(zie bron onderaan, google translate gebruikt en niet aangepast)
Als je door forums waadt en het “debat” tegenkomt zoals ik dat heb gedaan, kun je niet anders dan de vervelende retorische tactiek tegenkomen die pilpulering wordt genoemd. Gewoonlijk manifesteert het zich in de vorm van constant gekibbel over elk punt, of het nu primair of secundair is. Het idee is ook om af te leiden van rationele discussie. De methode is zo geworteld in de pysche van Joodse commentatoren dat het degenen in de tegenbeweging betaamt zich volledig bewust te zijn van waar we mee te maken hebben.
Het kwam voort uit de rabbijnen, die het discours controleerden over interpretaties van de Talmoed.
Wat wordt beschouwd als het joodse ‘genie’, is vaak een teken van hoe pilpul wordt ingezet. De retorische trucs van pilpul maken een echte rationele discussie onmogelijk; elke “discussie” gaat over het proberen een punt te “bewijzen” dat al is vastgesteld. Het heeft weinig zin om in deze context te argumenteren, omdat alle punten die worden gemaakt zullen worden verdraaid en gedraaid om de reeds vaste positie te valideren. …
De omstredenheid van het conflict in het Midden-Oosten wordt nauw geïnformeerd door pilpul. Of het nu Alan Dershowitz is of Noam Chomsky, beiden Asjkenazim die een traditionele Joodse opleiding genoten , de termen van het debat worden consequent omlijst door pilpul . Het meest ongelukkige aan pilpul – en dit is iets dat iedereen die de controverses met betrekking tot Israël en Palestina heeft gevolgd zal bekend voorkomen – is dat, aangezien het rationele uit het proces is verwijderd, er alleen nog maar geschreeuw, irrationeel emotioneel overblijft, en uiteindelijk de dreiging met geweld. Het is deze agitatie die een politiek proces blijft verstoren dat het rationele begrip van de kwesties die bij de constructie betrokken zijn, lang heeft verlaten.
In de Joodse Talmoedische leringen verwijst de term “pilpul” in feite naar de kunst van het beheersen van verschillende onzin-debattactieken, waaronder een aantal retorische trucs die de pilpuller in staat stellen de Talmoed op zoveel mogelijke manieren te interpreteren.
Dit werd uitgebreid tot het joodse denken en debatteert / debatteert over de etymologie van woorden, betekenis enzovoort op zo’n manier dat je alles uit elke context kunt rechtvaardigen, zelfs als de oorspronkelijke context niets te maken had met de laatste rechtvaardigingen op basis van manipulatieve sluwheid, logische drogredenen, ad-hominem-aanvallen en stroman-tactieken.
Dit werd de Lav Davqa-methode genoemd. In het Engels zouden we het de “niet helemaal” manier kunnen noemen om een tekst te lezen. Als een tekst één ding leek te zeggen, zou de Tosafot – om te voldoen aan de reeds bestaande gewoonte – het opnieuw interpreteren door te zeggen dat wat het leek te betekenen niet is wat het werkelijk betekende.
Pilpul vindt plaats telkens wanneer de spreker zich inzet om zijn punt te “bewijzen”, ongeacht het bewijs dat voor hem ligt. Deze haarkloverij leidt tot een labyrintische vorm van argumentatie waarbij de spreker genoeg retorische rook blaast om zijn gesprekspartner te onderwerpen. Reden is geen probleem wanneer pilpul het overneemt. Wat telt, is de vaststelling van een vast, onveranderlijk punt dat nooit echt kan worden betwist.
De sleutel om hiermee om te gaan, is het debat in te kaderen en de pilpuler niet de volledige luxe te gunnen om dit te doen.
Als je laaghangend fruit gebruikt in je argumenten, dan kun je het muggenziften gebruiken als een vechtsportbeweging die gebruik maakt van het gewicht van de pilpuller. Gelukkig werkt de pilpuller meestal uit het hoofd en komt hij zelden met iets origineels.
(NB.: dit doen veel trollen tegenwoordig op internet. Ga er niet op in.)