Maand: juli 2021

via in the bible

Dood van alle naties v.a. 1517

en deze

Ga verder naar: 1932-1945

Ga verder naar: 1945-1961

NB.: de site werkte niet meer maar lijkt het weer te doen

1945

In een van de meest kolossale blunders uit de geschiedenis, overweldigd door opwinding om de wereld een verhaal te vertellen dat ze al meer dan tien jaar aan het brouwen zijn, ejaculeert de New York Times voortijdig de fictieve saga dat Hitler ” zes miljoen joden heeft vermoord “.

Door het verhaal op 8 januari 1945 voor het eerst te publiceren, verschaffen ze de wereld het bewijs (geen bewijs, bewijs) dat het Holocaustverhaal verzonnen is VOORDAT de geallieerden ooit in de Duitse interneringskampen arriveerden, en dat het verhaal is ontstaan met de MEDIA, niet met het leger.

Hoewel het bewijs dat het Holocaust-sprookje weerlegt enorm is , is er niets anders nodig dan een knipsel van de koningin van de zionistische pers, de “Gray Lady” New York Times.

(Zonder zelfs maar rekening te houden met de honderden keren dat ‘6 miljoen Joden’ in de pers van 1850 tot 1944 in gevaar waren.)

Verder citeert het artikel in de Times…wacht maar:

In de Joodse Daily Forward , een publicatie die zo openlijk communistisch is, zijn borstbeelden van Marx en Engels gegraveerd boven de ingang van het gebouw.

De fout was toen bijna niet op te merken. Tijdens de oorlogschaos kwam er dagelijks een stroom aan nieuws (propaganda) uit Europa, veel meer dan iemand effectief kon verwerken.

Waarom zou iemand dit kleine gat in het verhaal moeten zien?

Maar achteraf gezien zou dit detail misschien het enige kunnen zijn dat zelfs de blindste volgelingen van links wakker schudt.

De geallieerden arriveren 3 weken later op 27 januari 1945 in het kamp Auschwitz. Andere kampen worden 3 en 4 maanden later gevonden.

Maar de 6 miljoen dodentelling was al binnen op 8 januari. En vele andere keren daarvoor, daterend uit 1869.

**(Er verschenen al in augustus 1944 verschillende verhalen in kleinere lokale Amerikaanse kranten waarin werd beweerd dat er al 6 miljoen joden waren vermoord, waaronder de Toledo Blade, Pittsburgh Press , de Springfield Republican en de Youngstown Vindicator. Het verhaal van de Times was het eerste in een grote landelijke krant.)

Belangrijk om op te merken: geen van de verhalen over gaskamers of vernietigingskampen was nog verzonnen. Alle nieuwsberichten in de eerste weken van 1945 verkondigden dat deze Joden eenvoudig waren omgekomen als een “resultaat van de oorlog”. De gaskamerverhalen zijn later verzonnen.

In een toespraak uit 2006 stelt Rabbi Moshe Aryeh Friedman de beroemde uitspraak:

“De Holocaust is een succesvolle historische fictie.”

1945

Na uitbraken van tyfus in de Duitse interneringskampen laten kampbewoners hun hoofd kaal scheren om de verspreiding van de ziekte te voorkomen, die dodelijk kan zijn en wordt verspreid door hoofdluis. Kleding wordt in kamers geplaatst en overgoten met Zyklon B om de luizen te doden. (Later zal de pers de wereld vertellen dat de spray voor ongediertebestrijding eigenlijk gas was dat werd gebruikt om de kampbewoners in “gaskamers” te doden.)

Omdat de geallieerden medische voorzieningen en fabrieken in heel Duitsland hebben gebombardeerd, doodt de ziekte duizenden in de kampen. Volgens het Rode Kruis, dat de hele oorlog aanwezig was, sterven tijdens de oorlog meer dan 270.000 Joden door verschillende oorzaken in de kampen. Volgens de Duitsers die hun administratie nauwkeurig bijhouden, is het aantal 282.077.

Het Rode Kruis hield gedetailleerde gegevens bij van eventuele sterfgevallen. Dat deden de Duitsers ook. De cijfers komen in alle kampen goed overeen.

1945

In een memo van de Air Historical Branch van de Britse Royal Air Force wordt premier Winston Churchill geciteerd:

“Ik wil geen suggesties ontvangen hoe we militair belangrijke doelen in het achterland van Dresden kunnen vernietigen, ik wil suggesties krijgen hoe we 600.000 vluchtelingen kunnen frituren van Breslau in Dresden.”

De stad Dresden wordt vervolgens genadeloos gebombardeerd met de bedoeling de grote aantallen burgeroorlogsvluchtelingen die daar zijn gevlucht te doden. Het is geen militair doelwit en Duitsland is al verslagen. Het is gewoon genocide op onschuldige burgers, meer dan een half miljoen mannen, vrouwen en kinderen die niets met de oorlog te maken hadden en van wie velen hadden geprobeerd deze te voorkomen.

Ongelooflijk, in slechts een periode van slechts 2 dagen wordt ongeveer 4.000 ton brandbommen en brisantbommen gedropt boven Dresden, de meeste direct op het stadscentrum.

Dresden was een cultureel icoon geweest, bezocht door toeristen uit heel Europa.

De stad is bijna volledig verwoest.

De aanvallen op de onschuldige bevolking zijn zo gruwelijk dat Roosevelt en Churchill zelfs de steun van links beginnen te verliezen.

De temperaturen op de grond tijdens het hoogtepunt van het bombardement op Dresden bereiken bijna 3.000 graden Fahrenheit.

Schattingen van het aantal burgerslachtoffers lopen uiteen van 200.000 tot 400.000.

(De zionistische pers meldt dat er slechts 25.000 zijn gedood.)

Op basis van de bevolking in de stad op dat moment en het puin dat daarna is achtergelaten, lijken de aantallen van bijna 400.000 het meest geloofwaardig.

