Tag: nieuwspraak

20211231 Over fake nieuws

Via E.J. Bron

Het échte Fake-news

Geplaatst op 26 december 2021 door E.J. Bron

(Door: “Carver”)

Objectief, onpartijdig nieuws is de leugen waar de journalistiek tegenwoordig zélf in is gaan geloven. Media en de journalisten die er werken, geloven écht dat ze onafhankelijk en onpartijdig zijn. Dát is nog de grootste leugen die men het publiek verkoopt.

Het onderscheid tussen objectiviteit en subjectiviteit is het verschil tussen harde feiten en meningen, in ‘het nieuws’ tegenwoordig zien we echter feiten en meningen dwars door elkaar heen lopen. Zelfs de schijn van objectiviteit is er niet meer. In de filosofie en sociologie wordt de mogelijkheid van échte objectiviteit betwijfeld. In de media worden bij verslaggeving áltijd keuzes gemaakt: welke onderwerpen men wil brengen en welke niet, welke feiten, standpunten men wil belichten en welke niet, hoe diep men doorvraagt of niet, het taalgebruik, het beeldgebruik enz. Omdat óók media net als ieder mens blootstaan aan belangenstrijd en denkbeelden, is verslaggeving daarom altijd gekleurd. Om te kunnen spreken van onafhankelijk, objectief nieuws moeten er dáárom áltijd véél ‘aanbieders’ zijn die nieuws en hun mening daarover onder het publiek brengen. Alléén dán kan de diversiteit van niet-objectief nieuws de ‘objectiviteit’ zo dicht mogelijk benaderen. In het verleden van de reguliere media bestond deze situatie ook, er wás veel verscheidenheid.

Er waren in Nederland altijd verschillende, onafhankelijke vormen van nieuws en opinie, die vaak flink van elkaar verschilden; een traditie reikend tot ver in de geschiedenis…. tot voor relatief kort. In 1980 waren er 40 uitgevers in Nederland, in 2021 zijn zo goed als álle kranten in Nederland van nog maar 2 uitgevers: DPG-group en Mediahuis Groep. Er wáren ruim 10 Tv-omroepen met tótáál andere actualiteitenprogramma’s, waardoor er veel verschillende meningen en visies te zien waren. Nu zijn álle Tv-zenders in Nederland van nog maar 2 organisaties: RTL-group en NPO.

De ‘Tv-omroepen’ zijn er alleen nog in naam, de NPO-zendermanagers bepálen. De media zijn van onafhankelijke, pluriforme bedrijven afgegleden tot een uniforme eenheidsworst met hooguit verschillen in hóe het gebracht wordt, inhoudelijk is het inwisselbaar, terwijl er geen censuur is.

Mediaconcerns

Journalisten zijn allemaal in dienst van een krant, tijdschrift of Tv-zender, waar er zo op het eerste oog genoeg van zijn, dus ook veel verschillende meningen en visies zou je denken… toch? Niet dus. Tegenwoordig zijn bijna alle media van nog maar twéé papieren uitgevers en twéé ‘Tv-uitzenders’. De ‘zelfstandige pers’ bestaat in feite niet meer. Vrijwel álle nationale én regionale kranten, streekkranten en steeds meer weekbladen zijn allemaal eigendom van 2 media-multinationals: Mediahuis-Groep en DPG-Group. Het nieuws op Tv is van de NPO en de RTL-group. De diversiteit van onafhankelijke media, die enkele decennia geleden nog bestond uit dus 40 uitgevers en ruim 10 ónáfhankelijke Tv-omroepen en nog de nodige regionale is wég, verdwenen, overgenomen door media molochs.Maar vier grote mediabedrijven hebben het monopolie op ál het Nederlandse nieuws. Is dan alleen wat zíj aan nieuws brengen ‘de waarheid’ en wie dat tegenspreekt onwaarheid? Ooit van het spreekwoord “wie betaalt, bepaalt” gehoord?

