Maand: januari 2022

Van Niburu

Nog steeds zit die enorme olifant in de woonkamer

zaterdag, 29 januari 2022 (Zie voor links en afbeeldingen die bovenstaande link)

Binnen de alternatieve en sociale media is men druk bezig de schuldigen te benoemen die ervoor verantwoordelijk zijn dat onze wereld wordt vernietigd.

Bovenaan de lijst staan Klaus Schwab en het WEF, maar niemand ziet de enorme olifant in het midden van de kamer.

De Joodse onderzoeker en auteur Henry Makow is boos. Boos op alle mensen binnen de alternatieve media die claimen de waarheid te brengen, maar die de enorme olifant in het midden van de kamer niet zien of niet willen zien.

Hij is ook boos op de mensen die ondanks het feit dat Klaus Schwab opschept over het feit dat ze alle politici onder controle hebben toch de kop in het zand steken. Dat niet alleen, maar dat dit ook nog vaak de mensen zijn die denken dat de Cryptojoodse Donald Trump de grote redder is.

Hij gaat dan verder met te schrijven dat de Joodse Illuminati insider Jacques Attali in 1981 al toegaf waar het werkelijk om ging en waarover wij eerder het volgende schreven.

In 2009 publiceerde Attali een artikel waarin hij stelde dat er slechts een kleine pandemie nodig zou zijn om een wereldregering te kunnen installeren.

Die pandemie hebben we inmiddels en we zijn hard op weg richting die wereldregering als we niet massaal en heel snel stoppen met meewerken aan het systeem.

Maar, om te laten zien hoever van te voren dit alles is gepland en hoe ziek deze geesten zijn, gaan we terug naar het jaar 1981.

In dat jaar was Attali beleidsadviseur van de toenmalige president Francoise Mitterand en zei hij in een interview het volgende:

“In de toekomst zal het een kwestie worden om een manier te vinden om de wereldbevolking te reduceren. Wij zullen beginnen met de ouderen, want zodra ze boven een leeftijd van 60-65 komen, dan leeft een mens langer dan hij produceert en wordt een dure kostenpost voor de maatschappij”.

“Daarna de zwakken en de nuttelozen die geen toegevoerde waarde hebben voor de maatschappij en er zullen meer en meer van hen zullen komen en dan in het bijzonder de domme mensen”.

“Het toepassen van euthanasie voor deze groepen: Euthanasie zal in ieder geval een essentieel instrument zijn in onze toekomstige maatschappij. We kunnen de mensen natuurlijk niet executeren of in een kamp stoppen. We zullen hen opruimen door ze te laten geloven dat het voor hun eigen bestwil is”.

“Wij zullen iets vinden of het veroorzaken, een pandemie die een bepaald deel van het volk treft, een echte economische crisis of niet, een virus dat alleen de dikken en de ouderen zal treffen, het maakt niet uit, de zwakken zullen het niet overleven, en bange en domme mensen zullen het geloven er erom vragen om behandeld te mogen worden”.

“Wij moeten ervoor zorgen dat wij de geplande behandeling klaar hebben, een behandeling die de oplossing zal zijn”.

“De groep idioten zullen dus voor hun eigen ondergang zorgen, ze zullen uit vrije wil het slachthuis binnenstappen”.

Tot zover Attali, de mentor van de huidige Franse president Macron, voormalig Rothschild medewerker en een product van de Young Global Leaders.

Henry Makov is vooral boos omdat hij al 20 jaar bezig is met onderzoek en keer op keer merkt dat zo goed als niemand bij wat men de ‘alternatieve media’ noemt de werkelijke daders durft te benoemen.

Iedereen drukt zich altijd maar weer uit in vage termen zoals globalisten, elite, de grote bedrijven of wat dan ook, maar nooit de werkelijkheid.

Anyone who does not focus on the satanic Masonic Jewish conspiracy is PART OF THE PROBLEM.

Dit is de grote olifant in de kamer:

Volgens de Joodse onderzoeker Henry Makow is de satanische sekte die we Illuminati noemen, gebaseerd op wat hij noemt het kabbalistische Judaïsme, die een zienswijze hanteert waarbij de kabbalistische Joden God vertegenwoordigen en dat zij de enige echte menselijke wezens zijn. De goyim (niet Joden) zijn derhalve dieren die als doel hebben hier op aarde de Illuminati te dienen.

De Illuminati vormen een geheim genootschap binnen de vrijmetselarij. Net zoals bij het Judaïsme, worden de lagere rangen gemanipuleerd met gemeenplaatsen. Hen wordt nooit het werkelijke doel verteld; het communisme, een Rothschild monopolie over alles dat van enige waarde is. Hoewel de maatschappij zelf steeds meer in een satanische sekte verandert, wordt de grote massa uiteraard volkomen onwetend gehouden.