Er vond geen strijd plaats, de burgers hadden geen verdedigingsmiddelen en de doelen zijn burgers, waardoor dit een van de grootste massamoorden in de wereldgeschiedenis is.

Om zich te amuseren laten de zionisten op Aswoensdag de stad en haar inwoners verbranden.

Survivor Victor Gregg, auteur van Dresden: A Survivor’s Story herinnert zich de nachtmerrie die hij doormaakte:

“Na een korte periode van stilte begon een golf van pathfinders doelfakkels te droppen. We zagen ze door een glazen koepel: ze vulden de lucht met verblindend licht, ze dreven naar de aarde en druppelden brandende fosfor op de straten en huizen….

Als in slow motion begonnen de gevangenen van de gevangenis te beseffen dat ze in de val zaten. (De bewakers hadden de deuren op slot gedaan en renden weg.)

Toen begon het gebonk van honderden zware bommenwerpers de lucht te vullen en werd met de seconde dichterbij en luider. De gevangenen bonkten op de deuren en huilden om eruit te worden gelaten. Ik hurkte naast een muur, zo laag als ik kon.

De fakkels vielen nog steeds toen de eerste stroom overvloog en duizenden brandbommen afwierpen samen met de eerste bommen. Een snaar zou achtereenvolgens de grond raken – als een tromgeroffel – en de lucht veranderde van helderwit in een dof rood dat danste voordat het stierf.

Het geschreeuw van degenen die levend werden verbrand, werd toegevoegd aan de kreten van degenen die nog niet waren geraakt.

Er waren geen fakkels nodig om de tweede golf bommenwerpers naar hun doel te leiden, aangezien de hele stad een gigantische fakkel was geworden. Het moet voor de piloten op honderd mijl afstand zichtbaar zijn geweest. Dresden had geen verdedigingswerken, geen luchtafweergeschut, geen zoeklichten, niets.

Toen de nooit eindigende stroom overging, barstten ongeveer vier brandbommen door ons glazen dak, braken het in fragmenten en verscheurden de ongelukkige mannen eronder. De fosfor klampte zich vast aan de lichamen van de gewonden en veranderde ze in menselijke fakkels, maar het was onmogelijk om de vlammen te doven en hun geschreeuw werd toegevoegd aan de andere kreten.

We vonden mensen die in het openbaar waren betrapt en nog leefden. Door stukjes hout aan onze pikhouwelen en schoppen te bevestigen, hebben we brancards gemaakt en weggeboord. Maar na ongeveer twee uur gingen we terug naar de spoorlijn, waar we versterkingen ontdekten en op de een of andere manier was er een voedselwagen naar binnen gerangeerd van God weet waarheen.

Toen begonnen de sirenes weer met hun vreselijke gejammer en de mensen verzamelden zich in kleine groepjes, alsof ze elkaar wilden beschermen tegen de aanval.

De vliegtuigen bevonden zich duizenden meters hoog, maar je kon hun contouren weerspiegeld zien in de gloed. En toen hun bommen vielen, realiseerden we ons dat deze inval in niets leek op de eerste. De nieuwe bommen waren zo groot dat je ze in de lucht kon zien. Zelfs de brandbommen waren anders – geen meterslange stokken, maar voorwerpen van vier ton die op de grond explodeerden en alles binnen een straal van 200 voet verbrandden – en het regende daarmee en er kwamen meer blockbusters, deze keer van 10 ton …

We konden de verschrikkelijke hitte voelen, onze lichamen beefden terwijl de grond trilde. En alsof dit nog niet genoeg was, deed zich een andere verschrikking voor: niet echt wat je een wind zou noemen; de lucht die werd aangezogen om het inferno te voeden, was eerder als een vast object, zo groot was zijn kracht.

Alles stond in brand, zelfs de wegen, die brandende rivieren van borrelende en sissende teer waren. Enorme fragmenten materiaal vlogen door de lucht, in de draaikolk gezogen. We konden zien hoe mensen werden losgerukt van waar ze zich ook aan vasthielden en werden meegezogen in de steeds dieper wordende rode gloed op minder dan 200 meter afstand.

Een kleine groep probeerde ons te bereiken door een weg over te steken die ooit een weg was geweest, maar kwam vast te zitten in een borrelende massa gesmolten teer. Een voor een zonken ze door pure uitputting op de grond en stierven toen in een brandstapel van rook en vlammen. Mensen van alle soorten, maten en leeftijden werden langzaam in de draaikolk gezogen en werden toen plotseling meegesleurd in de zuilen van rook en vuur, hun haar en kleding in brand.

En alsof de duivel zelf had besloten dat hun kwellingen ontoereikend waren, klonk boven het gehuil van de wind en het gebrul van het inferno het eindeloze, gekwelde geschreeuw uit van de slachtoffers die levend werden geroosterd.

… We vonden de lichamen van de slachtoffers, meestal verschrompeld tot de helft van hun normale grootte of erger. (Kinderen onder de leeftijd van drie of vier waren gewoon gesmolten.) Maar de meesten zagen eruit alsof ze vredig waren gestorven, door gebrek aan zuurstof, en daarbij het bewustzijn verloren.

We sleepten hun stoffelijk overschot naar de open lucht, waar ze werden onderzocht op merktekens en vervolgens opgestapeld om te wachten op de crematie. Sommige lijken waren zo broos dat ze uiteenvielen in wolken van as en gedroogd vlees. Maar de Duitsers waren zo methodisch dat we de opdracht kregen om alle herkenbare delen van deze lijken in zakken te stoppen.

…Toen we doorbraken en vier vrouwen en twee kleine meisjes in leven aantroffen, juichten we ons hees toe. We voelden ons allemaal helden – er waren geen vijanden, geen haat, alleen een gevoel van vervulling. Maar helaas was dit een eenzame gebeurtenis, zoals we de volgende dag hoorden.

