Van de unzrecensies, Een verzameling interessante, belangrijke en controversiële perspectieven die grotendeels zijn uitgesloten van de reguliere Amerikaanse media, zie daar links en afbeeldingen, google translate. (Ed.: ik wil er weer eens op wijzen dat “joden” een verzamelnaam is. Dat “de jood” niet bestaat, Dat het woord jood in de bijbel niet voorkomt. Wat bedoeld wordt, is dat er grote groep is die je cabal kunt noemen of Khzazaren maffia enz. Ze hebben zichzelf die naam jood gegeven en daaraan een geschiedenis gekoppeld die niet bij hen hoort. En wat een grote groep doet, zegt niets over wat nog meer onder die naam valt. Er is een topgroep criminelen die onder deze naam de wereld terroriseert. Ze pleegt bedrog ook naar hen die zgn. bij hen te horen. Maar eens worden de leugens en het bedrog blootgelegd: Want er is niets bedekt wat niet geopenbaard zal worden, en er is niets verborgen wat niet bekend zal worden. 3Daarom, al wat u in het duister gezegd hebt, zal in het licht gehoord worden en wat u in de binnenkamers in iemands oor gesproken hebt, zal op de daken gepredikt worden. Lukas 12, 2-3 (HSV)/ Want er is niets bedekt wat niet geopenbaard zal worden, en er is niets verborgen wat niet bekend zal worden. 3Daarom, al wat u in het duister gezegd hebt, zal in het licht gehoord worden en wat u in de binnenkamers in iemands oor gesproken hebt, zal op de daken gepredikt worden. Matt. 10, 26 / Mark. 4:22 Want er is niets verborgen wat niet geopenbaard zal worden; en er is niets gebeurd om verborgen te blijven , maar opdat het in het openbaar zou komen. (HSV) / 11En neem niet deel aan de onvruchtbare werken van de duisternis, maar ontmasker ze veeleer. 12Want wat heimelijk door hen gedaan wordt, is te schandelijk om zelfs maar te vertellen. 13Maar al deze dingen komen openbaar als ze door het licht ontmaskerd worden; want al wat openbaar maakt, is licht. (Efeze, 5, 11-13))
BlogweergaveLarry Romanoff-archief
De Joodse oorlogsverklaring aan Duitsland De economische boycot van 1933
LARRY ROMANOFF • 28 JANUARI 2023• 4.400 WOORDEN • 2 COMMENTS •
Opmerking voor lezers : Een deel van de inhoud van dit essay is ontleend aan een artikel in The Barnes Review, jan./feb. 2001, pp. 41-45, door M. Raphael Johnson, Ph.D., assistent-redacteur van TBR. Het is met toestemming gepubliceerd in een gedigitaliseerde versie © 2002-2019 door The Scriptorium.[1]
De Joden hebben door de eeuwen heen talloze wreedheden en misdaden begaan tegen verschillende volkeren en soevereine naties. Afgezien van de oorlogen en revoluties, hebben ze talloze voedselembargo’s, economische embargo’s gelanceerd, brute economische recessies aangewakkerd en nog veel meer. Dit essay behandelt zo’n gebeurtenis die volledig is begraven door de geschiedenis, door joodse auteurs, door joodse boekuitgevers, de reguliere media die eigendom zijn van joden, en zo goed is begraven dat misschien maar een paar van de miljoen mensen zich zelfs maar bewust zijn van het bestaan ervan. Toch is dit een van de meer wrede pogingen tot joodse controle over een natie, en wordt het beschreven als “de enige gebeurtenis die leidde tot wat de Tweede Wereldoorlog werd”. Deze gebeurtenis was de Joodse wereldwijde economische oorlog van 1933 tegen Duitsland,
“In tegenstelling tot de populaire mythe, bleven de Joden vóór het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog ‘vrij’ in Duitsland – zij het onderworpen aan wetten die bepaalde van hun privileges beperkten. Maar een weinig bekend feit is dat voordat de oorlog begon, de leiders van de joodse wereldgemeenschap formeel de oorlog verklaarden aan Duitsland – naast de voortdurende economische boycot van zes jaar die door de wereldwijde joodse gemeenschap werd gelanceerd toen de nazi-partij kwam. aan de macht in 1933. Als gevolg van de formele oorlogsverklaring beschouwden de Duitse autoriteiten Joden dus als potentiële vijandelijke agenten. “Lang voordat de regering van Hitler de rechten van de Duitse joden begon in te perken, verklaarden de leiders van de wereldwijde joodse gemeenschap formeel de oorlog aan het ‘nieuwe Duitsland’. Tot op de dag van vandaag[2]
