholen zijn geweest die over iets dachten, en wij zouden allemaal precies geloven wat de eerste mensen geloofden (en waarschijnlijk nog steeds in grotten en boomtoppen leven).

Het feit dat wij dingen in twijfel trekken als wij ze horen, en meningsverschillen vormen, en dat ideeën veranderen, is het bewijs dat wij in staat zijn tot de daad van onderzoek, d.w.z. vragen stellen bij wat wij horen, d.w.z., het tegenovergestelde van blinde aanvaarding.

Betreedt de geesteshouding die zich principieel met onderzoek bezighoudt: het scepticisme.

Scepticisme is de poging, hoe levenslang en mislukt het project ook moge zijn, om het verkeerde geloven te overwinnen.

Scepticus zijn betekent een bewaker zijn aan de poorten van zijn eigen geest. Het betekent deze houding aannemen tegenover kennisbeweringen: niets komt erdoor zonder voor de rechtbank van mijn redenerend verstand te verschijnen. Niets wordt blindelings aanvaard, zonder dat ik er eerst het licht van de rede op laat schijnen. Niets.

Betekent dit dat sceptici onfeilbaar zijn en niet in staat tot verkeerde redeneringen of slechte overtuigingen?

Natuurlijk niet.

Net zoals iemand die lichamelijk zeer fit is in staat is tot luiheid, of een maaltijd te eten waarvan hij weet dat hij dat niet zou moeten doen, of het fitnessproject helemaal op te geven, zo is ook een scepticus in staat tot geestelijke luiheid, of een geestelijke “maaltijd” te eten waarvan hij weet dat hij dat niet zou moeten doen, of de inspanning op te geven en mettertijd gewoon geestelijk lui te worden. Ook zijn sommige mensen duidelijk fitter dan anderen. Maar dat doet niets af aan het project, de inzet, van het streven naar fitheid (in dit geval, geestelijke fitheid), als een principe dat men door zijn leven draagt.

Om de analogie voort te zetten: als scepticisme überhaupt “negatief” is, dan is de verbintenis om lichamelijk fit te zijn dat ook. Beide zijn “negatief” in deze zin: de status quo haten, luiheid verachten, en niet blindelings aanvaarden wat men eet (of hoort) als zijn lichamelijk (of geestelijk) lot.

Natuurlijk zijn er mensen die anderen bespotten omdat ze ernaar streven fit te zijn.

“Hoe durft u te streven naar verbetering van uw lichamelijk bestaan? U moet gewoon blindelings ronddolen zoals de rest van ons en aanvaarden welk lot uw lichaam ook voor u in petto heeft.”

Ja… bedankt, maar nee bedankt.

Scepticisme in het tijdperk van Pandemie

De afgelopen twee jaar zijn een bijna onophoudelijke aanval geweest van: “Accepteer het, want wij zeggen het.”

Volg de deskundigen. Vertrouw de Wetenschap™. Stel geen vragen. Onenigheid is desinformatie.

Dit zijn synoniemen voor: “Zet uw verstand uit en aanvaard het. Ook al lijkt het onzinnig. Zelfs als het in strijd is met alles waarvan u weet dat het waar is. Zelfs als intelligente mensen het niet met ons eens zijn. Zelfs als het bewijs iets anders zegt. Omdat wij het zeggen.”

Een scepticus zegt: “Sorry, vriend. Uw zegje is niet goed genoeg.”

Weet u nog dat wij vroeger zeiden: “Geloof niet alles wat je hoort”?

Tegenwoordig schijnt de heersende epistemologie te zijn: “Geloof alles wat wij u zeggen te geloven, belaster iedereen die wij u zeggen te belasteren, word hysterisch krankzinnig wanneer wij dat willen”.

Ik begrijp het begrip massapsychose. Natuurlijk kunnen bevolkingen in de ban raken van angst en slechte ideeën, en wij hebben vele historische voorbeelden.

Plus, weet u… kijk maar om u heen.

Maar ik moet bekennen dat ik een beetje verbijsterd ben als het gaat om intelligente mensen die ik persoonlijk ken. Ik begrijp bijvoorbeeld hun blinde aanvaarding niet van de farmaceutische bedrijven, en van de overheidsdiensten die duidelijk aan hen ondergeschikt zijn.

Ik zal het misschien nooit begrijpen.

Wij zwemmen nu in een oceaan van onwaarheden. Er is bijna geen aspect van alles wat met COVID te maken heeft, waar de waarheid niet gemanipuleerd, verdraaid, gepolitiseerd, verkeerd voorgesteld, verkeerd gemeten, of verkeerd begrepen is. De tests zijn onzin, de sterftecijfers zijn onzin, de media-aandacht is onzin, de lockdowns zijn onzin, de maskers zijn onzin, het oorsprongsverhaal is onzin, de vaccins zijn onzin… en wij hebben alle gegevens om het te bewijzen.

