Van Christopher F. Rufo, google translate
Welkom bij de Cluster B-samenleving
Psychisch disfunctioneren wordt nu gevaloriseerd en ingebed in onze instellingen. We moeten begrijpen waar we mee te maken hebben.
CHRISTOPHER F. RUFO
9 OKT 2023
Het volgende is een schriftelijke bewerking van de korte film die ik vorige maand heb uitgebracht.
Er heerst een sluipend gevoel dat onze samenleving op zijn kop staat. Een gezond debat wordt vervangen door activistische hysterie. Spraak wordt tot geweld verklaard; geweld wordt verontschuldigd als spraak. Mannelijkheid wordt veroordeeld als ‘giftig’, terwijl mannen in jurken op het openbare plein worden gevierd. Het voelt alsof we midden in een samenlevingsbrede mentale instorting zitten.
Je zou in de verleiding kunnen komen om deze manifestaties uit te lachen als de uitbarstingen van een kleine maar luidruchtige minderheid, maar de aangetaste gezondheid van ons politieke lichaam is geen triviale zorg. Een vreemd nieuw patroon van psychologisch disfunctioneren is in al onze instellingen geïnfiltreerd, van alledaagse bureaucratieën tot de hoogste ambten. Waar we ook heengaan, het sluipende gevoel dringt zich op: onze samenleving is ziek; onze instellingen zijn uit balans; ons openbare leven wordt verteerd door een cluster van stoornissen die een beroep doen op onze slechtste instincten en onze meest vitale sociale functies ontwrichten.
Wat is er gebeurd? Waarom zijn oude normen plotseling verdwenen ten gunste van narcisme, hysterie en morele theatrie – allemaal in naam van ‘zorg’?
Als we enige hoop hebben om onze geestelijke gezondheid te herstellen, moeten we eerst begrijpen waar we mee te maken hebben.
Elke historische periode ontwikkelt unieke psychologische kenmerken die het openbare leven vormgeven. Na de Eerste Wereldoorlog hadden we de ‘Verloren Generatie’, geschokt en gedesillusioneerd. Halverwege de twintigste eeuw betreden we het ‘tijdperk van de angst’, dat wordt gekenmerkt door een gevoel van existentiële angst bij het aangezicht van de atoombom. En vijftig jaar geleden zagen we de opkomst van ‘de cultuur van het narcisme’, die sociaal criticus Christopher Lasch omschreef als een samenleving die geobsedeerd was door ego, verlangen en zelfbeeld.
Vandaag zijn we getuige van de opkomst van iets nieuws: de ‘ Cluster B-samenleving ’. Net als de cultuur van het narcisme heeft ons digitale tijdperk duidelijke psychologische kenmerken, sterk beïnvloed door de opkomst van persoonlijke pathologieën en de kracht van sociale media. Bij deze generatie staan de camera’s altijd aan. Het publiek kijkt altijd. En het oude narcisme is getransformeerd in hysterie, moreel theater, emotionele vluchtigheid, genotzucht en uitbarstingen van geweld.
Psychologen hebben de geest van onze moderne cultuur vastgelegd in vier specifieke psychopathologieën die samen de Cluster B- persoonlijkheidsstoornissen vormen : de narcist, de borderline, de theatrale en de antisociale.
Narcistische persoonlijkheidsstoornis wordt gekenmerkt door een gevoel van aanspraak, obsessie met de eigen belangrijkheid en diepe gevoelens van wrok, vaak uitgedrukt in morele zelfingenomenheid. Borderline persoonlijkheidsstoornis wordt gekenmerkt door een instabiel gevoel van identiteit, zwart-wit denken, gevoelens van leegte, en terugkerende zelfbeschadiging en zelfmoordpogingen. De histrionische persoonlijkheidsstoornis vertoont overmatige emotionaliteit, seksuele provocatie en het zoeken van aandacht, vaak om een pathologische behoefte aan sympathie te dienen. Antisociale persoonlijkheidsstoornis wordt gekenmerkt door impulsiviteit, manipulatie, minachting voor anderen en een hang naar geweld en agressie die sociale normen schendt.
