Via De Unz-recensie zie daar links en afbeeldingen, google translate
RICHARD RIDDER • 15 JUNI 2023• 3.400 WOORDEN • 5 COMMENTS •
Invoering
Een eerder artikel eindigde met de stelling dat de weg naar transgenderisme werd gelegd door het feminisme. Het transgenderisme heeft ook veel te danken aan het postmodernisme en vooral aan het postmoderne geloof in woordmagie. Dit artikel gaat in op hoe dit geloof de geschiedenis, de journalistiek en de politiek beïnvloedde voordat het werd opgepikt door transgenderisme.
Woord magie
Woordmagie is het middel waardoor iets zeggen het waar maakt, en dit maakt het echt. Als een voorzitter zegt dat een vergadering is verdaagd, wordt deze verdaagd, en dat alleen maar omdat hij die woorden heeft gezegd. Als een werkgever zegt “Je bent ontslagen!”, is zijn werknemer daarmee ontslagen. Als men, om op een andere manier zijn baan te verliezen, zegt “Ik neem ontslag”, neemt men ontslag. Dit zijn voorbeelden van een speciale klasse van spraakhandelingen die bekend staan als verklaringen.[1]
Maar woordmagie werkt niet voor gewone uitspraken. Als ik zeg dat ik miljonair ben, ben ik nog geen miljonair. Als u zegt dat u op de Seychellen bent terwijl u in New York bent, brengt dat u niet naar de Seychellen. Toch geloven veel mensen dat woordmagie werkt voor gewone uitspraken. Ze denken dat een gewone bewering waar kan worden door ze gewoon te maken.
Woordmagie en postmodernisme
Het huidige geloof in woordmagie vindt zijn oorsprong in het postmodernisme, een denkrichting die zegt dat taal ons de wereld niet laat begrijpen, maar ons daarmee verhindert en ons zo volledig tegenhoudt dat de externe werkelijkheid er net zo goed niet zou kunnen zijn. Er kan daarom niet zoiets zijn als waarheid of onwaarheid, want hoe kan een bewering waar of onwaar zijn van een wereld waarmee ze geen verbinding kan maken of die misschien niet eens bestaat?[2]
Het postmodernisme vervangt de notie van een bewering als iets waar of onwaar door die van een ‘verhaal’, door te zeggen dat wat we als waar beschouwen alleen de verhalen zijn van groepen, zoals blanke mensen en mannen, die de macht hebben om ze op te leggen aan anderen, waardoor de illusie van objectiviteit wordt gecreëerd. Het enige wat de verhalen van deze groepen werkelijk doen, zeggen postmodernisten, is hun vooroordelen uiten en proberen hun belangen te bevorderen. Zo beschreef een postmodernistische feministe objectiviteit als niets anders dan mannelijke subjectiviteit.[3]
Postmodernisten komen tot woordmagie via het idee dat verhalen de sociale realiteit ‘construeren’, wat zo goed is als te zeggen dat ze die creëren. Deze vermeende creatieve kracht van gewone uitspraken werd beweerd door een sociaal psycholoog toen hij de hardnekkigheid van nationale stereotypen, zoals die van Italianen, verklaarde als gepassioneerd.[4]Dit stereotype bleef bestaan omdat, zo beweerde hij, stereotypen zichzelf waarmaken. Met andere woorden, Italianen zijn echt gepassioneerd, maar alleen omdat ze zo worden beschreven. De werkelijkheid kwam niet op de eerste plaats; het is gemaakt door de beschrijving. Dit brengt het concept van waarheid terug in het postmodernisme, want als een verhaal zichzelf vervult, wordt het automatisch waar.
De aantrekkingskracht van het postmodernisme
Postmodernisten vinden hun theorie aantrekkelijk, zowel als critici als als schrijvers. Als critici merken ze dat het hen de keuze geeft tussen twee manieren om een verslag van de wereld dat hen niet bevalt, te verwerpen. Of ze kunnen zeggen dat het alleen de vooroordelen van de auteur uitdrukt en zijn deelbelangen probeert te bevorderen,[5]of ze kunnen het volledig ondermijnen door te zeggen dat het geen onderwerp heeft, aangezien er geen externe realiteit is waarnaar het kan verwijzen.