Eenheidsworst

Voor wie goed kijkt, is het nieuws erg voorspelbaar geworden. De media zijn áltijd uitgesproken tegenstanders van bijvoorbeeld: Trump, Baudet, Orbán, Polen, Rusland, de Brexit…. Zij bestrijden deze áltijd door ze extreemrechts te noemen. Zij die kanttekeningen zetten bij het globalisme, hoe genuanceerd ook, worden áltijd populisten en antidemocraten genoemd, of juist extreem-links. Mediabedrijven berichten áltijd positief over energietransitie, globalisering, ‘diversiteit’, de Democratische Partij in de USA en vul het lijstje maar aan…. Het maakt niet uit welke krant je leest of welke zender je ziet, de toon is wel wat anders, maar de inhoud niet. Toen de Brexit in voorbereiding was, was de toon áltijd dat Groot-Brittannië economisch in het ongeluk zou storten. Nu blijkt dat dat niet zo is, hoor je niets meer… Over migranten is er zelden ook maar het kleinste kritische stuk over de gevolgen van de komst van tienduizenden puberjongens naar het Westen. Als er spanningen zijn in het Midden-Oosten is dat áltijd de schuld van Israël. Wie de mening van de media niet deelt of er vragen bij stelt, is extreemrechts, anti-globalist, fascist, complotdenker, extreemlinks of wat dan ook, men vindt wel een gelijkdenkende ‘deskundige’ die komt uitleggen wat er met ‘deze mensen aan de hand is’. Elke krant, elk medium, verkondigt dezelfde boodschap voor een andere doelgroep op een iets andere wijze.

Objectieve mediaconcerns ?

Met de verkiezingen van Trump werd het velen voor de eerste keer duidelijk dat ‘de objectieve media’ allesbehálve objectief zijn. Wat men ook van Trump denkt, het viel gewoon op dat nieuws en talkshows niet eens meer moeite deden om zelfs maar een schijn van objectiviteit op te houden. Echt álles wat ze maar aan negatiefs konden vinden, werd meteen zonder verder onderzoek en zonder wederhoor als ‘nieuws’ gebracht. Toen Obama president was, kreeg hij al de Nobelprijs zonder dat hij iets gedaan had, slecht nieuws over deze president was er bijna nooit. Zo gaat het bij media, ze hebben hun mening en voorkeuren al van te vóren klaar. Het publiek heeft echter recht op informatie van zowel voor- als tegenstanders. Niemand zit te wachten op de mening van die paar eigenaren van een mediaconcern. Dat manipuleren van nieuws gaat subtiel. Dit gebeurt door het stellen van bepaalde vragen, framen, in de rede vallen van gasten of door het uitnodigen van ‘deskundigen’. Zo mocht de schoonzoon van Democratisch kopstuk Nancy Pelosi als ‘Amerika-deskundige’ bij RTL Late Night keer op keer zijn mening geven over Trump. Bij Covid zien we precies hetzelfde. Zéér voor de hand liggende vragen die men zou móeten stellen, stelt men niet: hoe verhouden de zéér grote bezuinigingen op ziekenhuis- en IC-bedden zich tot de druk op de zorg die er met Covid is; en tot de beperkende ‘maatregelen’ voor burgers die alléén moeten vanwege ‘de druk op de zorg’. Andere feiten, meningen, voorstellen en oplossingen, hoe goed onderbouwd ook, hoort en ziet men niet bij de mediaconcerns.

Framing

‘Framing’ is een bepaalde techniek waarmee woorden, foto’s en nieuwsbeelden zó gekozen worden dat daarbij alléén maar een bepaald (gewenst) aspect uit wordt gelicht, in een ‘frame’ of lijst wordt gezet. Men probeert via woorden en beelden de manier waarop het publiek naar de werkelijkheid kijkt zo te beïnvloeden en te sturen. Het ‘frame’ wordt zo een bril waardoor we bepaalde informatie wel zien en andere juist niet. Dit helpt om een bepaalde versie van ‘het nieuws’ te propageren. Framing zorgt ervoor dat het publiek de wereld alleen nog maar vanuit een bepaald perspectief ziet. Dit ziet men in de ‘objectieve’ media bijv. met het woord ‘conservatief’; eerst was het nog ‘conservatief’, toen ‘rechts’ en de laatste tijd is dat opgeschoven naar ‘extreemrechts’… Orwell noemde dat in ‘1984’ ‘Nieuwspraak’. feiten en gebeurtenissen worden zo geframed en gebracht dat iedereen denkt dat alleen maar dát ‘de werkelijkheid’ is. Er was in ‘1984’ een heel ‘Ministerie van Waarheid’ dat ervoor zorgde dat ook álles op dezelfde manier ‘geframed’ werd. Orwell had in 1948, toen hij zijn boek schreef, nooit kunnen denken dat media dit ooit uít zíchzélf zouden gaan doen, maar dat is nú ook gemakkelijk, als alle media nog maar in een paar (machtige en rijke) handen zijn… en beslist niet in handen van de doorsnee burger.

Veelvoorkomende framing:

Cameratechniek: knippen en plakken in een opname om iets positiever of juist negatiever te laten lijken.