Terwijl we door straten sjokten waar nog steeds vlammen van 100 voet omhoog schoten, kwamen we bij de deur van een gemeenschappelijke schuilplaats, die de hele middag nodig had om open te breken. Met de eerste centimeter of zo, was er een sissend geluid en het omringende stof werd in de opening gezogen. Toen de kloof groter werd, kwam er een vreselijke geur over ons heen – en langzaam werd de gruwel van binnen zichtbaar.

Er waren geen echte, complete lichamen, alleen botten en verschroeide kledingstukken die op de grond aan elkaar plakten en aan elkaar plakten door een soort gelei. Er was geen vlees te zien, alleen een kleverige massa gestold vet en botten, centimeters dik, op de vloer. Nu begrepen we wat we zouden kunnen vinden in de opvangcentra in het stadscentrum…”

1945

Hitler schrijft:

“Het is niet waar dat ik of iemand anders in Duitsland oorlog wilde in 1939. Het werd alleen gewild en uitgelokt door internationale staatslieden, hetzij van Joodse afkomst of die voor Joodse belangen werkten.

Ik heb te veel aanbiedingen gedaan voor de beperking en controle van bewapening, die het nageslacht niet laf genoeg zal zijn om altijd te negeren, om de verantwoordelijkheid voor het uitbreken van deze oorlog op mij te leggen. Ik heb ook nooit gewenst dat er na de verschrikkelijke Eerste Wereldoorlog ooit een tweede zou komen tegen Engeland of Amerika.

Eeuwen zullen voorbijgaan, maar uit de ruïnes van onze steden en monumenten zal de haat van de eindverantwoordelijken altijd opnieuw groeien tegen de mensen aan wie we dit alles te danken hebben: het internationale jodendom en zijn handlangers.

Slechts drie dagen voor het uitbreken van de Duits-Poolse oorlog heb ik de Britse ambassadeur in Berlijn een oplossing voor het Duits-Poolse probleem voorgesteld – internationale controle zoals in het geval van de Saar. Ook dit aanbod kan niet worden weggelogen. Het werd alleen afgewezen omdat de heersende kliek in Engeland oorlog wilde, deels om commerciële redenen en deels omdat het werd beïnvloed door de propaganda van het internationale jodendom. Ik heb niemand in twijfel gelaten dat als de mensen van Europa opnieuw worden behandeld als louter aandelenblokken in de handen van deze internationale geld- en financiële samenzweerders, de enige verantwoordelijkheid voor het bloedbad moet worden gedragen door de echte schuldigen: de Joden . Ik heb ook niemand in twijfel gelaten dat deze keer miljoenen Europese kinderen van Arische afkomst zullen verhongeren, miljoenen mannen zullen sterven in de strijd,

Bovenal roep ik de regering en het volk op om de rassenwetten tot het uiterste te handhaven en genadeloos weerstand te bieden aan de vergiftiger van alle naties, het internationale jodendom.

… Ik wil niet in handen vallen van een vijand die een nieuw spektakel nodig heeft dat door de Joden wordt georganiseerd ter vermaak van hun hysterische massa. Ik heb daarom besloten in Berlijn te blijven en daar uit vrije wil de dood te kiezen op het moment dat ik geloof dat de positie van de Führer en Kanselier zelf niet langer kan worden ingenomen.”

Hitler zou in april 1945

zelfmoord plegen . Zijn opvolger Karl Donitz geeft zich op 7 mei over aan de geallieerden.

Terwijl de communistische vlag wordt gehesen boven Berlijn, de grootste triomf tot nu toe voor de vooruitstrevende zionistische wereldregering, breken op 8 mei massale vieringen uit in de Verenigde Staten.

In de stad New York wordt de dood van Europa groots gevierd.

1945

De historische Jalta-conferentie wordt gehouden. Stalin en de Zionistische geallieerde leiders ontmoeten elkaar om de buit te verdelen, waaronder het grootste deel van Europa en Azië.

Hoewel Stalin al meer dan een decennium grotendeels buiten de zionistische controle opereert, zijn de zionisten buitengewoon verheugd met zijn niet-aflatende vastberadenheid om hun vernietigingssysteem te verspreiden. Het verwezenlijkt hun doelen terwijl de schuld wordt gelegd bij “de Sovjet-Unie” en “Communisme” in plaats van bij hen. Er wordt vastgesteld dat hij van onschatbare waarde is en zoveel mogelijk territorium zal krijgen. Stalin krijgt bijna heel Oost-Europa, inclusief het oostelijke deel van Duitsland, Polen, Hongarije, Tsjecho-Slowakije, Roemenië, Albanië, Joegoslavië, Wit-Rusland, Bulgarije, Moldavië, Estland, Litouwen, Letland, een deel van Finland en later Noord-Korea en de grote Chinese provincie Mantsjoerije.

Door hem toe te staan deze gebieden over te nemen, worden verschillende belangrijke zionistische doelen bereikt.

1. Hoewel de oorlog voorbij is, wordt er een nieuwe vijand voor Amerikanen gecreëerd. Dit betekent dat Amerikanen grote militaire uitgaven en avonturen van het zionistische regime over de hele wereld zullen tolereren, wat anders onmogelijk zou zijn.

2. Amerikanen kunnen in een staat van constante angst en onbehagen worden gehouden, wat een gemakkelijkere inbreuk op hun rechten en vrijheden mogelijk maakt.

3. De aan Stalin gegeven gebieden zullen onder het communisme en verarmd zijn en daarom niet in staat om enige oppositie tegen de zionistische wereldregering op te bouwen terwijl de bouw ervan in de overige naties voortduurt.

4. De inspanningen kunnen worden gericht op de opbouw van het communisme in West-Europa en de VS, terwijl de oostelijke helft wordt gecontroleerd en voorlopig opzij wordt gezet.