Als schrijvers geeft hun theorie hen carte blanche om hun werk te vullen met hun eigen vooroordelen en het te gebruiken om hun eigen deelbelangen na te jagen, want het vertelt hen dat dit alles is wat een verhaal kan doen. Hoe kunnen ze naar waarheid en objectiviteit streven als die volgens hun theorie niet bestaan?[6]Hoe kan van hen worden verwacht dat ze feiten vaststellen als hun theorie zegt dat het onmogelijk is om feiten vast te stellen? Ze kunnen dus zeggen wat ze willen, en bovendien zal woordmagie het waar maken. Mocht het zo zijn dat hun lezers geen postmodernisten zijn maar een naïef geloof in werkelijkheid en waarheid koesteren en aannemen dat degenen die ze lezen hetzelfde zijn, des te beter.
Woordmagie en geschiedenis
Volgens Richard Evans in een boek uit 1997 waarin hij de discipline van de geschiedenis verdedigde, was het postmodernisme in 1993 alomtegenwoordig in het academische discours.[7]
Hij citeerde Wat is geschiedenis? door de marxist EH Carr, gepubliceerd in 1961, als voorloper van het postmodernisme, waarin Carr schreef dat historische feiten door theorie werden gevormd. Carr suggereerde dus dat de historische feiten het werk waren van historici en niet van de mensen over wie ze schreven.[8]
Evans noemde een boek uit 1981 over de Weimarrepubliek van David Abraham, waarin een brief verkeerd werd geciteerd door het woord “niet” weg te laten en bewijsmateriaal te verzinnen.[9]
Er zou hier weinig te klagen zijn geweest voor een postmodernist als Diane Purkiss, die zei dat historici “gewoon verhalen moeten vertellen zonder zich druk te maken of ze waar zijn of niet”.[10]
Andere postmodernisten ontkenden dat de geschiedenis onpartijdig kon zijn. Keith Jenkins beschreef het als naakte ideologie.[11]
Weer anderen suggereerden dat er geen gebeurtenissen uit het verleden waren die historici konden onderzoeken. Hans Kellner stelde dat historici zich niet langer moesten gedragen alsof ze dingen aan het onderzoeken waren die werkelijk gebeurd waren.[12]
Patrick Joyce leek toe te geven dat gebeurtenissen echt in het verleden hadden plaatsgevonden, maar zei dat ze niet te onderscheiden waren van de ‘historische vertogen’ die ze ‘construeerden’, wat de vraag opriep wat de status van deze gebeurtenissen had kunnen zijn voordat ze werden geconstrueerd. door historici.[13]
Evans merkte op dat historici zelf, onder invloed van het postmodernisme, steeds minder geïnteresseerd raakten in het zoeken naar waarheid.[14]
Woordmagie en journalistiek
De journalistiek werd net zo beïnvloed door het postmodernisme als het academische discours. Veel journalisten vonden de fuzzificatie of afschaffing van het concept waarheid aantrekkelijk. Sommigen leerden het aan andere journalisten. In een boek uit 2001 met de titel The Elements of Journalism beschreven twee journalisten de waarheid als een “verwarrend principe”.[15]Ze negeerden het feit dat het niet al te verwarrend is om het aan een kind te leren, en gaven als voorbeeld het feit dat toen de Amerikaanse minister van Defensie Robert McNamara op de terugweg was uit Vietnam, hij zei dat de oorlog goed verliep, maar toen vertelde de president dat het een ramp was. Het enige verwarrende aan dit veronderstelde voorbeeld is het idee dat het laat zien dat het concept waarheid verwarrend is. Het is eenvoudig van toepassing: als een van McNamara’s beweringen waar was, was de andere niet waar. Bill Kovach en Tom Rosenthal zeiden verder dat we de woorden ‘waarheid’ en ‘liegen’ gebruiken alsof ze iets zinvols overbrengen, maar ze boden geen reden om eraan te twijfelen. Ze hadden niets zinnigs te zeggen, maar maakten alleen gebruik van het postmoderne scepticisme om te suggereren dat het concept van waarheid misschien te veel is voor journalisten,
Woordmagie en politiek
Het postmodernisme helpt elke politieke beweging, zoals antiracisme of feminisme, in haar streven naar macht. In 1985 reageerde de Britse politie op druk van het ministerie van Binnenlandse Zaken door een postmoderne definitie van een raciaal incident aan te nemen, volgens welke een dergelijk incident geen raciaal element nodig had. Het enige dat nodig was, was dat iemand, wie ze ook waren en op welke basis dan ook, zou zeggen dat het er een had.[16]Dit stelde de politie in staat om de statistieken van raciale incidenten op te stellen die het ministerie van Binnenlandse Zaken eiste, en die leken aan te tonen dat blanken vastbesloten waren niet-blanken aan te vallen. Het feminisme kopieerde het antiracisme door te zeggen dat om een geval van seksuele intimidatie te hebben plaatsgevonden, er geen seksuele intimidatie hoefde te hebben plaatsgevonden. Het was genoeg voor een vrouw om te zeggen dat het zo was of om te zeggen dat ze het gevoel had dat het zo was.