Herhaling: slogans, zinnen en beelden steeds maar weer herhalen, waardoor mensen ze voor waar gaan aannemen.

Negatief labelen: extreemrechts, antiglobalist, fascistisch, relschoppers, complotdenkers, ondemocratisch

Bangmakerij: (kleine/grote) rampen en doemscenario’s afschilderen en ‘voorspellen’

Misleiding: zaken zo verbuigen/ verdraaien dat men er een onjuiste indruk van geeft

Trucs: op een slimme, behendige manier iets voorstellen, b.v. ‘goochelen’ met ‘harde’ statistieken en cijfers

Eufemismen: iets positiever noemen dan het is, bijv. ‘efficiency’ in plaats van: wegbezuinigen

Groepsdruk: omdat ‘iedereen het doet’, ‘de meeste mensen vinden…’, iets moeten doen, omdat men anders ‘asociaal’ is

Autoriteit-gebruik: een bepáálde ‘deskundige’ of een bepaald ‘instituut’ opvoeren om respect af te dwingen voor de eigen mening

Gewone ‘man’: zich voordoen als iemand van ‘het volk’ door zo te praten of zich af en toe zo gekleed te laten filmen

De voortdurende onderbelichting van belangrijke onderwerpen

Er zijn thema’s waar media, zouden ze onafhankelijk de belangen van hun publiek dienen, hun tanden in zouden moeten zetten. Bijvoorbeeld in een aantal grote invloedrijke organisaties met uitgesproken ideeën over de toekomst van de hele wereld; bekende organisaties als het Wereld Economische Forum en de Verenigde Naties. Media claimen over het Westen dat we democratisch zijn en inspraak in ontwikkelingen over heden en toekomst hebben. Hoe vreemd is het dan dat over zulke invloedrijke organisaties die plannen maken voor de toekomst van de hele wereld niets bericht wordt. Het is geen geheimdoenerij, die organisaties hebben dat gewoon open op hun eigen websites staan. Het zou de taak van de media moeten zijn om zoiets onder de aandacht van het publiek te brengen. Dat doen ze echter niet. Integendeel. Ze vallen degenen die dat wel doen aan. Wie vragen stelt bij grote ontwikkelingen, wordt als aanhanger van complottheorieën, extreemrechts of anti-globalist weggezet. Wie ziet wát mainstream media over de grote thema’s van onze tijd berichten, ziet dat zij précies dezelfde ideeën verkondigen als die organisaties zélf en nooit kritiek leveren.

De handvol mediaconcerns – Whoever controls the media, controls the mind – Jim Morrison

De onafhankelijke media in 2021 zijn nagenoeg ter ziele. De media in Nederland zijn nog van geen handvol bedrijven. Op een enkele uitzondering na zijn de media overgenomen door alsmaar grotere corporaties. Waarheidsvinding, diversiteit en eerlijk informeren van het publiek zijn niet meer van belang. De opgekochte media van ooit een heel diverse signatuur worden ‘geharmoniseerd’: naar allemaal dezelfde grijze middenmoot en zowat dezelfde mening: 50 tinten grijs.

Deze inhoudelijke eenheidsworst is bereikt door journalisten die een afwijkende kleur vertonen, te ‘vervangen’. Wie opgelet heeft, heeft gezien dat de afgelopen 10 jaar veel, zelfs bekende, mediafiguren en journalisten met uitgesproken afwijkende meningen weg zijn. De ‘fusies’ van mediagroepen gaan zó snel dat op dit volgende internetsites vaak nauwelijks nog te volgen is wat nu van wie is. Duidelijk is wel dat de ‘onafhankelijke’ media nú al geconcentreerd zijn in nog maar drie multinationale mediagiganten en het einde van de concentratie is nog niet in zicht. Meestal worden ze geleid door slechts enkele CEO’s en bijna allemaal zijn ze in bezit van slechts enkele rijke families. Vaak betreft het families met goede connecties en een dubieus verleden. De hele onafhankelijke en objectieve media zijn zo feitelijk in handen gekomen van nog een handvol machtige mensen…

Het ANP, het Algemeen Nederlands Persbureau, voorziet als grootste persbureau vrijwel alle media van nieuws: omroepen, kranten, tijdschriften, websites. Op hun beurt reproduceren de media, ook de ‘kwaliteitskranten’, dat nieuws zonder verder te vragen. Het ANP staat voor objectiviteit en betrouwbaarheid, tóch…. Het ‘vrije’ persbureau ANP is echter ook al ruim 20 jaar van investeerders en is in 2021 weer overgenomen door een nieuwe investeerder, de voormalige DSW-topman Oomen. Net als in Nederland is ook een groot deel van het wereldwijde nieuwslandschap in handen van maar een paar grote spelers. Naast bijv. Reuters, Bloomberg en AP is het grootste mediabedrijf ter wereld intussen Alphabet Inc. (Google) met een jaarlijkse omzet van tegen de $ 200 miljard.