De achtergrond van deze gebeurtenis was dat Hitler – die slechts lid was van een coalitie en op dat moment geenszins de “leider” van Duitsland was – volledig erkende dat het grootste deel van de problemen waarmee Duitsland werd geconfronteerd door de Joden was veroorzaakt. Onder deze waren het aanzetten van WO I tegen Duitsland, de nederlaag van Duitsland in WO I door de dienstplicht van de VS in de oorlog, en de meedogenloze en gewetenloze bepalingen van het Verdrag van Versailles. Hitler erkende volledig dat de hyperinflatie van Duitsland en de daarmee gepaard gaande ernstige depressie volledig waren aangewakkerd door joodse bankiers om Duitsland te plunderen. In die tijd was de Duitse economie een puinhoop, met een zeer hoge werkloosheid en weinig hoop op enige vorm van wederopbouw, voornamelijk omdat de joden (Rothschild) de centrale bank van Duitsland bezaten en de valuta en een groot deel van de economie beheersten en veel meer geïnteresseerd waren in het plunderen van het land dan in het herbouwen ervan. Als erkenning hiervan nam Hitler een aantal opmerkelijke stappen. Hij vermoordde de joodse particuliere centrale bank (richtte ten gronde / maakte een eind aan), zette alle joden uit het nationale banksysteem, zette alle joden uit hoge regeringsposities en verwijderde ze effectief uit alle posities waar ze Duitsland konden blijven schaden en om de wederopstanding van Duitsland te voorkomen. soevereine staat. Het historische verslag van Hitler’s latere ‘economische wonder’ in Duitsland is legendarisch en informatie is gemakkelijk verkrijgbaar. Binnen slechts drie jaar nadat Rothschild en de Joden uit het banksysteem waren verwijderd en de controle over het bankwezen en de valuta hadden overgenomen, Duitsland was volop aan het werk en de economie draaide weer op volle toeren. Hitlers economische maatregelen waren zo succesvol dat Roosevelt zijn formule heel graag wilde kopiëren.
Sterker nog, de VS waren over het algemeen zo onder de indruk van Hitlers economische wonder dat Time Magazine hem uitriep tot ‘Man van het jaar’. Natuurlijk heeft de tijd sindsdien zijn les geleerd en bedekt dit met een verbazingwekkend hatelijke tirade van dezelfde man die ze zo hoog vereerden, en vertelt ons nu dat “”Hij blijft leven als een symbool van het kwaad”[3].
En natuurlijk heeft Snopes (een andere Joodse Hasbara-trol) dit “op feiten gecontroleerd”.[4] en vertelt ons dat het een totaal verkeerde veronderstelling is dat de “Man van het jaar”-aanduidingen van “Time” bedoeld waren om grootheid en goedkeuring aan te duiden, en alleen werden toegekend aan mensen die gunstige effecten op de wereld hadden. Snopes vertelt ons verder dat “de tijdstandaard voor de titel is geweest om de persoon te identificeren die” de grootste impact op het nieuws heeft gehad “, ongeacht of die impact positief of negatief was”. Maar die houding vormt onvergeeflijke oneerlijkheid; Time’s “Man van het Jaar” was een enorme eer voor een uitmuntend persoon. En om de serie joodse leugens van Snopes over deze kwestie af te ronden, vertellen ze ons dat in dezelfde uitgave uit 1938 waarin Hitler werd uitgeroepen tot Time’s “Man van het jaar”, Hitler werd beschreven als de “grootste bedreigende kracht die de democratische vrijheid -liefdevolle wereldgezichten vandaag.
Natuurlijk maakten de Joden bezwaar tegen hun verwijdering uit de wandelgangen van de macht. Ze hielden min of meer onmiddellijk een internationale conferentie over Duitsland, waarna ze Hitler twee eisen voorlegden: de ene was de herinstallatie van Rothschilds particuliere centrale bank, en de andere was het herstel van alle Joden die uit hun posities van politieke of andere macht. Hitler weigerde botweg en de wereldwijde boycot van Duitsland was het gevolg.
