Maand: augustus 2020

herbloggen van Xandernieuws

Robert Kennedy waarschuwt in Berlijn voor tirannieke machtsovername in Europa

Posted on 30/08/2020

‘Met ANGST kun je mensen alles laten doen wat je wil’ – ‘5G maakt slavernij en totale controle mogelijk’

Op verzoek van enkele lezers hierbij de toespraak die Robert Kennedy jr. hield voor vele honderdduizenden mensen die gisteren uit tal van landen naar Berlijn waren gekomen om te demonstreren voor hun vrijheid. ‘De Amerikaanse media schreven dat ik naar Berlijn ging om te spreken voor 5000 Nazi’s,’ begon de zoon van de in 1968 vermoorde broer van president John F. Kennedy. ‘En morgen gaan ze dat weer schrijven. Maar als ik naar deze menigte kijk, zie ik het tegenovergestelde van het Nazisme. Ik zie mensen die van de democratie houden. Mensen die een open regering willen, die leiders willen die niet tegen hen liegen, leiders die geen willekeurige regels en wetten bedenken om gehoorzaamheid van de bevolking af te dwingen.’

‘Wij willen gezondheidsofficials die géén banden hebben met de farmaceutische industrie, maar die voor ONS werken, en niet voor Big Pharma. Wij willen officials die begaan zijn met de gezondheid van onze kinderen, en niet met de farmaceutische winsten of controle door de overheid.’

‘Als ik naar deze menigte kijk, zie ik alle vlaggen van Europa. Ik zie mensen van elke kleur, elke natie en elke religie, die allemaal belang hechten aan menselijke waardigheid, gezondheid van kinderen en politieke vrijheid. Dit is het tegenbeeld van Nazisme!’

‘Regering houden van pandemieën’

‘Regeringen houden van pandemieën, om dezelfde reden waarom ze ook van oorlog houden: het geeft hen de mogelijkheid controle aan de bevolking op te leggen, die dit anders nooit zou accepteren. Dit zijn de grote instituties en mechanismen die gehoorzaamheid af willen dwingen.’

‘Het is mij een raadsel dat al deze belangrijke mensen zoals Bill Gates en Anthony Fauci al tientallen jaren lang deze pandemie hebben overdacht en gepland, zodat we allemaal ‘veilig’ zouden zijn als die pandemie zou uitbreken. En nu die er dan is, lijken ze geen idee te hebben waar ze het over hebben. Ze lijken steeds maar iets te verzinnen, ook de cijfers en statistieken. Ze hebben niet eens een werkende PCR test! Op overlijdenscertificaten wordt constant ‘Covid-19′ geschreven, om het steeds gevaarlijker te doen lijken.’

‘Met ANGST kun je mensen alles laten doen wat je wil’

‘In één ding zijn ze goed: het aanjagen van angst. 75 jaar geleden getuigde Hermann Göring voor het Nürnberg Tribunaal. Hem werd gevraagd hoe hij het Duitse volk zover had gekregen om overal aan mee te werken. Hij antwoordde: Dat is eenvoudig, en heeft niets te maken met Nazisme, maar met de menselijke aard. Je kunt dit in ieder land doen, ook in een democratie. Het enige dat nodig is om de mensen tot slaven te maken is ANGST. Als je iets kunt bedenken om hen bang te maken, kun je ze alles laten doen wat je wilt.’

’57 jaar geleden kwam mijn oom John Kennedy naar deze stad, naar Berlijn, omdat deze stad aan het front stond tegen het wereldwijde totalitarisme. Dat is nu weer het geval! Mijn oom zei trots ‘Ich bin ein Berliner’ tegen het Duitse volk. Alle mensen die hier vandaag aanwezig zijn, kunnen opnieuw zeggen ‘Ich bin ein Berliner’. Want jullie staan aan het front tegen het totalitarisme.’

‘5G maakt slavernij en totale controle mogelijk’

‘Het is hen niet echt gelukt om de volksgezondheid te beschermen. Maar het is hen wel goed gelukt om de quarantaine te gebruiken om 5G in te voeren, om te beginnen met de verschuiving naar een digitale munt, die het begin van slavernij is. Want zodra zij uw bankrekening controleren, controleren ze uw gedrag.’

‘Op TV zie je allemaal advertenties dat 5G zo geweldig voor ons is. Ik moet zeggen dat het heel overtuigend en aantrekkelijk klinkt. Maar moeten we echt biljoenen uitgeven voor 5G? Nee. De echte reden is dat het niet voor u en mij is, maar om data verzameling en controle. Het is voor Bill Gates, voor Zuckerberg, voor Bezos en al die andere miljardairs.’

