Maand: mei 2022

van Algorablog

Heeft Rusland al gewonnen? Is het “Game Over” voor het Rothschild/Rockefeller-rijk?

(zie hier links en afbeeldingen, google translate)

21 MEI 2022 ALGORA BLOG 1 REACTIE

Vertel het verder

Rusland/Poetin en het Westen Deel 1 door Sam Parker

Achtergrond

(1991 – heden)

De val van de Sovjet-Unie markeerde het begin van een zeer gevaarlijke nieuwe fase van Amerikaanse agressie tegen een ernstig verzwakt Rusland. Voor het Rockefeller-rijk was het een gouden kans om hun voormalige tegenstander, Rusland, als een functionerend middel te vernietigen. Als ze erin zouden slagen Rusland te vernietigen, geloofden ze dat ze het enige overgebleven serieuze obstakel zouden kunnen wegnemen voor wat het Pentagon Full Spectrum Domination noemde: totale controle over land, zee, lucht, ruimte en cyberspace. Eén enkele supermacht kon de hele wereld naar eigen goeddunken dicteren. Dit was de gekke droom van David, zijn familie en bondgenoten.

De jaren negentig waren een tijd van immens lijden voor het Russische volk. Toen de naderende ineenstorting van de USSR waarneembaar werd, richtten insiders een planningsgroep op om de voortdurende invloed van ambtenaren uit het Sovjettijdperk te verzekeren door Russische staatsactiva over te dragen aan offshore shell-bedrijven en zo de rijkdom van het land te ontnemen. Een dergelijk offshore-bedrijf, FIMACO, werd gebruikt om naar schatting $ 50 miljard van de natie te stelen. Door deze plunderingen werd vloeibaar kapitaal gegenereerd en gebruikt door toekomstige oligarchen om hun fortuin op te bouwen. Een vroege begunstigde van deze regeling was Michail Chodorkovski, die zijn carrière was begonnen als een minderjarige Sovjetfunctionaris en wiens Yukos-olieconglomeraat verbonden was met FIMACO. En FIMACO was gebonden aan Jacob Rothschild, in Londen.

In 1991 viel uiteindelijk de Sovjet-Unie. In augustus stierf staatspenningmeester Nikolai Kruchina, verantwoordelijk voor de Russische goudreserves, door uit zijn raam te vallen. Hij was lid geweest van de planningsgroep die het complot had bedacht om staatseigendommen te stelen. Zijn opvolger Georgy Pavlov viel twee maanden later uit een raam naar beneden: de oligarchen waren het huis aan het schoonmaken. In september kondigde de Russische centrale bank aan dat de goudreserves van het Kremlin op onverklaarbare wijze waren gedaald van de geschatte 1000-1500 ton tot slechts 240 ton. Twee maanden later kondigde Victor Gerashchenko aan dat de Russische goudreserves eigenlijk volledig waren verdwenenverdwenen. Terwijl het Russische publiek geschokt was door de onthulling, waren Europese bankiers minder verrast. In die kringen werd vaak gefluisterd dat Sovjettransportvliegtuigen al maanden van en naar Zwitserland vlogen en grote hoeveelheden goud verkochten. Boris Jeltsin kondigde zijn plannen aan om de bezittingen van het land te privatiseren en het echte plunderen begon.

Tijdens de privatiseringsperiode verspilden de netwerken van de 2 families geen tijd door opportunistisch in te grijpen om Russische industrieën over te nemen. De regering-Clinton probeerde het economische beleid van de opkomende Russische Federatie opnieuw vorm te geven volgens de Washington Consensus: privatisering, deregulering, bezuinigingen en de openstelling van Russische bedrijven voor aankoop door ultrarijke Amerikanen. Buitenlandse investeerders stroomden toe en het niveau van hebzucht onder deze vijfde colonne nieuwe Moskovieten was werkelijk verbazingwekkend.

Voer Poetin in

Kort na zijn aantreden in 1999 stond Vladimir Poetin, een nationalist met een lange carrière in de Russische inlichtingendienst, voor de ontmoedigende taak om de schade die de criminele trawanten van Jeltsin en hun buitenlandse partners Rusland hadden aangedaan ongedaan te maken, of op zijn minst te beperken. .

Poetin schopt de Rothschilds eruit

De criminaliteit bleef niet beperkt tot buitenlandse speculanten. Tijdens de vroege periode van privatisering in de jaren 90, organiseerden de Rothschilds een geheim genootschap van zeven Russische oligarchen die de regering van Boris Jeltsin volledig controleerden. Deze groep noemde zichzelf Semibankirschina, genoemd naar de zeven bojaren die in de 17e eeuw over Rusland heersten . Het geheime genootschap omvatte de volgende oligarchen: Boris Berezovsky, Mikhail Chodorkovsky, Mikhail Fridman, Petr Aven, Vladimir Gusinsky, Vladimir Potanin en Alexander Smolensky. Ze werkten allemaal voor de Rothschilds – of Londen – en meer specifiek voor Jacob Rothschild.

Eind 1999 werd Vladimir Poetin president van Rusland en het lot van deze zelfbenoemde heersers verslechterde snel. Er werd een nieuwe groep Poetin-insiders gevormd – de Siloviki (bestaande uit Russische nationalisten uit de veiligheids- en zakenwereld) en begonnen de eerdere toegang die de Semibankirschinamoest naar de voorzitter. Vanuit een sterke positie onderhandelde Poetin over een ‘groots koopje’ met de overgebleven oligarchen: ze behielden het grootste deel van hun bestaande activa in ruil voor afstemming met Poetins verticale heerschappij over Rusland. Het tijdperk van financieel gangsterisme uit de jaren negentig was voorbij. In 2001 nam een ​​staatsovername van de media de televisienetwerken in beslag die voorheen eigendom waren van de Rothschild-poppen. Het was met deze stappen van Poetin, vanaf begin maart 2000, die leidden tot het opbreken van de Rothschild-controle over Rusland. Deze oligarchen behoorden allemaal toe aan Jacob Rothschild. En ze beroofden Rusland blind.

David Rockefeller kon zich niet druk maken over zulke kleine bedragen. Hier was de sleutel om Rusland in de dollarwereld te brengen – dit was winstgevender voor zijn rijk. Bovendien diende een reeks geopolitieke confrontaties aan de Russische grenzen zijn rijk enorm. De eerste daarvan waren de Tsjetsjeense oorlogen van 1994 en 1999/2000. Hiermee eindigde Poetin snel en meedogenloos.

De militaire bezetting van Irak was de eerste grote stap in de Amerikaanse strategie om olie naar de oliemaatschappijen van de 2 families te verplaatsen. Vervolgens gingen Russische investeringen in Irak verloren na de invasie van de VS in maart 2003. Bovendien begon het Pentagon, na de invasie van Afghanistan in oktober 2001, zijn aanwezigheid in Centraal-Azië uit te breiden – tot ongenoegen van zowel Rusland als China. Om voor de hand liggende militaire en politieke redenen kon Washington niet openlijk toegeven dat het sinds de val van de Sovjet-Unie in 1991 zijn strategische doel was geweest om Rusland uit elkaar te halen of te deconstrueren, en daarmee effectieve controle te krijgen over zijn enorme olie- en gasreserves.

Deze twee oorlogen waren slechts de eerste schoten van een reeks geopolitieke olie- en energie-pijplijnoorlogen – niet-verklaarde oorlogen, maar oorlogen in elke zin van het woord. Het waren oorlogen, openlijk en verborgen, verspreid over Eurazië, het Midden-Oosten en Afrika. De energieoorlogen werden uitgevochten met bommen, met terreurtactieken en met drones. Ze werden ook bestreden met geavanceerde nieuwe methoden voor politieke destabilisatie van niet-coöperatieve regimes door middel van zogenaamde kleurenrevoluties. Het doel was simpel: Rockefeller controle via het Pentagon en de CIA over alle belangrijke olie- en gasvoorraden PLUS pijpleidingen om te transporteren, dit om de opkomende Euraziatische economische kolos te kunnen beheersen, vooral China en Rusland (en later India). Het doel zou met alle mogelijke middelen worden bereikt. De NAVO-omsingeling van Rusland, de kleurenrevoluties in Eurazië, en de oorlog in Irak waren allemaal aspecten van één en dezelfde Amerikaanse geopolitieke strategie: een grootse strategie om Rusland voor eens en voor altijd te deconstrueren als een potentiële rivaal van een enige Amerikaanse supermachthegemonie. Het einde van het Jeltsin-tijdperk zette een lichte krimp in de grootse plannen van Washington. Na de door Wall Street-City of London geleide plundering van Rusland door netwerken van de 2 families, kwam een ​​sluwere en meer nuchtere Poetin voorzichtig naar voren als een dynamische nationalistische kracht, toegewijd aan de wederopbouw van Rusland.

Poetin breekt met de Rockefellers

Een beslissende gebeurtenis in de Russische energie-geopolitiek vond plaats in 2003. Net toen Washington Irak had overgenomen, beval Poetin de spectaculaire arrestatie van de Russische miljardair oligarch Mikhail Chodorkovski – of MK, op beschuldiging van belastingontduiking. Poetin bevroor vervolgens de aandelen van Chodorkovski’s gigantische Yukos Oil-groep, waardoor het onder staatscontrole kwam. Wat was de aanleiding voor Poetins dramatische actie?

MK werkte voor Jacob Rothschild. Hij was een Rothschild-front. In maart 2000 was MK aanwezig met alle andere oligarchen die door Poetin waren geroepen voor een bijeenkomst. De oligarchen hadden Poetin gezworen – dat als ze zich buiten de Russische politiek zouden houden en een deel van hun gestolen geld zouden repatriëren (in feite gestolen van de staat tijdens valse biedingen onder Jeltsin), ze hun bezittingen zouden mogen houden. Al deze oligarchen waren Rothschild-fronten. De meeste geaccepteerd, met uitzondering van de Joodse oligarchen van Rothschild. Poetin ging achter hen aan, omdat ze hun belofte aan hem braken. En dat deed MK ook. Hij was bezig met het opkopen van de Doema – het Russische parlement – ​​als eerste stap in een plan om in 2004 tegen Poetin op te treden.

Ondertussen onderhandelde Mikhail Chodorkovski met twee Rockefeller-oliemaatschappijen, Exxon en Chevron, over de verkoop van 40% van Yukos Oil (voor een bedrag van $ 25 miljard). Als deze deal was doorgegaan, zou de economische en financiële onafhankelijkheid van Rusland voorbij zijn. Dit belang van 40% zou Washington, de Amerikaanse oliereuzen en de familie Rockefeller een de facto vetorecht hebben gegeven over toekomstige Russische olie- en gasovereenkomsten en pijpleidingen. Op het moment van zijn arrestatie was Yukos net begonnen met de overname van Sibneft, een zeer grote Russische oliemaatschappij. De gecombineerde Yukos-Sibneft-onderneming, met 20 miljard vaten olie en gas, zou dan de op een na grootste olie- en gasreserves ter wereld hebben gehad – in particuliere handen en niet in staatseigendom. De overname door Exxon van Yukos-Sibneft zou een letterlijke energiestaatsgreep zijn geweest. David Rockefeller en Jacob Rothschild wisten het. Dat deed het Witte Huis ook. MK wist het. Bovenal wist Vladimir Poetin het en besloot resoluut om het te blokkeren. Poetin trad in oktober 2003 tegen hem op en arresteerde hem.

Het was tijdens de zuivering van oligarchen en gierenkapitalisten dat de ware macht achter Michail Chodorkovski naar voren kwam. Toen het waarschijnlijk werd dat hij zou worden gearresteerd, regelde hij dat al zijn aandelen van de Yukos Oil Company werden overgedragen aan Jacob Rothschild. De overdracht vond plaats in november 2003, waardoor Jacob Rothschild een controle van 40-45% over Yukos kreeg, met een geschatte waarde van $ 25 miljard. Vervolgens heeft Poetin Yukos geliquideerd en genationaliseerd door zijn aandelen in beslag te nemen en te verkopen aan staatsoliemaatschappijen. Poetin herstelde aan Rusland wat was gestolen door Jacob Rothschild. Ooit de rijkste man van het land, verslechterde het lot van Mikhail Chodorkovski. In 2003 werd Chodorkovski strafrechtelijk vervolgd door Poetin voor belastingontduiking en fraude, waarvoor hij uiteindelijk 10 jaar gevangenisstraf uitzat en vervolgens werd verbannen. Toen in 1995/96 de vervalste veilingen van staatsactiva plaatsvonden, werden de meeste bedrijven voor slechts 5% van hun waarde verkocht. En Yukos werd ‘gekocht’ voor minder dan $ 400 miljoen, terwijl zijn werkelijke waarde veel meer was dan dat.