Dit was een veel grotere en sinistere onderneming dan algemeen wordt aangenomen, zelfs door degenen die op de hoogte zijn van de basis. In die tijd kon Duitsland slechts genoeg voedsel produceren voor ongeveer 70% van zijn bevolking, wat betekende dat het land regelmatig grote hoeveelheden voedsel moest importeren. En daarvoor waren natuurlijk vreemde valuta nodig – vreemde valuta voor de aankopen. De Joodse economische boycot was fundamenteel gericht tegen de Duitse export, op basis van het feit dat als de export van het land kelderde, de Duitsers geen deviezen zouden hebben om de voedselimport te betalen, en dat dus misschien 30% van de Duitsers langzaamaan zou verhongeren. En dat was het plan: vergis je hier niet in . De bedoeling was om een enorm percentage van de bevolking van Duitsland te verhongeren.De Joden publiceerden deze bedoeling niet in de reguliere media, maar het werd gepubliceerd in kleinere tijdschriften en er werd veel over gediscussieerd en begrepen dat dit het resultaat zou zijn. En ik zou zeggen dat het totaal irrelevant en onoprecht zou zijn om te beweren dat de Joden dergelijke bedoelingen niet hadden, want wat hun werkelijke bedoeling ook was, dit zou het onvermijdelijke resultaat zijn. Als de export van Duitsland zou instorten, zou het land geen levensmiddelen meer kunnen kopen en zou een groot deel van de bevolking langzaam sterven van de honger. Een andere uitkomst was niet mogelijk. Nogmaals, vergis u niet: dit was de bedoeling, en laten we onszelf niet voor de gek houden door te geloven of te denken dat de Joden niet op de hoogte waren van deze uitkomst. Ik heb al vaker geschreven dat het in buitenlandse zaken altijd een ernstige vergissing is om aan te nemen dat mensen niet weten wat ze doen.
Een fotoafdruk van de London Daily Express, die de economische oorlog van de Joden tegen Duitsland kopt en een wereldwijde boycot van Duitse goederen promoot.
In die tijd waren veel grote en kleine detailhandelaren (in veel landen) joods, de meeste grote groothandelaars waren in handen van joden, evenals de meeste grote importeurs en een meerderheid van de schepen of rederijen. Het plan was dat geen enkel Joods bedrijf (noch enig heidens bedrijf waarover de Joden bankieren of andere invloed konden uitoefenen) zou handelen in Duitse goederen van welke aard dan ook. Bovendien zouden joden en banken in joodse handen weigeren enig deel van het verkeer van Duitse goederen te financieren, en joodse verzekeringsmaatschappijen zouden weigeren de goederen of de schepen die ze vervoeren te verzekeren. Makelaars zouden weigeren te handelen in aandelen van Duitse bedrijven. Ook was een groot deel van de scheepscapaciteit van die tijd eigendom van Joden, en geen enkel Joods schip zou Duitse goederen vervoeren. Waar de Joden de bedrijven niet bezaten of controleerden, ze zouden veel macht en druk uitoefenen op het bankwezen en de financiële wereld, op reclame, op transport, en heidense bedrijven feitelijk dwingen zich aan hun wensen te onderwerpen, net zoals ze dat tegenwoordig doen met “sancties” en andere vormen van druk. Het embargo zou wereldwijd en totaal zijn. Veel advertenties werden door joden geplaatst in mediapublicaties, of ze nu in joodse handen waren of niet, waarin ze alle burgers van elk land smeekten om alle Duitse goederen volledig te boycotten. De rechtvaardiging werd gepresenteerd als wreedheid tegen Joden in Duitsland, terwijl zoiets in feite niet gebeurde. De hele rechtvaardiging voor de boycot was gebaseerd op leugens. Het werd verder gepresenteerd als vergelding tegen “Nazi-Duitsland” toen “Nazi” geen enkele rol te spelen had in deze schertsvertoning, maar dit was de basis voor alle mediaverhalen van die tijd over deze kwestie. op reclame, op transport, en dwingen niet-Joodse bedrijven virtueel om zich aan hun wensen te onderwerpen, ongeveer zoals ze tegenwoordig doen met “sancties” en andere vormen van druk. Het embargo zou wereldwijd en totaal zijn. Veel advertenties werden door joden geplaatst in mediapublicaties, of ze nu in joodse handen waren of niet, waarin ze alle burgers van elk land smeekten om alle Duitse goederen volledig te boycotten. De rechtvaardiging werd gepresenteerd als wreedheid tegen Joden in Duitsland, terwijl zoiets in feite niet gebeurde. De hele rechtvaardiging voor de boycot was gebaseerd op leugens. Het werd verder gepresenteerd als vergelding tegen “Nazi-Duitsland” toen “Nazi” geen enkele rol te spelen had in deze schertsvertoning, maar dit was de basis voor alle mediaverhalen van die tijd over deze kwestie op reclame, op transport, en dwingen niet-Joodse bedrijven virtueel om zich aan hun wensen te onderwerpen, ongeveer zoals ze tegenwoordig doen met “sancties” en andere vormen van druk. Het embargo zou wereldwijd en totaal zijn. .