‘Miljardairs nog rijker, wij allemaal arm’

‘Bill Gates zegt dat zijn satellietnetwerk iedere vierkante centimeter op deze planeet 24 uur per dag zal kunnen monitoren. Hij zal u kunnen volgen via uw smartphones, GPS en biometrische gezichtsidentificatie. Voor de elite die dit beleid oplegt, is de pandemie een bruikbare crisis. Het geeft hen de mogelijkheid de middenklasse weg te vagen, de democratische instituten te vernietigen, en al onze welvaart over te geven aan een handjevol miljardairs, die zichzelf nog rijker maken door de rest van ons in armoede te storten.’

‘Het enige dat nog tussen hen en onze kinderen staat is deze massa die nu naar Berlijn is gekomen. Wij zeggen vandaag tegen hen: jullie gaan niet onze vrijheid afpakken! Jullie gaan niet onze kinderen vergiftigen! Wij eisen onze democratie terug! Allemaal bedankt voor jullie strijd!’

Xander

herbloggen van http://verenoflood.nu/duitsland-media-democratie-en-rechtsextremisme/

Duitsland – media, ‘democratie’ en ‘rechtsextremisme’

Merkel en Duitsland. ( NB: Omdat de MSM een totaal andere berichtgeving heeft dan de alternatieve media. Stel je voor dat je Robert Kennedy jr. moet laten zien en laten weten waar die voor staat. De familie Kennedy is al decennia vijand van “hen”.)

DOOR HANNIBAL · 31 AUGUSTUS 2020

In Duitsland doet de regering nu net of gisteren in Berlijn de Rijksdag werd bestormd en nu de democratie in gevaar is. Laten we kijken wat gebeurde.

Zelfs bij de eerste blik op het Teletext-bulletin van gisteren ziet u al iets dat opvallend is geformuleerd: bondspresident Steinmeier van Duitsland heeft “kritiek op extreemrechts”. Die titel is een bizar understatement van het verhaal er onder. (Zie voor afbeeldingen de link van verenoflood)

Maar die titel blijkt heel wat deugdelijker dan de hysterie die er onder wordt aangehaald. Want dat de democratie in gevaar kwam is kletskoek. Dat is herkenbaar in het verslag op de site van de NOS:

Duitse politici hebben het gedrag van demonstranten bij het protest in Berlijn tegen de Corona-maatregelen in stevige bewoordingen veroordeeld. Enkele honderden demonstranten braken gisteren door een politiekordon en liepen de trappen op van het parlement. Daar gooiden ze met flessen en stenen, waar agenten ze met pepperspray wisten te verwijderen.

En:

Ook bondspresident Steinmeier heeft zijn afschuw uitgesproken. Hij noemt het een aanval op het hart van de Duitse democratie door provocerende rechtsextremisten. “Dat zullen we nooit accepteren.” Steinmeier zegt dat zijn verstand stil staat “als demonstranten zich voor het karretje laten spannen van vijanden van de democratie”.

Laat ik dit even kort vertalen en in perspectief zetten: enkele honderden demonstranten breken door een politiecordon, lopen de trappen van de Rijksdag op en weten vervolgens niet meer wat ze daar moeten doen. De politie verwijdert hen daarna zonder veel moeite, is de indruk.

Waarom braken ze door een politiecordon? Omdat het er was. Nadat ze door dat cordon heen waren was er geen plan, geen voornemen en geen intenties die de democratie bedreigden. Ze bleven feitelijk wachten tot de politie hen weer verjoeg.

Duitsland

Is dat een staatsgevaarlijke meute? Zelfs of die mensen extreemrechts waren of zelfs maar in die richting leunden is geenszins duidelijk. Meer dan een etiket is het niet: wie tegen het Duitse gezag is, is extreemrechts. Zo worden standaard de Duitse statistieken vervuild met deze karakterisering. Alle geweld dat niet formeel anders wordt geclassificeerd wordt automatisch als extreemrechts gedocumenteerd. Het is de vergaarbak van de Duitse politiële bureaucratie geworden – wel eentje die jaarlijks wordt geciteerd als ‘beangstigend’. Ter illustratie: ook herkenbaar islamitisch geweld wordt op die manier gerangschikt onder extreemrechts – technisch gezien is het dat naar mijn gevoel vaak ook wel, maar dan van een heel ander soort rechts-extremisme.

Zaterdag beleefde het Duitse rechts-extremisme derhalve een topdag. Dat vind men verteerbaarder dan verslag doen van een anti-Corona demonstratie – het zou mensen in Nederland maar op ideeën brengen.