De ‘diversiteit’ in Nederlandse media…

Publieke media:

NPO: Nederlandse publieke omroep mét de regionale omroepen

Dríe bestuursleden, drie zendermanagers, pér zender een. De NPO heeft een paar bestuurders en per net een netmanager. De diversiteit van omroepen, die allemaal hun eigen bestuur hebben, bestaat in de praktijk niet meer. De macht van de handvol netmanagers van de NPO is de afgelopen jaren zó toegenomen dat onafhankelijke omroepen niet langer échte zelfstandige keuzes kunnen maken over hun programma’s of zélfs over de keuze van presentatoren. Formeel kan dat wel, echter de netmanager gaat over wel héél erg veel, in de praktijk is het een soort dictator van één persoon per zender. In Nederland bestonden ook ooit dertien onafhankelijke regionale omroepen. De overheid heeft in 2015 besloten tot ‘Het nieuwe publieke regionale mediabedrijf’, waarin zij gingen hergroeperen…. met de landelijke omroep (NPO). Een jaar daarvoor in 2014 zei Omroep West-directeur Milo nog: ‘Als de regionale omroepen worden overgenomen door de NPO, betekent dat het einde van de regionale Tv…’.

Commerciële Media:

Veel mensen denken dat de commerciële media dan tenminste nog ‘onafhankelijk’ zijn en hun eigen mening kunnen geven zonder overheidsbemoeienis. Nog maar een aantal decennia geleden wás dat ook zo, in 1980 waren er 40 uitgevers in Nederland. De kranten die Nederland nog heeft, worden uitgegeven door 2 Vlaamse uitgevers: Mediahuis-Groep en DPG-Media; álle commerciële Tv-zenders zijn eind 2021 van nog maar één bedrijf (Duitse Bertelsmann). Deze mediaconcerns, die hun publiek de maat nemen wat betreft hun ‘correcte’ en ‘juiste’ mening en al snel met de labeling ‘gewelddadig’, ‘extreemrechts’, ‘neonazistisch’ komen, hebben deels zélf een racistische, koloniale en extreem-rechtse achtergrond. Bertelsmann (RTL-group) met een naziverleden is alléén dankzij de NSDAP uitgegroeid tot een groot mediabedrijf, DPG-media heeft een slavernijverleden in Belgisch Congo en het verleden van een prominente Mediahuis-Groep familie bestaat uit ‘extreemrechtse’-sympathieën en een verleden bij de Vlaamse SS. De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet…

RTL Group:

Van mediacorporatie Bertelsmanndie eind 2021 álle commerciële Tv-stations in Nederland bezit. Duitslands mediagigant beweerde altijd fel tegen de nazi’s te zijn geweest, maar uit historisch onderzoek over Bertelsmann tijdens de oorlog bleek dat de groei van het concern kwam door het Nazi-regime, ervoor was het een obscuur drukkerijtje. Bertelsmann zorgde voor méér nazistisch drukwerk dan de NSDAP-uitgeverij en was lid van de ‘SS Sponsor Cirkel’ die de SS financieel ondersteunde. Zij publiceerden veel antisemitische werken én maakten gebruik van Joodse slavenarbeid in hun Baltische drukkerijen; Joodse slaven die de antisemitische propaganda zélf moesten drukken… Bertelsmann is het grootste mediaconcern van Europa.

DPG Media:

DPG is voor 99% in handen van het Belgische ‘Epifin’, een Antwerpse vennootschap, een postbus groot. Het is het grootste mediabedrijf in ons land met 6000 werknemers, dat ruim 90% van de Nederlanders bereikt volgens eigen zeggen. Het heeft in een vloedgolf van overnames in no time zowat de hele Nederlandse geschreven nieuws-media en -uitgevers opgeslokt: de Persgroep, PCM Uitgevers, VNU, Sanoma Media en Wegener Media. Epifin is volledig van één familie, die haar fortuin maakte met plantages in de oude kolonie Belgisch Congo. In Belgisch Congo werd op grote schaal genocide gepleegd, volgens historici miljoenen mensen; zij beschrijven plantagebezitters als ‘wreed en onmenselijk’. Zichzelf ‘kwaliteitskranten’ noemende dagbladen als Trouw, NRC, Volkskrant, het Parool zijn momenteel dus, via vennootschappen, van een familie die haar grootste fortuin heeft gemaakt met dwangarbeid, racisme, marteling, moord en concentratiekampen in de 19e en begin 20e eeuw.