Terwijl het nieuws van de conferentie binnenkomt en foto’s verschijnen van Stalin, FDR en Churchill die lachen en feestvieren, zijn Amerikanen in de war over het partnerschap met de moorddadige dictator, maar onder een spervuur van propaganda dat ze de oorlog “winnen” en dat de kwaadaardige Duitsers verslagen, is het publiek gerustgesteld.

De wereld is verenigd onder communistische heerschappij.

1945

Aangezien alle redenen voor oorlog en de dreiging van de Duitsers en Japanners een hoax waren, en de zionisten het gemakkelijk voor elkaar hebben gekregen door de controle van de media en regeringen, is het vastgesteld dat grote oorlogsgebeurtenissen ook gemakkelijk kunnen worden vervalst.

Met de ontzagwekkende nieuwe kracht van televisiepropaganda wordt een nieuw regeringsproject ontketend.

Tussen 1942 en 1945 zal een grootschalig Amerikaans overheidsproject werk bieden aan meer dan 100.000 mensen, maar het zal zo geheim worden gehouden dat zelfs degenen die eraan werken niet mogen weten wat het project is. Met behulp van de piramidestructuur kennen alleen degenen aan de top de ware aard van het project.

Het experiment, dat bekend staat als het Manhattan-project, culmineert in de uitrol van een nieuw type wapen, een atoombom volgens de pers. Om het publiek te laten zien hoe krachtig het nieuwe wapen is, worden een paar zwaar bewerkte, belachelijke nucleaire “test” -foto’s vrijgegeven aan het publiek, waaronder een waarop toeschouwers zonder shirt een “ontploffing” van dichtbij bekijken bij de ontploffing.

Het publiek krijgt te horen dat het nieuwe wapen, “de atoombom”, hele steden of mogelijk zelfs regio’s kan vernietigen met een enkele explosie.

Om de kracht van het nieuwe wapen te demonstreren, beweert de zionistische pers dat twee Japanse steden, Hiroshima en Nagasaki, zijn gebombardeerd met de nieuwe wapens. Het publiek krijgt foto’s van de schade te zien.

In feite zijn de steden een paar maanden eerder met brandbommen gebombardeerd, net als alle steden in Duitsland en zoals Tokio.

De zionistische bank van Japan in Hiroshima, gebouwd in 1936, overleeft ongelooflijk de “nucleaire” bombardementen op de stad. Stel je het geluk voor.

Houten gebouwen worden vernietigd, maar het metselwerk blijft. Baksteen, beton en staalconstructies staan er nog steeds na de aanslagen. Foto’s van ground zero in de stad worden door mensen binnen enkele uren te voet gemaakt.

Binnen enkele dagen begint de vegetatie terug te groeien in Hiroshima en Nagasaki, en de wederopbouw van de steden begint vrijwel onmiddellijk. Dit alles zou natuurlijk niet mogelijk zijn als het zionistische nucleaire verhaal waar zou zijn, vanwege de intense stralingsniveaus in het gebied, maar het publiek wordt zo gebombardeerd met propaganda over de gebeurtenissen, dat niemand de tijd heeft om erover na te denken. Getuigen die meerdere squadrons van meerdere bommenwerpers hebben zien overvliegen, komen niet in de westerse pers.

(Informatie over de nucleaire hoax was ooit gemakkelijk online te vinden, hoewel het sinds 2016 zwaar is gecensureerd en verwijderd uit Google-zoekopdrachten en YouTube-video’s. Een deel van het beste werk is gedaan door Miles Mathis. )

1945

Om de geschiedenis van de oorlog te herschrijven en de zionistische sporen uit te wissen, wordt in Duitsland een propagandakanaal opgericht, gefinancierd door Amerikaanse belastingbetalers.

Het doel is om de resterende Duitse bevolking te hersenspoelen om te geloven dat de nazi-regering over alles tegen hen had gelogen, en om de zionistische geallieerden als de goeden te laten lijken en de Duitsers te beïnvloeden om de nieuwe bezetter te verwelkomen.

Degenen die de waarheid vertellen, hebben geen controle over informatie nodig, dus richten de zionisten de ICD op. (Divisie Informatiebeheer) Er worden experts op het gebied van hersenspoeling ingeschakeld. Alle Duitse media worden stilgelegd. Alle nationalistische of pro-Duitse informatie is verboden. Binnen enkele maanden worden 73 “persvergunningen” uitgegeven, alleen aan uiterst linkse, communistische “journalisten”. In juli 1946 had de ICD de controle over 37 Duitse kranten, 6 radiostations, 314 theaters, 642 bioscopen, 101 tijdschriften, 237 boekuitgevers en 7.384 boekhandelaars overgenomen. Alle kritiek op de communistische geallieerde bezetting is ten strengste verboden.

Openbare discussie over de horror die Duitsland zojuist heeft doorgemaakt, de burgerbombardementen, de genocide op de bevolking en de ware oorzaken van de oorlog mogen nooit het daglicht zien.

De Holocaust-hoax wordt overal uitgezonden. De burgers krijgen te horen dat Hitler al die tijd in het geheim Joden heeft vermoord. Alle informatie die de ware geschiedenis van Duitsland viert, wordt gecensureerd. Duizenden boeken worden verbrand en films vernietigd onder het mom van “denazificatie”, maar in werkelijkheid om de ware Duitse geschiedenis te begraven. Een groot deel van de Duitse geschiedenis is voor altijd verloren.

Deze wreedheden: jouw schuld! leest een communistische propagandaposter. Foto’s met stapels uitgehongerde lijken uit Sovjet-vernietigingskampen zijn in heel Duitsland gepleisterd en bestempeld als slachtoffers van Hitler en de Duitsers. (Beschuldig ze van wat je ook doet.) Om de foto’s authentiek te laten lijken, werden enkele Russische Joden in de Sovjetkampen geplaatst en uitgehongerd.

