Via Frontnieuws, zie daar links en afbeeldingen
Waarom word ik zo gehaat? juli 13, 20235851 36
Haat is zeker een te sterk woord. Maar ik blijf bij het woord omdat het zo voelt. En welk ander gevoel roept de opmerking “Ik hoop dat je Covid krijgt en sterft” op, van niet minder dan twee van mijn “levenslange vrienden”? Zouden de meesten dat niet als hatelijke woorden beschouwen? Nou, volgens de “woke” normen van vandaag, zou het zeker haatdragende woorden zijn, schrijft Todd Hayen.
Ik voel me inderdaad gehaat. En gehaat door sommige mensen van wie ik het meest hou.
Hoe is dat zo gekomen? Ik ben altijd een aardige vent geweest. Ik heb zeker mijn klootzak-momenten gehad. Meestal als iemand mij niet mag, zeggen ze dat het komt omdat ik arrogant ben. Ik spreek mijn eigen waarheid, waardoor ik overkom als een rottige verstoorder. Ik zie mezelf liever als een trickster, dat lijkt me interessanter dan een rottige verstoorder. Wat ik ook ben, ik ben niet slecht. In de ergste situaties waarin ik me bevind, heb ik de neiging om mijn stem te verheffen in een poging om krachtig te zijn. Ik stap niet zomaar achteruit, en ik dring aan om mijn punt te maken. Maar ik scheld nooit iemand uit, ik doe zeker nooit iets gewelddadigs of lelijks, en ik heb de neiging om over tegengestelde punten na te denken.
Toen al die Covid-onzin begon, was ik stomverbaasd over hoe ik behandeld werd toen ik mijn mening uitsprak, die tegen het gangbare narratief inging. De eersten die weggingen waren FB vrienden. Ik had een behoorlijke groep verzameld tijdens mijn Hollywood dagen. De meesten van hen waren geen goede vrienden, maar velen waren vriendelijk genoeg dat ik ze vrij goed kende en vaak in groepen optrok, bij opnamesessies, enz. Velen kwamen ook uit mijn schooltijd in Cincinnati en Virginia. Allemaal weg. Nou ja, een klein handjevol is er nog, maar 95% is vertrokken. Ik moet zeggen dat ik er zelf niet veel heb ontvriend, misschien 3 of 4 bijzonder hatelijke, maar de rest heeft mij gedumpt. Ik herinner me dat ik ruzie kreeg met twee van deze afvallers. Toen ik voorstelde om wat tijd weg te halen van de Covid-gekte en te besteden aan het redden van hongerende kinderen, reageerden ze allebei met: “Doei.” Echt waar?
In de begindagen van Covid was ik vrij meegaand. Ik bedoel, ik was zeker argumentatief, maar ik had geen ervaring met persoonlijk aangevallen worden omdat ik een tegengesteld standpunt had. Ik gaf bijvoorbeeld mijn standpunt over de vaccins en binnen een paar minuten werd ik ervan beschuldigd dat ik een idioot, een egoïstische klootzak en een wetenschapsontkenner was. Wat? Hoe kon dat gebeuren? Mijn naïeve ik liep in vele valstrikken en werd verblind door de haat en het vitriool dat ik telkens weer ervoer. Het ontvrienden ging razendsnel.
En ik moet zeggen dat ik me niet kan herinneren dat ik ooit een van deze mensen ervan beschuldigd heb een debiel, een egoïstische klootzak of een wetenschapsontkenner te zijn. Ik begon wel te schrijven over de groep waar veel van deze mensen in leken te passen, en noemde die groep schapen. Maar ik kan me niet herinneren dat ik ooit iemand in zijn gezicht een schaap heb genoemd. Ik gebruikte dat woord ook alleen als schrijfgemak, in plaats van de groep “schaapachtig” of “sheeple” te noemen. Natuurlijk, misschien is het tot op zekere hoogte beledigend, wie de schoen past, trekke hem aan. Als u zich genoeg identificeert met die groep om beledigd te zijn door de omschrijving “schaap”, dan moet u daar eens over nadenken.
Ik herinner me dat ik geschokt was door de lelijkheid die deze mensen rechtstreeks op mij richtten. Ik wilde gewoon spelen, ik wilde debatteren, zien wat andere mensen dachten en met hen delen wat ik ook dacht. Ik begon het gevoel te krijgen dat ik een nazi was die mensen vertelde dat Joden en zigeuners het niet verdienden om te leven en dat baby’s gespietst en op palen gehesen moesten worden en door de straten gedragen moesten worden. Het was een heel vreemd gevoel om aan de kant van het hek te staan waar bijna iedereen aan de andere kant met beledigingen en lelijke beschuldigingen zat te smijten.
Toen kwamen de vaccins en werd het nog veel erger. Voordien ging het alleen maar om lockdowns, maskers, sociale afstand nemen en dergelijke – big deal, ja, maar niet op leven en dood (althans niet onmiddellijk). Toen het vaccin uitkwam, ging het plotseling wel degelijk over leven en dood. Ik wilde niet dat mijn dierbaren, of wie dan ook, vergif in hun lichaam zouden pompen. Dus werd ik wat luider. Ik wilde mensen redden, en ook al had ik het misschien mis door het vaccin als een doodvonnis te zien, mijn hart zat zeker op de juiste plaats. Maar nee. Ik werd nog steeds gehaat, zelfs nog meer.
