Via Makow, zie daar links en afbeeldingen, google translate
Feminisme is bedacht door de Amerikaanse Communistische Partij
21 april 2023
Voor nieuwkomers herplaats ik dit sleutelartikel, een recensie van Kate Wiegands Red Feminism: Communism and the Making of Women’s Liberation (2002) om eraan te herinneren dat de transformatie van de samenleving tijdens ons leven vrij letterlijk communistisch geïnspireerd was. Het communisme was op zijn beurt een creatie van het vrijmetselaars-joodse wereldbankkartel dat alle andere bedrijfskartels controleert en probeert zijn satanische tirannie aan de mensheid op te leggen. De essentie van het communisme (kabbalisme, vrijmetselarij) is dat mensen geen ziel hebben en dat er geen God is (morele orde of spiritueel doel in de schepping). De kabbalist maakt van zichzelf God en keert de werkelijkheid om zodat zijn materiële belangen en perversiteiten voorop staan . Zo neemt hij ons mee in een satanische sekte.
Er is niets dat feministen zeiden of deden in de jaren ’60 en ’80 dat niet was voorgespiegeld in de Communistische Partij van de VS (CPUSA) van de jaren ’40 en ’50. Terwijl de CPUSA hun bevelen uit Moskou opvolgde, werd het feminisme in de USSR onderdrukt. De Sovjets begrepen het subversieve karakter ervan.
vanaf 2 december 2018 Door Henry Makow Ph.D.
“Verkrachting is een uiting van … mannelijke suprematie … de eeuwenoude economische, politieke en culturele uitbuiting van vrouwen door mannen.”
Klinkt dit als een moderne radicale feministe? Raad nogmaals. Het komt uit een pamflet van de Amerikaanse Communistische Partij uit 1948 getiteld “Woman Against Myth” van Mary Inman.
een boek uit 2002, Red Feminism: American Communism and the Making of Women’s Liberation, stelt feministische historicus Kate Weigand: “ideeën, activisten en tradities die voortkwamen uit de communistische beweging van de jaren veertig en vijftig bleven de richting bepalen van de nieuwe vrouwenbeweging van de jaren zestig en later.”(154)
Weigand, een docent aan het Smith College, laat zelfs zien dat het moderne feminisme een directe uitvloeisel is van het Amerikaanse communisme. Er is niets dat feministen zeiden of deden in de jaren ’60 en ’80 dat niet was voorgespiegeld in de CPUSA van de jaren ’40 en ’50. Veel feministische leiders van de tweede golf waren ‘baby’s met rode luiers’, de kinderen van communistische joden.
Communisten waren pioniers in de politieke en culturele analyse van de onderdrukking van vrouwen. Ze begonnen met ‘vrouwenstudies’ en pleitten voor openbare kinderopvang, anticonceptie, abortus en zelfs kinderrechten. Ze smeedden belangrijke feministische concepten als ‘het persoonlijke is het politieke’ en technieken als ‘bewustmaking’.
Aan het einde van de jaren 40 realiseerden de CPUSA-leiders zich dat de arbeidersbeweging steeds vijandiger werd tegenover het communisme. Ze begonnen zich te concentreren op vrouwen en Afro-Amerikanen. Ze hoopten dat “mannelijke suprematie” “meer vrouwen in de organisatie en in de strijd tegen het binnenlandse beleid van de Koude Oorlog zou brengen”. (80)
Communistische vrouwen die 40% van de partij uitmaakten, wilden meer vrijheid om partijbijeenkomsten bij te wonen. Na de publicatie van “Women Against Myth” in 1948, startte de CPUSA een proces van “heropvoeding” van mannen dat we vandaag maar al te goed herkennen.
Zo stond in de partijkrant “De Dagelijkse Arbeider” een fotoonderschrift van een man met een jong kind: “Gezinnen zijn sterker en gelukkiger als de vader weet hoe hij de ontbijtgranen moet klaarmaken, de slabbetjes moet knopen en voor de jongeren moet zorgen. ” (127)
De partij beval mannen die de vrouwenkwestie niet serieus namen om “controletaken uit te voeren die studie over de vrouwenkwestie met zich meebrachten”. In 1954 werden mannen door het bijkantoor in Los Angeles gestraft omdat ze “discussies op clubbijeenkomsten in beslag namen, vrouwelijke kameraden in de leiding omzeilden en voor vrouwen vernederende seksgrappen maakten”. (94)
Een film Salt of the Earth , die criticus Pauline Kael “communistische propaganda” noemde, portretteerde vrouwen die een beslissende rol speelden in de arbeidsstaking van hun echtgenoten. “Tegen de wensen van haar man in, werd Esperanza een leider in de staking en smeedde ze voor het eerst een rol voor zichzelf buiten haar huishouden … [haar] politieke successen overtuigden Ramon om een nieuw model van gezinsleven te accepteren.” (132) Afbeeldingen van sterke assertieve succesvolle vrouwen werden net zo gewoon in de communistische pers en scholen als tegenwoordig in de massamedia.