De Duitse geschiedenis wordt uitgewist en vervangen door communistische propaganda. Net als Rusland is Duitsland niet meer.

1945

Er wordt een tweede poging gedaan om een wereldbestuur op te richten dat als fundament kan dienen voor de komende zionistische wereldregering. De VS waren nooit lid geworden van de Volkenbond, maar deze keer zal de nieuwe competitie worden opgericht met de VS als een van de stichtende leden.

Tijdens de oorlog had Franklin Delano Roosevelt in 1942 de term Verenigde Naties bedacht om de 4 leidende communistische machten, Rusland, China, de VS en Groot-Brittannië, te beschrijven.

In 1945 wordt in San Francisco een conferentie gehouden, waaraan vertegenwoordigers uit 50 landen deelnemen. De VS worden vertegenwoordigd door Alger Hiss, een communist die later als spion wordt ontmaskerd. Het VN-handvest wordt opgesteld.

Omdat verschillende artikelen in het VN-verdrag ongrondwettelijk zijn, zijn de burgers van de VS er niet aan gebonden, maar zijn ze zich daar niet van bewust, grotendeels vanwege een stortvloed aan propaganda die de onderdanigheid aan de VN voorstelt als gunstig voor Amerikanen.

Sommige bepalingen van het VN-verdrag die rechtstreeks in strijd zijn met de Amerikaanse grondwet, omvatten artikelen die de VN toestaan om belastingen te innen, oorlog te verklaren en immuniteit te verlenen aan functionarissen. Misschien wel het ergste is artikel 43 dat de VN toestaat het Amerikaanse leger overal te gebruiken waar het maar wil: “Indien de Veiligheidsraad van oordeel is dat de in artikel 41 bedoelde maatregelen ontoereikend zouden zijn, kan hij optreden door lucht-, zee- of landstrijdkrachten, indien nodig om de internationale vrede en veiligheid te herstellen”.

Alle leden van de Verenigde Naties ….. verbinden zich ertoe aan de Veiligheidsraad …. ter beschikking te stellen. op zijn oproep, Strijdkrachten, Assistentie en Faciliteiten”.

In de chaotische nasleep van de oorlog, de slechtste tijd om zulke belangrijke beslissingen te nemen, draagt het handvest het Amerikaanse leger samen met grote sommen jaarlijks belastinggeld over aan het nieuwe wereldbestuur van de zionisten.

Het podium van de conferentie is voorbereid om eruit te zien als het alziende Oog van Horus. Ze kunnen zichzelf niet helpen.

Om nog erger te maken, wordt Alger Hiss, de bekende communistische verrader van de Verenigde Staten, gekozen om “de VS” op de conferentie te vertegenwoordigen.

1945

Hoewel niets van de dingen waarvan Hitler door de zionistische pers werd beschuldigd, daadwerkelijk plaatsvonden, is bijna alles waarvan hij werd beschuldigd, door de geallieerden het Duitse volk aangedaan na het einde van de oorlog.

In misschien wel de grootste gevangenschap van mensen in de wereldgeschiedenis, worden Duitse burgers bij miljoenen bijeengedreven en in concentratiekampen geplaatst om te worden uitgehongerd.

De meesten hebben geen misdaad begaan en de oorlog is voorbij. Meer dan 12 miljoen mensen zitten gevangen. De kampen hebben geen sanitaire voorzieningen, mensen poepen op de grond en worden dan gedwongen om erin te gaan staan omdat de omstandigheden vaak te druk zijn om te verhuizen.

Ze krijgen kleine porties voedsel.

Eisenhower vaardigt een bevel uit dat het geven van ongeoorloofd voedsel aan Duitse gevangenen een misdaad wordt waarop de doodstraf staat.

In het bevel staat:

“… in geen geval mogen onder de lokale bewoners voedselvoorraden worden verzameld om ze aan de krijgsgevangenen te leveren. Wie dit bevel overtreedt en toch deze blokkade probeert te omzeilen om iets naar de gevangenen te laten komen, loopt gevaar te worden doodgeschoten…”

Ernst Kraemer, een gevangene in Büderich en Rheinberg, zegt:

“…de vrouwen uit de nabijgelegen stad brachten voedsel naar het kamp. De Amerikaanse soldaten namen de vrouwen alles af, gooiden het op een hoop en goten er benzine over en verbrandden het.”

Als het Internationale Rode Kruis 2 goederentreinen vol voedsel stuurt, worden ze teruggestuurd naar Zwitserland.

Max Huber, het hoofd van het Rode Kruis, stuurt een brief naar het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken waarin staat:

“…Tientallen, zo niet honderdduizenden ontheemden in Duitsland hebben nog steeds dringend hulp nodig…Dus, door onze zaak volledig uit te leggen aan de betrokken regeringen en Rode Kruisverenigingen, willen we benadrukken dat de hierboven uiteengezette voorwaarden ons verlaten geen andere keus dan onze grote bezorgdheid voor de nabije toekomst uit te spreken. Passief toekijken met grote hoeveelheden onmiddellijk beschikbare hulpgoederen en de benarde toestand van vele kampen van ontheemden van alle categorieën in Duitsland kennen, die steeds alarmerender wordt, is niet verenigbaar met de traditie van onze instelling.”

Amerikaanse gevangenisbewaker Martin Brech schrijft:

“Eind maart of begin april 1945 werd ik gestuurd om een krijgsgevangenenkamp bij Andernach langs de Rijn te bewaken. Ik had vier jaar Duits op de middelbare school, dus ik kon met de gevangenen praten, hoewel dit verboden was. Geleidelijk aan werd ik echter gebruikt als tolk en werd ik gevraagd om leden van de SS op te sporen (ik vond er geen).

In Andernach werden ongeveer 50.000 gevangenen van alle leeftijden vastgehouden in een open veld omringd door prikkeldraad. De vrouwen werden in een aparte ruimte gehouden die ik pas later zag. De mannen die ik bewaakte hadden geen onderdak en geen dekens. Velen hadden geen jassen.