De Duitse politie (en dus de NOS ook) had het over 18.000 betogers – de organisatie over 40.000. Een Nederlandstalig verslag:

Reichsbürgers

Er kwamen over zaterdag nog wel meer oneigenlijke argumenten ter tafel:

Minister Maas van Buitenlandse Zaken schaamde zich naar eigen zeggen voor de Reichsflaggen die voor het parlement werden getoond. Dat zijn vlaggen van leden van de Reichsbürger-beweging. Zij erkennen het huidige staatsbestel in Duitsland niet, omdat dit na de Tweede Wereldoorlog door de geallieerden is opgelegd. Ze willen terug naar de situatie en de grenzen van voor de Tweede Wereldoorlog.

Aangezien de Duitse regering recent is begonnen met de actieve bestrijding van groepen als de Reichsbürgers, zijn hun protesten bij een grote manifestatie als zaterdag in Berlijn – met oogmerken die aanleunen tegen hun overtuiging over de legitimiteit van de bondsregering – niet verrassend te noemen. Dat is geen provocatie, anders dan de regering hen provoceert. Dat ze in dit verband zelfs maar genoemd worden door ministers is voor hen al een psychologische overwinning.

Maar goed, de media en de overheden zijn onontwarbaar verknoopt geraakt. Het meest vervelende is dat iedereen dat tegenwoordig beseft, maar niet dat het geen rechtvaardiging voor geweld tegen die mensen is. Niet iedere collaborateur is het waard om je eigen mores geweld aan te doen.

Want zoals hieronder was het, maar zo leest u het in de media niet ( zie ook boven en bij het eerdere stuk) zie voor afbeel ding de link

Maar de NOS ging er vanmorgen direct overheen met een hoopvol juichverhaal door haar Duitsland correspondente over de manier waarop asielmigranten in Duitsland het doen. Het laatste nieuws uit Duitsland mag niet al te opzichtig dom en negatief zijn. Een verdere duiding van die demo’s van dit afgelopen weekend?

herbloggen van The Unz Review: An Alternative Media Selection en google translate gebruikt

Herziening van The Blackening of Europe, door Clare Ellis

ANDREW JOYCE • 25 AUGUSTUS 2020

Clare Ellis

The Blackening of Europe: Volume I. Ideologies & International Developments

Arktos, 2020.

“Wanneer deze verschuiving van meerderheid naar minderheid plaatsvindt, zal er een ongekende overdracht van politieke macht plaatsvinden van Europese volkeren naar niet-Europeanen, wat in wezen het definitieve eindpunt aangeeft van de soevereiniteit van Europeanen over hun voorouderlijke thuislanden.”

Een van de grote tragedies van de moderne tijd is de verwrongen en perverse bureaucratische en institutionele vorm die het nobele idee van Europese broederschap aannam. Ooit gepromoot door figuren als Sir Oswald Mosley als een middel tot Europese heropleving, is de eenheid van Europa in de afgelopen decennia in plaats daarvan een synoniem geworden voor massamigratie, repressieve taalwetten, ‘mensenrechten’-waanzin en etnisch-culturele zelfmoord. Hoe is het gebeurd? De algemene opvatting in onze kringen is vaak erg simplistisch en leunt zwaar op karikaturen van wat bekend is geworden als het Kalergi-plan.. Het verhaal van het Kalergi Plan, zoals we hieronder zullen bespreken, heeft natuurlijk zijn voordelen, en zijn eenvoud is er een van. Maar ik hoop al een tijdje op de komst van een tekst die kan worden beschouwd als het definitieve, genuanceerde en uitgebreide verslag van hoe het idee van Europese eenheid een voertuig voor Europese vernietiging werd. Hoewel Douglas Murray’s The Strange Death of Europe een nuttige stap in de goede richting was, geloof ik dat we pas met de publicatie van het eerste deel van Clare Ellis’s The Blackening of Europe eindelijk het verhaal hebben dat we verdienen. En hoewel ik het tweede en derde deel nog moet lezen, wacht ik ze reikhalzend uit in de overtuiging dat deze trilogie, samen genomen, een van de baanbrekende ‘Third Positionist’-werken van de afgelopen twee decennia zal vertegenwoordigen.

Ik moet eerlijk zijn dat ik vóór de publicatie van The Blackening of Europe nog nooit van Clare Ellis had gehoord. Dit is meer te wijten aan mijn eigen onwetendheid dan aan enig gebrek aan activiteit van haar kant, en Clare’s geloofsbrieven spreken echt voor zich. Clare, een naaste medewerker en voormalig PhD-student van Ricardo Duchesne, heeft geschreven voor zowel de Council of European Canadians als The Occidental Quarterly . Ik denk dat The Blackening of Europe haar bekendheid aanzienlijk zal en moet verhogen. Clare’s onderzoek aan de Universiteit van New Brunswick betrof de demografische en politieke achteruitgang van autochtone Europeanen in hun eigen thuisland. Hoeveel van haar promotiemateriaal het boek heeft gehaald, is niet meteen duidelijk, maar er lijkt zeker een sterke cross-over te zijn in thematische inhoud.