Ga maar kijken bij alle ‘waarheidskanalen’ of je daar bovenstaande tegen komt. De satanische Illuminati voert een oorlog tegen het blanke ras, waarbij vaccins worden gebruikt om hen te vermoorden of te verminken.

Er is niets toevalligs aan het feit dat alle coronavaccin producenten worden gerund door leden van die club.

Henry Makow maakt zich zorgen dat als eenmaal echt bekend wordt wie er achter alle ellende op deze wereld zitten, inclusief de nep coronapandemie, dat een woedende bevolking dat zal afreageren op onder andere zijn familie.

Hij is Joods en Makow is bang dat velen het verschil niet zullen zien tussen de werkelijke daders en de gewone Joden.

Hij schrijft: Mijn familie heeft al genoeg geleden als gevolg van de manipulaties van de satanische Joden zoals de Rothschilds. Zij financierden Hitler die mijn grootouders heeft vermoord. Mijn ouders werden wees toen ze tieners waren.

Makow vraag dan ook aan eenieder om hun woede te richten tegen de werkelijke daders en niet tegen de Joden die er vaak totaal geen weet van hebben dat er een dergelijke satanische club bestaat.

Een satanische club die al heel lang bezig is met het vernietigen van het blanke ras. Hier een deel uit een eerder artikel:

Rond 1910 schreef de Joodse schrijver Israël Zangwill een toneelstuk met de titel The Melting Pot.

Dit is wat de mainstreamkanalen zeggen over dit toneelstuk.

In de 19e eeuw werd de metafoor van de smeltkroes bedacht door Israel Zangwil, om de fusie van verschillende nationaliteiten, etnische groepen en culturen te beschrijven. Het was een metafoor voor een geïdealiseerd proces van immigratie en kolonisatie, waardoor verschillende nationaliteiten, culturen en rassen opgingen in een nieuwe gemeenschap. Na de première van zijn toneelstuk The Melting Pot werd de metafoor van de smeltkroes algemeen bekend.

Iemand die ook rond die tijd leefde was de Broadway toneelschrijver Myron Fagan.

Deze had een heel andere mening over het toneelstuk:

Het was pure propaganda om de negers en joden op te zetten tegen de blanken, omdat het stuk visualiseerde hoe het Amerikaanse volk Joden en negers discrimineerde en vervolgde. In die tijd leek niemand te beseffen dat het een propagandaspel was – zo slim geschreven.

Rond die tijd was Fagan al een bekende toneelschrijver in het wereldje rondom Broadway en als zodanig werd hij enkele jaren later door Diamond Jim Brady uitgenodigd voor een feestje in het beroemde Delmonico Restaurant in New York. Het feestje werd gegeven ter ere van de cast van The Melting Pot dat inmiddels een gigantisch succes was geworden.

Myron Fagan vertelde later het volgende:

Ik had toen al een persoonlijke stempel gedrukt op het Broadway-theater en werd uitgenodigd voor dat feest. Daar ontmoette ik George Bernard Shaw en een Joodse schrijver genaamd Israel Cohen. Zangwill, Shaw en Cohen waren het driemanschap dat de Fabian Society (beweging achter Extinction Rebellion) in Engeland oprichtte en nauw had samengewerkt met een Jood uit Frankfurt genaamd Mordechai, die zijn naam had veranderd in Karl Marx. Maar vergeet niet dat in die tijd zowel het marxisme als het communisme net in opkomst waren en niemand besteedde er veel aandacht aan, en niemand vermoedde de propaganda in de geschriften van die drie echt briljante schrijvers.”

Tijdens dat banket vertelde Israel Cohen me dat hij toen bezig was met het schrijven van een boek dat een vervolg zou zijn op Zangwills ‘The Melting Pot’. De titel van zijn boek zou ‘A Racial Programme for the Twentieth Century’ zijn. In die tijd ging ik volledig op in mijn werk als toneelschrijver, en hoe belangrijk die titel ook was, het echte doel ervan drong nooit tot me door, noch was ik geïnteresseerd in het lezen van het boek.

Maar het raakte me plotseling met de kracht van een waterstofbom toen ik in mei 1957 een krantenknipsel ontving van een item gepubliceerd door de Washington, D.C. Evening Star. Dat item was een letterlijke herdruk van het volgende fragment in het boek van Israel Cohen, A Racial Programme for the Twentieth Century, en het luidt zoals ik citeer:

“We moeten ons realiseren dat het krachtigste wapen van onze partij raciale spanningen zijn. Door in het bewustzijn van de duistere rassen te programmeren dat ze eeuwenlang door de blanken zijn onderdrukt, kunnen we ze omvormen naar het programma van de Communistische Partij. In Amerika zullen we streven naar een subtiele overwinning. Terwijl we de negerminderheid tegen de blanken opzetten, zullen we de blanken een schuldcomplex aanpraten vanwege hun uitbuiting van de negers. We zullen de negers helpen om belangrijke posities te verwerven in alle lagen van de samenleving, op de arbeidsmarkt en in de wereld van sport en entertainment. Met dit nieuwe aanzien zal de neger in staat zijn om met de blanken te trouwen en een proces te beginnen dat Amerika aan onze zaak zal leveren.”