Dus Poetin heeft de oorlog verklaard aan de machtigste families op aarde. Vanaf dit moment zou het een gevecht worden tussen Poetin en de 2 families. Poetin heeft vele aanslagen op zijn leven overleefd door deze 2 machtsnetwerken. Sinds Poetin Chodorkovski in 2003 arresteerde, had het Kremlin de motoren van de economische controle opnieuw in handen van de staat gegeven.

Een van de eerste agendapunten van Poetin was het afbetalen van alle schulden aan het IMF en overlopende leningen uit het Sovjettijdperk, en zo de natie te bevrijden van inmenging van Rothschild. Hierdoor kon Poetin hun invloed op het lot van Rusland verminderen.

De gebeurtenissen in Rusland werden al snel gevolgd door door de CIA gefinancierde geheime destabilisaties in Eurazië – de kleurenrevoluties tegen regeringen in de periferie van Rusland.

Poetin begon een reeks defensieve maatregelen te nemen om een ​​houdbare vorm van evenwicht te herstellen in het licht van het steeds duidelijker wordende beleid van Washington om Rusland te omsingelen en te verzwakken. Daaropvolgende Amerikaanse strategische blunders maakten het werk een beetje gemakkelijker voor Rusland. Nu de inzet aan beide kanten – de NAVO en Rusland – steeg, ging Poetins Rusland verder dan eenvoudige verdediging naar een nieuw dynamisch offensief gericht op het veiligstellen van een meer levensvatbare geopolitieke positie door zijn energie als hefboom te gebruiken.

In 2003, nadat Irak was bezet door Amerikaanse en Britse troepen, was de meest dringende prioriteit voor de VS de controle over Russische olie, gas en de bijbehorende pijpleidingen. Om dat te laten gebeuren, werd een staatsgreep in de kleine Republiek Georgië essentieel geacht, evenals een soortgelijke staatsgreep in Oekraïne. Als in beide landen pro-Amerikaanse regimes zouden kunnen worden geïnstalleerd, zou niet alleen de militaire veiligheid van Rusland zelf dodelijk worden bedreigd, maar zou ook Ruslands vermogen om de export van zijn olie en gas naar de EU te controleren ernstig worden belemmerd.

In januari 2004 bracht de Rozenrevolutie Michail Saakasjvili, de kandidaat van Washington voor het presidentschap van Georgië, aan de macht. Met hun man stevig geïnstalleerd in Tbilisi, drongen BP en het Anglo-Amerikaanse olieconsortium snel op om een ​​1.800 km lange pijpleiding van Bakoe via Tbilisi naar Ceyhan aan de Turkse Middellandse Zeekust te voltooien, voor een bedrag van ongeveer $ 3,6 miljard. Met de aanleg van deze (BTC)-pijpleiding kwam een ​​belangrijk deel van de verzwakking van de Russische olie- en energieonafhankelijkheid naar voren.

In november 2004 bracht de CIA hun man aan de macht in Oekraïne. Deze staatsgreep werd de Oranje Revolutie genoemd. Oekraïne was van groter strategisch belang voor Rusland dan Georgië. Dit was te wijten aan de verschillende olie- en gaspijpleidingen die Oekraïne doorvoeren naar de EU. Het afsnijden van deze pijpleidingen aan de grens met Oekraïne zou Rusland een zware economische klap hebben toegebracht als het zich zo’n verlies niet kon veroorloven. Nu Polen al lid is van de NAVO, zou het NAVO-lidmaatschap van Oekraïne en Georgië Rusland bijna volledig omsingelen met vijandige buren, wat een existentiële bedreiging zou vormen voor het voortbestaan ​​van Rusland zelf. Poetin wist dit, maar zijn mogelijkheden waren beperkt. Washington wist wat er op het spel stond, en het deed alles behalve een openlijke oorlog tegen een nucleaire tegenstander om de agenda door te drukken.

Tegen 2005, de belangrijkste oliemaatschappijen van de twee families (Londen) BP, Shell, Total; en (New York) Exxon, Chevron, had controle gekregen over het grootste deel van de olie van de Kaspische Zee. De controle van energie – wereldwijd – door de Big Four oliemaatschappijen van de 2 families, Chevron en Exxon (Rockefeller), en BP en Shell (Rothschild) – was de hoeksteen van hun wereldwijde strategie.

Het was duidelijk in de discussies van de Rockefeller-familie en in beleidskringen in Washington dat de VS, om die mondiale olie- en gasstromen te beheersen, hun militaire macht veel agressiever moesten projecteren, om totale militaire suprematie te bereiken, wat Full Spectrum was. Dominantie was alles over. De strategen van Full Spectrum-dominantie voorzagen de controle over vrijwel het hele universum, inclusief de buitenste en binnenste ruimte, van de melkweg, tot het lichaam, tot de geest. Nu, je kent de zieke, sluwe en sluwe geesten die Covid tot stand hebben gebracht om de wereldeconomie op slot te doen – waarom? – om de financiële en bancaire systemen van Rockefeller Empires te redden.

Russische energie-geopolitiek

In 2004 was Rusland geen wereldmacht. Qua energie was het een kolos. In termen van landmassa was het nog steeds de grootste natie ter wereld, verspreid over 11 tijdzones. Het had een enorm grondgebied en natuurlijke hulpbronnen, en ’s werelds grootste aardgasreserves, terwijl de oliereserves 150 miljard vaten bedroegen, met het potentieel om dit cijfer aanzienlijk te verhogen aangezien grote delen van Rusland nog steeds niet zijn verkend.

Het Russische aardgaspijpleidingnetwerk, het ‘geünificeerde transportsysteem’, omvat een enorm netwerk van pijpleidingen en compressorstations die zich over meer dan 400.000 km door Rusland uitstrekken. Alleen de moderne vervangingskosten hiervan zouden tegenwoordig in de buurt van $ 1 – 2 biljoen liggen! Volgens de wet mocht alleen het staatsbedrijf Gazprom de pijpleiding gebruiken. Dit netwerk was misschien wel het meest gewaardeerde bezit van de Russische staat, behalve de olie en het gas zelf. Hier was het hart van Poetins nieuwe energie-geopolitiek. Poetin gebruikte de troefkaart van Rusland op het gebied van energie om economische banden op te bouwen in heel Eurazië, van west naar oost, van noord naar zuid. Washington was helemaal niet blij.

Rusland was nooit opgehouden een machtige entiteit te zijn die geavanceerde militaire technologieën produceerde. Hoewel het leger, de marine en de luchtmacht in 1990 in slechte staat verkeerden, waren de elementen voor de heropleving van Rusland als militaire krachtpatser nog steeds aanwezig. Rusland had consequent eersteklas militaire technologie ingezet op verschillende internationale beurzen, waarbij de wereldmarkt voor wapenexport werd gebruikt om zijn meest vitale militaire technologiebasis intact te houden. Wapenexport was in de jaren negentig tot nu toe een van de beste manieren voor Rusland om de broodnodige harde valuta te verdienen. Het Russische nucleaire arsenaal speelde ook een belangrijke rol en zorgde voor fundamentele veiligheid voor de Russische staat.

De Russische Centrale Bank was de op twee na grootste dollarreservehouder ter wereld, achter China en Japan. Bovendien was het de enige macht ter wereld met de potentiële militaire capaciteiten die overeenkwamen met die van de VS. In 2005 zei de Russische president Vladimir Poetin in een toespraak voor de Russische Federale Vergadering dat de val van de Sovjet-Unie de grootste geopolitieke catastrofe in de Russische geschiedenis was. Wat hij bedoelde was dat de versnippering van de Sovjet-Unie Rusland het element zou kosten dat het in staat had gesteld buitenlandse invasies sinds de 18e eeuw te overleven: strategische diepte.

Als een Europees land Rusland resoluut wil verslaan, moet het Moskou innemen. De afstand tot Moskou is groot en zou elk oprukkend leger uitputten, waardoor versterkingen en voorraden naar het front moeten worden verplaatst. Als ze Rusland zouden binnendringen, zouden de troepen van de aanvallers onvermijdelijk worden verzwakt. Hitler en Napoleon bereikten uitgeput Moskou. Beiden werden verslagen door afstand en winter, en door het feit dat de verdedigers niet aan het einde van hun bevoorradingslinie waren.

Op het hoogtepunt van de Koude Oorlog was St. Petersburg ongeveer 1600 km verwijderd van de NAVO-troepen en Moskou ongeveer 2100 km. Tegenwoordig ligt St. Petersburg op ongeveer 150 km afstand en Moskou op ongeveer 800 km. Voor Poetin komt de belangrijkste bedreiging voor Rusland uit het westen. Het is altijd het doel van de Rockefellers geweest om de totale economische en politieke controle over Rusland veilig te stellen. De Britse vader van de geopolitiek, Halford Mackinder, verklaarde in 1904 dat de controle over Rusland zou bepalen wie de uitgestrekte Eurazië zou controleren, en bij uitbreiding de hele wereld. Het Britse buitenlands beleid, vanaf 1904, was erop gericht koste wat kost de opkomst te voorkomen van een samenhangende Euraziatische spilmacht die gecentreerd was op Rusland en in staat was de Britse hegemonie uit te dagen.

Mackinder vatte zijn ideeën samen met de volgende uitspraak:

Wie regeert Oost-Europa, beveelt het Hartland

Wie regeert over het Hartland, voert het bevel over het Wereldeiland?

Wie regeert over het Wereldeiland, heerst over de wereld.

Mackinder’s Heartland was de kern van Eurazië – Oekraïne en Rusland. Het Wereldeiland was heel Eurazië, inclusief Europa, het Midden-Oosten en Azië. Groot-Brittannië heeft nooit deel uitgemaakt van continentaal Europa; het was een afzonderlijke zee- en zeemacht en zou dat koste wat kost moeten blijven.

Het geopolitieke perspectief van Mackinder was bepalend voor de deelname van Groot-Brittannië aan zowel de Eerste als de Tweede Wereldoorlog. Het vormde vanaf 1941 de Amerikaanse betrokkenheid bij Europa.

De geleidelijke hernieuwde opkomst van een dynamisch Rusland in het hart van Eurazië, een land dat economisch dichter bij China en de belangrijkste landen van West-Europa aan het groeien was, was precies de ontwikkeling waarvan Brzezinski had gewaarschuwd dat dit een dodelijke bedreiging zou kunnen vormen voor de Amerikaanse dominantie. Het was Halford Mackinders ergste nachtmerrie. Ironisch genoeg hadden de mislukte invasies van Washington in Afghanistan en Irak en de ruwe uitwerking van zijn ‘war on Terror’ rechtstreeks bijgedragen tot het tot stand brengen van die Euraziatische samenwerking. Een van de favoriete uitspraken van Poetin is: “We moeten handelen als een interne markt, van Vladivostok tot Rotterdam.” Beide families krijgen een hartaanval als ze Poetin dit horen zeggen. Het vormde ook het decor voor het Georgische conflict in augustus 2008.

Maar laten we eerst eens kijken naar de toespraak van Poetin in München – dit veranderde de contouren en dynamiek van de internationale betrekkingen vanaf dat moment.

Toespraak van Poetin in München in 2007

Op de jaarlijkse Veiligheidsconferentie van München in 2007, toen de regering-Bush plannen had aangekondigd om Amerikaanse raketafweersystemen te installeren in Polen, Roemenië en de Tsjechische Republiek, leverde Ruslands Poetin een vernietigende kritiek op de leugens van de VS en schending van hun garanties uit 1990 aan de NAVO. Tegen die tijd waren tien voormalige communistische oostelijke staten toegelaten tot de NAVO, ondanks de beloften van de VS in 1990. Bovendien waren zowel Oekraïne als Georgië kandidaat om lid te worden van de NAVO na de door de VS geleide kleurenrevoluties in beide landen in 2003-2004. Poetin beweerde terecht dat de Amerikaanse raketten op Rusland waren gericht, niet op Noord-Korea of ​​Iran.

In zijn opmerkingen in München in 2007 zei Poetin tegen zijn westerse publiek: “Het blijkt dat de NAVO haar fronttroepen aan onze grenzen heeft geplaatst, en we hebben het recht om te vragen: tegen wie is deze uitbreiding bedoeld? En wat is er gebeurd met de toezeggingen die onze westerse partners hebben gedaan na de ontbinding van het Warschaupact? Waar zijn die verklaringen vandaag? Niemand herinnert ze zich zelfs.”

Poetin voegde toe: “Maar ik zal mezelf toestaan ​​dit publiek eraan te herinneren wat er is gezegd. Ik zou de toespraak van de secretaris-generaal van de NAVO, de heer Woerner, op 17 mei 1990 in Brussel willen citeren. Hij zei toen: “het feit dat we klaar zijn om geen NAVO-leger buiten Duits grondgebied te plaatsen, geeft de Sovjet-Unie een stevige veiligheidsgarantie’. Waar zijn deze garanties?” Dat was 15 jaar geleden.