DPG: De Volkskrant, Het Parool, Trouw, AD, NU.nl, Intermediair, BN de Stem, Brabants Dagblad, de Gelderlander, de Stentor, Eindhovens Dagblad, PZC, Tubantia, ADR Nieuwsmedia, De Ondernemer, Synpact, Tweakers.nl, Hardware.info, MyChannels, IndeBuurt en nog eens 250 ‘regio-kranten’)

Mediahuis Groep:

Een mediaconcern met 4000 werknemers. Het is van dríe Vlaamse families die zelf de voorzitter van de raad van bestuur leveren. Mediahuis Ventures is een apart ‘Durfkapitaal’ onderdeel van datzelfde Mediahuis, een investeringsmaatschappij. De ouderlijke familie van de huidige voorzitter heeft een verleden van wat men nu extreemrechtse, nationalistische sympathieën zou noemen. Degenen die dit nú een beetje durven te zeggen, worden als fascistisch uitgemaakt. De vader werd in de Tweede Wereldoorlog geselecteerd voor een opleiding aan de elitaire nazistische ‘Reichsführerschule’. In Duitsland werd hij assistent-voorzitter van de Vlaamse organisatie René Lagrou (de Vlaamse SS).

Mediahuis: Telegraaf, Privé, Metro, Vrouw, NRC Media, Noordhollands Dagblad, Leidsch Dagblad, Haarlems Dagblad, IJmuider Courant, De Gooi- en Eemlander, de Limburger, Limburgs Dagblad, Dagblad van het Noorden, Leeuwarder Courant, Friesch Dagblad, Asser Courant, Balkster Courant, Bolswards Nieuwsblad, Coevorder Courant, de Feanster, de Krant van Midden-Drenthe, de Noordoostpolder, de Staphorster, Drachtster Courant, Eemsbode, Emmer Courant, Flevopost Dronten, Flevopost Lelystad, Franeker Courant, Groninger Gezinsbode, Heerenveense Courant, Hoogeveensche Courant, HS-krant, Jouster Courant, Kanaalstreek, Meppeler Courant, Nieuwe Dockumer Courant, Nieuwe Ooststellingwerver, Nieuwsblad Noordoost-Friesland, Noorderkrant, Roder Journaal, Sneeker Nieuwsblad, Steenwijker Courant, Stellingwerf, Veendammer, Westerkwartier, Westervelder Wolder Courant.)

Door:

“Carver”

(voor ejbron)

20211221 Over de gedachtenpolitie

Via De waakzame burger

De oorlog tegen woorden: de Orwelliaanse agenda om het denken te beheersen door taal te beperken

(google translate gebruikt en niet aangepast)

In Orwells “Ninety Eighty-Four” maakte de totalitaire regering afwijkende meningen onmogelijk door Nieuwspraak te creëren, een sterk gecontroleerde taal die specifieke ideeën onderdrukt. Dit gebeurt nu. Hier zijn drie voorbeelden uit de praktijk van elite-organisaties die het verbieden van woorden in het openbaar aandringen.

Gepubliceerc13 december 2021 Door Waakzame burger

De oorlog tegen woorden: de Orwelliaanse agenda om het denken te beheersen door taal te beperken

Tegenwoordig wordt het woord “Orwelliaans” overal rondgestrooid omdat het helaas relevanter is dan ooit. Dat komt omdat enkele van de meest beklemmende elementen in de dystopische roman Nineteen Eighty-Four van George Orwell werkelijkheid worden voor onze ogen.

De totalitaire staat beschreven in Nineteen Eighty-Four controleert mensen door middel van een aantal verbijsterende methoden. Een daarvan is Nieuwspraak – een gecontroleerde taal.

In de roman creëerde de partij Nieuwspraak om te voldoen aan de ideologische vereisten van het Engelse socialisme in Oceanië. Nieuwspraak is een gecontroleerde taal met vereenvoudigde grammatica en beperkte woordenschat die is ontworpen om het vermogen van het individu om te denken en ‘subversieve’ concepten zoals persoonlijke identiteit, zelfexpressie en vrije wil te articuleren, te beperken. Dergelijke concepten worden gecriminaliseerd als gedachtemisdaad omdat ze in tegenspraak zijn met de heersende Ingsoc-orthodoxie.