Fagan zei ook dat hij in het bezit was van de door Cohen geschreven boeken.

Myron Fagan was één van de weinige mensen die al in een vroeg stadium doorhad hoe de vork in de steel zit.

Hij deelde zijn kennis door in 1967 een uitgebreide geluidsopname te maken die destijds werd opgenomen op drie LP’s. Tegenwoordig zijn die opnames ook beschikbaar op video en geven een uniek beeld van wat er werkelijk gaande is achter de schermen.

Vijf jaar na deze opname is Fagan overleden.

Makow heeft gelijk. Zolang mensen weigeren om te zien dat er een enorme olifant in de huiskamer zit zal er nooit iets veranderen. Steun daarom deze website omdat zoveel mogelijk mensen moeten weten dat die olifant nog steeds prominent op de bank zit.

Makow deelt veel maar waar je ook veel kunt vinden is bij Radio Islam

Wat je ook vindt van de Islam (en ik vind alle wereldreligies ondermijnend en geïnfiltreerd zijn) je vindt er in ieder geval veel over die olifant. Maar ze zien een beetje van hun olifant en niet alles en dat maakt het lastig wat van ze te delen.

Zie ook

Zie ook talloze artikelen bij christiansfortruth.com

en bijvoorbeeld ook

en bijvoorbeeld ook

Hoe moeilijk het ook is om de waarheid te zien, eens zal dat gebeuren. Je kunt het lang strafbaar stellen om de waarheid te verkondigen waarheid komt altijd aan het licht.

Zie ook bij de waarheidszoeker

De bevrijding van de kampen

(google translate gebruikt en niet aangepast)

door tts-admin | 27 januari 2022 | 23 reacties

Theodore J. O’Keefe

Voor het eerst hier gepost op 27 januari 2005 — opnieuw gepost op 27 januari 2015

In Dachau, Buchenwald, Dora, Mauthausen en andere werk- en detentiekampen ontmoetten geschokte Amerikaanse infanteristen hopen dode en stervende gevangenen, uitgemergeld en ziek. Overlevenden vertelden hun huiveringwekkende verhalen over martelingen en slachtingen, en staafden hun beweringen door de crematieovens van de GI te laten zien, vermeende gaskamers, vermeende martelwerktuigen, zelfs gekrompen hoofden en lampenkappen, handschoenen en handtassen die zogenaamd gemaakt waren van huid die van dood was gevild gevangenen.

Amerikaanse regeringsautoriteiten, zich ervan bewust dat de meeste Amerikanen, die zich de gruwelverhalen herinnerden die hen tijdens de Eerste Wereldoorlog werden gevoed, nog steeds twijfelden aan de geallieerde propaganda gericht tegen het Hitler-regime, besloten te “documenteren” wat de GI’s in de kampen hadden gevonden. Prominente journalisten en politici werden ingevlogen om het schrijnende bewijs te zien, terwijl het US Army Signal Corps de scènes filmde en fotografeerde voor het nageslacht. De beroemde journalist Edward R. Murrow deed met afschuw, maar niet langer met ongeloof verslag van wat hem was verteld en getoond, en Dachau en Buchenwald werden in de harten en geesten van de Amerikaanse bevolking gebrandmerkt als schandelijke namen die ongeëvenaard waren in de trieste en bloedige geschiedenis van deze planeet.

Voor Amerikanen werd wat in de kampen werd ‘ontdekt’ – de doden en de zieken, de verschrikkelijke verhalen van de gevangenen, alle middelen van marteling en terreur – niet alleen de basis van een voorbijgaande propagandacampagne, maar van de overtuiging dat ja, het was waar: de Duitsers hebben zes miljoen Joden uitgeroeid, de meesten in dodelijke gaskamers. Wat de GI’s vonden, werd gebruikt, door middel van films die verplicht waren om te zien voor de overwonnen bevolking van Duitsland, om het Duitse volk te “heropvoeden” door hun nationale trots en hun wil te vernietigen voor een verenigde, onafhankelijke nationale staat, die in hun plaatsen overweldigende gevoelens van collectieve schuld en politieke onmacht. En toen de getuigenis en het vonnis in Neurenberg de meeste, zo niet alle, horrorverhalen bevatten die Amerikanen over Dachau, Buchenwald werden verteld,

EEN ANDERE WERKELIJKHEID

Maar het is tegenwoordig bekend dat de Amerikaanse autoriteiten zich zeer snel na de bevrijding van de kampen realiseerden dat het echte verhaal van de kampen heel anders was dan dat waarin ze militaire voorlichters, regeringswoordvoerders, politici, journalisten, en andere mondstukken.