Kortom, het eerste deel van The Blackening of Europeprobeert ambitieus de verschillende ideologische, politieke, economische en sociale denkwijzen en acties in kaart te brengen die samen het idee van Europese eenheid vanaf het begin tot de modernste incarnatie hebben verdraaid, gedefinieerd en verdraaid. De tekst bevat een breed scala aan informatie waarmee ik vertrouwd was, en veel die ik niet was, inclusief vroeg-achttiende-eeuwse concepten van Europese eenheid, de ideeën van Richard von Coudenhove-Kalergi, de Fabian Society, de Frankfurter Schule, de Relatie tussen Europa en Israël, Arabische olie-embargo’s, theorieën over kosmopolitisme van Kant en Marx tot Habermas en Nussbaum, een kritische microgeschiedenis van liberalisme, Joodse hypocrisie en een onderzoek naar conservatisme en neoconservatisme. Gelukkig is Ellis, gezien de duizelingwekkende hoeveelheid informatie die ter overweging wordt aangeboden, een bekwame gids,

Ellis begint het boek met een bekend, maar niet minder grimmig en verontrustend feit: “Inheemse Europeanen worden demografische en politieke minderheden in Europese natiestaten.” Er is een korte discussie over de ineenstorting van de Europese geboortecijfers, maar Ellis is duidelijk over de echte ramp die zich voor onze ogen afspeelt: “Het is niet het lage vruchtbaarheidscijfer van Europeanen dat hen tot etnische minderheden maakt binnen hun eigen land, maar door de elite gesanctioneerd groot -schaal niet-Europese immigratie, die ongeveer zestig jaar geleden begon en nu een integraal onderdeel is van het kosmopolitische EU-project. ” In het kader van dit project

inheemse Europeanen en hun politieke en culturele instellingen en identiteiten ondergaan processen van uitwissen – stigmatisering, marginalisering, ontbering en vervanging – door verplicht immigratie- isme , multicultureel isme en andere methoden van gedwongen diversificatie, terwijl ze zich verzetten tegen hun politieke en culturele marginalisatie en demografische onteigening wordt gecriminaliseerd.

Impliciet in het verslag van Ellis is de beschuldiging zowel dat de achteruitgang van Europeanen opzettelijk is bedacht als dat het in strijd is met “verschillende rechten van autochtone Europeanen alsook internationale wetten die genocide in welke vorm dan ook verbieden”.

Het boek is opgedeeld in twee delen. De eerste is “Centrale invloeden op de vorming van de Europese Unie”, een mengeling van geschiedenis, politiek en economie. Deel II van het boek is getiteld “Deep Ideological Currents” en is overwegend filosofisch en politiek. Het eerste deel van het boek is verder onderverdeeld in drie secties: “Early European Integration”, “The Fabian Society and the Frankfurt School” en “International Geopolitical Developments”. In “Early European Integration” maken we kennis met de groei van het pan-Europese denken midden in de Verlichting, met verwijzingen naar een Europese unie in de geschriften van George Washington, Victor Hugo, Jean-Jacques Rousseau en Immanuel Kant. Deze figuren bevorderden eenheid en kosmopolitisme als een middel om vrede te brengen op een continent dat lang doordrenkt was van bijna eeuwigdurende oorlog, en Kants ideeën waren bijzonder invloedrijk bij de opkomst van ‘Peace Leagues’ aan het begin van de negentiende eeuw. Wat we echter zelfs in deze zeer vroege stadia zien, was een vermenging van bedoelingen en verschillende interpretaties van kosmopolitisme. Het kosmopolitisme van Kant behield een nationaal karakter, en was voornamelijk gericht op het bereiken van vrede. Europeanen binnen de vredescompetities, zoals de Union for Democratic Control (UDC, 1914), weergaven min of meer dezelfde gevoelens, maar boden onbewust dekking voor degenen met bijbedoelingen en radicaal verschillende ideeën over kosmopolitisme. Hoewel niet genoemd door Ellis, was de Brits-joodse intellectueel Israel Zangwill mede-oprichter en sleutelfiguur in de uitvoerende macht van de Union for Democratic Control,[1]Vanuit deze basis pompte Zangwill Europese ‘eenheidspropaganda’ uit die een aanval deed op wat Ellis ‘de nationalistische canon’ noemt, niet met de enige focus op het bereiken van Europese vrede, maar op het promoten van feminisme en zijn eigen idee van ‘de smeltkroes’ of het wijdverbreid mengen van volkeren en het einde van de nationale identiteit. Zoals gebruikelijk bij dergelijke joodse activisten, aarzelde Zangwill echter om zijn eigen filosofie na te leven, te trouwen binnen zijn etnische groep (joodse feministe Edith Ayrton ) en het grootste deel van zijn leven te besteden aan het promoten van joodse doelen.