Poetin sprak in München in algemene termen over Washington’s visie van een ‘unipolaire’ wereld, met één centrum van autoriteit, één centrum van kracht, één centrum van besluitvorming, en noemde het een ‘wereld waarin er één meester, één soeverein is. En uiteindelijk is dit niet alleen schadelijk voor iedereen binnen het systeem, maar ook voor de soeverein zelf, omdat het zichzelf van binnenuit vernietigt.”

Poetin had het over de VS. Toen kwam Poetin tot de kern van de zaak:

“Vandaag de dag zijn we getuige van een bijna onbeheerst hypergebruik van geweld – militair geweld – in internationale betrekkingen, geweld dat de wereld in een afgrond van permanente conflicten stort. Een politieke oplossing vinden wordt onmogelijk. De Verenigde Staten zijn in alle opzichten over hun landsgrenzen heengegaan. Dit is zichtbaar in het economische, politieke, culturele en educatieve beleid dat het andere landen oplegt. Nou, wie vindt dit leuk? Wie is hier blij mee?”

Poetin waarschuwde voor destabiliserende effecten van ruimtewapens

“Het is onmogelijk om het verschijnen van nieuwe, destabiliserende hightechwapens goed te keuren – een nieuw tijdperk van confrontatie, vooral in de ruimte. Star Wars is niet langer een fantasie. Volgens Rusland zou de militarisering van de ruimte onvoorspelbare gevolgen voor de wereld kunnen hebben en niets minder dan het begin van een nucleair tijdperk kunnen veroorzaken – plannen om bepaalde elementen van het raketafweersysteem uit te breiden naar Europa kunnen ons alleen maar verontrusten. Wie heeft de volgende stap nodig van wat in dit geval een onvermijdelijke wapenwedloop zou zijn?”

Weinig mensen wisten dat de VS een maand eerder hadden aangekondigd dat ze enorme antiraketinstallaties zouden bouwen in Polen en Tsjechië. Zoals Poetin hier op dezelfde conferentie in München op antwoordde: “Er bestaan ​​in geen van de zogenaamde probleemlanden raketwapens met een bereik van 5 tot 8.000 km die echt een bedreiging voor Europa vormen. En elke hypothetische lancering van een Noord-Koreaanse raket naar Amerikaans grondgebied via West-Europa is duidelijk in tegenspraak met de ballistische wetten. Zoals we in Rusland zeggen, zou het zijn alsof je de rechterhand gebruikt om het linkeroor te bereiken.

Moskou reageert

Moskou verloor weinig tijd bij het reageren op de aankondiging van Amerikaanse plannen voor zijn ballistische raketafweersystemen (BMD) in Oost-Europa. De commandant van de Russische strategische bommenwerpersmacht zei op 5 maart 2007 dat zijn troepen gemakkelijk raketverdedigingsinfrastructuren in Polen en de Tsjechische Republiek zouden kunnen verstoren of vernietigen – precies waar de VS voorbereidingen troffen om ze te installeren. In duidelijke bewoordingen reageerde Poetin op de escalerende provocaties in Washington door openlijk te verklaren dat er een Nieuwe Koude Oorlog gaande was. Het was geen nieuwe Koude Oorlog geïnitieerd door Rusland, maar een waarin Rusland, uit nationale overlevingsoverwegingen, gedwongen werd te reageren. Een nieuwe, op kernwapens gebaseerde wapenwedloop was in volle bloei.

Deze uitspraak van Poetin stuurde schokgolven door de wereld, vooral de hoogste beleidsniveaus van het Westen. Poetin verklaarde dat – “genoeg is genoeg!” Vanaf dat moment wist Poetin dat een militaire confrontatie tussen Rusland en het Westen slechts een kwestie van tijd was. Hij verspilde geen tijd en gebruikte zijn energietroeven om zijn leger te versterken, en na de crash van 2008 om Ruslands financiële kracht te versterken.

Nucleair primaat

Wat Washington niet zei, maar waar Poetin wel op gezinspeelde in zijn toespraak, was dat de Amerikaanse raketverdediging helemaal niet defensief was. Het was beledigend. Als de VS zich effectief zou kunnen beschermen tegen een mogelijke Russische vergelding voor een Amerikaanse nucleaire First Strike, dan zouden de VS haar voorwaarden aan de hele wereld kunnen dicteren, niet alleen aan Rusland. Dat zou nucleair primaat zijn. Voor het Rockefeller-rijk en zijn belangrijkste vazal, Washington, eindigde de Koude Oorlog nooit. Ze zijn gewoon vergeten het de rest van de wereld te vertellen.

De VS proberen de controle over olie- en energiepijpleidingen over de hele wereld over te nemen. De installatie van militaire bases in heel Eurazië, de modernisering en upgrades van nucleaire onderzeeërvloten en bommenwerpers waren alleen logisch vanuit het perspectief van het meedogenloze streven naar het Amerikaanse nucleaire primaat. In december 2001 trok Washington zich terug uit het Amerikaans-Russische Ballistic Missile-verdrag. Dit was een cruciale stap in de race van Washington om zijn wereldwijde netwerk van ‘raketverdedigingsvermogen’ als de sleutel tot nucleair primaat te voltooien. De Amerikaanse raketbesprekingen met Polen en Tsjechië begonnen eind 2003. Het Pentagon vond twee locaties in de bergen van Zuid-Polen voor radarstations. Deze locaties zouden de eerste van dergelijke installaties buiten Amerika zijn en de enige in Europa. Een raket die vanuit deze silo’s in Polen of Tsjechië wordt afgevuurd, zou binnen enkele minuten van potentiële Russische doelen zijn. Niemand zou kunnen zeggen of ze kernkoppen bevatten of niet. Dat zou de wereld op een haarspoor zetten naar een mogelijke nucleaire oorlog, door ontwerp of misrekening. Toen, in maart 2006Foreign Affairs , het tijdschrift van de CFR, kwam in een artikel van twee Amerikaanse militaire analisten tot de volgende conclusie:

“Vandaag staat de VS voor het eerst in bijna 50 jaar op het punt om nucleair primaat te bereiken. Het zal waarschijnlijk binnenkort mogelijk zijn voor de VS om de langeafstands-kernwapenarsenalen van Rusland of China te vernietigen met een eerste aanval. Tenzij het beleid van Washington verandert of Moskou en Peking stappen ondernemen om de omvang en paraatheid van hun strijdkrachten te vergroten …” – en ze concludeerden: “Het soort raketverdediging dat de VS zouden kunnen inzetten, zou waardevol zijn in een offensieve context, niet in een defensieve. – als aanvulling op een Amerikaanse First Strike-mogelijkheid, NIET als een op zichzelf staand schild. Als de VS een nucleaire aanval op Rusland of China zouden lanceren, zou het beoogde land slechts een klein overgebleven arsenaal overhouden – of helemaal niet. Op dat moment zou zelfs een relatief bescheiden raketafweersysteem goed genoeg kunnen zijn om te beschermen tegen eventuele vergeldingsaanvallen.“

Dit was de echte agenda van Washingtons Euraziatische Grote Spel.

Toen, in augustus 2008, viel Georgië op dwaze wijze Rusland binnen en werd prompt verslagen door het Russische leger. Niet lang daarna begon Poetin met een upgrade van het Russische leger. Hij wist dat er een confrontatie in de maak was. In 2016 onthulde Poetin enkele van de nieuwe wapens die worden uitgerold. Het Westen was geschokt – nee, ze hadden een hartaanval. Op dat moment wist het Pentagon dat ze een militaire confrontatie met Rusland niet konden winnen. Vervolgens werd Rusland ingeschakeld door de Syrische regering om ISIS (een creatie van de CIA/Mossad/Britse inlichtingendienst) te helpen verslaan. Die Russische militaire actie luidde een nieuw tijdperk in de wereldpolitiek in, waarbij Rusland voor het eerst sinds het einde van de Koude Oorlog als een formidabele kracht verscheen. Amerika was niet langer de enige militaire supermacht. De wereld was zichtbaar op weg naar een nieuwe wereldoorlog, een die beweert religie als kern te hebben, maar in werkelijkheid een oorlog, zoals alle oorlogen, over geld en macht. De islam werd geïnstrumentaliseerd als een wapen van die wereldwijde oorlog – door de twee families.

Waarom was het zo belangrijk voor Londen en New York om de controle over Rusland te krijgen? Het antwoord op die vraag ligt op het gebied van geopolitiek, met name olie en gas.

Euraziatische geopolitiek

Zbigniew BrzezinskI, geopolitiek adviseur van David Rockefeller, schreef in 1997 een boek met de titel The Grand Chessboard . Het toont het denken van het Rockefeller-rijk met betrekking tot Eurazië. Laten we een paar fragmenten uit het boek laten zien om een ​​idee te geven van hoe Eurazië te beheersen.

“Voor Amerika is Eurazië de belangrijkste geopolitieke prijs.”

“Sinds de continenten politiek met elkaar in wisselwerking kwamen, zo’n vijfhonderd jaar geleden, is Eurazië het centrum van de wereldmacht geweest.”

“… Maar in de tussentijd is het absoluut noodzakelijk dat er geen Euraziatische uitdager opduikt die in staat is Eurazië te domineren en dus ook Amerika uit te dagen. Het formuleren van een alomvattende en geïntegreerde Euraziatische geostrategie is daarom het doel van dit boek.”

Om het in een terminologie te plaatsen die teruggrijpt op de meer wrede tijd van oude rijken: de drie grote imperatieven van de imperiale geostrategie zijn het voorkomen van collusie, het handhaven van de afhankelijkheid van de veiligheid onder de vazallen, het soepel en beschermd houden van zijrivieren en het houden van de barbaren. (Russen, Chinezen en Arabieren) om samen te komen”. “Hieruit volgt dat Amerika’s primaire belang is om ervoor te zorgen dat geen enkele macht deze geopolitieke ruimte gaat beheersen en dat de wereldgemeenschap er ongehinderde financiële en economische toegang toe heeft.”

“Amerika is nu de enige mondiale supermacht en Eurazië is de centrale arena van de wereld. Daarom zal wat er gebeurt met de machtsverdeling op het Euraziatische continent van beslissend belang zijn voor Amerika’s wereldwijde primaat en voor Amerika’s historische erfenis.”

“Zonder aanhoudende en gerichte Amerikaanse betrokkenheid zouden de krachten van wereldwijde wanorde het wereldtoneel kunnen gaan domineren.” Met waarschuwingssignalen aan de horizon in Europa en Azië, moet elk succesvol Amerikaans beleid zich richten op Eurazië als geheel en worden geleid door een geostrategisch ontwerp.

“Dat legt een premie op manoeuvre en manipulatie om de opkomst van een vijandige coalitie te voorkomen die uiteindelijk zou kunnen proberen het primaat van Amerika uit te dagen…”

“De meest directe taak is ervoor te zorgen dat geen enkele staat of combinatie van staten de capaciteit krijgt om de Verenigde Staten uit Eurazië te verdrijven of zelfs zijn beslissende arbitragerol aanzienlijk te verminderen”.

“Potentieel zou het gevaarlijkste scenario een grote coalitie zijn van China, Rusland en misschien Iran, een “anti-hegemonische” coalitie die niet verenigd is door ideologie maar door complementaire grieven. Het zou qua omvang en reikwijdte doen denken aan de uitdaging die ooit door het Chinees-Sovjetblok werd gesteld, hoewel dit keer waarschijnlijk China de leider zou zijn en Rusland de volgeling. Het afwenden van deze onvoorziene omstandigheid, hoe afgelegen ook, vereist een gelijktijdige demonstratie van Amerikaanse geostrategische vaardigheden aan de westelijke, oostelijke en zuidelijke perimeters van Eurazië.”

We zien dat het buitenlands beleid van de VS het advies nauwlettend heeft gevolgd. Maar de VS hebben gefaald. Iran, China en Rusland zijn hechte bondgenoten, en alle drie werken ze eraan om de VS, het Westen, de NAVO en Israël te verdrijven van het domineren van Eurazië. Ze ontsloegen Poetin toen hij in 2007 in München een nieuw paradigma formuleerde – en toen hij in 2012 terugkeerde naar het Kremlin. facto “vetorechten” bij het beheren van wereldaangelegenheden. Welnu, de Poetin-doctrine werd al geïmplementeerd sinds de Georgische affaire in 2008.

de Kaukasus

Er is nog een mogelijke toegang tot Rusland vanuit het zuiden. Het Russische rijk gebruikte deze route als bufferzone met Turkije, vooral tijdens de talrijke Russisch-Turkse oorlogen. Rusland werd beschermd door de Kaukasus, een ruig, bergachtig gebied dat aanvallen ontmoedigde tot op het punt dat de NAVO deze optie nooit heeft overwogen. Maar als iemand erin zou slagen zich een weg door de bergen te banen, zou hij zich bij veel beter weer dan aanvallers uit het westen op ongeveer 1500 km van Moskou bevinden op vlak, open terrein.