Toen Amerikaanse en Britse troepen in het voorjaar van 1945 West- en Midden-Duitsland onder de voet liepen, werden ze gevolgd door troepen die waren belast met het ontdekken en veiligstellen van enig bewijs van Duitse oorlogsmisdaden. Onder hen was Dr. Charles Larson, een van Amerika’s meest vooraanstaande forensische pathologen, die was toegewezen aan de Rechter Advocaten-generaal. Dr. Larson voerde autopsies uit in Dachau en een twintigtal andere Duitse kampen, waarbij hij op sommige dagen meer dan 100 lijken onderzocht. Na zijn grimmige werk in Dachau werd hij drie dagen lang ondervraagd door aanklagers van het Amerikaanse leger.(1)

De bevindingen van Dr. Larson? Volgens een interview dat hij in 1980 aan een Amerikaanse journalist gaf: “Wat we hebben gehoord, is dat zes miljoen Joden zijn uitgeroeid. Een deel daarvan is bedrog.” (2) En welk deel was het bedrog? Dr. Larson, die zijn biograaf vertelde dat hij voor zover hij wist “de enige dienstdoende forensisch patholoog was in het hele Europese theater”, (3) vertelde de verslaggever van Wichita Eagle, Jan Floerchinger, dat er “nooit een geval van gifgas is ontdekt .” (4) Noch Dr. Larson, noch enige andere forensisch specialist is ooit door een Holocaust-historicus aangehaald om een ​​enkel geval van overlijden door gifgas te staven, of het nu Zyklon-B of een andere variant is.

TYPHUS, GEEN GIFTGAS

Hoe zijn de ongelukkige slachtoffers in Dachau, Buchenwald en Bergen-Belsen, indien niet door vergassing, omgekomen? Zijn ze doodgemarteld? Opzettelijk uitgehongerd? Ook de antwoorden op deze vragen zijn bekend. Zoals Dr. Larson en andere geallieerde medici ontdekten, was de voornaamste doodsoorzaak in Dachau, Belsen en de andere kampen ziekte, vooral tyfus, een oude en verschrikkelijke plaag van de mensheid die tot voor kort floreerde op plaatsen waar de bevolking opeengepakt was in omstandigheden waarin maatregelen op het gebied van de volksgezondheid onbekend waren of waren mislukt. Dat was het geval in de overvolle interneringskampen in Duitsland aan het einde van de oorlog, waar, ondanks maatregelen als systematische ontluchting, quarantaine van zieken en crematie van doden, de virtuele ineenstorting van de Duitse voedsel-, transport- en volksgezondheidssystemen leidde tot catastrofe.

Misschien wel de meest gezaghebbende verklaring van de feiten met betrekking tot tyfus en sterfte in de kampen is gedaan door Dr. John E. Gordon, MD, Ph.D., een professor in preventieve geneeskunde en epidemiologie aan de Harvard University School of Public Health, die was in 1945 bij Amerikaanse troepen in Duitsland. Dr. Gordon rapporteerde in 1948 dat “De uitbraken in concentratiekampen en gevangenissen het grootste deel van de tyfusinfectie vormden die in Duitsland werd aangetroffen.” Dr. Gordon vatte de oorzaken van de uitbraken als volgt samen:

“Duitsland was in chaos. De vernietiging van hele steden en het pad dat door oprukkende legers werd achtergelaten, veroorzaakten een verstoring van de levensomstandigheden en droegen bij aan de verspreiding van de ziekte. Sanitaire voorzieningen waren slecht, openbare nutsvoorzieningen waren ernstig verstoord, voedselvoorziening en voedseldistributie waren slecht, huisvesting was ontoereikend en orde en discipline ontbraken overal. Wat nog belangrijker is, is dat er een verschuiving van de bevolking plaatsvond, zoals weinig landen hebben meegemaakt.” (5)

De bevindingen van Dr. Gordon worden bevestigd door Dr. Russel Barton, tegenwoordig een psychiater met een internationale reputatie, die in 1945 als jonge student geneeskunde Bergen-Belsen binnenkwam met Britse troepen. Barton, die zich vrijwillig aanmeldde om voor de zieke overlevenden te zorgen, getuigde onder ede in een rechtszaal in Toronto in 1985 dat “Duizenden gevangenen die stierven in het concentratiekamp Bergen-Belsen tijdens de Tweede Wereldoorlog niet opzettelijk de hongerdood stierven, maar stierven aan een uitbarsting van ziekten.” (6) Dr. Barton getuigde verder dat op toen hij het kamp binnenkwam, had hij verhalen opgeschreven over opzettelijke hongersnood, maar hij had besloten dat dergelijke verhalen niet waar waren na inspectie van de goed uitgeruste keukens en de zorgvuldig onderhouden grootboeken, daterend uit 1942, van voedsel dat elke dag gekookt en verstrekt werd. Ondanks luidruchtig gepubliceerde beweringen en wijdverbreide populaire opvattingen van het tegendeel,

GEEN LAMPENKAPPEN, GEEN HANDTASSEN, ENZ.