Toen begon het grotere plaatje duidelijker op te doemen, het incident met de truckers in Canada, de “oorlog tegen de ongevaccineerden”, de aanmoediging door de machthebbers om iedereen die tegen het overduidelijke plan is om de wereldmacht te domineren, te mijden, belachelijk te maken en te beschamen. En de “schaap types” deden er allemaal aan mee. Het enige wat wij wappies deden, was proberen te voorkomen dat er slechte dingen met mensen zouden gebeuren, het enige wat wij deden, was proberen mensen aan het denken te zetten, gezond verstand te gebruiken, informatie te zoeken die geen deel uitmaakte van de propagandamachine die ons allemaal aan stukken aan het bijten was.
Maar nee, we waren slecht, we waren debielen, we waren egoïstisch, we waren lelijk, we waren weerzinwekkend, we waren wetenschappelijk ontkennende samenzweringstheoretische misinformatieverspreiders. We wilden dat iedereen doodging, ziek werd, omkwam. We haatten iedereen.
Hoe vreemd.
Na dit alles begon ik me enigszins in mezelf terug te trekken. Ik stopte met mijn discussie tegen de schapen en concentreerde me op de wappies. (Ik werd ook gehaat omdat ik onschuldige mensen “schapen” noemde, zij zagen dat als de grootste belediging der beledigingen). Preken voor het koor (zoals ik nu doe) werd mijn obsessie. Ik had weinig raakvlakken met schapen, maar als dat wel zo was, waren ze bijzonder vervelend. Ze lijken nu allemaal op Zombies, zo klaar om een stuk uit uw hand te bijten als het naïef wordt aangeboden, altijd met het woeste verlangen in hun ogen om uw hersenen op te eten.
Ik ben tegenwoordig voorzichtig met de meeste schapen (of, om niet te veel aanstoot te geven, de “schaapachtige mensen”). Ik hou ze in de gaten en observeer ze, en doe net alsof ik één van hen zou kunnen zijn. Mijn tolerantie, mijn geduld en mijn respect en achting voor deze mensen in mijn eigen omgeving hebben ervoor gezorgd dat het niet bijtend wordt. Ik ben bereid om te zwijgen en me in te houden als ik weet dat zij er geen probleem mee zouden hebben om mij voor de voeten te werpen hoe verachtelijk anti-vaxxers zijn, hoe walgelijk Trump en andere rechtse rakkers zijn, hoe belachelijk iedereen is die autoriteit in twijfel trekt. Ik ben degene die hun toorn moet ontlopen, die moet voorkomen dat ik uit huis wordt gezet of het contact met andere familieleden volledig kwijtraak omdat mijn standpunten zo weerzinwekkend zijn – sinds wanneer is het geven om de gezondheid van kinderen, persoonlijke vrijheden van burgers van democratische samenlevingen of de persoonlijke gezondheidsrechten van anderen zo’n afschuwelijk vergrijp geworden?
Ik moet constant doen alsof ik de slechterik ben en dus mijn slechte mond houden. Ik heb blijkbaar geen recht op de meningen die ik heb, en om dit bij elkaar te houden, moet ik er alles aan doen om mijn mond te houden. Er komt een punt waarop ik me begin te identificeren met de projectie van “slechterik” die ik krijg. Ik begin me te voelen als een pedofiel die zich de hele tijd verstopt, doodsbang om mijn onmenselijke slechte aard te onthullen en er dus zwaar voor gestraft te worden.
Het is gewoon verkeerd voor mensen die beweren dat ze van ons houden om niet tolerant te zijn tegenover onze standpunten. En wat valt er te tolereren? Wij zijn goede mensen. Wij geloven in liefde, in gezondheid, in een goede regering voor het volk en van het volk. Wij geloven in onze onvervreemdbare, door God gegeven rechten. Wij geloven in het niet kwetsen van anderen. We geloven zelfs in appeltaart en papa en mama en kleine Bobby die op straat met andere kinderen speelt!
Wij zijn geen slechte mensen. Waarom worden we dan wel als zodanig behandeld? Eigenlijk zijn we zo goed als maar zijn kan, maar om de relaties te behouden die iets voor ons betekenen, moeten we ons verstoppen. We kunnen niet onszelf zijn in de buurt van de mensen die ons het beste zouden moeten kennen, ons respecteren, ons in acht nemen en van ons houden om wie we zijn en zelfs om wat we geloven. We zouden op zijn minst niet gehaat moeten worden.
Copyright © 2023 vertaling door Frontnieuws. Toestemming tot gehele of gedeeltelijke herdruk wordt graag verleend, mits volledige creditering en een directe link worden gegeven.
Lees ook bij frontnieuws: covid censuur heeft mensen vermoord