Zangwill was waarschijnlijk een belangrijke invloed op graaf Richard Nikolaus Eijiro von Coudenhove-Kalergi (1894–1972), de kosmopolitische geopoliticus en filosoof wiens naam synoniem is geworden met het ergste project van de Europese Unie. Kalergi was zelf het product van rassenvermenging, met een Oostenrijks-Hongaarse vader en een Japanse moeder, en hij bracht een groot deel van zijn leven door met het produceren van een mengeling van pacifistische en Europese integrale literatuur. Ellis contextualiseert Kalergi, ooit door Hitler beschreven als een ‘kosmopolitische klootzak’, in de loop van zo’n 25 pagina’s zorgvuldig, en onderzoekt zijn gedachten in detail. Er waren enkele nieuwe onthullingen voor mij, waaronder zijn zelfbewuste deelname aan de vrijmetselarij, zijn vrij uitgebreide afhankelijkheid van joodse financiën, en zijn buitengewoon vreemde en gevaarlijke fantasie dat Joden de ideale leiders waren van de toekomstige Europese staat. Dat gezegd hebbende, geeft Ellis voldoende informatie over Kalergi’s gedachte om twijfel te zaaien over het bestaan van een duidelijk omschreven ‘Kalergi-plan’. Veel van Kalergi’s werk bevorderde de Europese eenheid onder drie vlaggetjes: vrede, beschaving (inclusief de hernieuwde Europese kolonisatie van Afrika) en handel. Kalergi was van mening dat Europeanen een gemeenschappelijke culturele bestemming deelden en dat Europa een wereldmacht zou moeten zijn op hetzelfde niveau als de Verenigde Staten en de Sovjet-Unie. En hoewel hij de gedachte prees dat de Europese man van de toekomst van gemengd ras zou zijn, lijkt hij nergens actief de immigratie naar Europa te hebben bevorderd en schreef hij in feite: “Europa moet koste wat het kost voorkomen dat zoveel zwarte arbeiders en soldaten naar Europa emigreren.” Ellis merkt op dat hoewel Kalergi de Europese identiteit verkeerd had teruggebracht tot een kwestie van “moraal en stijl”, hij “niet van plan was om op grote schaal naar Europa te emigreren vanuit niet-Europese volkeren, vooral vanuit Afrika en het islamitische Midden-Oosten. “

Net als in de Union of Democratic Control, die verschillende doelen, belangen en ideologische trajecten huisvestte, komt Kalergi uit Ellis ‘verslag naar voren als een ideologisch en raciaal verward individu, in het bezit van excentrieke, irrationele en vaak tegenstrijdige theorieën, en vaak handelend door toedoen van veel sterkere krachten met bijbedoelingen. Verreweg de vreemdste van Kalergi’s theorieën was het idee dat het nieuwe verenigde Europa bestuurd zou moeten worden door een “spiritueel aristocratisch leiderschap” dat “alleen te vinden is bij het Joodse volk”. Deze eigenschappen, volgens Kalergi, “predestineren joden om leiders te zijn van de stedelijke mensheid, de protagonisten van zowel het kapitalisme als de revolutie.” Zoals Ellis het stelt:

Het zouden niet de Europese aristocraten zijn die het nieuwe Europa naar eenwording en uiteindelijk een wereldfederatie zouden leiden; het zou eerder het samenspel zijn van de leiders van zowel het joodse kapitalisme als het joodse socialisme alleen die de krachten van de Europese macht zouden overnemen en domineren en haar lot zouden bepalen.

Dat Kalergi in dit opzicht waarschijnlijk direct werd beïnvloed door het werk van Zangwill staat bijna buiten kijf, en de Joodse invloed hier wordt nog versterkt door het feit dat Kalergi werd gefinancierd door zijn vriend Louis Nathaniel de Rothschild en de joodse bankiers Max Warburg, Felix Warburg, Paul Warburg en Bernard Baruch. Kalergi kreeg niet alleen financiële steun, maar was ook in een “constante intellectuele dialoog” met Max Warburg, die mogelijk een aantal van Kalergi’s ideeën over vermeende Joodse suprematie heeft gevormd. Ellis wijst erop dat na de Tweede Wereldoorlog, toen de eerste stappen naar een verenigde Europese bureaucratische structuur werden gezet, sommige wetenschappers hebben betoogd dat “de Pan-Europese Beweging en Unie werden toegeëigend door mensen die het voor hun eigen doeleinden wilden gebruiken.”