Hoe zit het met de griezelige verhalen van gevangenen van concentratiekampen die gevild werden voor hun tatoeages, gevild om lampenkappen en handtassen te maken, of andere artefacten? Hoe staat het met de ontelbare „martelkorven”, „meathooks”, zweeppalen, galgen en andere werktuigen voor kwelling en dood die naar verluidt in elk Duits kamp in overvloed aanwezig waren? Deze beschuldigingen, en zelfs nog grotere beschuldigingen van Sovjet-aanklagers, vonden hun weg naar het dossier in Neurenberg.

De aanklacht wegens lampenkap en getatoeëerde huid werd ingediend tegen Ilse Koch, door journalisten de “Bitch of Buchenwald” genoemd, die naar verluidt haar huis had ingericht met voorwerpen die waren gemaakt van de gebruinde huiden van ongelukkige gevangenen. Maar generaal Lucius Clay, militair gouverneur van de Amerikaanse zone van bezet Duitsland, die haar zaak in 1948 opnieuw bekeek, zei tegen zijn superieuren in Washington: “Er is geen overtuigend bewijs dat zij [Ilse Koch] gevangenen heeft uitgekozen om te worden uitgeroeid om getatoeëerde huiden veilig te stellen. of dat ze voorwerpen bezat die van mensenhuid waren gemaakt.'(7) In een interview dat generaal Clay jaren later gaf, zei hij over het materiaal voor de beruchte lampenkappen: ‘Nou, het bleek eigenlijk geitenvlees te zijn. Maar tijdens het proces was het nog steeds mensenvlees. Het was voor haar bijna onmogelijk om een ​​eerlijk proces te krijgen.

Het zou vervelend zijn om de duizenden bizarre beweringen over nazi-gruweldaden te specificeren en te weerleggen. Dat er echter gevallen waren van Duitse wreedheid, blijkt duidelijk uit de getuigenis van Dr. Konrad Morgen, een juridisch onderzoeker verbonden aan de Reichscriminalpolitie, wiens verklaringen in de getuigenbank in Neurenberg nooit zijn aangevochten door gelovigen in de Joodse Holocaust. Dr. Morgen deelde de rechtbank mee dat hij de volledige bevoegdheid had gekregen van Heinrich Himmler, commandant van Hitlers SS en de gevreesde Gestapo, om een ​​Duits concentratiekamp binnen te gaan en gevallen van wreedheid en corruptie van de kant van de kampstaf te onderzoeken. Volgens de beëdigde getuigenis van Dr. Morgen in Neurenberg onderzocht hij 800 van dergelijke gevallen, waarin meer dan 200 veroordelingen resulteerden. (9) De straffen omvatten de doodstraf voor de ergste overtreders,

In werkelijkheid, hoewel kampcommandanten in bepaalde gevallen fysieke straffen oplegden, moesten dergelijke daden worden goedgekeurd door de autoriteiten in Berlijn, en het was vereist dat een kamparts eerst de goede gezondheid van de gevangene certificeerde om gedisciplineerd te worden en vervolgens aanwezig te zijn bij de feitelijke afranseling.(10) De kampen waren immers in de meeste oorlogsgebieden belangrijke centra van industriële activiteit. De goede gezondheid en het moreel van de gevangenen waren van cruciaal belang voor de Duitse oorlogsinspanning, zoals blijkt uit een bevel uit 1942 uitgevaardigd door SS-Brigadeführer Richard Glucks, hoofd van het bureau dat de concentratiekampen controleerde, die kampcommandanten “persoonlijk verantwoordelijk hield voor het uitputten van alle mogelijkheid om de fysieke kracht van de gedetineerden te behouden.” (11)

OVERLEVENDEN VAN HET CONCENTRATIEKAMP – SLECHTS SLACHTOFFERS?

Onderzoekers van het Amerikaanse leger, werkzaam in Buchenwald en andere kampen, stelden snel vast wat algemeen bekend was onder ervaren gevangenen: dat de ergste overtreders, de wreedste bewoners van de kampen niet de bewakers waren, maar de gevangenen zelf. Gewone criminelen van dezelfde strekking als degenen die tegenwoordig de Amerikaanse gevangenissen bevolken, pleegden veel schurken, vooral wanneer ze gezagsposities bekleedden, en fanatieke communisten, zeer georganiseerd om hun vele politieke vijanden onder de gevangenen te bestrijden, schakelden hun vijanden uit met stalinistische meedogenloosheid.