Volgens The Daily Express van Londen van 24 maart 1933 hadden de Joden hun boycot tegen Duitsland en haar gekozen regering al gelanceerd. De kop luidde: “Judea verklaart de oorlog aan Duitsland – Joden van de hele wereld verenigen zich – Boycot van Duitse goederen – Massale demonstraties.” Het artikel beschreef een aanstaande “heilige oorlog” en smeekte de Joden overal om Duitse goederen te boycotten en deel te nemen aan massademonstraties tegen Duitse economische belangen. Volgens de Expres:
“Heel Israël over de hele wereld verenigt zich om Duitsland een economische en financiële oorlog te verklaren. De verschijning van de Swastika als symbool van het nieuwe Duitsland heeft het oude oorlogssymbool van Juda nieuw leven ingeblazen. Veertien miljoen Joden, verspreid over de hele wereld, klampen zich als één man aan elkaar vast om de Duitse vervolgers van hun geloofsgenoten de oorlog te verklaren. De joodse groothandelaar zal zijn huis verlaten, de bankier zijn beurs, de koopman zijn zaak en de bedelaar zijn nederige hut, om zich aan te sluiten bij de heilige oorlog tegen het volk van Hitler. De Express zei dat Duitsland “nu geconfronteerd werd met een internationale boycot van zijn handel, zijn financiën en zijn industrie…. In Londen, New York, Parijs en Warschau zijn Joodse zakenlieden verenigd om op een economische kruistocht te gaan. In het artikel stond: “Er worden wereldwijd voorbereidingen getroffen om protestdemonstraties te organiseren”, en meldde dat “de oude en herenigde natie Israël zich voorbereidt met nieuwe en moderne wapens om haar eeuwenoude strijd tegen haar vervolgers uit te vechten.” Dit zou echt kunnen worden omschreven als “het eerste schot afgevuurd in de Tweede Wereldoorlog.”