Deze ‘mensen’, in wezen technocraten, politici en advocaten, zijn door Ellis gesitueerd binnen de Fabian Society en de Frankfurter Schule. De Fabian Society, die streefde naar een langzame en gestage socialistische revolutie in de samenleving, wordt uitgelegd als min of meer een club van goedbedoelende Britse utopische socialistische excentriekelingen, totdat het in de jaren 1920 fuseerde met Rothschild Finance en de genereuze steun kreeg van de Britse Joodse bankier. Sir Ernest Cassel; het genoot ook de steun van de Rockefeller Foundation en JP Morgan. Allen waren betrokken bij de oprichting van de London School of Economics (LSE), die bedoeld was om activisten, bureaucraten en politici op te leiden voor de revolutie. Ellis opmerkingen:

Dus hier hebben we een socialistisch-kapitalistische alliantie waarbij de grote bedrijven socialistische instellingen gebruiken om hun eigen doelen te koesteren. Dit roept duidelijk een bijzondere vraag op: waarom willen grote kapitalisten en internationale financiële organisaties de bureaucratie trainen voor de oprichting van een toekomstige socialistische staat? Is het socialisme in zijn essentie niet in tegenspraak met het kapitalisme? HG Wells legde deze schijnbare paradox in 1920 uit: “Big Business is in geen geval antipathisch tegenover het communisme. Hoe groter het grote bedrijf groeit, hoe meer het het collectivisme benadert. Het is de bovenste weg van de weinigen in plaats van de onderste weg van de massa naar het collectivisme. “

Ellis voegt eraan toe dat het de strategie van het Fabiaans socialisme werd om ‘de voorkeur te geven aan rijke elites (intellectueel, politiek, economisch) boven het proletariaat (arbeidersklasse) als bron van revolutionair potentieel’. In 1945 had de Fabian Society het Britse Lagerhuis overgenomen, aangezien meer dan de helft van de parlementsleden van de regerende Labourpartij Fabians waren. Dezelfde trends zijn tegenwoordig prominent aanwezig, met name in het voorbeeld van de Fabian Tony Blair, wiens Labour Party tijdens zijn decennium van macht (1997-2007) de grootste versnelling ooit van immigratie naar Groot-Brittannië heeft ingeluid, en die sterke banden onderhoudt met Joodse internationale financiën in de vorm van zijn goede vriend en bondgenoot Moshe Kantor.

Ellis heeft een zeer interessante sectie die organische banden aantoont tussen de Fabian Society en de Frankfurter Schule, vooral in hun vroege stadia, en kruisbestuiving van ideeën tussen Britse en Duitse socialisten. Er zijn duidelijke parallellen in de manier waarop beide groepen hun destructieve taken uitvoeren met de tactiek van geleidelijke infiltratie. Het doordringen, of “honinggraat”, van bestaande instellingen met toegewijde activisten en intellectuelen was de geprefereerde methodologie om grootschalige maatschappelijke verandering teweeg te brengen, en beide groeperingen schuwden het idee van de arbeidersklasse als een levensvatbare bron voor revolutionair socialisme. Ellis noemt de ‘producten’ van het activisme van Fabian en de Frankfurter Schule als:

feminisme; bevestigende actie; deconstructie; de transformatie van het traditionele gezin, de kerk, het onderwijs en de moraal; Oppositiebewegingen uit de derde wereld; anti-nationalisme; culturele minachting; antidiscriminatie; liberale immigratiehervormingen; ‘White Privilege;’ Witte schuld; “Diversiteit is kracht”; ’tolerantie’; Politieke correctheid; en multiculturalisme.

De dramatische veranderingen die de afgelopen 70 jaar in de westerse samenleving zijn opgetreden, zijn, stelt Ellis, teweeggebracht door de activiteit van een ‘nieuwe klasse’ die bestaat uit universitair opgeleide, liberale kosmopolieten die steun hebben gekregen van financiële elites, waardoor hun sociaal kapitaal is toegenomen. en uitbreiding van hun capaciteit voor politieke actie. Zowel het fabianisme als de Frankfurter Schule zijn elite vormen van socialisme, hetzij in intellectuele politieke, culturele of economische termen, aangezien ze zich niet langer richten op de arbeidersklasse. Het zijn burgerlijke revolutionaire theorieën die revoluties van bovenaf aanzetten, niet van onderaf; ze zijn niet grassroots of democratisch; ze zijn plutocratisch, oligarchisch en dictatoriaal. Deze socialistische intellectuelen ‘marcheren door de instellingen’ om een “geleidelijke”revolutie van bovenaf te bewerkstelligen en worden gesponsord door de kapitalistische krachten waartegen ze zogenaamd tegen zijn.