(En, in bijna alle gevallen, een late bekentenis van een ambtenaar van volksgezondheid die de onzin erkent).

En toch hebben wij overal om ons heen anderszins intelligente mensen die zonder meer onzin slikken.

En smeken om nog een portie.

De Oeps-factor zouden wij nu toch wel moeten kennen. “Oeps, we hebben het verkeerd, onze fout.” Dit is het geval voor scepticisme: deskundigen hebben het mis, de hele tijd. (En geven de vergissing meestal alleen toe wanneer het nalaten daarvan zou leiden tot een of andere financiële, juridische repercussie, of reputatieverlies).

Wanneer deskundigen zich vergissen, ontdekken zij dat meestal niet zelf. Gewoonlijk worden hun fouten aan het licht gebracht door mensen die hen uitdagen, zelfs door mensen buiten hun vakgebied, of die hun accreditatie niet bezitten. Dit is een goede zaak.

Het zou nu duidelijk moeten zijn: wij kunnen op een wilde dwaalspoor gebracht worden door zogenaamde deskundigen die verkeerd geloven. Blind vertrouwen in deskundigen is nooit gerechtvaardigd.

Ik ben nergens een “deskundige” in (behalve misschien in het wonderbaarlijke opkloppen van een kop koffie ’s morgens, terwijl ik nog geen recht heb om bij bewustzijn te zijn). En toch, als scepticus, wat moet ik doen als ik geconfronteerd word met overduidelijke bewijzen dat een of ander verhaal dat ik hoor niet waar is?

Moet ik de duidelijke laboratoriumoorsprong van het virus negeren?

Moet ik de frauduleuze manier negeren waarop PCR-tests gebruikt werden om het aantal gevallen op te blazen en de angst aan te wakkeren?

Moet ik bergen gegevens negeren waaruit blijkt dat de vaccins falen?

Deze hele “pandemie” heeft laten zien hoe elke instelling die wij geacht worden te vertrouwen en te geloven (regering, media en bedrijven) niet alleen niet het belang van het publiek op het oog heeft, maar actief probeert dat publieke vertrouwen te manipuleren voor zijn eigen agenda.

In een gezonde geest, in een gezonde maatschappij, zou dit scepsis moeten opwekken.

Maar tegenwoordig, wanneer een scepticus zo’n sentiment voorstelt, wordt hij, bijna als een reflex, geconfronteerd met twee vrij gebruikelijke (en ik denk, kinderlijke) tegenwerpingen: 1. “Je bent een ontkenner!” of 2. “Je bent een samenzweringstheoreticus!”

Dit zijn schaamteloze pogingen tot etikettering, om al de redenen die ik hierboven genoemd heb. Als u iemand een etiket opplakt, hoeft u niet meer naar hem te luisteren, of met zijn argumenten om te gaan.

“Ontkenner” ontleent zijn sofistische kracht natuurlijk aan “Holocaust-ontkenner”. Dus als u een “ontkenner” van iets bent, bent u zo opzettelijk onwetend dat u weigert het bestaan te erkennen van een afschuwelijke historische gebeurtenis die miljoenen mensenlevens heeft weggevaagd.

Dus, het niet met mij eens zijn = u bent een “ontkenner” = u bent een slecht en onwetend mens. Keurige truc. Ook, vrij duidelijk . Iedereen boven ongeveer een tienjarige mentaliteit kan zien dat u de kaarten oplicht.

Ik ben geen COVID-ontkenner. Ik ben een media/corporatie/overheid scepticus. Begrijpt u het verschil? Ik geloof niet automatisch wat deze instellingen mij willen doen geloven.

Daar verandert niets aan, met al dat schelden op de speelplaats.

“Samenzweringstheoreticus” is weer zo’n lachwekkende poging om iemands argumenten te verdoezelen. Het gaat ongeveer zo: als u de media in twijfel trekt, gelooft u waarschijnlijk in allerlei gekke ideeën zonder bewijs, zoals de Illuminati, en 5G mind control, en buitenaardse peulen die sleutelposities in de regering bekleden, enz. Daarom moet u de media geloven.

Het is waar dat een massale overkoepelende samenzwering, met alle schurken die hun perfecte rol spelen in een meesterplan, waarbij alle bewegende delen werken als een goed geoliede machine, een ongeloofwaardige mythe is.

Maar dat betekent niet dat er geen slechte actoren met een slechte agenda bestaan, en het zou verbazend naïef van ons zijn om dat te denken.