Twee onderzoekers van het Amerikaanse leger in Buchenwald, Egon W. Fleck en Edward A. Tenenbaum, hebben de omstandigheden in het kamp voor de bevrijding zorgvuldig onderzocht. In een gedetailleerd rapport dat aan hun superieuren werd voorgelegd, onthulden ze, in de woorden van Alfred Toambs, hun commandant, die een voorwoord bij het rapport schreef, “hoe de gevangenen zelf een dodelijke terreur organiseerden binnen de nazi-terreur.” (12)

Fleck en Tenenbaum beschreven de macht van criminelen en communisten als volgt:

“. . . De trustees, die na verloop van tijd bijna uitsluitend communistische Duitsers werden, hadden de macht op leven en dood over alle andere gevangenen. Ze konden een man of een groep tot een bijna zekere dood veroordelen. . . De communistische trusts waren direct verantwoordelijk voor een groot deel van de wreedheden in Buchenwald.”

Kolonel Donald B. Robinson, hoofdhistoricus van de Amerikaanse militaire regering in Duitsland, vatte het Fleck-Tenenbaum-rapport samen in een artikel dat kort na de oorlog in “The American Mercury” verscheen. Kolonel Robinson schreef beknopt over de bevindingen van de Amerikaanse onderzoekers: “Het bleek dat de gevangenen die het met de communisten eens waren, aten; degenen die niet van de honger omkwamen. (13)

Ellis E. Spackman, die als hoofd van de contraspionage-arrestaties en detenties van het Zevende Amerikaanse leger betrokken was bij de bevrijding van Dachau, heeft de brutaliteit van gevangenen verder bevestigd. Spackman, later hoogleraar geschiedenis aan het San Bernardino Valley College in Californië, schreef in 1966 dat in Dachau “de gevangenen de feitelijke instrumenten waren die de barbaarsheid toebrachten aan hun medegevangenen.” (14)

“GASKAMERS”

Op 9 december 1944 inspecteerden kolonel Paul Kirk en luitenant-kolonel Edward J. Gully het Duitse concentratiekamp Natzweiler in de Elzas. Ze rapporteerden hun bevindingen aan hun superieuren op het hoofdkwartier van de Amerikaanse 6e Legergroep, die het rapport van Kirk en Gully vervolgens doorstuurde naar de Afdeling Oorlogsmisdaden. Hoewel, opmerkelijk genoeg, de volledige tekst van hun rapport nooit is gepubliceerd, is door een auteur die de beweringen over de Holocaust ondersteunt, onthuld dat de twee onderzoekers zorgvuldig waren om apparatuur die door Franse informanten aan hen werd getoond, te karakteriseren als een “zogenaamde dodelijke gaskamer” en beweren dat het “naar verluidt werd gebruikt als een dodelijke gaskamer” (15) [nadruk toegevoegd].

Zowel de zorgvuldige bewoordingen van het rapport-Natzweiler als de effectieve onderdrukking ervan staan ​​in schril contrast met de goedgelovigheid, de verwarring en de schetterende publiciteit die gepaard gingen met officiële rapporten over vermeende gaskamers in Dachau. Eerst een foto van het Amerikaanse leger waarop een GI staat afgebeeld die treurig naar een stalen deur staart, gemarkeerd met een doodshoofd en gekruiste beenderen en de Duitse woorden voor: “Pas op! Gas! Levensgevaar! Niet openen!” bleek het moordwapen te tonen. Later werd echter kennelijk besloten dat het apparaat in kwestie slechts een standaard ontluiskamer voor kleding was, en een andere vermeende gaskamer, deze vermomd als doucheruimte, werd aan Amerikaanse congresleden en journalisten tentoongesteld als de plek waar duizenden ademden. hun laatste. Hoewel er talloze berichten in de pers zijn over de werking van deze tweede “gaskamer”, is er nog geen officieel rapport van getrainde legeronderzoekers opgedoken om problemen zoals de functie van de douchekoppen te verzoenen: waren het “dummies” of deden dodelijk cyanidegas er doorheen stroomt? (Elke theorie heeft aanzienlijke steun in de journalistieke en historiografische literatuur.)

Zoals met Dachau, zo ook met Buchenwald, Bergen-Belsen en de andere door de geallieerden veroverde kampen. Er kwam geen einde aan de propaganda over ‘gaskamers’, ‘gasovens’ en dergelijke, maar tot nu toe geen enkele gedetailleerde beschrijving van het moordwapen en zijn functie, geen enkel rapport van het soort dat verplicht is voor de succesvolle vervolging van elke aanval of moordzaak in Amerika in die tijd en vandaag is aan het licht gekomen.