Het derde deel van deel I, ‘Internationale en geopolitieke ontwikkelingen’, is een van de feitelijk compactere elementen van het boek, maar het is de moeite waard om ermee door te gaan. Het hoofdstuk belicht de manieren waarop vroege diplomatieke steun voor Israël (geleid door de Verenigde Staten en Groot-Brittannië) Europa in conflict bracht met olieproducenten in het Midden-Oosten, waardoor niet alleen nauwere economische banden binnen Europa nodig waren, maar ook de zaden werden gezaaid voor de toekomstige islamisering van het continent. Ellis ontleedt de manieren waarop het Amerikaanse imperialisme, de internationale financiën en het monopoliekapitalisme de naoorlogse Europese diplomatie en economische herstelstrategieën beïnvloedden (voornamelijk de invoer van zogenaamd ’tijdelijke’ buitenlandse arbeidskrachten), en koppelt dit aan de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens uit 1948 en de oprichting van mondiale instellingen zoals de Verenigde Naties,

Met een kleine marge vond ik deel II interessanter dan het eerste. Het bestaat uit een zeer ambitieus onderzoek naar de oorsprong en het traject van alle hedendaagse ideologische stromingen die de Europese Unie ondersteunen die we vandaag zien. Er zijn maar liefst elf kleine hoofdstukken die de evolutie van het kosmopolitisme kritisch onderzoeken (inclusief kantiaanse, proletarische, kritische, universele, liberale en pluralistische varianten). De tekst verschuift vervolgens naar een liberalisme van drie hoofdstukken, alvorens te eindigen met een verkenning van conservatisme in drie hoofdstukken, inclusief een kritiek op het neoconservatisme.

Ik vond Ellis ‘behandeling van de oorsprong van het kosmopolitisme erg interessant, hoewel ik het gevoel had dat er iets belangrijks was gemist bij afwezigheid van enige vermelding dat Kant duidelijk was beïnvloed in zijn houding ten opzichte van tolerantie en kosmopolitisme door Moses Mendelssohn (1729-1786) , de Joodse intellectuele activist die het meest verantwoordelijk is voor het initiëren van pluralisme, multiculturalisme en zelfs “open grenzen” als politieke ideologieën in Europa. Zoals een geleerde heeft opgemerkt, “zijn er alle aanwijzingen dat Kant alles las wat Mendelssohn schreef”, en het paar wisselde vaak brieven en boeken uit.[2]Met andere woorden, Mendelssohn was, in een vorm van intellectueel parasitisme of symbiose, de “Zangwill” voor Kants “UDC”. Ellis is misschien geholpen om dit toch al uitstekende gedeelte te verbeteren met op zijn minst enige verwijzing naar Mendelssohn en de ideologieën van zijn co-etnici onder de maskilim , of zelfs met wat informatie van Cathy Gelbin en Sander Gilman’s Cosmopolitanisms and the Joden uit 2017. Dit laatste is, gezien de auteurs, verre van perfect, maar het is een goede introductie tot de manieren waarop joden het kosmopolitisme en zijn uitlopers in de Europese samenleving de afgelopen drie eeuwen hebben gepromoot. Door zo’n suggestie te doen, speel ik misschien mijn eigen sterke punten, maar ik ben niettemin van mening dat de Joodse invloed in de oorsprong van de meest verderfelijke elementen van deze gedachtegang op zijn minst enige aandacht verdient in een boek als The Blackening of Europe . Joodse invloed in moderne kosmopolitische theorieën wordt natuurlijk behandeld in Ellis ‘analyse van de gedachte van Martha Nussbaum, die “voorstander is van wereldburgerschap en internationalisme” en “kritiek had op patriottische trots”.

Het resultaat van eeuwen van kosmopolitisch denken is verwoestend:

Identiteit voor Europeanen gaat [vandaag] over gerechtelijke procedures, universele abstracties en individuele belangen in plaats van substantiële en zinvolle banden die in het belang zijn van een gemeenschap van mensen verenigd door voorouderlijke, culturele en andere banden. … De meerderheid van de bevolking verliest haar specifieke etnisch-culturele identiteit door alle andere etnisch-culturele identiteiten onder te brengen in een pluralistische en etnisch diverse constitutionele liberale democratie. Europese meerderheden worden niet eens een minderheid tussen andere minderheden met het recht op zelfbeschikking, want wat hun identiteit bepaalt, is uitsluitend in termen van rationele universele rechten en juridische procedures; ze hebben alleen een postnationale identiteit. … Het is duidelijk dat veel kosmopolitici alle in Europa gevestigde landen van de wereld en bij uitbreiding alle Europese volkeren waarnemen,

Ellis ‘behandeling van kosmopolitisme eindigt met een buitengewoon interessant profiel van de hedendaagse kosmopolitische klasse, inclusief reflecties over hun geestelijke gezondheid. Ze zijn samengesteld uit rijke en invloedrijke elites die ofwel neoliberaal zijn, gemotiveerd door mondiaal kapitalisme, ofwel een of andere vorm van socialistische (linkse, culturele marxisten) gemotiveerd door universele waarden en maatschappelijke transformatie, of ze zijn zowel neoliberaal als socialistisch: een socialistisch-kapitalistische alliantie. In beide gevallen is hun primaire identiteit mondiaal of kosmopolitisch, die volledig onafhankelijk is van geografie, natie, etniciteit of religie, en ze proberen de wereld te veranderen volgens hun elite-visies en idealen van de mensheid, de toekomst en de wereldeconomie. .