Deze cluster van psychopathologieën is echter niet langer een individuele aangelegenheid, die behandeld moet worden in de beslotenheid van het kantoor van de analist. Integendeel, de psychologische kenmerken van Cluster B zijn begonnen de patronen en structuren van onze cultuur vorm te geven. De scènes van het Amerikaanse openbare leven lijken steeds meer op een Cluster B psychodrama: slachtofferschap vervangt prestatie als de norm voor verdienste; beschuldiging vervangt onenigheid als de manier om geschillen te beslechten; vals medeleven wordt de primaire methode om burgers te manipuleren tot meegaandheid; en het hele plan wordt afgedwongen met de dreiging van geweld: gehoorzaam of draag de gevolgen.
Gedurende het grootste deel van de Amerikaanse geschiedenis werden belangrijke persoonlijkheidsstoornissen behandeld als problemen en werden de patiënten grotendeels verbannen naar de marge van de samenleving. Maar in de opkomende Cluster B maatschappij zijn narcistische, borderline, histrionische en antisociale psychologische trekken nu te vinden bij degenen die verheven zijn tot machtsposities en gevierd worden door onze instellingen. De nieuwe status quo is een opkomende leiderschapsklasse die regeert door middel van emotionele chantage en die de dekmantel van verschillende “slachtoffer”-groepen gebruikt om haar agenda aan de samenleving op te leggen. Als burgers het oneens zijn, worden ze bestempeld als haatdragende dwepers, beschuldigd van gebrek aan empathie en soms verbannen uit het openbare leven.
Hoewel deze strategieën verachtelijk zijn, zijn ze ook buitengewoon effectief in het controleren van wat we denken, wat we zeggen en hoe we handelen. En ze hebben onze instellingen langzaam veranderd in wat psycholoog Andrzej Łobaczewski een “pathocratie” noemt, oftewel heerschappij door psychologisch disfunctioneren. Dit is onze nieuwe sociale orde geworden. Als een bedachtzame waarnemer zich dit fenomeen eenmaal eigen heeft gemaakt, zal hij het overal gaan zien: de eigenschappen van Cluster B zijn geformaliseerd en verankerd in onze personeelsafdelingen, overheidsbeleid, culturele instellingen en wetten op het gebied van burgerrechten.
Voorbeelden in overvloed. Een recente CIA wervingsvideo valoriseerde de Cluster B eigenschappen van narcistische identiteitsobsessie, zelfingenomenheid en hunkering naar bevestiging. “Ik ben een gekleurde vrouw. Ik ben een moeder. Ik ben een cisgender millennial bij wie een gegeneraliseerde angststoornis is vastgesteld,” zegt de CIA-analist terwijl de camera over haar diversiteitsprijzen beweegt. “Vroeger had ik last van het impostorsyndroom, maar nu ik 36 ben, weiger ik om misplaatste, patriarchale ideeën over wat een vrouw kan of zou moeten zijn te internaliseren.”
In een Cluster B maatschappij zijn psychische stoornissen eerder kwalificaties voor een baan dan problemen die opgelost moeten worden; ideologie vervangt competentie als een marker van onderscheid.
Ook de politiek is gecompromitteerd. Eerder dit jaar was Nebraska senator Machaela Cavanaugh een voorbeeld van deze culturele verschuiving toen ze, in plaats van een beredeneerd debat te voeren, bijna twee minuten lang hysterisch schreeuwde op de vloer van de wetgevende macht: “We hebben transpersonen nodig! We houden van trans mensen! Transpersonen horen hier! We hebben trans mensen nodig! We houden van trans mensen! Trans mensen horen hier!” Het gestoorde morele theater van senator Cavanaugh is een levendige weergave van het zoeken naar aandacht, het zwart-wit denken en de overdreven emotionaliteit die horen bij Cluster B.
In het nieuwe pathocratische regime worden emotionele manipulatie, met medelijden gecodeerd antagonisme en theatrale beschuldigingen de hoofdbestanddelen van het politieke discours. Het doel is niet om tot antwoorden te komen, maar om tegenstanders af te kraken en ze wroeging te laten voelen omdat ze de linkse orthodoxie ontkennen.