Ze sliepen in de modder, nat en koud, met ontoereikende sleuven voor uitwerpselen. Dysenterie woedde en al snel sliepen ze in hun eigen uitwerpselen, te zwak en te druk om de sleufsleuven te bereiken. Velen smeekten om voedsel, werden misselijk en stierven voor onze ogen. We hadden voldoende voedsel en voorraden, maar deden niets om hen te helpen, inclusief geen medische hulp. Verontwaardigd protesteerde ik tegen mijn officieren en werd met vijandigheid of flauwe onverschilligheid beantwoord. Toen ze erop drukten, legden ze uit dat ze onder strikte bevelen stonden van ‘hoger’.

Toen realiseerde ik me dat ik te maken had met koelbloedige moordenaars vol moralistische haat.

Artikelen in de GI-krant, Stars and Stripes, speelden de Duitse concentratiekampen na, compleet met foto’s van uitgemergelde lichamen.

Dit versterkte onze zelfingenomen wreedheid en maakte het gemakkelijker om gedrag te imiteren waartegen we ons moesten verzetten. Ik denk ook dat soldaten die niet aan gevechten waren blootgesteld probeerden te bewijzen hoe sterk ze waren door het op de gevangenen en burgers af te reageren. Honger maakte Duitse vrouwen meer ‘beschikbaar’, maar desondanks kwam verkrachting veel voor en ging vaak gepaard met extra geweld. Ik herinner me in het bijzonder een achttienjarige vrouw die met een geweerkolf op haar zij werd ingeslagen en vervolgens werd verkracht door twee GI’s”

In zijn boek Other Losses beschrijft auteur James Bacque de omstandigheden:

„Meer dan vijf miljoen Duitse soldaten in de Amerikaanse en Franse zones waren opeengepakt in kooien van prikkeldraad, velen van hen letterlijk schouder aan schouder. De grond onder hen werd al snel een moeras van vuil en ziekte. Open voor het weer, zonder zelfs primitieve sanitaire voorzieningen, ondervoed, begonnen de gevangenen al snel te sterven van honger en ziekte. Vanaf april 1945 vernietigden het Amerikaanse leger en het Franse leger terloops ongeveer een miljoen mannen, de meesten in Amerikaanse kampen…

Er waren geen tenten in het Gotha DEF-kamp (ontwapende vijandelijke troepen), alleen de gebruikelijke prikkeldraadomheiningen rond een veld dat al snel in modder veranderde.

Op de eerste dag kregen ze een klein rantsoen voedsel, dat vervolgens werd gehalveerd. Om het te krijgen, werden ze gedwongen een handschoen te lopen. Voorovergebogen renden ze tussen rijen bewakers door die hen met stokken sloegen terwijl ze zich naar hun eten haastten….

Niets stond verder af van de bedoeling van de overgrote meerderheid van de Amerikanen in 1945 dan na de oorlog zoveel ongewapende Duitsers te doden.

Een idee van de omvang van deze verschrikking kan men krijgen als men zich realiseert dat deze doden veruit hoger zijn dan alle die door het Duitse leger in het westen tussen juni 1941 en april 1945 zijn opgelopen.”

“… Lange tijd konden mijn assistent en ik nauwelijks geloven wat we aantroffen.

Er kwamen steeds meer stukken tevoorschijn totdat we ons in een vreemde toestand bevonden – overtuigd door groot bewijs dat leiders van onze samenleving een verschrikkelijke misdaad tegen de menselijkheid hadden begaan die we niet wilden geloven. Elke dag moesten we kiezen tussen de vreselijke waarheid en de mooie mythen die ons over onze geschiedenis waren geleerd.”

Max Huber van het Rode Kruis. Hij begreep niet waarom voedsel uit de kampen zou worden weggestuurd. Zijn organisatie bestaat voor precies deze situaties.

Buitengewone hoeveelheden voedsel liggen in een magazijn. Eisenhower bedreigde iedereen met de dood die probeerde voedsel naar de gevangenen in de kampen te brengen.

Waar ze je ook van beschuldigen, ze doen. Miljoenen worden naar concentratiekampen gedreven om te verhongeren.

Zonder de wreedheden die de zionisten Rusland al hebben aangedaan, was dit misschien wel de grootste misdaad in de geschiedenis geweest.

1945

De buitengewone opkomst van de ongekwalificeerde en incompetente zionist Dwight Eisenhower wordt genoemd door auteur Juri Lina in Under the Sign of the Scorpion : “Hoe werd Eisenhower, de secretaris van generaal Douglas MacArthur, de Supreme Allied Commander? Vooral toen generaal MacArthur vond dat Eisenhower incompetent was. Hoe heeft hij binnen 45 maanden honderden officieren met een hogere rang omzeild? Hier zijn zijn ongelooflijke militaire promoties, met hulp van de oorlogsstoker Bernard Baruch: 11 maart 1941 – Kolonel, 3 oktober 1941 – Brigadegeneraal (1 ster), 28 maart 1942 – Generaal-majoor (2 sterren), 9 juli 1942 – Luitenant-generaal (3 sterren), 11 februari 1943 – generaal (4 sterren) en

20 december 1944 – Generaal van het leger (5 sterren).

Eisenhower was in 1915 afgestudeerd aan West Point, terwijl hij daar bekend stond als The Terrible Swedish Jood. Ike heeft zijn eerste bijnaam zeker waargemaakt”.

1945

Terwijl de geallieerden miljoenen Duitsers uithongeren in concentratiekampen en een golf van propaganda uitzenden die reclame maakt voor de Holocaust-hoax over de hele wereld , trekt het Sovjetleger van Stalin door Oost-Duitsland met de opdracht om elke man te vermoorden en elke vrouw te verkrachten.