In dezelfde trant schreef de joodse krant Natscha Retsch :
“De oorlog tegen Duitsland zal worden gevoerd door alle Joodse gemeenschappen, conferenties, congressen… door elke individuele Jood. Daardoor zal de oorlog tegen Duitsland ideologisch onze belangen verlevendigen en bevorderen, die vereisen dat Duitsland volledig wordt vernietigd. Het gevaar voor ons Joden schuilt in het hele Duitse volk, zowel in Duitsland als geheel als individueel. Het moet voor altijd onschadelijk gemaakt worden…. Aan deze oorlog moeten wij Joden deelnemen, en dit met alle kracht en macht die we tot onze beschikking hebben.”[6]
“Het was een directe reactie hierop dat de Duitse regering later een eendaagse boycot van Joodse bedrijven in Duitsland aankondigde. De regering kondigde aan dat als er na de eendaagse boycot geen verdere aanvallen op Duitsland zouden plaatsvinden, de boycot zou worden stopgezet. Hitler zelf reageerde op de joodse boycot en de bedreigingen in een toespraak op 28 maart – vier dagen na de oorspronkelijke joodse oorlogsverklaring – door te zeggen:
“Dus het feit – een gemakshalve weggelaten uit bijna de hele geschiedenis over dit onderwerp – is dat Hitlers bevel tot boycot van 28 maart 1933 een directe reactie was op de oorlogsverklaring aan Duitsland door de wereldwijde Joodse leiders slechts vier dagen eerder. Tegenwoordig wordt Hitlers boycotbevel beschreven als een naakte daad van agressie, maar de volledige omstandigheden die tot zijn bevel hebben geleid, worden zelden beschreven in zelfs de meest logge en gedetailleerde geschiedenissen van “de Holocaust”. Zelfs Saul Friedlander vermeldt in zijn overigens uitgebreide overzicht van het Duitse beleid, nazi-Duitsland en de joden niet dat de joodse oorlogsverklaring en boycot voorafgingen aan Hitlers toespraak van 28 maart 1933. Oplettende lezers doen er verstandig aan zich af te vragen waarom Friedlander dit stukje geschiedenis zo irrelevant vond.. Het simpele feit is dat het georganiseerde jodendom als een politieke entiteit was – en niet de Duits-joodse gemeenschap als zodanig – die feitelijk het eerste schot in de oorlog met Duitsland in gang zette.” De reactie van Duitsland was een defensieve – geen offensieve – maatregel. Als dat feit vandaag algemeen bekend zou zijn, zou het een nieuw licht werpen op de daaropvolgende gebeurtenissen die uiteindelijk leidden tot de wereldwijde brand die daarop volgde.”[7]
“De Joodse leiders waren niet aan het bluffen. De boycot was een oorlogsdaad, niet alleen in metaforen: het was een goed doordacht middel om Duitsland als politieke, sociale en economische entiteit te vernietigen. Het doel op de lange termijn van de joodse boycot tegen Duitsland was haar failliet te laten gaan met betrekking tot de herstelbetalingen die Duitsland na de Eerste Wereldoorlog was opgelegd en om Duitsland gedemilitariseerd en kwetsbaar te houden. De boycot was in feite behoorlijk verlammend voor Duitsland. Joodse geleerden zoals Edwin Black hebben gemeld dat, als reactie op de boycot, de Duitse export met 10 procent werd verlaagd en dat velen eisten dat Duitse activa in het buitenland in beslag werden genomen.[8] De foto hierboven toont een uitgave uit 1933 van The New York Daily News, van een door Joden georganiseerde protestbijeenkomst van 40.000 man.
“De aanvallen op Duitsland hielden niet op. Het wereldwijde joodse leiderschap werd steeds strijdlustiger en werkte zich tot een razernij. In Amsterdam werd een internationale joodse boycotconferentie gehouden (georganiseerd door de Khazar-joden in de City of London) om de lopende boycotcampagne te coördineren. Het werd gehouden onder auspiciën van de zelfbenoemde World Jewish Economic Federation, waarvan de beroemde New York City-advocaat en langdurige politieke machtsmakelaar, Samuel Untermeyer, president was. Bij zijn terugkeer naar de Verenigde Staten in de nasleep van de conferentie, hield Untermeyer een toespraak via WABC Radio (New York), waarvan een transcriptie werd afgedrukt in The New York Times op 7 augustus 1933. Untermeyer’s opruiende oratorium riep op tot een “heilige oorlog” tegen Duitsland, met de regelrechte bewering dat Duitsland bezig was met een plan om “de Joden uit te roeien”. Hij zei (gedeeltelijk):
“Duitsland [is] veranderd van een natie van cultuur in een ware hel van wrede en woeste beesten. We zijn het niet alleen verschuldigd aan onze vervolgde broeders, maar aan de hele wereld om nu uit zelfverdediging een slag toe te brengen die de mensheid zal bevrijden van een herhaling van deze ongelooflijke verontwaardiging… Nu of nooit moeten alle naties van de aarde een gemeenschappelijke zaak maken tegen de… slachting, hongersnood en vernietiging… duivelse marteling, wreedheid en vervolging die deze mannen, vrouwen en kinderen dag in dag uit worden aangedaan… Wanneer het verhaal wordt verteld… zal de wereld geconfronteerd worden met een beeld dat zo angstaanjagend is in zijn barbaarse wreedheid dat de de hel van de oorlog en de vermeende Belgische wreedheden verbleken in het niet bij deze duivels, opzettelijk, koelbloedig geplande en reeds gedeeltelijk uitgevoerde campagne voor de uitroeiing van een trotse, zachtaardige, loyale, gezagsgetrouwe mensen… De Joden zijn de aristocraten van de wereld. Sinds onheuglijke tijden hebben ze … hun vervolgers zien komen en gaan. Alleen zij hebben het overleefd. En zo zal de geschiedenis zich herhalen. Untermeyer gaf vervolgens zijn toehoorders een volledig frauduleuze geschiedenis van de omstandigheden van de Duitse boycot en hoe deze tot stand kwam. Hij verkondigde ook dat de Duitsers vastbesloten waren op een plan om “de Joden uit te roeien”.