– Wikipedia, Negentien Vierentachtig

Voor de elite is Nineteen Eighty-Four geen waarschuwend verhaal, het is een blauwdruk. Een levensechte versie van Newspeak is gemaakt door elite denktanks en wordt momenteel de wereld opgedrongen met behulp van krachtige organisaties.

Door specifieke woorden uit de openbare toespraak te weren, probeert de elite de ideeën die ze vertegenwoordigen te onderdrukken. Zoals we in dit artikel zullen zien, is de elite in oorlog tegen geslachten, religies (met name het christendom), geschiedenis en alles wat met nationale identiteit te maken heeft. Het uiteindelijke doel: het creëren van één uniforme mondiale cultuur.

Hier is hoe ze het doen.

Zie voor afbeeldingen de link

Helena Dalli, de “commissaris voor gelijkheid” van de Europese Commissie onthult richtlijnen voor inclusieve communicatie .

De Nieuwspraakbijbel van de Europese Unie

De oorlog tegen woorden: de Orwelliaanse agenda om het denken te beheersen door taal te beperken

Op 30 oktober presenteerde de Europese Commissie een document van 30 pagina’s met de titel Richtsnoeren voor inclusieve communicatie . Het maakt deel uit van een plan dat wordt verdedigd door Commissievoorzitter Ursula von der Leyen om een ​​”Unie van Gelijkheid” in Europa te implementeren. Achter deze nietszeggende woorden gaat het echte plan van dit document schuil: spraak beheersen. Onder dreiging van zware straffen.

Ik geloof dat dit document door iedereen gelezen zou moeten worden, omdat het de buitensporige Orwelliaanse geestesgesteldheid van de elite samenvat. In de sectie met de titel “Te allen tijde te volgen”, kunnen we bijvoorbeeld deze absurditeiten lezen:

Gebruik nooit standaard zelfstandige naamwoorden met geslacht, zoals ‘arbeiders, politieagenten’ of mannelijke voornaamwoorden (hij, zijn).

Gebruik geen juffrouw of mevrouw, tenzij dit de uitdrukkelijke voorkeur is van de geadresseerde; gebruik Ms universeel.

Bied bij vragen naar geslacht niet alleen opties voor mannen/vrouwen, voeg ‘anders’ en ‘zegt liever niet’ toe.

Spreek een publiek nooit aan met ‘dames en heren’ maar gebruik uitdrukkingen als ‘Beste collega’s’.

Gebruik het woord ‘burgers’ niet om naar mensen in het algemeen te verwijzen.

Respecteer bij het aanspreken van transgenders altijd zelfidentificatie.

Vermijd geslachtsspecifieke voornaamwoorden voor mensen van wie het geslacht onbekend is. Het verdient de voorkeur om ‘zij’ te gebruiken of de zin te herformuleren zodat er geen voornaamwoord nodig is, of gebruik ‘hij of zij’, ‘s/hij’ (hoewel deze optie uit de gratie raakt)

Zoals je kunt zien, proberen ze concepten als gender en nationaal burgerschap uit de taal te wissen. Maar dat is niet alles. De gids schrijft ook voor hoe groepen mensen in de media moeten worden vertegenwoordigd.

De gids zegt eigenlijk: “Als we moeders altijd afschilderen als verzorgers, bestendigen we schadelijke stereotypen”. Wauw. Er is veel gekkigheid om hier uit te pakken. Moeders zijn per definitie verzorgers van kinderen. Daar staat het woord voor. Een moeder die voor een kind zorgt, is geen ‘stereotype’. En het is zeker niet “schadelijk”.

Het document richt zich ook op het christendom door te bepalen:

“Niet iedereen viert de christelijke feestdagen, en niet alle christenen vieren ze op dezelfde data.”

In een van de vele Orwelliaanse voorbeelden beveelt het document aan om de zin “Kersttijd kan stressvol zijn” te vervangen door “Vakantietijd kan stressvol zijn”.

Verder gaand, fronst de gids ook het gebruik van namen “die typisch van één religie zijn”. Het geeft het voorbeeld van het gebruik van “Malika en Julio” in plaats van “Maria en John” om een ​​”internationaal koppel” te beschrijven. Dat komt omdat de namen “Maria” en “John” worden geassocieerd met het christendom. Dat is extreem.