Als de staten van de zuidelijke Kaukasus een coalitie tegen Rusland zouden vormen en de Verenigde Staten bijvoorbeeld een opstand in de noordelijke Kaukasus zouden steunen, zou de barrière kunnen worden vernietigd en een pad naar het noorden geopend kunnen worden. Daarom volgde Rusland een strategie om sterke controles op te leggen in de Noord-Kaukasus, terwijl het in 2008 een oorlog voerde met Georgië, de belangrijkste zuidelijke bedreiging, gebaseerd op geografie en Georgië’s alliantie met de VS. verwikkeld in oorlogen in de moslimwereld. Het was een succesvolle strategie, afgezien van het feit dat de langetermijndreiging vanuit het zuiden niet werd geëlimineerd. Rusland had een strategie nodig in het westen en één in het zuiden. In het westen evolueerde een deel van die strategie in Oekraïne, waardoor het geen bedreiging vormde zonder het gebruik van groot Russisch geweld. Er werd een stilzwijgende overeenkomst bereikt met Washington: de Verenigde Staten zouden Oekraïne niet bewapenen met significante offensieve wapens, en Rusland zou geen grote troepenmacht naar Oekraïne brengen buiten de reeds bestaande opstanden. In die tijd wilden Rusland noch de VS oorlog. Ze wilden allemaal een bufferzone. Dat is wat naar voren kwam.

Wit-Rusland

Er kwam als het ware weer een stukje van de verloren buffer vrij. Wit-Rusland ligt op ongeveer 600 km van Moskou. Polen, in het westen, staat vijandig tegenover Rusland en bevat enkele Amerikaanse troepen. Dit vormt een aanzienlijke bedreiging voor Rusland, tenzij Wit-Rusland in de Russische schoot kan worden gebracht. De verkiezingen in Wit-Rusland die vorig jaar werden gehouden, boden een kans. President Alexander Loekasjenko, een oude heerser, kreeg te maken met ernstige tegenstand. Dit was weer een poging van de CIA om een ​​kleurenrevolutie in Wit-Rusland te beginnen. Als de CIA in Wit-Rusland was geslaagd, zou de druk op Rusland fataal zijn geweest in geval van oorlog.

De Russen steunden Loekasjenko en hebben zijn positie in wezen behouden. Alexander Loekasjenko is sinds 1994 het staatshoofd van Wit-Rusland en had bij de vorige vijf verkiezingen geen serieuze uitdager. Op 23 september 2021 maakten de Wit-Russische staatsmedia bekend dat Loekasjenko was ingehuldigd voor een nieuwe termijn van vijf jaar tijdens een korte ceremonie die in besloten kring werd gehouden. De volgende dag publiceerde de EU een verklaring die de legitimiteit van de verkiezingen verwierp, nieuwe verkiezingen uitriep en de repressie en het geweld veroordeelde – standaardtactieken van het Westen. Strategische diepgang is van vitaal belang op de zeer lange termijn en het belang ervan staat in het geheugen van Rusland gebrand.

Destabilisatie van Kazachstan

Het jaar 2022 begon met Kazachstan in brand, een serieuze aanval op een van de belangrijkste knooppunten van Euraziatische integratie. Leiders van de Collective Security Treaty Organization (CSTO) hielden een buitengewone zitting om Kazachstan te bespreken.

Het hoofd van de Russische Nationale Veiligheidsraad, Nikolai Patrushev, is de rechterhand van Poetin. Hij is het hoofd van alle veiligheids- en inlichtingendiensten van Rusland, inderdaad een zeer machtige man, een meester in het verijdelen van de CIA en MI6. Om u een voorbeeld te geven: tussen 2018 en 2021 – een periode van drie jaar – ving Rusland meer dan 2.000 spionnen en verijdelde het vele complotten. Hij is dus zeer goed op de hoogte van de complotten en plannen van de vijanden van Rusland.

Poetin was zich ervan bewust dat het Westen van plan was een golf van hybride oorlog over Centraal-Azië te creëren.

In november was Patrushevs laser al gericht op de mensonterende veiligheidssituatie in Afghanistan. De Tadzjiekse politicoloog Parviz Mullojanov was een van de weinigen die benadrukten dat er maar liefst 8.000 salafistische jihadistische activa waren, verscheept door een rattenlijn vanuit Syrië en Irak, die rondhangen in de wildernis van Noord-Afghanistan. Dat is het grootste deel van ISIS-Khorasan – of ISIS die is heropgericht in de buurt van de grenzen van Turkmenistan. Sommigen van hen werden naar Kirgizië vervoerd. Vanaf daar was het heel gemakkelijk om vanuit Bishek de grens over te steken en naar Almaty te gaan.

Het kostte Patrushev en zijn team geen tijd om na de terugtrekking van het rijk uit Kabul uit te zoeken hoe dit jihadistische reserveleger zou worden ingezet: langs de 7.500 km lange grens tussen Rusland en de Centraal-Aziatische ‘stans’. Dat verklaart onder meer een recordaantal voorbereidingsoefeningen eind 2021 op de 210e Russische militaire basis in Tadzjikistan.

Vrijwel niemand weet er iets van. Maar afgelopen december werd in de Kirgizische hoofdstad Bisjkek een nieuwe staatsgreep discreet verijdeld. Kirgizische Intel-bronnen schrijven de techniek toe aan een stroom van NGO’s die banden hebben met Groot-Brittannië en Turkije. Dat introduceert een absoluut belangrijk facet van The Big Picture: aan de NAVO gelieerde Intel en hun middelen hebben mogelijk een gelijktijdig kleurenrevolutieoffensief in Centraal-Azië voorbereid. Tijdens zijn 29-jarige heerschappij speelde Nazarbayev een spel met meerdere vectoren dat te verwesterd was en dat Kazachstan niet noodzakelijk ten goede kwam. Hij nam Britse wetten aan, speelde de pan-Turkse kaart met Erdogan en stond een tsunami van NGO’s toe om een ​​westerse agenda te promoten. De ineenstorting van de rommelige Kazachse operatie begint noodzakelijkerwijs met de gebruikelijke verdachten: de Amerikaanse Deep State, die zijn strategie zo goed als ‘bezongen’ in een RAND-bedrijfsrapport uit 2019, ‘Extending Russia. “ Hoofdstuk 4, over “geopolitieke maatregelen”, beschrijft alles van “het verstrekken van dodelijke hulp aan Oekraïne”, “het bevorderen van regimewisseling in Wit-Rusland” en “het vergroten van de steun voor Syrische rebellen” – allemaal grote mislukkingen – tot “het verminderen van de Russische invloed in Centraal-Azië .” Dat was het masterconcept. De uitvoering viel op de MI6-Turk-verbinding.

De CIA en MI6 investeerden al sinds 2005 in onbetrouwbare outfits in Centraal-Azië, toen ze de Islamitische Beweging van Oezbekistan (IMU), toen dicht bij de Taliban, aanmoedigden om verwoesting aan te richten in Zuid-Kirgizië. Er is niks gebeurd. Het was een heel ander verhaal in mei 2021, toen Jonathan Powell van de MI6 de leiding van Jabhat al-Nusra – die veel Centraal-Aziatische jihadisten herbergt – ergens aan de Turks-Syrische grens bij Idlib ontmoette. De afspraak was dat deze ‘gematigde rebellen’ – in Amerikaanse terminologie – niet langer als ’terroristen’ zouden worden bestempeld zolang ze de anti-Russische NAVO-agenda zouden volgen. Dat was een van de belangrijkste voorbereidende stappen in de aanloop naar de jihadistische ratline naar Afghanistan – compleet met de vertakking van Centraal-Azië.

MI6 is diep verankerd in alle ‘stans’ behalve het autarchische Turkmenistan – slim rijdend in het pan-Turkse offensief als het ideale voertuig om Rusland en China tegen te gaan. Maar zowel Rusland als China zijn zich er terdege van bewust dat Turkije in wezen de NAVO vertegenwoordigt die Centraal-Azië binnenkomt.

Elke kleurrevolutie heeft een ‘Maximus’ Trojaans paard nodig. In ons geval lijkt dat de rol te zijn van voormalig hoofd van de KNB (Nationale Veiligheidscommissie) Karim Massimov, die nu in de gevangenis zit en wordt beschuldigd van verraad. Massimov is enorm ambitieus en is half Oeigoers, en dat belemmerde in theorie wat hij zag als zijn voorbestemde opmars naar de macht. Zijn connecties met het Turkse Intel zijn nog niet volledig gedetailleerd, in tegenstelling tot zijn gezellige relatie met Joe Biden en zoon. Een voormalig minister van Binnenlandse Zaken en Staatsveiligheid, luitenant-generaal Felix Kulov, heeft een fascinerend, verward web geweven dat de mogelijke interne dynamiek van de ‘staatsgreep’ die in de kleurenrevolutie is ingebouwd, uitlegt.

Volgens Kulov waren Massimov en Samir Abish, de neef van de onlangs afgezette voorzitter van de Kazachse Veiligheidsraad, Nursultan Nazarbayev, tot hun nek in het toezicht op ‘geheime’ eenheden van ‘bebaarde mannen’ tijdens de rellen. De KNB was direct ondergeschikt aan Nazarbajev, die tot vorige week voorzitter was van de Veiligheidsraad.

Toen Tokayev de werking van de coup begreep, degradeerde hij zowel Massimov als Samat Abish. Toen nam Nazarbajev ‘vrijwillig’ ontslag uit zijn levenslange voorzitterschap van de Veiligheidsraad. Abish kreeg toen deze functie en beloofde de ‘bebaarde mannen’ te stoppen en vervolgens af te treden. Dus dat zou direct wijzen op een botsing tussen Nazarbajev en Tokajev. Logisch, want Tokayev is een zeer slimme operator. Opgeleid door de buitenlandse dienst van de voormalige USSR, spreekt vloeiend Russisch en Chinees, is hij volledig afgestemd op Rusland-China – wat betekent volledig in overeenstemming met het masterplan van de BRI, de Eurasia Economic Union en de SCO. Tokayev begrijpt, net als Poetin en Xi, hoe deze BRI/EAEU/SCO-triade de ultieme imperiale nachtmerrie vertegenwoordigt, en hoe destabilisatie van Kazachstan – een sleutelfactor in de triade – een dodelijke staatsgreep zou zijn tegen de Euraziatische integratie. Kazachstan, vertegenwoordigt tenslotte 60 procent van het BBP van Centraal-Azië, enorme olie-/gas- en minerale hulpbronnen, geavanceerde hightech-industrieën: een seculiere, unitaire, constitutionele republiek met een rijk cultureel erfgoed. Het duurde niet lang voordat Tokayev de voordelen begreep van het onmiddellijk ter hulp roepen van de CSTO: Kazachstan tekende het verdrag al in 1994. Per slot van rekening vocht Tokayev tegen een door het buitenland geleide staatsgreep tegen zijn regering.

De Kazachse president Kassym-Jomart Tokayev heeft het kort samengevat. De rellen waren ‘verborgen achter ongeplande protesten’. Het doel was “de macht grijpen” – een poging tot staatsgreep. Acties werden “gecoördineerd vanuit één enkel centrum”. En “buitenlandse militanten waren betrokken bij de rellen.”

Poetin ging verder: tijdens de rellen werden ‘Maidan-technologieën gebruikt’, een verwijzing naar het Oekraïense plein waar in 2013 protesten een NAVO-onvriendelijke regering ten val brachten. Poetin verdedigde de snelle interventie van de CSTO-vredestroepen in Kazachstan en zei: “Het was noodzakelijk om onverwijld te reageren.” De CSTO zal ter plaatse zijn “zo lang als nodig”, maar nadat de missie is voltooid, “zal natuurlijk het hele contingent uit het land worden teruggetrokken.” CSTO-troepen vertrokken na een week, waarmee ze de CIA-coup verpletterden. Maar hier is de clincher: “CSTO-landen hebben laten zien dat ze geen chaos en ‘kleurenrevoluties’ binnen hun grenzen zullen toestaan.” Poetin was in sync met de Kazachse staatssecretaris Erlan Karin, die als eerste de juiste terminologie toepaste op gebeurtenissen in zijn land:

Toch zijn ze slechts één knooppunt in westelijke nevels van hybride oorlogsmist die zich in Centraal-Azië en West-Azië bevindt. Hier zien we de CIA en de Amerikaanse Deep State kriskras door MI6 en verschillende onderdelen van Turks Intel gaan. Toen president Tokayev in code verwees naar een ‘enkelvoudig centrum’, bedoelde hij een tot dusverre ‘geheime’ Amerikaans-Turks-Israëlische militaire-intel-operatiekamer in het zuidelijke zakencentrum van Almaty, volgens een hooggeplaatste Centraal-Aziatische Intel-bron . In dit ‘centrum’ waren 22 Amerikanen, 16 Turken en 6 Israëli’s die sabotagebendes coördineerden – getraind in West-Azië door de Turken – en vervolgens door ratten gevoerd naar Almaty.