Bovendien hebben een aantal Holocaust-autoriteiten nu publiekelijk bepaald dat er in Duitsland toch geen vergassingen, geen vernietigingskampen waren! Al deze dingen, zo wordt ons verteld, bevonden zich in wat nu Polen is, in gebieden die door het Sovjet Rode Leger zijn ingenomen en verboden terrein voor westerse onderzoekers. In 1960 schreef Dr. Martin Broszat, die nu directeur is van het in München gevestigde Instituut voor Hedendaagse Geschiedenis, dat door de West-Duitse regering wordt gefinancierd om het verhaal van de Holocaust te ONDERSTEUNEN, een brief aan het Duitse weekblad “Die Zeit” waarin hij verklaarde categorisch: “Noch in Dachau, noch in Bergen-Belsen, noch in Buchenwald werden joden of andere gevangenen vergast.” (16) Professionele nazi-jager Simon Wiesenthal schreef in 1975 dat “er geen vernietigingskampen op Duitse bodem waren.” (17) En Dachau “gaskamer” nr. 2,

DE PROPAGANDA INTENSIEF

Meer dan veertig jaar nadat Amerikaanse troepen Dachau, Buchenwald en de andere Duitse kampen waren binnengedrongen en getrainde Amerikaanse onderzoekers de feiten vaststelden over wat er in hen was gebeurd, de regering in Washington, de amusementsmedia in Hollywood en de gedrukte media in New York blijft jaarlijks miljoenen woorden en beelden produceren over de verschrikkingen van de kampen en de schande van de Holocaust. Ondanks het feit dat, met uitzondering van de verslagen Confederatie, geen vijand van Amerika ooit zo’n complete en verwoestende nederlaag heeft geleden als Duitsland in 1945, gedragen de massamedia en de politici en bureaucraten zich alsof Hitler, zijn troepen en zijn concentratiekampen blijven bestaan ​​in een eeuwig heden, en onze opiniemakers blijven, door onwetendheid of boosaardigheid, de feiten over de kampen verdraaien.

TIJD VOOR WAARHEID

Het wordt tijd dat de regering en de professionele historici de feiten over Dachau, Buchenwald en de andere kampen onthullen. Het wordt tijd dat ze het Amerikaanse publiek laten weten hoe de gevangenen stierven en hoe ze niet stierven. Het wordt tijd dat de beweringen over massamoord door vergassing worden opgehelderd en onderzocht op dezelfde manier als alle andere beweringen over moord. Het wordt tijd dat de vrije rit die bepaalde groepen hebben genoten als gevolg van onbetwiste Holocaustclaims wordt beëindigd, net zoals het tijd is dat andere groepen, waaronder Duitsers, Oost-Europeanen, de rooms-katholieke hiërarchie en het oorlogsleiderschap van Amerika en Groot-Brittannië stoppen tot zondebok worden gemaakt, hetzij vanwege hun vermeende rol in de Holocaust, hetzij vanwege hun vermeende falen om het te stoppen.

Bovenal is het tijd dat de burgers van deze grote democratische republiek de feiten hebben over de kampen, feiten die ze het recht hebben om te weten, een recht dat fundamenteel is voor de uitoefening van hun gezag en hun wil in het bestuur van hun land . Als burgers en als belastingbetalers hebben Amerikanen van alle etnische achtergronden, van alle geloofsovertuigingen, een grondrecht en een doorslaggevend belang bij het vaststellen van de feiten van incidenten die door degenen met machtsposities als bepalend worden beschouwd in het Amerikaanse buitenlands beleid, in het onderwijs beleid, bij de selectie van gebeurtenissen uit het verleden die in ons burgerleven moeten worden herdacht. De vermeende feiten van de Holocaust zijn tegenwoordig in de hele beschaafde wereld aan de orde: in Duitsland, in Frankrijk, in Italië, in Groot-Brittannië, in de Lage Landen en Scandinavië, in Japan, over onze grens in Canada en in de Verenigde Staten van Amerika zelf. De waarheid zal alleen worden bepaald door gebruik te maken van de feiten, in het openbare forum: niet door de feiten te verbergen, de waarheid te ontkennen, de realiteit tegen te houden. De waarheid zal aan het licht komen, en het wordt tijd dat de regering van dit land, en regeringen en internationale instanties over de hele wereld, het bewijs openbaar maken en patenteren van wat er werkelijk is gebeurd in de Duitse concentratiekampen in de jaren 1933-1945, zodat we kunnen de leugens betalen, zonder angst of gunst, en het werk van verzoening en vernieuwing uitvoeren dat het granieten fundament is en moet zijn van wederzijdse tolerantie tussen volkeren en van een vrede die gebaseerd is op gerechtigheid, in plaats van op wapens, prikkeldraad, gevangenissen , en leugens. niet door de feiten te verbergen, de waarheid te ontkennen, de realiteit tegen te houden.