Een dergelijke verwijzing naar gevoelens duidt op de aanwezigheid van “feelmagie”, die in de jaren negentig samenging met het woord magie om dergelijke ideologieën te ondersteunen. Steeds minder hoefde een beschuldiging te verwijzen naar de externe realiteit; een lid van een bevoorrechte groep hoefde alleen maar te zeggen dat ze zich het slachtoffer hadden gevoeld om te worden aangenomen dat ze het slachtoffer waren. Toen Sir William Macpherson in 1999 verklaarde dat een zwart stel “diep voelt dat ze betutteld en buitenspel werden gezet”, werd geconcludeerd dat ze betutteld en buitenspel waren gezet.[17]Ze voelden het dus het was waar, vooral omdat ze het diep voelden. Toen de vrouw bij een andere gelegenheid verklaarde dat haar familie zich verraden voelde door de Britse justitie, werd daarmee bedoeld dat haar familie was verraden door de Britse justitie.[18]De #MeToo-beweging was grotendeels afhankelijk van de beweringen van vrouwen dat ze zich onveilig of bedreigd voelden. De vraag of ze daadwerkelijk onveilig of bedreigd waren, was minder interessant dan dat ze dat volgens hen gevoeld hadden.
Politiek voordelige beweringen van niet-blanken en vrouwen worden verder ondersteund door het postmoderne idee dat om de dominantie van de verhalen van blanke mannen te corrigeren, die van de “onderdrukten” “bevoorrecht” moeten zijn.
Woordmagie en transgenderisme
En zo zien we dat bij het gebruik van het idee van woordmagie, de transgender-ideologie vele voorgangers had, en het gebruik van het idee is bij uitstek . Het promoot niet alleen “zelfidentificatie van het geslacht”, volgens welke men zichzelf eenvoudigweg lid kan noemen van het andere “geslacht” – wat het andere geslacht betekent[19]- en het recht hebben om als zodanig behandeld te worden. Zijn geloof in woordmagie strekt zich uit tot het zeggen dat als iemand zich identificeert als lid van het andere geslacht, dit iemand tot lid van dat geslacht maakt. Volgens de transgender-ideologie kunnen woorden zonder hulp de meest fundamentele en evidente realiteit verslaan.
Zo schreef een man in 2015 op een transgender-prikbord: “Ik ben een vrouw omdat ik zeg dat ik het ben, er is niets anders nodig”.[20]Net als God sprak hij, en zie! Het was het geval. Hij vervolgde: “Caitlyn is een vrouw, niet vanwege een operatie of make-up, maar omdat ze dat is wat ze zegt dat ze is”. Vrouw zijn had niets te maken met anatomie of uiterlijk, benadrukte hij, maar alles met hoe je je ‘identificeerde’. Zijn woorden werden herhaald in een kop: “Ik ben een vrouw omdat ik zeg dat ik ben”.[21]Een adviseur van het Democratic National Committee zei tegen een interviewer: “Je genderidentiteit bepaalt je geslacht, punt uit”.[22]Met andere woorden, wat je zegt dat je geslacht is, is het ook. Een hoogleraar sociale wetenschappen definieerde een vrouw als een persoon die zich als een vrouw identificeert.[23]Noem jezelf een vrouw en je bent er een. Hoe kan dit? Woord magie.