Het Hitler-regime is ontstaan en vervolgt op duivelse wijze hun boycot om de Joden uit te roeien door bij Joodse winkels plakkaten op te hangen, Duitsers te waarschuwen om niet met hen om te gaan, door Joodse winkeliers gevangen te zetten en hen bij honderden door de straten te laten paraderen onder bewaking van nazi-troepen, met als enige misdaad dat ze Joden, door hen uit de geleerde beroepen te verwijderen waarin velen van hen vooraanstaande posities hadden bereikt, door hun kinderen van de scholen uit te sluiten, hun mannen van de vakbonden, door hen elke manier van bestaan voor hen af te sluiten, hen op te sluiten in verachtelijke concentratiekampen en uit te hongeren en te doden. hen zonder reden te martelen en hun toevlucht te nemen tot elke andere denkbare vorm van marteling, onmenselijk onvoorstelbaar, totdat zelfmoord hun enige manier om te ontsnappen is geworden, en dat allemaal alleen maar omdat ze Joden zijn of hun verre voorouders Joden waren,en dat allemaal met het uitgesproken doel ze uit te roeien.
Nogal opruiende praat die volledig op verzinsels is gebaseerd; de “wreedheidsporno” waarvoor Joden zo beroemd zijn geworden en die gebruikt zijn om vele oorlogen te beginnen, waaronder de verhoopte oorlogen vandaag tegen Rusland, China en Iran.
In de uitgave van The Daily Express of London van 24 maart 1933 werd beschreven hoe Joodse leiders, in combinatie met machtige internationale Joodse financiële belangen, een boycot van Duitsland hadden gelanceerd met het uitdrukkelijke doel haar toch al precaire economie te verlammen in de hoop de nieuwe economie ten val te brengen. regering. Pas toen sloeg Duitsland terug. Dus, als de waarheid wordt verteld, was het de wereldwijde Joodse leiding – niet het Derde Rijk – die effectief het eerste schot loste in de Tweede Wereldoorlog. De vooraanstaande New Yorkse advocaat Samuel Untermeyer was een van de leidende agitators in de oorlog tegen Duitsland en beschreef de Joodse campagne als niets minder dan een ‘heilige oorlog’. Dit gebeurde allemaal lang voordat de Duitse regering de rechten van Duitse joden begon in te perken.
“Tot op de dag van vandaag wordt algemeen (hoewel onjuist) aangenomen dat toen Adolf Hitler in januari 1933 tot Duitse kanselier werd benoemd, de Duitse regering beleid begon om de Joden in Duitsland te onderdrukken, waaronder het oppakken van Joden en het plaatsen van hen in concentratiekampen en het lanceren van campagnes van terreur en geweld tegen de binnenlandse Joodse bevolking.” Niets is verder van de waarheid verwijderd. Zelfs de Duitse Joodse Centrale Vereniging, bekend als de Verein, verwierp de suggestie die overal luidkeels door Joodse leiders werd geuit dat de nieuwe Duitse regering opzettelijk anti-Joodse opstanden uitlokte. De Verein gaf een verklaring af dat “de verantwoordelijke regeringsautoriteiten [dwz het Hitler-regime] zich niet bewust zijn van de dreigende situatie”, zeggende: “Wij geloven niet dat onze Duitse medeburgers zich zullen laten meeslepen in het plegen van excessen tegen de Joden.” En zelfs de Zionistische Vereniging van Duitsland heeft op 26 maart een telegram uitgegeven waarin de aantijgingen tegen de Duitse regering werden afgewezen als “propaganda”, “leugenachtig” en “sensationeel”. Desalniettemin waren de joodse machten die voortkwamen uit The City of London vastbesloten om de wrede propaganda-haatcampagne voort te zetten en de economische oorlog tegen Duitsland te lanceren.