De publicatie van dit document bleef een paar weken grotendeels onopgemerkt totdat een Italiaanse krant de absurditeit ervan aan het grote publiek openbaarde. De verontwaardiging was onmiddellijk. Zelfs de paus, die meestal achter het globalistische beleid staat, vergeleek het document met “dictatuur ”. Het Vaticaan beschuldigde de Europese Commissie van “het annuleren van Kerstmis”.

Verschillende politieke figuren hekelden de richtlijnen ook als pogingen om de identiteit van naties binnen de Europese Unie te wissen.

Geconfronteerd met deze terugslag werden de richtlijnen verwijderd en de auteur beloofde ze te herzien. Hoewel dit als een “win” kan worden beschouwd, is er een belangrijk feit dat we ons moeten realiseren: elk onderdeel van dit document wordt al toegepast in de massamedia.

De oorlog tegen het woord „vrouw”

De oorlog tegen woorden: de Orwelliaanse agenda om het denken te beheersen door taal te beperken

Op deze omslag van het “befaamde” medische tijdschrift The Lancet werd het woord “vrouwen” vervangen door “lichamen met vagina’s”.

In de afgelopen jaren heeft deze site de flagrante agenda gedocumenteerd om het woord ‘vrouw’ uit openbare spraak te verwijderen. In 2020 maakte JK Rowling de spot met een kop die het woord ‘vrouwen’ verving door ‘mensen die menstrueren’. Het verzet tegen haar was onmiddellijk en duurt tot op de dag van vandaag voort.

The War on Words: de Orwelliaanse agenda om het denken te beheersen door taal te beperken

Hier zijn enkele koppen die de afgelopen maanden zijn verschenen.

Alexandria Ocasio Cortez op Twitter Niet alleen vrouwen Transmannen non-binair

Biden-beheerder vervangt moeders met bevallende mensen

Een recent artikel in The Economist (met de titel Waarom het woord “vrouw” mensen in de knoop legt ) stelt :

Een groeiend aantal ambtenaren en organisaties zijn monddood als het gaat om het gebruik van het woord ‘vrouw’.

Een Brits ziekenhuis heeft het personeel op zijn kraamafdelingen geïnstrueerd om aan te bieden de uitdrukking “bevallingen” te gebruiken. Alexandria Ocasio-Cortez, lid van het Amerikaanse congres, heeft het over ‘menstruerende mensen’. Op 18 september publiceerde de American Civil Liberties Union ( acl ) een citaat van Ruth Bader Ginsburg, een rechter van het Hooggerechtshof, op de verjaardag van haar dood. Het citaat was een verdediging van het recht van een vrouw om een ​​abortus te ondergaan. Maar in de versie van de aclu – waarvoor het zich later ook verontschuldigde – verving elke instantie van ‘vrouwen’ door ‘mensen’. In Groot-Brittannië bindt de oppositiepartij Labour zich in zeer openbare discussies over vragen als of alleen vrouwen baarmoederhals hebben.

Dit gaat niet over “inclusiviteit”. Dit gaat over de onderdrukking van geslachten. De beste manier om dit te bereiken: Nieuwspraak.

De CBC vertelt Canadezen om te stoppen met het gebruik van 18 woorden

In een artikel met de titel ” Woorden en zinnen die je misschien twee keer wilt gebruiken over het gebruik “, plaatste de CBC deze collage van woorden die uit onze vocabulaires zouden moeten worden verbannen

De Canadian Broadcasting Corporation (CBC) is de publieke omroep van Canada. Nu publiceert deze overheidsinstantie (gefinancierd door belastinggeld) lijsten met woorden die mensen zouden moeten stoppen met gebruiken. De eerste zin van dit surrealistische artikel luidt als volgt:

Heb je ooit terloops de termen ‘geestdier’, ‘probleem van de eerste wereld’ of ‘spookachtig’ gebruikt? Het is misschien tijd om uw gebruik van deze zinnen te heroverwegen en ze uit uw dagelijkse jargon te verwijderen.

Het artikel gaat niet over racistische opmerkingen of beledigende woorden. Het richt zich op gewone, niet-aanstootgevende woorden en gebruikt gebrekkige logica om uit te leggen waarom ze aanstootgevend zijn. Het artikel stelt bijvoorbeeld dat het woord ‘chantage’ beledigend is voor zwarte mensen omdat het ‘negatief’ is en duidt op ‘wantrouwen’. De “experts” die in dat artikel werden geraadpleegd, gaan echter volledig voorbij aan de oorsprong van het woord (dat absoluut niets met zwarte mensen te maken heeft).