De operatie begon voorgoed te ontrafelen toen Kazachse troepen – met de hulp van Russisch/CSTO Intel – de controle over de vernielde luchthaven van Almaty heroverden, die moest worden omgevormd tot een hub voor het ontvangen van buitenlandse militaire voorraden.

De hybride oorlog die het Westen had gepland en verloren, moet hem hebben verbijsterd en het woedend gemaakt hebben over hoe de CSTO de Kazachse operatie met zo’n razendsnelle snelheid onderschepte. Het belangrijkste is dat de secretaris van de Russische Nationale Veiligheidsraad, Nikolai Patrushev, de Grote Afbeelding eonen geleden heeft gezien. Het is dus geen mysterie waarom de Russische lucht- en ruimtevaarttroepen en de door de lucht getransporteerde troepen, plus de enorme noodzakelijke ondersteunende infrastructuur, vrijwel klaar waren om te vertrekken.

Onder meer Poetin heeft benadrukt dat een officieel Kazachs onderzoek de enige is die het recht heeft om tot de kern van de zaak te komen. Gehaast tot slechts enkele dagen voor de start van de Russisch-Amerikaanse ‘veiligheidsgaranties’ in Genève, vormde deze kleurenrevolutie een soort contra-ultimatum – in wanhoop – door het NAVO- establishment.

Centraal-Azië, West-Azië en de overgrote meerderheid van het Zuiden zijn getuige geweest van de razendsnelle Euraziatische reactie van de CSTO-troepen – die nu hun werk hebben gedaan en Kazachstan binnen een paar dagen hebben verlaten – en hoe deze kleurenrevolutie is mislukt , jammerlijk. Het kan net zo goed de laatste zijn. Pas op voor de woede van een vernederd rijk.

Deze spectaculaire reeks nederlagen suggereert dat het tijdperk van de VS die de wereld domineert als de enige overgebleven supermacht nu op een kruispunt staat. Het suggereert dat het angstaanjagende spook van gewelddadige militaire macht zijn tanden verliest. Het lijkt erop dat het tijdperk van het Amerikaanse rijk ten einde loopt. Dan is er nog de clincher, onthuld door een hooggeplaatste Amerikaanse Intel-bron.

In 2013 kreeg wijlen Zbigniew “Grand Chessboard” Brzezinski een geheim rapport over Russische geavanceerde raketten gepresenteerd. Hij raakte in paniek en reageerde door Maidan 2014 te conceptualiseren – om Rusland toen in een guerrillaoorlog te betrekken, zoals hij in de jaren tachtig met Afghanistan had gedaan.

Chronologie

1999: Poetin wordt president. Hij staat voor zijn eerste uitdaging van de twee families in Tsjetsjenië. Hij verplettert de jihadistische opstand in de Kaukasus.

Juni 2001 : De SCO wordt gevormd, die een in paniek rakend Rockefeller-rijk ertoe brengt een militaire aanval naar Centraal-Azië te activeren, die vervolgens plaatsvond in september 2001 – 9/11.

2003 Maart : De VS vallen Irak binnen – Poetin helpt het Iraakse verzet met militair materieel, waaronder de Kornet-antitankraketten.

2005 mei : De CIA probeert een kleurenrevolutie en een staatsgreep in Oezbekistan. De leider, Karimov, verbreekt vervolgens de Amerikaanse banden en sluit een Amerikaanse basis naast de Afghaanse orde. Oezbekistan komt dichter bij Rusland, terwijl de VS eruit ligt.

Februari 2007 : de toespraak van Poetin in München schokt de 2 families – nu zijn de handschoenen uit

Augustus 2008 : Georgië valt Rusland binnen – en wordt binnen 3 dagen verslagen

2008 September : Financiële crash

December 2010 : Arabische Lente

2011 Maart : Destabilisatie van Syrië begint

2012 : Xi Jinping wordt president van China en de Amerikaanse “draaipunten” Oost

2014 : de Maidan-coup in Oekraïne

Juli 2014 : Terwijl Poetin terugkeerde naar Rusland na de BRICS-top in Brazilië, vloog zijn vliegtuig over Oekraïne. De CIA richtte zich op zijn vliegtuig, maar het verkeerde vliegtuig werd neergeschoten – Malaysian Airlines MH17.

September 2015 : Rusland gaat Syrië helpen

2018 : Poetin onthult de geavanceerde militaire hardware van Rusland – het Pentagon heeft een hartaanval

2021 september : Wit-Russische kleurenrevolutie mislukt tegen Poetin-bondgenoot Loekasjenko

December 2021 : Russische inlichtingendiensten verijdelen een poging tot staatsgreep in Bishkek, de hoofdstad van Kirgizië. NAVO-raketsystemen in Roemenië en Polen staan ​​op het punt operationeel te worden. Dit laatste punt is hierboven toegelicht.

2022 januari : Rusland zet een poging tot staatsgreep van de CIA/MI6 neer in Kazachstan

En hier zijn we nu: het is allemaal een kwestie van onafgemaakte zaken. En nu komen we bij Oekraïne.

Rusland/Poetin en het Westen deel 2

door Sam Parker

Achter het nieuwsnetwerk

Oekraïne

Oekraïne en Rusland waren economisch, sociaal en cultureel zo met elkaar verweven, vooral in het oosten van het land, dat ze bijna niet van elkaar te onderscheiden waren. De meeste Russische aardgaspijpleidingen vanuit West-Siberië stroomden door Oekraïne op weg naar Duitsland, Frankrijk en andere Europese staten. In militair-strategische termen zou een niet-neutraal Oekraïne in de NAVO een fatale veiligheidsslag zijn voor Rusland. In het tijdperk van geavanceerde Amerikaanse wapens en raketafweer, was dit precies wat Washington wilde.

Een blik op de kaart van de Euraziatische geografie onthulde een duidelijk patroon in de door de CIA gesponsorde Color Revolutions na 2000. Ze waren duidelijk gericht op het isoleren van Rusland en uiteindelijk het doorsnijden van haar economische levensader – haar pijpleidingnetwerken die de enorme olie- en gasreserves van Rusland uit de Oeral en Siberië naar West-Europa en Eurazië – dwars door Oekraïne.

De onuitgesproken agenda van Washingtons agressieve Centraal-Azië-beleid na de ineenstorting van de Sovjet-Unie zou in één fase kunnen worden samengevat: controle over energie. Zolang Rusland zijn strategische troefkaart – zijn enorme olie- en gasreserves – kon gebruiken om economische bondgenoten in West-Europa, China en elders te winnen, zou het niet politiek geïsoleerd kunnen worden. De locatie van verschillende kleurenrevoluties was direct gericht op het omsingelen van Rusland en het afsnijden, op elk moment, van haar exportpijpleidingen. Aangezien meer dan de helft van de Russische exportinkomsten in dollars afkomstig is van zijn olie- en gasexport, zou een dergelijke omsingeling neerkomen op een economische wurggreep op Rusland door de door de VS geleide NAVO.

Rusland was de enige mogendheid met voldoende strategisch nucleair afschrikkingspotentieel, evenals voldoende energiereserves, om een ​​geloofwaardig tegenwicht te vormen tegen het mondiale militaire en politieke nucleaire primaat van de VS. Bovendien vormde een Euraziatische combinatie van China en Rusland, plus geallieerde Euraziatische staten (voornamelijk Centraal-Azië), een nog groter tegenwicht tegen de unilaterale dominantie van de VS. Na de Aziatische financiële crises van 1998 sloten Peking en Moskou een wederzijdse veiligheidsovereenkomst met omringende staten, Kazachstan en Tadzjikistan. In juni 2001 trad Oezbekistan toe en de groep noemde zichzelf de Shanghai Cooperation Organization, of de SCO. Dit was de katalysator die het Rockefeller-rijk dwong om de terreurdaad van 9/11 uit te voeren, om een ​​invasie van Centraal-Azië te rechtvaardigen – met als doel deze alliantie te ontwrichten.

Een van de belangrijkste pleitbezorgers van een Amerikaanse wereldwijde suprematie – Rockefeller-strateeg en goede vriend – Zbigniew Brzezinski, beschreef de betekenis van de spil van Oekraïne in zijn boek uit 1997, The Grand Chessboard. Hij schreef:

“Oekraïne, een nieuwe en belangrijke ruimte op het Euraziatische schaakbord, is een geopolitieke spil omdat zijn bestaan ​​als onafhankelijk land Rusland helpt te transformeren. Zonder Oekraïne houdt Rusland op een Euraziatisch rijk te zijn… Als Moskou de controle over Oekraïne terugkrijgt, met zijn 52 miljoen inwoners en grote hulpbronnen, evenals toegang tot de Zwarte Zee, krijgt Rusland automatisch weer de middelen om een ​​machtige imperiale staat te worden, die Europa overspant en Azië…”

Brzezinski, een student van de geopolitiek van Halford Mackinder, beschreef de rol van “spilstaten”:

“Geopolitieke spilgebieden zijn de staten waarvan het belang niet wordt afgeleid van hun macht en motivatie, maar eerder van hun gevoelige locatie… wat hen in sommige gevallen een speciale rol geeft bij het definiëren van toegang tot belangrijke gebieden of bij het ontzeggen van middelen aan een belangrijke speler…”

“Het kan niet genoeg benadrukt worden dat Rusland zonder Oekraïne niet langer een imperium is, maar met Oekraïne ondergeschikt en vervolgens ondergeschikt, wordt Rusland automatisch een imperium”

Oekraïne is, net als weinig andere Euraziatische landen, een product van zijn speciale geografie, omdat het zich op unieke wijze uitstrekt over oost en west. Het is wat Halford Mackinder, de Britse vader van de geopolitiek – de studie van de relaties tussen politieke macht en geografie – een ‘spilstaat’ noemde. Oekraïne transformeert op unieke wijze de geopolitieke positie van Rusland, ten goede of ten kwade.

Met de ineenstorting van de Sovjet-Unie in 1991 zette Washington alles op alles om een ​​breuk tussen Rusland en Oekraïne te steunen. Het doel was om Oekraïne te gebruiken als buffer om een ​​nauwere integratie tussen Rusland en Europa, met name Duitsland, te blokkeren.

Het land Oekraïne zelf is een historische anomalie. Bijna 1000 jaar geleden was Kievan Rus onder Vladimir de Grote het rijk van de Oost-Slavische volkeren van het huidige Oekraïne, Rusland en Wit-Rusland. Al meer dan 350 jaar maakte het Kievse Rijk ten oosten van de rivier de Dnjepr deel uit van het Russische tsaristische rijk. Na 1795 werd Oekraïne, als gevolg van de verdelingsoorlogen van Polen, verdeeld tussen het orthodoxe tsaardom van Rusland en het rooms-katholieke Habsburgse Oostenrijk.

Als zo’n spilstaat is de geschiedenis van Oekraïne tragisch. In 1922 werd het gedwongen om een ​​van de stichtende republieken van de Sovjet-Unie te worden na een bloedige oorlog met het Rode Leger. In de jaren dertig van de vorige eeuw begon Stalin aan een gruwelijk hoofdstuk in zowel de Russische als vooral de Oekraïense geschiedenis, die nog steeds in het geheugen brandt van de nazaten in het katholieke agrarische platteland ten westen van Oekraïne. In 1932 en 1933 stierven miljoenen mensen, voornamelijk boeren, in Oekraïne van de honger tijdens een politiek veroorzaakte hongersnood, de Holodomor. Door Stalins ‘liquidatie van de koelakkenklasse’ voerden de min of meer onafhankelijke boeren gedwongen collectivisatie van de landbouw in. In de Sovjet-Unie stierven in deze periode zo’n 6 tot 8 miljoen mensen van de honger, van wie minstens 4 tot 5 miljoen Oekraïners. Ironisch genoeg was Nikita Chroesjtsjov, de man die in de jaren vijftig destalinisatie initieerde, het hoofd van de Oekraïense Communistische Partij in 1935 die toezicht hield op de Holodomor van Stalin .

Na de dood van Stalin, nu als hoofd van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie, besloot Chroesjtsjov in 1954 de Krim administratief over te dragen aan de Oekraïne binnen de USSR, hoewel de Krim-bevolking overwegend etnisch Russisch was.