De zionistische Stalin-handler Ilya Ehrenburg heeft pamfletten aan de troepen gegeven waarin staat:

“Dood! Doden! In het Duitse ras is er kwaad; niet één onder de levenden, niet één onder de ongeborenen is slechts slecht! Volg de voorschriften van Stalin. Vernietig het fascistische beest voor eens en voor altijd in zijn hol! Gebruik geweld en doorbreek de raciale trots van de Duitse vrouwen. Neem ze als je wettige buit. Doden! Terwijl je verder stormt, doodt, dappere soldaten van het Rode Leger.

Om de Rode soldaten nog meer aan te zetten tot verkrachting en geweld, worden onder de troepen valse verhalen verspreid over Duitse soldaten die Sovjetvrouwen verkrachten.

Wat volgt is mogelijk de grootste massale verkrachting in de wereldgeschiedenis. Meisjes van 10 tot 100 jaar worden verkracht en geslagen, vaak in het bijzijn van hun familie.

Bij één incident worden 182 nonnen verkracht.

De stad Berlijn had in dit stadium weinig overgebleven mannen en de vrouwen zijn weerloos.

Er zijn veel meer verkrachtingen dan artsen kunnen behandelen. Duizenden vrouwen sterven.

In minder dan 2 jaar tijd worden naar schatting 2 miljoen vrouwen verkracht. Veel vrouwen worden ontvoerd en naar werkkampen gebracht waar ze dwangarbeid en seksslavernij moeten doen tot ze dood neervallen. Bij aankomst in de kampen worden ze uitgekleed en geparadeerd voor ambtenaren, die hun favorieten selecteren. Ze krijgen te horen dat ze moeten lijken te genieten van verkrachting, en velen worden vermoord omdat ze niet overtuigend genoeg optreden.

1945

Tijdens de naoorlogse periode worden meer dan 10 miljoen Duitsers uit hun huizen verdreven. Veel van de huizen zijn ingenomen door geallieerde leiders, en sommige zijn gewoon verbrand en vernietigd. Vaak worden de families gedwongen te blijven en vanaf de straat toe te kijken terwijl hun huizen worden verbrand, in een vermeende “straf” voor de Holocaust-hoax . Zodra het huis klaar is met branden, worden de families naar de concentratiekampen gebracht om te worden uitgehongerd.

Duitse territoria worden verdeeld en aan omringende landen gegeven, waardoor de omvang van het land drastisch wordt verkleind. Miljoenen worden vanuit West-Duitsland naar het nu communistische Oost-Duitsland geleid. De meeste Duitsers zijn ernstig ondervoed en leven van 700 tot 1000 calorieën per dag. Uitgehongerde vrouwen verkopen hun lichaam voor voedsel.

Hellstorm van Thomas Goodrich beschrijft de omstandigheden tijdens deze periode:

“Op straat stonden menigten te wachten op degenen die uit hun gevangenissen werden gemarcheerd. . . . [Ze] waren uitgerust met alles wat hun opgewekte passies maar konden wensen, van hete pek tot tuinschaar. . . . Ze . . . grepen Duitsers – en niet alleen SS’ers – doordrenkt ze met benzine, bond ze met hun voeten naar boven, stak ze in brand en keek naar hun doodsangst, verlengd door het feit dat in hun positie de opstijgende hitte en rook niet verstikten hen. Ze . . . bonden Duitse mannen en vrouwen aan elkaar met prikkeldraad, schoten in de bundels en rolden ze naar beneden in de rivier de Moldau. . . . Ze sloegen elke Duitser tot hij stil op de grond lag, dwongen naakte vrouwen om de barricades te verwijderen, sneden de pezen van hun hielen door en lachten om hun kronkelen. Anderen schopten ze dood.

Angst is altijd aanwezig”, voegde de jonge Regina Shelton eraan toe. “Het laait op in paniek bij verhalen over wreedheden – verminkte naakte lichamen die langs de kant van de weg werden gegooid – een vrouw met gespreide adelaar aan een kar genageld en groepsverkrachting terwijl ze

doodbloedde uit haar wonden – vreselijke ziekten die door seks naar hun slachtoffers werden verspreid – dronken Mongolen.”

Is dit de vrede waar we zo lang naar verlangden?” riep Elsbeth Losch uit een stad in de buurt van Dresden. “Wanneer komt er een einde aan dit alles?”

… Op de hoek die uitkomt op Wasser Street,” zei de Tsjech Ludek Pachmann, “hing drie naakte lijken, onherkenbaar verminkt, hun tanden volledig uitgeslagen, hun monden niets dan bloederige gaten. Anderen moesten hun dode mede-Duitsers de Stefansstraat in slepen. . . . ‘Dat zijn je broers, kus ze!’ En dus moesten de nog levende Duitsers, hun lippen stevig op elkaar gedrukt, hun doden kussen.

Terwijl hij probeerde de stad te ontvluchten, zag Gert Rainer, een Duitse soldaat vermomd als priester, dingen die rechtstreeks uit de hel leken:

‘[Een] snikkende jonge vrouw knielde en gaf kusjes op een kind in haar armen. . . . De ogen van het kind waren uitgestoken en een mes stak nog steeds uit zijn buik. De gescheurde kleding en het verwarde haar van de vrouw gaven aan dat ze als een razende had gevochten. Verzonken in haar verdriet had ze de naderende vreemdeling niet opgemerkt. Hij boog zich naar haar toe en herinnerde haar eraan dat ze hier beter niet kon blijven. Ze dreigde zelf te worden doodgeschoten.

“Maar dat is wat ik wil!” huilde ze ineens. “Ik wil niet verder leven zonder mijn kleine Peter!”