In 1933 kondigde het American Jewish Congress een grootschalig protest aan in Madison Square Gardens op 27 maart. Een paar dagen daarvoor werd een enorme bijeenkomst georganiseerd met 20.000 Joden die protesteerden bij het stadhuis van New York. Ze organiseerden bijeenkomsten buiten de Duitse Lloyd en Hamburg-Amerikaanse rederijen, en er werden boycots tegen Duitse goederen georganiseerd in winkels en bedrijven in New York City en in de hele VS.
De Duitse regering klaagde over de “lastercampagne” tegen Duitsland en verwees naar “hun verdraaide en onwaarachtige nieuws over de vervolging en marteling van Joden, de indruk dat ze eigenlijk voor niets terugdeinzen, zelfs niet voor leugens en laster, om de huidige Duitse regering.” De kop van de voorpagina van de New York Daily News prees de massale anti-Duitse protestbijeenkomst die op 27 maart 1933 in Madison Square Garden werd gehouden. Joods leiderschap, de bijeenkomst werd gehouden zoals gepland. Soortgelijke bijeenkomsten en protestmarsen werden in dezelfde periode ook in andere steden gehouden.”
Duitse poster waarin wordt aangedrongen op boycot van joodse winkels
De Joden weigerden simpelweg toe te geven en hielden tegelijkertijd protesten en bijeenkomsten op meer dan 70 locaties in de VS, allemaal gebaseerd op verachtelijk valse en opruiende beschuldigingen tegen Duitsland. De Joden hadden zelfs toen al voldoende mediamacht om veel van deze anti-Duitse haatbijeenkomsten niet alleen in de VS, maar wereldwijd uit te zenden. Het verhaal was dat “Het Nieuwe Duitsland” een boosaardige entiteit was, een “vijand van Joodse belangen”, en om deze redenen dringend “economisch gewurgd” moest worden. Het was pas in directe reactie hierop dat de Duitse regering een eendaagse boycot van joodse bedrijven in Duitsland aankondigde, waarin stond dat als de joodse aanvallen op Duitsland zouden stoppen, er geen herhalingen zouden zijn.
De foto toont een Duitse poster die oproept tot een wederzijdse boycot van Joodse kooplieden, als vergelding voor de wereldwijde Joodse boycot van Duitse goederen.
Op de poster staat gedeeltelijk: “Duitse volkskameraden! Duitse huisvrouwen! U kent allemaal de schandelijke methoden die zogenaamde “Duitse” joden in het buitenland gebruiken om op te hitsen tegen het Duitse volk en de nationale regering van Adolf Hitler. Als we niet willen opgeven en wegzinken in diepere ellende, moeten we onszelf verdedigen. Wij roepen u daarom op gehoor te geven aan de oproep van onze Führer, de Duitse volkskanselier, tot een boycot van de Joden en rekenen op de volledige steun van iedereen bij deze defensieve actie. Op de plakkaatteksten stond: “Duitsers! Verdedig jezelf! Winkel niet in joodse winkels!” Bij andere: “Koop niet bij joodse winkels! Ga niet naar een joodse dokter! Maar handhaaf de strengste discipline. Raak zelfs het haar op het hoofd van een Jood niet aan. De boycot begint zaterdagochtend om 10.00 uur.”
Een joodse advertentie in een nummer van The Leader Post uit 1933, waarin wordt aangedrongen op een boycot van Duitse goederen.