In het grotendeels agrarische westen van Oekraïne, de beroemde ‘graanschuur van Europa’, is de bevolking historisch rooms-katholiek, eeuwen terug. De oostelijke delen van Oekraïne – Donbass, Donetsk, de Krim – zijn historisch oosters-orthodox in religie en spreken Russisch. Het oosten is ook het centrum van de meeste Oekraïense industrie, van militaire fabricage tot staal, van steenkool tot olie en gas.

De Maidan Staatsgreep 2014

In 2013 was er een heftige discussie binnen het kabinet. Het probleem was de economische toekomst van het ploeterende Oekraïne – of het nu met Rusland naar het oosten gaat en samen met Wit-Rusland en Kazachstan naar de nieuwe Euraziatische gemeenschappelijke markt gaat, of naar het westen met een “speciale” associatie (zelfs geen echt volledig lidmaatschap) met de Europese Unie.

Na een periode van aarzeling en een definitief economisch aanbod van Rusland, vertelde Janoekovitsj de EU-ministers in november 2013 dat Oekraïne de onderhandelingen over EU-associatie zou uitstellen en zich zou aansluiten bij de Euraziatische Economische Unie van Rusland, gezien de situatie, een veel aantrekkelijker voorstel voor Oekraïne.

Op dat moment, binnen enkele minuten na de aankondiging van Janoekovitsj, werd Oekraïne’s “Tweede Kleurenrevolutie” gestart. De protesten begonnen in de nacht van 21 november 2013. Via Twitter riep Yatsenyuk op tot protesten, die hij Euromaidan noemde, op het Maidanplein, buiten de belangrijkste regeringsgebouwen.

Wat er toen in Oekraïne gebeurde, is tot op de dag van vandaag vrijwel geheel onbekend in het Westen. De reden is een totale media-uitval, geleid door CNN, BBC, de New York Times en Washington Post. Het is de facto een NAVO-perscensuur in oorlogstijd geweest, afkomstig uit Washington op het hoogste niveau

Dat het staatsgreepregime van Kiev na 22 februari 2014 overging tot het voeren van een vernietigingsoorlog en etnische zuivering van Russisch-sprekenden in Oost-Oekraïne, grotendeels geleid door een privéleger van letterlijke neonazi’s uit Pravy Sektor (rechter sector), de dezelfde die de beveiliging op Maidan Square leidden en een schrikbewind lanceerden tegen Russisch sprekende Oekraïners. Bataljons werden gevormd van neonazistische huurlingen. Ze kregen de officiële staatsstatus als soldaten van de “Oekraïense Nationale Garde”, het Azov-bataljon, gefinancierd door de Oekraïense maffiabaas en miljardair-oligarch, Ihor Kolomoisky, de financier van Zelenskyy als president.

Vandaag

Tegen het einde van 2021 had er een enorme militaire opbouw plaatsgevonden in Oost-Oekraïne. Het doel was om de Donbass-regio en zijn burgers te verpletteren, te doden en te vernietigen. Er was een berekening van de CIA dat Poetin gedwongen zou worden Oekraïne binnen te komen om te voorkomen dat dit conflict Rusland zelf binnen zou komen.

Het Russische leger onderging in het laatste kwartaal van 2021 oefeningen aan de grenzen met Oekraïne. Het verplaatste materieel en troepen naar het westfront. Poetin ontving berichten van zijn inlichtingendiensten over een op handen zijnde aanval van de Oekraïners op de Donbass-regio.

Eind november stuurde Poetin een eis naar Washington dat vrede garanties van Washington vereist. Dit waren er drie: Oekraïne wordt een neutrale staat. Er mogen geen kernraketten in Oekraïne worden gestationeerd. Oekraïne wordt geen lid van de NAVO. Weken waren verstreken, maar Washington reageerde niet. Hun bedoeling was om Poetin te dwingen de Donbass binnen te gaan ter ondersteuning van de Russisch sprekende mensen daar.

Vanaf 17 februari begon het Oekraïense leger vrijwel non-stop de Donbass te beschieten. Een paar dagen later ontving Poetin informatie dat Oekraïne een “vuile nucleaire” bom heeft voorbereid en bereid was deze te gebruiken. Het omslagpunt was toen de bevestiging kwam dat Washington zich voorbereidde op het installeren van kernraketten (wat 5 minuten zou duren van lancering tot doel – wat betekent dat het Russische leger niet genoeg tijd had om tegenmaatregelen te detecteren, te bevestigen en te lanceren) klaar waren om toe te slaan Moskou uit Polen of West-Oekraïne. Op 19 februari, tijdens de Veiligheidsraad van München (dezelfde plaats waar Poetin in 2007 de wereld schokte), uitte de Oekraïense president Zelenskyy zijn dreigement om kernwapens in te zetten op Oekraïens grondgebied. Hij drukte dit uit als zijn eenzijdige intrekking van het memorandum van Boedapest uit 1994, hoewel Oekraïne de overeenkomst niet heeft ondertekend. Twee dagen later, op de avond van 21 februari, hield Poetin zijn toespraak waarin hij de soevereine onafhankelijkheid van de Volksrepublieken Donetsk en Lugansk en het begin van de militaire campagne in Oekraïne erkende. Hij verwees expliciet naar de kernwapenbelofte van Zelenskyy in München: “Dit is geen loze bravoure”, benadrukte Poetin in zijn toespraak. De volgende ochtend begon Rusland zijn speciale operaties door Oost-Oekraïne binnen te trekken en de dreiging voor Rusland weg te nemen.

De waarheid is dat het rijk al sinds het midden van de jaren 90 een oorlog tegen Rusland voorbereidt en dat deze voorbereidingen de afgelopen acht jaar dramatisch zijn versneld. Het betekent dat terwijl westerse politici de afgelopen 30 jaar langzaam Rusland omsingelden, Russische strijdkrachten met succes de Sovjet/Russische strijdkrachten hebben hervormd (die in een verschrikkelijke vorm waren in de jaren 90 en in een zeer ongelijke vorm gedurende het grootste deel van de jaren 80) in een leger dat in staat is de hele NAVO in één keer te verslaan en het snel en zeer pijnlijk te verslaan.

PS: De Russische minister van Defensie Shoigu meldde zojuist dat de USAF in november 10 strategische bommenwerpers gebruikte die uit zowel het oosten als het westen kwamen om nucleaire aanvallen op Rusland te oefenen en dat ze slechts 20 km van de Russische grens van koers veranderden. Het is een spel genaamd “nucleaire kip”. Laten we beginnen met te kijken naar het anglozionistische beleid ten aanzien van Rusland.

De acties van het Westen

Ten tweede is er de nu totale kolonisatie van West-Europa in het rijk. Terwijl de NAVO naar het oosten verhuisde, namen de VS ook veel meer controle over West-Europa, dat nu wordt bestuurd voor het rijk. De Russen zijn het meest verbijsterd over de herkolonisatie van West-Europa. Het ‘verlies’ van West-Europa is voor de Russen veel zorgwekkender dan het feit dat ex-Sovjetkolonies in Oost-Europa nu onder Amerikaans koloniaal bestuur staan. Waarom? Bekijk dit eens vanuit Russisch oogpunt.

De Russen zien allemaal dat de macht van de VS aan het afnemen is en dat de dollar vroeg of laat, geleidelijk of plotseling, zijn rol als belangrijkste reserve- en wisselvaluta op de planeet zal verliezen (dit proces is al begonnen). Simpel gezegd – tenzij de VS een manier vinden om de huidige internationale dynamiek drastisch te veranderen, zal het anglozionistische rijk instorten. De Russen geloven dat de Amerikanen in het beste geval de spanningen met Rusland gebruiken om een ​​sluimerende Koude Oorlog v2 nieuw leven in te blazen en, in het slechtste geval, om daadwerkelijk een echte schietoorlog in Europa te beginnen. Dus een in verval rakend rijk met een vitale behoefte aan een grote crisis, een ruggengraatloos West-Europa dat niet in staat is op te komen voor zijn eigen belang, een onderdanig Oost-Europa dat smeekt om te veranderen in een enorm slagveld tussen Oost en West, en een messiaans, hondsdolle russofobe retoriek als achtergrond voor een toename van militaire inzet aan de Russische grens. Is iemand echt verbaasd dat de Russen dit allemaal heel serieus nemen?

De Russische reactie

Dus laten we nu de Russische reactie op de houding van het rijk onderzoeken.

Ten eerste willen de Russen ervoor zorgen dat de Amerikanen niet toegeven aan de illusie dat een grootschalige oorlog in Europa zou zijn als de Tweede Wereldoorlog, waarbij de continentale VS slechts enkele, kleine, bijna symbolische aanvallen van de vijand ondergingen. Aangezien een grootschalige oorlog in Europa het voortbestaan ​​van de Russische staat en natie zou bedreigen, nemen de Russen nu maatregelen om ervoor te zorgen dat, mocht dat gebeuren, de VS een enorme prijs betalen voor een dergelijke aanval. De Russen gaan er nu klaarblijkelijk van uit dat een conventionele dreiging vanuit het Westen zich in de nabije toekomst zou kunnen voordoen. Ze nemen dan ook de nodige maatregelen om die conventionele dreiging het hoofd te bieden.

Aangezien de VS vastbesloten lijkt een antiballistisch raketsysteem in te zetten, niet alleen in Europa, maar ook in het Verre Oosten, nemen de Russen de maatregelen om dit systeem zowel te verslaan als te omzeilen.

De Russische inspanning is omvangrijk en complex, en omvat bijna elk aspect van de Russische strijdkrachtplanning, maar er zijn vier voorbeelden die het best de Russische vastberadenheid illustreren om 22 juni 1941 niet opnieuw te laten plaatsvinden:

De re-creatie van het First Guards Tank Army

De inzet van het Iskander-M operationeel-tactische raketsysteem

De inzet van de Sarmat ICBM

De inzet van de Status-6 strategische torpedo

De herschepping van het tankleger van de eerste garde

Om het simpel te zeggen: Rusland geloofde duidelijk niet dat er een conventionele militaire dreiging uit het Westen was en daarom nam ze niet eens de moeite om enige vorm van betekenisvolle militaire macht in te zetten om zich te verdedigen tegen zo’n niet-bestaande dreiging. Dit is nu drastisch veranderd.

Rusland heeft officieel het First Guards Tank Army aangekondigd – 1TGA. Vergis je niet, dit zal een zeer grote kracht zijn, precies het soort kracht dat nodig is, dus versla een aanvallende vijandelijke troepenmacht.

De inzet van het Iskander-M operationeel-tactisch raketsysteem

Het nieuwe Iskander-M operationele tactische raketsysteem is in alle opzichten een formidabel wapen. Het is uiterst nauwkeurig, het heeft geavanceerde anti-ABM-mogelijkheden, het vliegt met hypersonische snelheden en is praktisch niet detecteerbaar op de grond. Dit zal de raket zijn die tot taak heeft alle eenheden en uitrusting te vernietigen die de VS en de NAVO in Oost-Europa hebben ingezet en, indien nodig, de weg vrijmaken voor de 1TGA.

De inzet van de Sarmat ICBM

Noch de 1TGA, noch de Iskander-M-raket zal het Amerikaanse thuisland op enigerlei wijze bedreigen. Rusland had dus een soort wapen nodig dat het Pentagon en het Witte Huis echt angst zou bezorgen, zoals de beroemde RS-36 Voevoda (ook bekend als SS-18 “Satan” in de Amerikaanse classificatie) tijdens de Koude Oorlog. De SS-18, de krachtigste ICBM die ooit is ontwikkeld, was al eng genoeg. De RS-28 “Sarmat” (SS-X-30 volgens NAVO-classificatie) brengt de terreur naar een totaal nieuw niveau.

De Sarmat is ronduit geweldig. Het zal in staat zijn 10-15 MIRV-kernkoppen te vervoeren die zullen worden afgeleverd in een zogenaamd “depressief” (suborbital) traject en dat manoeuvreerbaar blijft met hypersonische snelheden. De raket hoeft niet het typische traject over de Noordpool te gebruiken, maar kan elk doel overal op de planeet vanaf elk traject bereiken. Al deze elementen samen zullen het onmogelijk maken om de Sarmat zelf en zijn kernkoppen te onderscheppen.

De Sarmat zal ook in staat zijn om conventionele hypersonische kernkoppen te leveren die in staat zijn tot een “kinetische aanval” die kunnen worden gebruikt om een ​​versterkt vijandelijk doel te raken in een niet-nucleair conflict. Dit wordt mogelijk gemaakt door de verbazingwekkende nauwkeurigheid van de kernkoppen van de Sarmat.