In hun sadistische extase maakten mensen van openbare massamoord een volksfeest. . . . Vijf jonge vrouwen waren vastgebonden aan een reclamezuil, het touw was meerdere keren om hen heen gewikkeld. Hun zeven kinderen waren opeengepakt in een soort goot aan hun voeten. . . . [Een] Tsjechische vrouw, misschien 50 jaar oud, goot benzine over de vastgebonden moeders. Anderen spuugden in hun gezicht, sloegen hen en scheurden hele handen vol haar. Toen stak de oudste van hen, uitzinnig lachend, een krant aan en rende om de pilaar heen die het brandende papier naar de met benzine doordrenkte slachtoffers hield. Als een flits verdwenen de pilaar en de vijf anderen in vlammen enkele meters hoog. . . . Het was de toeschouwers niet opgevallen dat een van de brandende Duitsers het verkoolde touw had doorgescheurd en zich in de vlammen had geworpen die door het rooster omhoog likten. Met kracht gedragen door een moed die de dood te boven gaat, tilde ze het rooster op en probeerde, liggend op haar buik, naar beneden te reiken in de wirwar van brandende kinderen. Levenloos lag ze in de vlammen. Ondertussen waren de andere vier vrouwen, brandend van hun voeten tot aan hun haar, naar beneden gezakt toen de gemeenschappelijke steun van het touw weg was. Dat was het teken voor hun moordenaars om rond de pilaar te dansen, juichend en verheugd. Het gehuil van de slagers werd nog luider.

Op het Wenzelsplein stond geen enkele lantaarnpaal zonder dat er een Duitse soldaat aan opgehangen was. De meerderheid van hen was oorlogsgewond. . . . Een menigte die letterlijk opsprong van vreugde, omringde een arena-achtige open plek, in het midden waarvan twee mannen een spiernaakte jonge Duitse vrouw vasthielden. Elk van haar borsten was doorboord met een grote veiligheidsspeld, waaraan ijzeren kruisen waren opgehangen. Een staaf met aan het ene uiteinde een swastika-vlag was door haar navel gestoken. . . . Een naakte Duitser lag roerloos naast haar vertrapte kind. Ze was doodgeslagen. Een gapende hoofdwond onthulde haar hersenen, die eruit sijpelden.”

“…Bij het enorme sportstadion werden duizenden Duitsers het veld opgedreven om een lachend, huilend publiek te vermaken. „Voor onze ogen . . . [ze] werden op elke denkbare manier doodgemarteld”, herinnert Josefine Waimann zich. “Het diepst in mijn geheugen gebrandmerkt is de zwangere vrouw wiens buik . . . Geüniformeerde Tsjechen sneden open, scheurden de foetus eruit en stopten toen, huilend van vreugde, een teckel in de verscheurde baarmoeder van de vrouw, die vreselijk schreeuwde. . . . De slachting die voor onze ogen in de arena plaatsvond, was net als in het oude Rome.”

“In Bilna, schreef een kroniekschrijver, mannen en vrouwen werden opgepakt op het marktplein, moesten zich uitkleden en moesten in één rij lopen terwijl ze door de bevolking werden geslagen met zwepen en stokken. Dan . . . de mannen moesten op handen en voeten kruipen, als honden, achter elkaar aan, waarbij ze werden geslagen totdat ze de controle over hun darmen verloren; elk moest de uitwerpselen van degene voor hem likken. Deze marteling ging door totdat velen van hen waren doodgeslagen. . . . Wat de vrouwen daar is aangedaan is gewoon niet te beschrijven, de sadistische monsterlijkheid ervan is gewoon te groot voor woorden.

“Toen ik na de ineenstorting door Tsjechoslowakije trok”, herinnert een Duitse soldaat zich, “zag ik afgehakte menselijke hoofden langs vensterbanken, en in een slagerij hingen naakte lijken aan de vleeshaken.”

Toen de woede zich eindelijk in Tsjechoslowakije had uitgeleefd, waren meer dan 200.000 mensen afgeslacht. Soortgelijke zuiveringen van Duitse minderheden vonden plaats in Roemenië, Hongarije en Joegoslavië, waar honderdduizenden mannen, vrouwen en kinderen in koelen bloede werden afgeslacht.”

1945

Om te helpen bij de naoorlogse doofpotaffaire en herschrijven van de geschiedenis die aan de gang is, zijn denkbeeldige wreedheden nodig om het te laten lijken dat er andere verschillende conflicten waren, niet alleen zionisten versus de wereld.

Een van die gebeurtenissen is de verkrachting van Nanking, een fictieve gebeurtenis die naar verluidt plaatsvond in 1937, maar pas NA het einde van de oorlog werd gemeld. (Op dat moment is het veel moeilijker om te bewijzen dat het verhaal niet waar is.)

Hoewel Japanse troepen Nanking binnentrekken en bezetten op een moment in 1937, wanneer journalisten aanwezig zijn uit Europa, de Verenigde Staten, Japan en andere landen, geen enkele verslaggever herinnert zich te rapporteren over de moord op 300.000 Chinezen.

Maar, ongelooflijk, het Chinese communistische leiderschap en de zionistische pers “herinneren” zich plotseling de “verkrachting” meer dan 8 jaar later en voegen het toe aan het historische record. Nepfoto’s worden gebruikt om de propaganda te verspreiden.

(Hoewel Japan protesteert tegen de “rapporten” wanneer ze in 1945 beginnen te verschijnen, hebben ze net de oorlog verloren en hebben ze geen internationale pers om het record recht te zetten, dus de fictieve gebeurtenis wordt geregistreerd als een van de “oorzaken” van de Wereldoorlog II.)

Tot op de dag van vandaag vormen de valse berichten over deze gebeurtenis een bron van conflicten tussen Japan en China. Het verhaal slaat in de eerste plaats nergens op, omdat er niets aan past bij de Japanse cultuur of militaire traditie. Waar ze je ook van beschuldigen, ze doen. Terwijl de verhalen worden gepubliceerd, worden miljoenen Duitsers gedood door de geallieerden.