Om nog twee voorbeelden te geven: in een artikel op de Everyday Feminism- website stond: “De geslachten van transgenders zijn geldig vanaf het moment dat ze zich identificeren als een nieuw geslacht”. Met andere woorden, op het moment dat ze zeggen dat hun geslacht is veranderd, verandert het.[24]Als het identificeren een daad van spreken is, doen de woorden het; als het een gevoel is, reageert de werkelijkheid op het gevoel. In 2014 definieerde de officiële richtlijn van de afdeling Children’s Services van East Sussex County Council “geslacht” als “hoe een persoon zich voelt met betrekking tot man / vrouw / geen van beide / beide”.[25]Ik voel X, dus X, is de redenering.
De magie strekt zich uit van woorden en gevoelens tot verlangens. Als je wilt dat het waar is, dan is het zo. Toen een jonge vrouw die zei dat ze geloofde dat er meer dan twee geslachten waren, werd gevraagd hoeveel er waren, zei ze: “Ik weet niet hoeveel geslachten er zijn, maar ik weet gewoon dat iedereen is wie ze willen zijn”.[26]Je wilt X zijn, daarom ben je X.
Het is alleen omdat de media het postmoderne idee van woordmagie 35 jaar lang zo aandringend op het publiek hebben gedrukt dat mensen zulke dingen zeggen, die in voorgaande eeuwen hun gezond verstand in twijfel zouden hebben getrokken. Maar mensen zijn selectief in hun waanzin. Als ze wat melk willen en ontdekken dat er geen in de koelkast is, geloven ze niet dat ze daar wat kunnen zetten door te zeggen dat er wat is. De media hebben er geen belang bij hen ervan te overtuigen dat ze dat wel kunnen.
Het postmodernisme voelt zich vrij om naar believen over te schakelen van zijn scepsis over de vraag of een bewering waar kan zijn of slechts een willekeurig ‘verhaal’ is, naar het tegenovergestelde idee dat de spreker de enige en hoogste autoriteit is, wiens woorden automatisch waar zijn. Voor het postmodernisme hangt het allemaal af van wie er aan het woord is.
De reden waarom transgenderactivisten de uitdrukking “toegewezen bij de geboorte” gebruiken, is om te suggereren dat wanneer een dokter zegt “Het is een jongen” of “Het is een meisje”, het niet is dat het geslacht van een baby is waargenomen, maar alleen dat er een vrij triviaal administratief proces is opgetreden, waardoor de pasgeborene een status krijgt die hij misschien wel niet zou hebben. Op dit punt is de activist geen postmodernist maar een realist, die gelooft dat er een objectief feit is, onafhankelijk van de taal, dat de incompetente arts misschien over het hoofd heeft gezien. Hij zegt niet, zoals hij had kunnen doen, dat de verklaring van de dokter de overeenkomstige werkelijkheid door woordmagie tot leven brengt, omdat hij dan zou moeten accepteren dat een als jongen verklaard baby inderdaad een jongen is. Liever, wil hij de mogelijkheid openhouden dat de waarheid jaren of decennia later aan het licht komt wanneer de jongen of man bekendmaakt dat hij eigenlijk een meisje of vrouw is.
Maar als dit gebeurt, hoe weten we dan dat het de waarheid is? Hier wordt de activist een postmodernist. We zullen het weten omdat de jongen of man, nu een meisje of vrouw, het zegt. Woorden maken het waar, maar alleen afkomstig van de persoon zelf. Wat de dokter zei, deed er niet toe, zoals we nu zien. Zo plaatst de activist zichzelf op twee stappen van de werkelijkheid. Hij negeert niet alleen het feit dat iemands geslacht niets te maken heeft met wat ze er op enig moment in hun leven over zeggen; hij negeert ook het feit dat het niets te maken heeft met wat een dokter erover zei toen ze geboren werden. Negen maanden daarvoor werd besloten toen een zaadcel een eicel bevruchtte.