Communistische vrouwen formaliseerden een verfijnde marxistische analyse van de ‘vrouwenkwestie’. De boeken In Women’s Defense (1940) van Mary Inman,(1962) van Eve Merriam legde de onderdrukking van vrouwen vast en veroordeelde seksisme in de massacultuur en taal. Mary Inman voerde bijvoorbeeld aan dat “gefabriceerde vrouwelijkheid” en “overmatige nadruk op schoonheid” vrouwen in onderwerping houden (33).
De grondlegger van het moderne feminisme, de linkse Betty Frieden , vertrouwde op deze teksten toen ze The Feminine Mystique (1963) schreef. Deze vrouwen verborgen allemaal het feit dat ze lange tijd communistische activisten waren. In 1960 hadden hun dochters alles wat ze nodig hadden, inclusief het voorbeeld van uitvluchten, om de Women’s Liberation Movement op te richten.
HET COMMUNISTISCHE KARAKTER VAN HET FEMINISME
De wortels van het feminisme in het marxistisch communisme verklaren veel over deze merkwaardige maar gevaarlijke beweging. Het legt uit:
Waarom de ‘vrouwenbeweging’ vrouwelijkheid haat en een politiek-economisch concept als ‘gelijkheid’ oplegt aan een persoonlijke, biologische en mystieke relatie.
Waarom de “vrouwenbeweging” ook “gelijkheid” van ras en klasse omarmt.goalsofcommunism.jpg
Waarom ze revolutie (“transformatie”) willen en een messiaanse visie hebben van een genderloze utopie.
Waarom ze geloven dat de menselijke natuur oneindig kneedbaar is en gevormd kan worden door indoctrinatie en dwang.
Waarom ze zich bezighouden met eindeloze, geestdodende theoretisering, leerstellige geschillen en facties.
Waarom de waarheid voor hen een ‘sociale constructie’ is die wordt gedefinieerd door wie dan ook die macht heeft, en de schijn belangrijker is dan de werkelijkheid.
Waarom ze God, de natuur en wetenschappelijk bewijs verwerpen ten gunste van hun politieke agenda.
Waarom ze weigeren te debatteren, niet in vrijheid van meningsuiting geloven en afwijkende meningen onderdrukken.
Waarom ze zich gedragen als een quasi-religieuze sekte, of als de Rode Garde.
Het is moeilijk om aan de conclusie te ontsnappen dat feminisme communisme is met een andere naam. Het communisme is ontworpen om macht te geven aan de marionetten van centrale bankiers door verdeeldheid en conflicten te bevorderen. Verdeel en heers. Omdat het communisme er niet in was geslaagd om klassen- en rassenoorlogen te voeren, promootte het in plaats daarvan genderconflicten. Ze wekten telkens een gevoel van wrok bij de doelgroep. Nu is de traditionele vrouwelijke rol “onderdrukte” vrouwen.
De “diversiteit” en “multiculturele” bewegingen vertegenwoordigen de poging van het communisme om andere minderheden, homo’s en “gekleurde mensen” sterker te maken en te gebruiken om de meerderheidscultuur (Europese, christelijke) verder te ondermijnen. Het oorspronkelijke CPUSA-trio van “ras, geslacht en klasse” is dus grotendeels intact, maar klassenconflicten waren nooit een grote verkoper.
De term “politiek correct” is ontstaan in de Russische Communistische Partij in de jaren 1920. Het gebruik ervan in Amerika illustreert hoezeer de samenleving is ondermijnd. Feministische activisten zijn meestal communistische dupes. Het communistische doel is om de westerse beschaving te vernietigen en een verhulde dictatuur te vestigen die “wereldregering” wordt genoemd, geleid door de paddenstoelen van de centrale bankiers.
We hebben deze vernietiging gezien bij de ontmanteling van het curriculum voor vrije kunsten en de traditie van vrije meningsuiting en onderzoek aan onze universiteiten. We hebben gezien hoe dit virus zich verspreidde naar de overheid, het bedrijfsleven, de media en het leger. Dit kon alleen gebeuren omdat de financiële elite in feite het communisme sponsort.
In het communisme is de overheid het ultieme monopolie. Het controleert alles, niet alleen rijkdom maar ook macht en gedachten. Het is het instrument van het monopoliekapitaal (dwz Rothschild, Rockefeller.) Iedereen, van de president af, werkt voor hen.
EEN LOKAAL VOORBEELD
“Politieke correctheid” heeft ons culturele leven afgestompt en gereguleerd. In 2002, hier in Winnipeg, verwees Betty Granger, een conservatieve schoolbeheerder, naar “de Aziatische invasie” die de huizenprijzen in Vancouver veroorzaakte. Granger werd genadeloos aan de schandpaal genageld in de pers. Mensen stuurden haatbrieven en dumpten afval op haar grasveld.
Tijdens een vergadering erkende de voorzitter van het schoolbestuur dat Granger geen racist is en dat Aziaten in haar familie zijn getrouwd. Desalniettemin werd Granger gecensureerd omdat, ik citeer, “de schijn belangrijker is dan de werkelijkheid.” Dit ontglippen aan de verankering van de objectieve waarheid is het kenmerk van het communisme.