Waar komen deze fenomenen vandaan? Hoewel hun specifieke oorsprong duister kan zijn, is de moderne universiteit de primaire replicatielocatie voor de Cluster B pathologieën. Op de campus heerst de pathocratie.
Journalist en sociaal criticus Heather Mac Donald onthult de basiscontouren van dit regime in een essay uit 2023 in City Journal getiteld “In Loco Masculi”, waarin ze betoogt dat de dramatische toename van het aantal vrouwelijke universiteitsbestuurders – die nu de campuscultuur domineren – heeft geleid tot een groeiende obsessie met “veiligheid” en “slachtofferschap”. In plaats van prioriteit te geven aan academische prestaties en inhoudelijk debat, hebben bestuurders nevelige, therapeutische concepten zoals trauma, blanke kwetsbaarheid en systemische onrechtvaardigheid naar voren geschoven. Mac Donald concludeert: “Wanneer studenten beweren dat ze geveld zijn door ideeën waar ze het niet mee eens zijn, zegt de gefeminiseerde bureaucratie niet dat ze volwassen moeten worden en zich moeten vermannen. Het valideert hun zelfmedelijden.”
Als gevolg hiervan bevinden Amerikaanse studenten zich midden in een ongekende geestelijke gezondheidscrisis. Volgens de Healthy Minds Study van de Universiteit van Michigan voldoet meer dan 60 procent van de studenten aan de criteria voor ten minste één psychisch gezondheidsprobleem – een stijging van bijna 50 procent sinds 2013. Hoe meer we ons overgeven aan pathologieën in de stijl van Cluster B, hoe meer we deze repliceren binnen onze instellingen.
In plaats van het roer om te gooien, hebben universiteitsbestuurders zich vastgebeten in dit gebroken model. Op de campus wordt studenten verteld dat ze altijd worden aangevallen, dat hun veiligheid voortdurend wordt bedreigd. En in plaats van jonge mensen te sterken voor de uitdagingen van het leven, vechten bestuurders ervoor om de campusomgeving te zuiveren en elke uiting die als “schadelijk” of “beledigend” wordt beschouwd de mond te snoeren – het perfecte recept om narcisme en hysterie in de stijl van Cluster B mogelijk te maken en aan te moedigen.
Deze scènes en sentimenten zijn alomtegenwoordig geworden: schreeuwende en scanderende studenten die “zorg” van hun moeder eisen; jongvolwassenen die rebelleren tegen het gezag en tegelijkertijd eisen dat hun “trauma” wordt opgelost; een broeikas vol persoonlijke wrok die bloeit en bloeit onder het mom van “sociale rechtvaardigheid”. Op de Stanford Law School verstoorde de decaan van “diversiteit, gelijkheid en inclusie”, die samenwerkte met protesterende studenten, de toespraak van een federale rechter, die ze beschuldigde van het veroorzaken van “schade” en haar “ongemakkelijk” te maken – een absurde norm, kan alleen worden bevestigd in een omgeving die al verzadigd is met pathocratische aannames.
Vanuit de universiteit verspreidt de cultuur van Cluster B zich naar buiten toe. Samen hebben deze pathologieën een krachtig vermogen tot overdracht. Als een virus dat uit een laboratorium lekt, hebben ze de insluiting doorbroken en verspreiden ze zich door de hele samenleving. De openbare school, het ziekenhuis en de staatsbureaucratie – ze zijn allemaal bezweken. De berichtgeving van grote bedrijven lijkt steeds meer op de viering van stoornissen in Cluster B-stijl, of het nu gaat om pogingen om genderdysforie te normaliseren of om het herschrijven van de normen voor gezondheid en schoonheid, zodat het groteske het nieuwe ideaal wordt.
Sociale media versnellen deze trends. Sites zoals TikTok zijn een broedplaats geworden voor geestesziekten, vooral bij tienermeisjes, die het Cluster B-gedrag dat ze online zien nabootsen en torenhoge percentages angst en depressie registreren.