Volgens p. 45 van The Jewish War Veterans Story, “werd de boycot” afgetrapt “door een gigantische parade onder JWV-sponsoring, gehouden in New York op 23 maart 1933, met een opzegtermijn van drie dagen”, en stelt verder dat de route van de parade “was bekleed met bijna een miljoen mensen. “Het is jammer dat de Joden bijna unaniem (en venijnig) vastbesloten zijn om dit verhaal begraven te houden, en ook jammer dat elk deel van de Joodse media unaniem uit een vals script leest in verband met de omstandigheden van deze gebeurtenis, waardoor een brute aanval op Duitsland wordt verdraaid. door de Internationale Joden tot een soort straf voor (denkbeeldige) Duitse overtredingen. Het internet wordt alleen overspoeld met artikelen over een “nazi-boycot van joodse bedrijven”, maar niemand vertelt de waarheid over wat er werkelijk is gebeurd. en bijna alle verwijzingen zijn naar de eendaagse boycot van joodse bedrijven door Duitsland, waarbij de onderliggende feiten volledig worden genegeerd. De openingszin van Wikipedia: “De anti-nazi-boycot was een internationale boycot van Duitse producten als reactie op geweld en intimidatie door leden van Hitler’s nazi-partij tegen joden.” Deze verklaring is een regelrechte leugen, zonder feiten om het te ondersteunen.[1]
De website My Jewish Learning vertelt ons: “De rally in New York werd wereldwijd uitgezonden. Een menigte van 55.000 mensen stroomde de Madison Squars Garden op om buiten de president van het American Jewish Congress, Bernard Deutsch, de president van de American Federation of Labour, William Green, en senator Robert F. Wagner te horen.” Het neemt niet de moeite te vermelden dat dit allemaal joden waren, en geen onafhankelijke rapporten of spontane bijeenkomsten.[2]
Ik maakte eens melding van deze gebeurtenis in een commentaar op The Economist, en een virtuele stroom van Hasbara-joden kwam op om het belachelijk te maken, de gebeurtenis in zijn totaliteit te ontkennen en onder andere te beweren dat een of ander onverantwoordelijk artikel in een “klein Engels tabloid” had geen geloofwaardigheid. Maar in feite was de Daily Express zeer respectabel en werd destijds algemeen gepresenteerd als de meest gelezen krant ter wereld.
Het schrijven van dhr. Romanoff is vertaald in 32 talen en zijn artikelen zijn geplaatst op meer dan 150 anderstalige nieuws- en politiekwebsites in meer dan 30 landen, evenals op meer dan 100 Engelstalige platforms. Larry Romanoff is een gepensioneerde managementconsultant en zakenman. Hij bekleedde senior executive functies bij internationale adviesbureaus en was eigenaar van een internationaal import-exportbedrijf. Hij was gastprofessor aan de Fudan University in Shanghai, waar hij casestudy’s over internationale aangelegenheden presenteerde aan senior EMBA-klassen. De heer Romanoff woont in Shanghai en schrijft momenteel een serie van tien boeken die over het algemeen betrekking hebben op China en het Westen. Hij is een van de bijdragende auteurs aan de nieuwe bloemlezing ‘When China Sneezes’ van Cynthia McKinney. ( Hoofdstuk 2 — Omgaan met demonen ).
Zijn volledige archief is hier te zien op
Hij is te bereiken via:
2186604556@qq.com
OPMERKINGEN
[1] De joodse oorlogsverklaring aan nazi-Duitsland
[2] De joodse oorlogsverklaring aan nazi-Duitsland
[3] 130 jaar na de geboorte van Hitler leeft hij nog steeds als een symbool van het kwaad
[4] Werd Adolf Hitler in 1938 door TIME Magazine uitgeroepen tot ‘Man van het jaar’?
[5] De joodse oorlogsverklaring aan nazi-Duitsland
zie link wintersonnewende
[6] Artikel uit The Barnes Review, jan./feb. 2001, pp. 41-45, door M. Raphael Johnson, Ph.D., assistent-redacteur van TBR; en gepubliceerd met toestemming van TBR, in een gedigitaliseerde versie © 2002-2019 door The Scriptorium.
[7] Artikel uit The Barnes Review, jan./feb. 2001, pp. 41-45, door M. Raphael Johnson, Ph.D., assistent-redacteur van TBR; en gepubliceerd met toestemming van TBR, in een gedigitaliseerde versie © 2002-2019 door The Scriptorium.
[8] Edwin Black, The Transfer Agreement – The Untold Story of the Secret Pact between the Third Reich and Jewish Palestine, New York, 1984).
[10] De anti-nazi-boycot van 1933