De silo’s van de Sarmat zullen worden beschermd door unieke “actieve beschermingsmaatregelen”, waaronder 100 kanonnen die een “metalen wolk” van veertigduizend 30 mm “kogels” kunnen afvuren tot een hoogte van maximaal 6 km. De Russen zijn ook van plan om de Sarmat te beschermen met hun nieuwe S-500 luchtverdedigingssystemen. Ten slotte zal de voorbereidingstijd van de Sarmat minder dan 60 seconden bedragen dankzij een sterk geautomatiseerd startsysteem. Wat dit allemaal betekent, is dat de Sarmat-raket onkwetsbaar zal zijn in zijn silo, tijdens zijn vlucht en bij terugkeer in de lagere delen van de atmosfeer.

Het is interessant om op te merken dat terwijl de VS veel lawaai hebben gemaakt rond het geplande Prompt Global Strike-systeem, de Russen al zijn begonnen met het implementeren van hun eigen versie van dit concept.

De inzet van de Status-6 strategische torpedo

(zie afbeeldingen bij link)

Wat hier wordt getoond, is een “autonoom onderwatervoertuig” dat geavanceerde navigatiemogelijkheden heeft, maar dat ook op afstand kan worden bestuurd en bestuurd vanuit een gespecialiseerde commandomodule. Dit voertuig kan tot 1000 meter diep duiken, met een snelheid tot 185 km/u en heeft een bereik tot 10.000 km. Het wordt geleverd door speciaal geconfigureerde onderzeeërs.

Het Status-6-systeem kan worden gebruikt om gevechtsgroepen op vliegdekschepen, Amerikaanse marinebases (vooral SSBN-bases) aan te vallen en, in zijn meest angstaanjagende configuratie, kan het worden gebruikt om kobaltbommen met een hoge radioactiviteit af te leveren die enorme uitgestrektheden van land. Het Status-6-leveringssysteem kan een kernkop van 100 megaton afleveren , wat het twee keer zo krachtig zou maken als het krachtigste nucleaire apparaat dat ooit tot ontploffing is gebracht, de Sovjet-tsaarbom (57 megaton). Hiroshima was slechts 15 kiloton.

Houd er rekening mee dat de meeste steden en industriële centra van de VS langs de kustlijn liggen, wat ze extreem kwetsbaar maakt voor op torpedo gebaseerde aanvallen (of het nu de door Sacharov voorgestelde “Tsunami-bom” of het Status-6-systeem is). En, net als in het geval van de Iskander-M of de Sarmat ICBM, zouden de diepte en snelheid van de Status-6-torpedo hem in principe onkwetsbaar maken voor onderschepping.

Neem de Kalibr-kruisraket die onlangs is gezien in de oorlog in Syrië. Wist je dat het kan worden geschoten vanuit een typische commerciële container, zoals je die op vrachtwagens, treinen of schepen vindt? Onthoud dat de Kalibr een bereik heeft van ergens tussen de 50 km en 4000 km en dat het een kernkop kan dragen. Hoe moeilijk zou het voor Rusland zijn om deze kruisraketten voor de Amerikaanse kust in reguliere containerschepen in te zetten? Of gewoon een paar containers in Cuba of Venezuela houden? Dit is een systeem dat zo ondetecteerbaar is dat de Russen het voor de kust van Australië zouden kunnen inzetten om het NSA-station in Alice Springs te raken als ze dat wilden, en niemand zou het zelfs zien aankomen.

De realiteit is dat het idee dat de VS een oorlog tegen Rusland (of China) zou kunnen ontketenen en niet de gevolgen op het Amerikaanse vasteland zou ondervinden, absoluut belachelijk is. Dus soms moeten dingen direct en ondubbelzinnig worden gezegd – westerse politici geloven beter niet in hun eigen imperiale overmoed. Tot dusver hebben hun dreigementen alleen maar geleid tot het feit dat de Russen hebben gereageerd met vele maar zinloze verbale protesten en een grootschalig programma om Rusland voor te bereiden op WO III .

Ten eerste bevestigde hij dat de Sarmat ICBM de oude maar al formidabele SS-18 “Satan” zou vervangen. Toen wendde hij zich tot nieuwe wapensystemen:

Een nucleair aangedreven kruisraket met in principe onbeperkt bereik

Een nucleair aangedreven onbemande duikboot met intercontinentaal bereik, zeer hoge snelheid, stille voortstuwing en in staat om grote diepten te verplaatsen

Een Mach 10 hypersonische raket met een bereik van 2000 kilometer (genaamd: Kinzhal)

Een nieuwe strategische raket die in staat is tot Mach 20-snelheden (genaamd: Avangard)

Al deze systemen kunnen worden bewapend met conventionele of nucleaire kernkoppen. Denk maar aan de implicaties! Dat betekent niet alleen dat de hele ABM-inspanning van de VS nu nietig en nutteloos is, maar ook dat vanaf nu Amerikaanse gevechtsgroepen voor vliegdekschepen alleen kunnen worden gebruikt tegen kleine, weerloze naties!

Het is officieel en het is voorbij

Terwijl de hele westerse media in hun laarzen staan ​​te trillen (incompetentie zal dit met één doen) vanaf het adres van Vladimir Poetin, waar hij onder meer een nieuwe RS-28 Sarmat ballistische raket demonstreerde, achter dat revolutionaire wapensysteem, werd er een bijna volledig genegeerd door media. Nogmaals, “onderwijs” op basis van kreten (zoals een “kernwapen”) zal dit met één doen. Veruit de meest schokkende (zij het onvermijdelijke) onthulling was de inzet van een nieuw Kinzhal-wapen met hypersonische raketten. De raket is … nou ja, bij gebrek aan beter woord, verbluffend – het is een M10+ zeer manoeuvreerbare raket met een bereik van 2.000 kilometer. De zeeoorlog zoals we die kennen is voorbij. Zonder al te dramatische nadruk – we bevinden ons officieel in een nieuw tijdperk. Nee, ik herhaal, NEE, modern of toekomstig luchtverdedigingssysteem dat tegenwoordig door een NAVO-vloot wordt ingezet, kan zelfs een enkele raket met dergelijke kenmerken onderscheppen. Het salvo van 5-6 van dergelijke raketten is een gegarandeerde vernietiging van elke Carrier Battle Group (CBG).

De wijze van gebruik van een dergelijk wapen, vooral omdat we nu weten dat het (voorlopig) wordt ingezet in het zuidelijke militaire district, is heel eenvoudig – de meest waarschijnlijke raketdropplaats door MiG-31’s zal de internationale wateren van de Zwarte Zee zijn, waardoor van de hele oostelijke Middellandse Zee naar elk oppervlakteschip of groep schepen. Het creëert ook een enorme no-go-zone in de Stille Oceaan, waar MiG-31’s van Yelizovo over grote afstanden over de oceaan kunnen patrouilleren. Het is echter opmerkelijk dat het huidige platform voor Kinzhal MiG-31 is – misschien wel de beste interceptor in de geschiedenis. Het is duidelijk dat het vermogen van de MiG-31 om zeer hoge supersonische snelheden te bereiken (meer dan M3) een sleutelfactor is bij de lancering. Maar wat de procedures ook zijn voor de lancering van dit angstaanjagende wapen, de conclusies zijn eenvoudig:

Het verplaatst vliegdekschepen naar de niche van pure machtsprojectie tegen zwakke en weerloze tegenstanders;

Het maakt klassieke CBG’s als belangrijkste aanvalskracht tegen peer volledig achterhaald en nutteloos; het maakt ook elk oppervlaktegevechtsschip weerloos, ongeacht zijn luchtverdedigingsmogelijkheden.

Sea Control en Sea Denial veranderen van aard en versmelten. Degenen die zo’n wapen of wapens hebben, bezitten eenvoudig enorme ruimten van de zee die worden begrensd door de stranden van Kinzhal en zijn dragers.

Ik wil niet dramatisch klinken en ik weet dat er altijd verrassingen waren en zijn in de ontwikkeling van Sovjet/Russische wapens, maar de onthullingen van vandaag van het hoogste podium in Rusland over Kinzhal waren schokkend. Het machtsevenwicht is zojuist dramatisch verschoven, en daarmee is de zeeoorlog, zoals we die kenden, niet meer.

Het is gedaan!

“Er is niets in het Amerikaanse arsenaal nu en in de nabije toekomst dat Mach 9 -10+, laat staan ​​Mach 20 – 27, doelen kan onderscheppen. Dat is het probleem. Het is inderdaad klaar, match en game over voor het rijk: er is geen militaire optie meer tegen Rusland. Dus wat willen deze mensen? Ze willen Moskou met alle beschikbare middelen provoceren om “Russische agressie” uit te oefenen, resulterend in een aanval op Oekraïne, maar zonder slachtoffers voor de NAVO en het Pentagon. Dan zal het Rijk van Chaos Rusland de schuld geven; een tsunami van nieuwe sancties ontketenen, vooral financiële; en proberen alle economische banden tussen Rusland en de NAVO af te sluiten.

Alle exponenten van Russisch leiderschap, te beginnen met president Poetin, hebben al keer op keer duidelijk gemaakt wat er gebeurt als de Ukro-dementen een blitzkrieg beginnen over Donbass: Oekraïne zal genadeloos worden verpletterd – en dat geldt niet alleen voor de etno- fascistische bende in Kiev. Oekraïne houdt op te bestaan ​​als staat.

Het draait allemaal om Minsk

Het valt nog te bezien hoe deze “de-conflictie” in de praktijk zal gebeuren wanneer minister van Defensie Shoigu onthulde dat Amerikaanse bommenwerpers met nucleaire capaciteit in hun missies in Oost-Europa hebben geoefend om “hun vermogen om kernwapens tegen Rusland te gebruiken” te vergroten. Shoigu besprak dat uitvoerig met de Chinese minister van Defensie Wei Fenghe: de Amerikanen zullen immers zeker dezelfde stunt uithalen tegen China. De grondoorzaak van al dit drama is grimmig: Kiev weigert eenvoudigweg het akkoord van Minsk van februari 2015 te respecteren. In een notendop, de deal bepaalde dat Kiev autonomie zou verlenen aan Donbass via een grondwetswijziging, aangeduid als “speciale status”; een algemene amnestie uitvaardigen; en een dialoog aangaan met de volksrepublieken Donetsk en Lugansk.

Door de jaren heen heeft Kiev precies nul toezeggingen nagekomen – terwijl de spreekwoordelijke NAVO-mediamachine onophoudelijk de wereldwijde opinie met nepnieuws beukte, door te beweren dat Rusland Minsk schond. Rusland wordt niet eens genoemd in de overeenkomst. Moskou heeft in feite altijd de overeenkomst van Minsk gerespecteerd – wat zich vertaalt als Donbass beschouwen als een integraal, autonoom deel van Oekraïne. Moskou heeft geen enkel belang bij het bevorderen van regimewisseling in Kiev. Over de Minsk-akkoorden was de boodschap van Poetin aan Zelinsky bot: “De president van Oekraïne heeft gezegd dat hij geen van de clausules van de Minsk-akkoorden leuk vindt. Leuk vinden, of niet – wees geduldig, mijn schoonheid. Ze moeten worden vervuld.”

Kijkend naar al deze bewegingen tegen Rusland sinds zijn aantreden, en heel goed wetende dat het doel van het Rockefeller-rijk was om “Rusland te deconstrueren en het in drie delen op te splitsen, zei Poetin:” genoeg is genoeg “. Het was tijd om te vechten rug. Sinds 2000 wachtte Poetin zijn tijd af om Rusland sterk te maken, interne en externe vijanden te elimineren, haar militaire en financiële kracht op te bouwen en zulke geavanceerde wapens te produceren waartegen het Westen geen verdediging heeft. Voor het eerst in een eeuw dicteert een militaire supermacht Rusland, die genoeg heeft van de VS/NAVO-pesterijen, nu de voorwaarden van een nieuwe regeling.

Rechtstreeks van president Poetin klonk het als een donderslag bij heldere hemel:

“We hebben juridisch bindende garanties op lange termijn nodig, zelfs als we weten dat ze niet te vertrouwen zijn, aangezien de VS zich vaak terugtrekt uit verdragen die voor hen oninteressant worden. Maar het is iets, niet alleen mondelinge toezeggingen.” En zo komen de betrekkingen tussen Rusland en de VS tot het definitieve dieptepunt – na een eindeloze reeks beleefde rode waarschuwingen uit Moskou.

Poetin moest opnieuw specificeren dat Rusland op zoek is naar “ondeelbare, billijke veiligheid” – een principe dat sinds Helsinki in 1975 is ingevoerd – ook al ziet hij de VS niet langer als een betrouwbare “partner”, die diplomatieke aardigheid zo vernederd door het rijk sinds het einde van de USSR. Dus uiteindelijk komt het erop neer dat Europeanen worden geconfronteerd met “het vooruitzicht om van het continent een veld van militaire confrontatie te maken”. Dat zal het onvermijdelijke gevolg zijn van een “besluit” van de NAVO dat daadwerkelijk in Washington is genomen.