Het is gemakkelijk om de aantrekkingskracht op transgenderactivisten te zien van hun geloof in woordmagie. Het maakt ze almachtig. Hun woorden regeren de natuur. Maar het is nog beter dan dat. Nadat ze een uitspraak hebben gedaan die door woordmagie waar wordt gemaakt, hoeven ze alleen maar een vleugje gezond verstand toe te voegen om tot een intrigerende conclusie te komen, zoals dat mannen kunnen bevallen en vrouwen penissen kunnen hebben. Als Riki Wilchins, die volgens Wikipedia een Amerikaanse activist is wiens werk zich heeft gericht op de impact van gendernormen, iets is om aan voorbij te gaan, dan vindt een transgenderactivist dit soort dingen amusant. Wilchins beschrijft gender als de nieuwe grens: “de plek om … ouders en diverse andere gezagsdragers gek te maken”.[27]
De media volgen plichtsgetrouw de activisten en vinden het net zo amusant om met de hoofden van mensen te rotzooien. Al in 2014 kon de Daily Mail “nieuwe statistieken” citeren waaruit bleek dat zwangerschap – “van oudsher alleen van toepassing op vrouwen” – “meer voorkwam bij mannen”.[28]In het artikel stond: “In het boekjaar 2013–2014 zijn 22 mannen in West-Australië bevallen”, voordat de verwarring van de lezers nauwelijks werd verminderd door te verwijzen naar een man die “zijn vrouwelijke voortplantingsorganen had behouden”. Zijn vrouwelijke voortplantingsorganen? En waar destijds de media bij berichtgeving over gevallen van transgendermannen die zich in kleedkamers blootstelden aan vrouwen of meisjes de uitdrukking ‘haar penis’ niet zonder aanhalingstekens gebruikten, doen ze dat nu regelmatig.[29]Ze nemen zichzelf voldoende in om ons te laten wennen aan het idee dat een vrouw het mannelijke geslachtsorgaan kan hebben.
Dit alles staat los van de pure verruwing van het publieke discours dat transgenderisme ons heeft gebracht, zoals blijkt uit borden die door demonstranten worden gedragen met de tekst “Lesbiennes hebben geen penissen”. Niet dat de meesten van ons van zulke dingen op de hoogte zouden zijn als de media ons er niet alles over zouden vertellen.[30]Maar waarom zouden we dan niet willen dat de seksuele neigingen en geslachtsdelen van mensen ons worden opgedrongen?
Conclusie
Het zijn de media die de schuld moeten krijgen van dit alles. Wat maakt het uit als een paar idioten willen denken dat ze de werkelijkheid kunnen beheersen met hun woorden? Er ontstaan pas problemen als de media een gezamenlijke campagne opzetten om de rest van ons het te laten geloven. Maar zo’n campagne was al in volle gang toen de transgender-ideologie opkwam.
Notities
[1] Verklaringen, waarbij “men een stand van zaken tot stand brengt door te verklaren dat deze bestaat”, kregen deze naam van de filosoof John Searle (zie John R. Searle, 1979, Expression and Meaning , Cambridge: Cambridge University Press, p.16), het ontwikkelen van een idee van JL Austin’s.
[2] Het postmodernisme begon aan invloed te winnen in de jaren zeventig na de publicatie van boeken als The Order of Things van Michel Foucault (1966) en Writing and Difference and Of Grammatology van Jacques Derrida (beide 1967).
[3] Adrienne Rich (1979) werd geciteerd door Dale Spender, die werd geciteerd door Roger Scruton in “Ideologically Speaking” in Leonard Michaels en Christopher Ricks (eds.), 1990, The State of the Language , Berkeley: University of California Press , blz. 118-129.
[4] Mark Snyder, 1988, “Self-fulfilling stereotypes”, in Paula Rothenberg (red.), Racism and Sexism: An Integrated Study , New York: St. Martin’s Press.
[5] Dit is in wezen de ideologische theorie van Marx, behalve dat Marx dacht dat een waarheidsgetrouwe en wetenschappelijke weergave van gebeurtenissen mogelijk was.
[6] Richard J. Evans, 1997, Ter verdediging van de geschiedenis , London: Granta. Evans schrijft op p. 3 dat er volgens het postmodernisme niet zoiets bestaat als historische waarheid of objectiviteit.
[7] Ibidem, p. 6.
[8] Ibidem, p. 76.
[9] Ibidem, p. 120.
[10] Ibidem, p. 253.
[11] Ibidem, p. 253.
[12] Ibidem, p. 253.
[13] Ibidem, p. 109.
[14] Ibid.. p. 4.
[15] Bill Kovach en Tom Rosenthal, 2003 (2001), The Elements of Journalism . Londen: Atlantic Books. Het boek heeft een hoofdstuk genaamd “Truth: The First and Most Confusing Principle”.