Het is niet nodig dat een samenzwering “groots” is. Het hoeven alleen maar sleutelfiguren op sleutelposities te zijn die slechte dingen doen, buiten het zicht van het grote publiek, en doelen dienen waar het niet mee weg zou komen als het publiek het wist. De rest van de agenda wordt uitgevoerd door onschuldig misleide actoren, waaronder het onwetende publiek, dat denkt dat het goed bezig is door met de slechte actoren mee te gaan.

Perverse en misplaatste stimulansen hebben de overhand gekregen. Dit alleen al zou aanleiding moeten zijn tot scepsis ten aanzien van alles wat met volksgezondheid te maken heeft.

Zelfs als we aannemen dat er geen slechte actoren zijn (en daarvoor moeten we heel wat vernietigende bewijzen door de vingers zien), laten we dan alleen maar denken aan onschuldige vergissingen of misvattingen.

Denkt u op uw meest liefdadige manier, gezien wat u weet over regeringen en bedrijven en media, dat zij gewoon alles goed doen, denkt u?

U weet dat het niet waar is. U weet het op een visceraal niveau. En u weet dat zij hun vergissing nooit zullen toegeven of terugnemen, tenzij zij gedwongen worden door reacties van het publiek. Dit alleen al geeft aanleiding tot scepticisme en kritisch onderzoek. Wanneer u dit koppelt aan het feit dat elke poging tot dergelijke kritiek beantwoord wordt met censuur en onderdrukking, dan denk ik dat u geen andere conclusie kunt trekken dan dat er iets verdomd sinister aan de hand is.

U weet ook dat er niet zoiets bestaat als “onbevooroordeelde media”. De zweem van politisering van een kwestie zou uw sceptische instellingen op twaalf moeten zetten. Daarom zijn alternatieve informatiebronnen, burgerjournalisten, en afwijkende stemmen zo belangrijk: zij fungeren als een controle op de gekaapte media.

Iets wat een afwijkende stem te zeggen heeft als een “samenzwering” afdoen omdat het niet met de media overeenstemt, is even belachelijk als een regeringsfunctionaris die iets wat de media zeggen als een “samenzwering” afdoet als het niet met de regering overeenstemt.

Deze instellingen worden verondersteld als controle op elkaar te functioneren, anders wordt de waarheid wat zij zeggen dat zij is. (Wat, hmm… denkt u dat dat misschien precies hun doel is?)

Vroeger was scepticisme tegenover farmaceutische bedrijven normaal. Wij hebben zelfs een hele reeks films gehad, van The Fugitive tot het huidige Ozark, waarin farmaceutische directeuren als schurken werden afgeschilderd, die dingen doen zoals producten op de markt brengen met onvoldoende veiligheidsmaatregelen, of fraude plegen, of winst boven leven stellen. Wij zitten nu midden in een opioïdenepidemie die ons miljoenen levens heeft gekost, allemaal veroorzaakt door farmaceutische schurkenstreken. En toch verspreiden wij op grote schaal producten over de hele planeet, die wij in elke arm kunnen spuiten, gemaakt door de meest crimineel beboete corporaties in de geschiedenis. Bedrijven die niet willen dat wij hun gegevens over veiligheidsproeven 75 jaar lang onderzoeken?

Hoe kan iemand er blindelings op vertrouwen dat deze producten veilig en geweldig zijn? Hoe kunnen dit niet de meest onderzochte en scepticisme verdienende organisaties in de geschiedenis zijn?

COVID is een echte ziekte, maar ik ben er ook van overtuigd dat het een gelegenheid is voor slechte acteurs, elites en machtswellustelingen om het gedrag van het publiek te manipuleren om hun belangen te dienen en hun heilige edicten uit te voeren. En over het algemeen heeft dat gewerkt. Sommigen van ons (de sceptici) worden verbannen, verguisd, en gedwongen te vechten voor vrijheden, menselijkheid, en een terugkeer naar basis verstand.

Ik was al een media/overheid/corporatie-scepticus vóór de pandemie. Alles van de afgelopen twee jaar heeft dat alleen maar bevestigd.

Het pleidooi voor pandemie-scepticisme is, geloof ik, nu overweldigend. Het publiek is door de CDC, de WHO, de FDA voorgelogen. Dit zijn duidelijk gekaapte agentschappen. Artsen zijn verhinderd hun beroep uit te oefenen. Wetenschappers is verhinderd zich uit te spreken. Censuur, angst en winstbejag zijn de regels van de dag.

De enige verdedigingslinie tegen dit alles?

Zet uw scepsis op twaalf, en verontschuldig u er niet voor.