De sfeer tijdens de bijeenkomst was geladen. Zachtaardige Canadezen, allemaal voorvechters van ’tolerantie’, gedroegen zich als wilde honden die erop gebrand waren een gevangen konijn uit elkaar te scheuren. Betty Granger had berouw en stemde voor haar eigen afkeuring.
Deze rituelen van aanklacht en berouw, typerend voor het stalinistische Rusland of het maoïstische China, komen steeds vaker voor in Amerika. Het zijn net showprocessen die zijn ontworpen om mensen bang te maken om zich te conformeren. We hebben “diversiteitsfunctionarissen” en “mensenrechtencommissies” en “gevoeligheidstrainingen” om feministische sjibboleths hoog te houden. Ze praten over “discriminatie”, maar discrimineren openlijk christenen, blanke heteroseksuele mannen en traditionele vrouwen. Ze gebruiken het spook van “seksuele intimidatie” om man-vrouwrelaties te belemmeren en hun tegenstanders te zuiveren.
CONCLUSIE
In 1980 produceerden drie vrouwen in Leningrad tien getypte exemplaren van een feministisch tijdschrift genaamd Almanac. De KGB sloot het tijdschrift en deporteerde de vrouwen naar West-Duitsland. In de USSR is het feminisme grotendeels voor de export geweest. Volgens professor Weigand levert haar “boek bewijs ter ondersteuning van de overtuiging dat ten minste sommige communisten de ondermijning van het gendersysteem [in Amerika] beschouwden als een integraal onderdeel van de grotere strijd om het kapitalisme omver te werpen.”
Concluderend, het feministische streven naar “gelijke rechten” is een masker voor een hatelijke communistische agenda. De communistische MO is altijd misleiding, infiltratie en ondermijning geweest, waarbij sociale rechtvaardigheidskwesties als voorwendsel werden gebruikt. Het communisme kan elke vorm aannemen die de marionetten van de centrale bankiers sterker maakt. Het doel is de vernietiging van de westerse beschaving en het creëren van een nieuwe wereldorde geleid door monopoliekapitaal. Dit is grotendeels gerealiseerd.
Kate Weigands Red Feminism laat zien dat we in een de facto communistische samenleving leven , een ontwikkeling die plaatsvond door uitvluchten met de medeplichtigheid van het door de maçonnieke centrale bank gecontroleerde establishment.
Gerelateerd: Feminist Icon was krankzinnig, zegt haar zus
Makow – Wat is communisme?
Watson- Topfeministe (jood) roept op tot “collectivistische” revolutie
Eerste reactie van TWH:
Ik twijfel er helemaal niet aan dat bankiers achter veel van de onzin zitten waar we vandaag getuige van zijn met betrekking tot sociale re-engineering. Ik werkte vroeger voor een van de vijf grote banken hier in Canada en kan persoonlijk getuigen van het feit dat ze deze communistische propaganda onophoudelijk de werknemers opdringen. Als het bedrijf de deugden van Internationale Vrouwendag niet prees, dan waren ze aan het zeuren over buggery (homoseksualiteit) of hoe ‘levendige’ minderheden ons maakten. De hele strategie was om mensen te verdelen en ons tegelijkertijd te vertellen dat we allemaal hetzelfde zijn (en natuurlijk de blanke, heteroseksuele meerderheid het gevoel te geven saai en nutteloos te zijn). Alleen door een ernstige cognitieve dissonantie aan te gaan, zou iemand hun onzin echt kunnen slikken.
Ik vond het deel over Betty Granger in je artikel bijzonder in het oog springend. Ze kreeg te horen dat “de schijn belangrijker is dan de werkelijkheid”. Dit, of een kleine variatie daarop, werd mij talloze keren verteld door het management waar ik werkte. Als ik met rede en logica zou antwoorden, herhaalden ze gewoon hun regel.
Als je de enige verstandige persoon bent tussen een stel geesteszieke mensen, begin je te denken dat jij de krankzinnige bent. Ik snap niet hoe mensen er gewoon over kunnen zwijgen.
Ik vergeleek de bank altijd met een voormalige Oostblok-natie, aangezien ze hun Stasi/KGB hadden in al te nieuwsgierige en intimiderende HR-vertegenwoordigers (ze zouden alleen afdwingen wat het management wilde afdwingen en zouden alle echte zorgen van blanke werknemers afwijzen – als je werkt voor een groot bedrijf, VERTROUW NOOIT op HR), ze hadden hun propaganda-arm die alles doordrong, ze hadden hun juridische afdeling die documenten ter grootte van romans had om ervoor te zorgen dat elke werknemer van wangedrag kon worden beschuldigd wanneer het hen uitkwam, en ze zorgden ervoor dat de arbeiders bang waren voor hun baan als ze ooit zouden besluiten er iets tegen te doen. Ik ben blij dat ik daar weg ben!