Abonneer u op nieuwe kolommen
[16] Volgens de voorzitter van de Vereniging van Hoofdpolitieagenten luidde de definitie dat een racistisch incident “elk incident is waarbij het de rapporterende of onderzoeksfunctionaris lijkt dat de klacht een element van racistische motieven bevat, of elk incident dat omvat een aantijging van raciale motivatie door wie dan ook”. (John Newing, 8 december 1998, “Race Equality in the UK Today: Developing Good Practice and Looking for Reform: The Police”, uitgedeeld op “QMW Public Policy Seminars: Developing New Legislation and Strategies on Race Equality”, Royal Over -Seas League, Londen SW1.)
[17] Sir William Macpherson, Stephen Lawrence Onderzoek: Verslag van een onderzoek door Sir William Macpherson van Cluny . CM 4262-I, The Stationery Office, 1999, Paragraaf 4.9.
[18] Doreen Lawrence geciteerd door The Guardian , 27 april 1996, “Lost dreams of an unspend life”.
[19] Zie ook “Gender, ‘identificeren als’ en identiteit”, www.theoccidentalobserver.net/2023/06/01/gender-identifying-as-and-identity/ .
[20] Bericht van “SaraKama” aan The Transgender Boards, 5 januari 2015, www.tgboards.com/forums/viewtopic.php?f=19&t=21501&p=333012&hilit=+identify+as+identify+as+ #p333012 .
[21] Lia Hodson, “Ik ben een vrouw omdat ik zeg dat ik ben”, 30 juni 2015, PBS Frontline , www.pbs.org/wgbh/frontline/article/i-am-a-woman-because -ik-zeg-ik-ben/ .
[22] Fox News, 25 februari 2017, “Transgenderargument uitgewist”,
www.youtube.com/watch?v=a1aKWoHVyMw .
[23] Martin DeCoder, 21 oktober 2022, “Verhitte confrontatie in” Wat is een vrouw? | Matt Walsh en College Professor Breakdown”, www.youtube.com/watch?v=U_nVZRVkrY0 .
[24] Everyday Feminism, 3 mei 2016, “Wat is gender eigenlijk?” door West Anderson, :everydayfeminism.com/2016/05/guide-to-gender-identity/ .
[25] East Sussex County Council Children’s Services, okt. 2014, “Trans* Inclusion Schools Toolkit”, czone.eastsussex.gov.uk/media/2480/trans-toolkit.pdf (bestand niet meer aanwezig).
[26] www.youtube.com/watch?v=DGgnaJvFbGw (video nu niet beschikbaar).
[27] Het boek GenderQueer (2002) van Riki Wilchins wordt geciteerd door Dale O’Leary in National Catholic Register , 22 augustus 2013, “Gender Identity Debate: When Reality Causes Distress”, www.ncregister.com/site /article/gender-identiteit-debat-wanneer-de-realiteit-nood veroorzaakt .
[28] MailOnline, 16 november 2014, “Cijfers ‘Zwangerschap bij mannen’ laten zien hoe 54 MANNEN in de afgelopen 12 maanden zijn bevallen in Australië”, www.dailymail.co.uk/news/article-2836374/Male -zwangerschapscijfers-onthullen-54-MEN-bevallen-Australië-afgelopen-12-maanden.html#ixzz59wBc4G8v .
[29] Zie bijvoorbeeld MailOnline (1) 22 okt 2022, “Moment transgender zangeres stript NAAKT live op Channel 4 en speelt keyboard met haar PENIS”, https://www.dailymail.co.uk/news/article- 11343947/Moment-transgender-singer-strips-NAKED-live-Channel-4-plays-keyboard-PENIS.html , en (2) 6 mei 2023, “Transvrouw is vrijgesproken van het flitsen van haar penis naar drie vrouwen die Ohio YMCA gebruiken na rechter oordeelde dat ze te dik is om haar geslachtsdelen zichtbaar te maken”, www.dailymail.co.uk/news/article-12054769/Trans-woman-cleared-flashing-penis-YMCA-shes-FAT-genitals-visible .html .
[30] Telegraph , 25 december 2020, “Lesbiennes worden geconfronteerd met ‘uitsterven’ nu transgenderisme alomtegenwoordig wordt, waarschuwen campagnevoerders”, weergegeven op Peak Trans!, www.peaktrans.org/lesbians-facing-extinction-as-transgenderism -wordt-doordringende-campagnevoerders-waarschuwen-telegraaf-25-12-20/ .
(Heruitgegeven uit The Occidental Observer met toestemming van de auteur of vertegenwoordiger)