OPMERKINGEN

1) Crime Doctor, een biografie van Larson door John D. McCallum, Mercer, Washington & Vancouver, British Columbia, Canada, 1979, p. 69.

2) Wichita Eagle_, 1 april 1980, p. 4C.

3) Misdaaddokter, p. 46.

4) Wichita Eagle, 1 april 1980, p. 4C

5) John E. Gordon, “Door luis overgedragen tyfuskoorts in het European Theatre of Operations, US Army, 1945”, in Forest Ray Moulton, Ed., _Rickettsial Diseases of Man, Am. Acad. for the Advancement of Science, Washington DC 1948.

6) Toronto Star, 8 februari 1985, p. A2.

7) New York Times, 24 september 1948, p. 3.

8. Interview met Lucius Clay, Official Proceeding of the George C. Marshall Research Foundation, geciteerd in “Buchenwald: Legend and Reality”, Mark Weber, The Journal of Historical Review, Vol. 7, nee. 4.

9) Internationaal Militair Tribunaal, Vol. XVII, blz. 556; IMT, vol. XX, blz. 489, 438.

10) Geciteerd in The Theory and Practice of Hell, Eugen Kogon, Berkley Books, New York, pagina’s 108-109.

11) Neurenberg document NO-1523.

12) Buchenwald: A Preliminary Report, Egon W. Fleck en Edward A. Tenenbaum, US Army, 12th Army Group, 24 april 1945. National Archives, Record Group 331, SHAEF, G-5, 17.11, Jacket 10, Box 151 ( 8929/163-8929/180).

13) “Communistische wreedheden in Buchenwald”, Donald B. Robinson, in _American Mercury, oktober 1946.

14) _San Bernardino Sun-Telegram, 13 maart 1966 (geciteerd in The Man Who Invented “Genocide”, James J. Martin, Institute for Historical Review, IHR, 1984, pp. 110-111.

15) Concentratiekamp in Natzwiller [ sic]_, RG 331, Records of Allied Operations and Occupation, Army Headquarters WW2, SHAEF/G-5/2717, Modern Military, National Archives, Washington, DC, geciteerd in Robert H. Abzug, Inside the Vicious Heart_, Oxford University Pers, New York, 1985, p. 10, blz. 181. 16) _Die Zeit_, Hamburg, Duitsland, 26 augustus 1960. 17) _Books & Bookmen, april 1975, Vol. 7, blz. 5. 18) Folder, Memorial Site Concentration Camp Dachau, The International Dachau-Committee, Dachau, Duitsland, z

De conclusies van de vroege onderzoeken van het Amerikaanse leger naar de waarheid over de Duitse concentratiekampen in oorlogstijd zijn sindsdien bevestigd door alle daaropvolgende onderzoekers en kunnen worden samengevat:

1. De schrijnende taferelen van dode en stervende gevangenen waren niet het resultaat van een Duits beleid van „uitroeiing”, maar veeleer het resultaat van epidemieën van tyfus en andere ziekten, grotendeels veroorzaakt door de gevolgen van geallieerde luchtaanvallen.

2. Verhalen van nazi-supercriminelen en sadisten die joden en anderen in handtassen en lampenkappen veranderden voor hun eigen gewin of amusement, waren zieke leugens of zieke fantasieën; inderdaad, de Duitse autoriteiten bestraften consequent corruptie EN wreedheid van de kant van kampcommandanten en bewakers.

3. Aan de andere kant waren de afbeeldingen van de pas bevrijde gevangenen die heiligen en martelaren van het Hitlerisme waren geweest, vaak zeer ver van de waarheid; inderdaad, de meeste wreedheden die kampgevangenen werden toegebracht, waren het werk van hun medegevangenen, in strijd met het Duitse beleid en de Duitse bevelen.

4. De vermeende moorddadige douches en gaskamers waren gebruikt om kampgevangenen te wassen of hun kleren te ontluizen; de bewering dat ze waren gebruikt om joden of andere mensen te vermoorden, is een verachtelijke verzinsel. Orthodoxe historici van de gevestigde orde en professionele ‘nazi-jagers’ hebben stilletjes de beweringen laten vallen dat gevangenen werden vergast in Dachau, Buchenwald en andere kampen in Duitsland. Ze blijven echter zwijgen over de leugens over Dachau en Buchenwald, en ontwijken ook een open discussie over het bewijs voor moorddadige vergassing in Auschwitz en de andere kampen die door de Sovjets zijn ingenomen.

De auteur Theodore J. O’Keefe is de redacteur van “The Journal of Historical Review.” Hij is opgeleid aan Harvard, heeft geschiedenis en literatuur gestudeerd op drie continenten en heeft veel artikelen gepubliceerd over historische en politieke onderwerpen.