Overigens: eventuele toekomstige ’tegenbedreigingen’ zullen worden gecoördineerd tussen Rusland en China.

De meeste mensen kennen inmiddels de inhoud van de Russische conceptovereenkomsten over veiligheidsgaranties die aan de Amerikanen zijn voorgelegd. Belangrijke bepalingen omvatten geen verdere uitbreiding van de NAVO; geen toelating Oekraïne; geen NAVO-shenanigans in Oekraïne, Oost-Europa, Transkaukasië en Centraal-Azië; Rusland en de NAVO komen overeen geen middellange- en korteafstandsraketten in te zetten in gebieden van waaruit ze elkaars grondgebied kunnen raken; oprichting van hotlines; en de NAVO-Rusland Raad actief betrokken bij het oplossen van geschillen.

Het Russische ministerie van Buitenlandse Zaken herhaalde uitgebreid dat de Amerikanen “gedetailleerde uitleg hebben gekregen over de logica van de Russische aanpak”, dus de bal ligt in het kamp van Washington.

In feite, of de functionarissen van de VS en de NAVO het leuk vinden of niet, wat er werkelijk gebeurt in het realpolitk-rijk, is dat Rusland nieuwe voorwaarden dicteert vanuit een machtspositie. In een notendop: je kunt het nieuwe spel in de stad op een vreedzame manier leren, inclusief een beschaafde dialoog, of je zult het op de harde manier leren via een dialoog met de Russische raketsterren – Iskandr, Kalibr, Khinzal, Zircon en nog veel meer in de pijplijn . Het Pentagon heeft niets dat in de buurt komt van een van deze. Deze wapens veranderen het spel.

Houd er rekening mee dat het Amerikaanse leger de afgelopen twee decennia technologisch achteruit is gegaan. Bovendien zijn de kostenstructuren van nieuwe systemen zodanig dat zijn gelijkaardige concurrenten – Rusland en China – betere apparatuur bouwen tegen VEEL LAGERE KOSTEN. En ze werken, in tegenstelling tot veel nieuwe systemen in het Pentagon en westerse legers. Ten slotte hebben de avonturen in Irak en Afghanistan de rug van het Amerikaanse leger gebroken. Het is niet meer wat het ooit was.

President Poetin verklaarde dat het Russische ultimatum geen ultimatum was, zoals verschillende andere Russische functionarissen hebben gedaan. Poetin zei:

“ We zien nu al dat sommige van onze kwaadwillenden, eerlijk gezegd, ze interpreteren als een ultimatum uit Rusland. Natuurlijk niet. Ik herinner je er nogmaals aan, ik wil je eraan herinneren: alles wat onze partners deden, dus we zullen ze noemen, Joegoslavië werd gebombardeerd onder welk voorwendsel? Wat, met de goedkeuring van de Veiligheidsraad, of wat? Waar is Joegoslavië en waar is de VS? Het land verwoest. Ja, er was een intern conflict, ze hadden hun eigen problemen, maar wie gaf het recht om aan te vallen in de Europese hoofdstad? Niemand. Dat besloten ze gewoon, en de vazallen renden achter hen aan en knikten. Dat is allemaal internationaal recht.

En onder welk voorwendsel ben je Irak binnengekomen? Ontwikkeling van massavernietigingswapens in Irak. Je kwam binnen, vernietigde het land, creëerde een broeinest van internationaal terrorisme, en toen bleek dat “wij” het bij het verkeerde eind hadden, en toen zeiden ze: “De inlichtingendienst heeft ons in de steek gelaten.” Wauw! Het land is vernietigd! Intelligentie faalde – en de hele verklaring. Het bleek dat er daar geen massavernietigingswapens waren, niemand bereidde ze voor. Integendeel, toen er eenmaal een poging was, [maar] alles werd vernietigd zoals het zou moeten zijn.

Hoe ben je naar Syrië gegaan? Met goedkeuring van de Veiligheidsraad? Nee. Ze doen wat ze willen. Maar wat ze nu doen op het grondgebied van Oekraïne, of proberen te doen en van plan zijn te doen, is niet duizenden kilometers van onze nationale grens – dit is voor de deur van ons huis. Ze moeten begrijpen dat we eenvoudigweg nergens heen kunnen om ons verder terug te trekken.

Hier zitten specialisten; Ik heb voortdurend contact met hen. Er zijn nog geen hypersonische wapens in de Verenigde Staten, maar we weten wanneer ze zullen verschijnen, ze kunnen niet worden verborgen. Alles wordt vastgelegd: de tests zijn geslaagd – niet succesvol. Het is duidelijk dat we ongeveer begrijpen wanneer het zal zijn. Ze zullen Oekraïne voorzien van hypersonische wapens en dan onder zijn dekmantel – dit betekent niet dat ze ze morgen zullen gebruiken, want we hebben al Zirkoon, maar ze hebben het nog niet – zullen ze extremisten uit een buurstaat bewapenen en duwen met inbegrip van bepaalde regio’s van de Russische Federatie, zeggen de Krim, onder gunstige, zoals zij geloven, omstandigheden voor zichzelf.

Denken ze dat we deze bedreigingen niet zien? Of denken ze dat we hulpeloos zullen kijken naar de bedreigingen voor Rusland? Dit is het hele probleem, we kunnen gewoon nergens heen – dat is de vraag.”

Dit is dan de rode lijn van Poetin.

In gewoon Engels betekent dit dit: oh nee, dit is helemaal geen ultimatum. Maar we herinneren je eraan dat je andere landen hebt aangevallen en alles wat we zeggen is dat als je doorgaat of onze waarschuwingen niet in acht neemt, we vrij zullen zijn om te doen wat we nodig achten. Maar nee, natuurlijk niet, dit is helemaal geen ultimatum.

Ten eerste is Poetin zowel erg voorspelbaar als tegelijkertijd erg onvoorspelbaar. Het voorspelbare aan Poetin is dat hij alleen geweld gebruikt als er geen andere optie meer is. Het zeer onvoorspelbare aan Poetin is hoe en waar hij bereid is geweld te gebruiken. Rusland heeft een enorm voordeel ten opzichte van de VS en de NAVO op het gebied van elektronische oorlogsvoering (van tactisch tot strategisch niveau) en het kan het gemakkelijk gebruiken voor een verwoestend effect, terwijl de NAVO niets in natura kan terugslaan. Dit geldt overigens ook voor het Midden-Oosten waar Rusland blijkbaar de middelen heeft om GPS-signalen over de hele regio te verstoren/spoofen.

De kracht van het Russische ultimatum ligt juist in het feit dat de Russen hebben beloofd “iets” militair en/of militair-technisch te doen, maar niet hebben uiteengezet wat dat “iets” zou kunnen zijn. In werkelijkheid hebben we niet te maken met één enkel “iets”, maar met een opeenvolging van geleidelijke stappen die steeds meer druk zullen uitoefenen op de VS en de NAVO/EU. Houd er rekening mee dat de VS weliswaar tegenvoorstellen kunnen doen, maar niet in staat zijn om geloofwaardige dreigementen te uiten, vandaar de fundamentele asymmetrie tussen de twee partijen: Russisch kan geloofwaardige dreigementen uiten, terwijl de VS alleen maar woorden kunnen produceren, iets wat de Russen zijn eigenlijk gestopt met aandacht te schenken aan.

Vanaf nu is het spel eenvoudig: Rusland zal geleidelijk de “pijnwijzer” hoger zetten en kijken hoe het rijk hiermee om zal gaan. China zal precies hetzelfde doen, aangezien Russische en Chinese acties uiteraard zorgvuldig worden gecoördineerd. Op dat moment zouden Rusland en China gewonnen hebben.

Hoe snel zal Rusland de pijnwijzer verhogen? Poetin heeft zojuist herhaald dat Rusland geen enkele vertragingstactiek van de VS zal accepteren. Er werd een niet zo diplomatiek bericht naar het Westen gestuurd. “Als je niet met Lavrov wilt praten, dan krijg je te maken met Shoigu” – de beste oneliner in jaren.

Poetin heeft vandaag verklaard dat hij het Westen “zat”: ” En wanneer het internationaal recht en het VN-Handvest zich ermee bemoeien, verklaren ze dit alles achterhaald en onnodig. En als iets aansluit bij hun belangen, verwijzen ze meteen naar de normen van het internationaal recht, het VN-Handvest en internationale humanitaire regels. Ik heb genoeg van dergelijke manipulaties ”.

Nu komt een zeer hooggeplaatste Deep State-informatiebron, gepensioneerd, tot de kern en wijst erop hoe “de geheime onderhandelingen tussen Rusland en de VS zich concentreren rond raketten die Oost-Europa binnenkomen, terwijl de VS verwoed streven naar voltooiing van hun ontwikkeling van hypersonische raketten.”

Het belangrijkste punt is dat als de VS dergelijke hypersonische raketten in Roemenië en Polen plaatsen, zoals gepland, de tijd die ze nodig hebben om Moskou te bereiken 5 minuten zou zijn. Het is nog erger voor Rusland als ze in de Baltische staten worden geplaatst. De bron merkt op: “Het plan van de VS is om de meer geavanceerde defensieve raketsystemen die het Russische luchtruim afdichten, te neutraliseren. Dit is de reden waarom de VS hebben aangeboden om Rusland toe te staan ​​deze raketlocaties in de toekomst te inspecteren, om te bewijzen dat er geen hypersonische kernraketten zijn. Maar dat is geen oplossing, aangezien de Raytheon-raketwerpers zowel offensieve als defensieve raketten aankunnen, dus het is mogelijk om de offensieve raketten ’s nachts binnen te sluipen. Alles vereist dus continue observatie.”

De bottom line is grimmig: “Dit is het echte probleem achter de huidige crisis. De enige oplossing is dat er geen raketplaatsen zijn toegestaan ​​in Oost-Europa.” Dat is toevallig een essentieel onderdeel van Ruslands eisen voor veiligheidsgaranties. Het Westen ontdekt langzaamaan dat het geen drukpunt heeft ten opzichte van Rusland (de economie is relatief sanctiebestendig), en zijn leger is geen partij voor dat van Rusland.” Tegelijkertijd, hoe “de bedreiging voor de Amerikaanse dominantie is dat China, Rusland en Mackinder’s Euraziatische Wereldeiland-hartgebied betere handels- en investeringsmogelijkheden bieden dan beschikbaar zijn vanuit de Verenigde Staten met zijn steeds wanhopigere vraag naar offers van zijn NAVO en andere bondgenoten.”

Het Rockefeller-rijk en Washington zijn aan het einde van de Amerikaanse geopolitieke controle over Eurazië. Duitsland en Japan bezetten de strategische onderwerping van Eurazië van het westen naar het oosten; de steeds groter wordende NAVO; het steeds kleiner wordende Empire of Bases, vallen alle lijnen van de meer dan 75 jaar durende gratis lunch in elkaar.

Lang geleden, in augustus 2020, “is het doel van het Russische en Chinese beleid om Duitsland te rekruteren in een drievoudig bondgenootschap dat de Euraziatische landmassa a la Mackinder vergrendelt in de grootste geopolitieke alliantie in de geschiedenis, waarbij de wereldmacht wordt verwisseld voor deze drie grootmachten tegen Angelsaksische zeemacht.”

De nieuwe groove is ingesteld op de melodie van de New Silk Roads, of BRI; Ruslands ongeëvenaarde hypersonische kracht – en nu de niet-onderhandelbare eisen voor veiligheidsgaranties; de komst van RCEP – de grootste vrijhandelsovereenkomst ter wereld die Oost-Azië verenigt; het rijk vrijwel verdreven uit Centraal-Azië na de Afghaanse vernedering; en eerder vroeger dan later de verdrijving van de eerste eilandenketen in de westelijke Stille Oceaan, compleet met een hoofdrol voor de Chinese DF-21D “carrier killer”-raketten. De regels zijn dus drastisch veranderd. De hegemoon is naakt. De nieuwe deal begint met het volledig op zijn kop zetten van de post-Koude Oorlog opzet in Oost-Europa. De East Med is de volgende. De beer is terug, schat. Hoor hem brullen.

Om zijn volledige spectrumdominantie te bereiken, had Washington niet alleen de middelen van zijn kleurenrevoluties in heel Eurazië nodig om Rusland te omsingelen. Het Pentagon moest ook het touw strak trekken rond de opkomende kolos van Azië, China. Daar was een andere aanpak nodig, gezien de extreme financiële afhankelijkheid van de VS van China en zijn economische banden en investeringen daar. Daarom gaat ons volgende artikel over China.