De plotselinge explosie van transgenderisme volgt dezelfde lijn van ontwikkeling. Transgenders hebben 30 keer meer kans om te lijden aan Cluster B persoonlijkheidsstoornissen in vergelijking met de basispopulatie. En volgens een ouder onderzoek lijdt meer dan 50 procent van de moeders met genderdysfore jongens zelf aan een borderline persoonlijkheidsstoornis – een opmerkelijke overdrachtsratio van psychopathologie.
Veel van het recente linkse geweld heeft ook de vorm aangenomen van Cluster B stoornissen. De George Floyd rellen van 2020 waren deels kenmerkend door hun psychologische toon: wilde emotionele vertoningen, narcistische identiteitsrituelen, slachtofferschap gemanifesteerd op straat.
De foto’s van Antifa voetsoldaten die tijdens de George Floyd rellen door de sociale media dwaalden, maken dit duidelijk. Tatoeages op het gezicht, gestoorde uitdrukkingen, onverzorgd haar: dit zijn geen geestelijk gezonde mensen. Ze zijn in feite het afzichtelijke gezicht van asociaal geweld – de handhavingsarm van modern links, de politieke voorhoede van onze Cluster B-maatschappij. En ze zullen niet stoppen voordat ze de wereld naar hun beeld hebben getransformeerd.
Sommige rechtse critici noemen deze vreemde nieuwe stand van zaken “het Longhouse”, een matriarchale maatschappijvorm die de waarden van zorg, bezorgdheid en vrouwelijke sociale strategieën bevoorrecht. In een essay voor First Things legt de pseudonieme schrijver Lomez uit dat er nu meer vrouwen dan mannen zijn in professioneel-leidinggevende functies en dat er veel meer vrouwen zijn in human resources en compliance, die een buitenmaatse invloed uitoefenen op professionele en culturele normen.
Links heeft het Longhouse jarenlang aangeprezen. In haar presidentiële campagne verklaarde Hillary Clinton vol vertrouwen dat “de toekomst vrouwelijk is”. En in een veelbesproken essay voor The Atlantic uit 2010 doopte Hanna Rosin deze verandering “Het einde van de man”.
Maar terwijl sommigen deze verschuiving vieren, heeft onze “vrouwelijke toekomst” een donkere kant. In tegenstelling tot de berichten die je van elites krijgt, zijn biologische sekseverschillen echt en een maatschappelijke onbalans tussen de twee heeft negatieve gevolgen voor iedereen. Te ver doorgevoerd, produceert overmatig feministisch leiderschap precies het soort Cluster B maatschappij dat we vandaag de dag waarnemen: één een samenleving waarin identiteit wordt beloond boven verdienste, slachtofferschap wordt gewaardeerd boven competentie, en antisociaal gedrag niet wordt gecontroleerd. Moreel narcisme wordt de munt van het rijk, en politieke conflicten worden opgelost door middel van chantage en manipulatie..
Als we een uitweg willen vinden, moeten we de bijzondere logica en rationaliteit van de Cluster B-samenleving begrijpen. We moeten leren hoe we emotionele vervalsing kunnen tegengaan en hoe we ‘nee’ kunnen zeggen met een hernieuwde stem van autoriteit. We moeten een manier vinden om het evenwicht, de orde, de discipline en het gezond verstand te herstellen. Als we dat niet doen, zullen we ons neerleggen bij een gek geworden wereld. Het spontane leven en de schoonheid die de vruchten zijn van een meer evenwichtige samenleving zullen worden uitgeroeid door grimmige commissarissen die een Cluster B-pathocratie besturen. Ons zelfbesturende regime zou voorbij zijn.
Christopher F. Rufo is een door lezers ondersteunde publicatie. Om nieuwe berichten te ontvangen en mijn werk te ondersteunen, kunt u overwegen om een gratis of betaalde abonnee te worden.
229 Opmerkingen
© 2023 Christopher F. Rufo
lees bij bewust over pathocratie