Ik ben het eens met al het bovenstaande, mijn enige voorbehoud is dat er een duidelijke uitzondering is op deze regel en dat is “de joodse kosmopolitische”, die socialistisch-kapitalistisch kan zijn terwijl hij een intense gehechtheid behoudt aan geografie en natie (Israël), etniciteit (joodsheid) , en religie (jodendom). Je hoeft alleen maar te kijken naar figuren als Sheldon Adelson, Paul Singer, Moshe Kantor, samen met de overgrote meerderheid van de Joodse Big Tech-CEO’s, hedgefondsbazen, bankiers, mediabaronnen, despoten uit de consumentencultuur en leninghandelaren, enz. dat dit duidelijk en zonder twijfel het geval is. Wat we daarom zien in het voortdurende verhaal van het Europese kosmopolitisme is de samenvloeiing van twee afzonderlijke vormen van activisme – de over het algemeen goedbedoelende Europese variant die wordt bevolkt door Kant, de UDC en enkele niet-joodse utopisten; en de joodse met Mendelssohn, de Frankfurter Schule en de Joodse hoofdstad. Het is het laatste dat zich aan het eerste heeft gehecht en zijn visie voor hun eigen doeleinden verdraait en vervormt. De huidige Europese Unie is het misvormde en gebrekkige nageslacht van dit sinistere congres.

Ellis ‘analyse van de geestelijke gezondheid van het gemiddelde lid van de kosmopolitische elite is uitstekend. Haar bewering dat ze “een gecombineerd gevoel van intellectuele superioriteit, morele arrogantie en existentiële onzekerheid hebben, vaak met angst voor ‘natuurlijke groepen'”, kan niet beter worden toegepast op Joodse activisten. Een daarvan wordt ook herinnerd aan de beruchte confrontatie van 2010 tussen de Britse premier van Fabian Gordon Brown en Gillian Duffy, een van zijn eigen kiezers. Duffy had gewag gemaakt van een gebrek aan banen in de context van de aanhoudende massa-immigratie, wat Brown ertoe aanzette de uitwisseling snel op te geven en in een vertrekkende auto te stappen. Niet wetende dat zijn microfoon nog aan stond, werd een geschokte Brown opgenomen door de media in gesprek met zijn assistenten: “Dat was een ramp – ze hadden me nooit bij die vrouw mogen plaatsen. Wiens idee was dat? Belachelijk!” Toen hem werd gevraagd wat ze had gezegd, antwoordde hij: “Alles, ze was gewoon een onverdraagzame vrouw.” De kosmopolitische elite in een notendop – op de vlucht voor de realiteit en vol morele en onmenselijke veroordelingen van die leden van de ‘natuurlijke groep’ die van mening verschillen.

De behandeling van liberalisme en conservatisme in het boek is even meesterlijk, en bevat een krachtige kritiek op het neoconservatisme met verwijzingen naar en citaten van figuren als Sam Francis. Het vormt een mooi podium voor deel II van de trilogie, dat uitsluitend zal ingaan op de nasleep van zionistische neocon-oorlogen in het Midden-Oosten, in de vorm van massamigratie en de versnelling van de islamisering van Europa. Het boek wordt afgesloten met een nawoord met een samenvatting van de bevindingen en een nuttige gids voor wat er kan worden verwacht in deel II ( Immigration, Islam and the Migrant Crisis ) en III ( Critical Views ) van de trilogie.

Clare Ellis verdient lof voor het produceren van wat zeker het definitieve werk zal zijn over de coöptatie van het Europese eenheidsproject vanaf het begin door vijandige krachten, en voor het voor altijd neerleggen van een van de duidelijkste verslagen die tot nu toe zijn geschreven van de ideologische , financiële, politieke en etnische belangen achter hen.

Opmerkingen

[1] S. Kadish, bolsjewieken en Britse joden: The Anglo-Jewish Community, Britain and the Russian Revolution (Frank Cass, 1992), 62.

[2] J. Schmidt, Kants idee voor een universele geschiedenis met een kosmopolitisch doel (Cambridge University Press, 2009), 75.

(Heruitgegeven van The Occidental Observer met toestemming van auteur of vertegenwoordiger)

https://www.unz.com/article/the-transformation-of-europe-as-an-elite-project/

https://en.wikipedia.org/wiki/Kalergi_Plan

https://www.theguardian.com/politics/2010/apr/28/gordon-brown-bigoted-woman