Het woord komt eigenlijk van het Schotse ‘mail’ dat ‘belasting’ of ‘huur’ betekent. Vroeger, toen de openbare orde erg slecht was, hadden boeren die langs de grenzen van Schotland woonden heel weinig bescherming tegen bendes die plunderden en plunderden. In plaats van regelmatig tegen deze plunderaars te vechten, kozen boeren ervoor om ze af te betalen om met rust te worden gelaten.

Deze betaling die ze deden werd ‘chantage’ genoemd omdat de gebruikelijke vorm van betaling zwart vee was – vroeger werd de rijkdom van een man bepaald door hoeveel vee hij had. Als een boer ervoor koos om in zilveren munten te betalen, werd dat ‘witte post’ genoemd.

– Ken uw Engels, wat is de oorsprong van ‘chantage’?

Het artikel fronst ook de wenkbrauwen bij woorden als geestdier, powwow en stam omdat ze “een pijnlijke belediging kunnen zijn voor inheemse gemeenschappen”. Nogmaals, dat zijn geen beledigingen, het zijn gewone woorden. De woorden opossum, squash, avocado, kano en kajak, stinkdier en rodel komen ook uit de moedertaal. Moeten die ook verboden worden?

Bovendien is het woord “stam” al sinds de oudheid in gebruik. Het is afkomstig van het Latijnse woord tribus, wat betekent: “Een groep personen die een gemeenschap vormt en beweert af te stammen van een gemeenschappelijke voorouder”. Wat is precies aan dit woord “aanstootgevend”? Tip: niets.

In een laatste poging tot complete absurditeit, verbiedt het CBC-artikel de “brainstorm”. De reden?

Het gebruik van de term brainstorm kan ook ongevoelig zijn voor mensen met hersenletsel of neurodivers zijn, voegde Cashman eraan toe.

“Belangrijker is het stigma dat het zal veroorzaken over … aandoeningen [zoals] epilepsie bijvoorbeeld,” zei Kalra.

Wauw. Ik heb een hersenletsel alleen al door het lezen van deze verklaringen van zogenaamde experts.

Natuurlijk heeft de CBC reacties op dit artikel uitgeschakeld. Verschillende journalisten van verschillende verkooppunten hebben dit ding echter aan stukken gescheurd.

Tot slot

De oorlog tegen woorden is echt en wordt op hoge plaatsen uitgevochten. In dit artikel staan ​​voorbeelden van de Europese Commissie (de uitvoerende macht van de Europese Unie), de Amerikaanse regering, de Canadian Broadcasting Corporation en het medische tijdschrift The Lancet . Al deze entiteiten voeren een plan uit dat jaren geleden door elite-denktanks werd uitgebroed.

Het uiteindelijke doel: het creëren van een uniforme, mondiale cultuur die de culturen, identiteiten en tradities van individuele naties zou verdringen. Door het creëren van een real-life Newspeak probeert de elite concepten zoals geslachten, naties, religies en geschiedenis te onderdrukken om een ​​homogene cultuur te creëren die wereldwijd kan worden toegepast.

Alles wat tegen deze agenda ingaat, wordt nu als beledigend beschouwd. Met andere woorden: gedachtecriminaliteit.

Over taalmanipulatie en nieuwspraak

herbloggen zie link

Door COEN DE JONG 5 september 2020

Geplaatst in DEMOCRATIE MEDIA

In politiek, media en het publieke debat is taalmanipulatie in opkomst. Woorden dekken de lading niet meer, veranderen in hun tegendeel of krijgen een negatieve politieke connotatie. Wie profiteert van deze nieuwspraak?

Woorden dienen steeds vaker om acties, intenties en situaties aan te duiden die juist niet bestaan. Spreken organisaties en hun besturen van transparantie? Dan is dat doorgaans een aanwijzing dat openheid van zaken niet gaat plaatsvinden. Organiseren publieke organisaties inspraakprocedures of bijeenkomsten voor de achterban? Dan is de kans groot dat de beslissingen al genomen zijn. Belegt een organisatie onder druk een voorlichtingsavond voor journalisten en belanghebbenden? Dan is het doel van de voorlichters die daar komen optreden vrijwel zeker het toedekken van ongemakkelijke feiten.

Politici lanceren actieplannen die geen activiteiten teweegbrengen. Schermen met akkoorden die niet met de burger maar met (en tussen) belangengroepen onderling zijn afgesloten. Beginnen inspraakprocedures waarbij inspraak bestaat om die ter zijde te schuiven. En beroepen zich op actiegroepen die bij nadere bestudering geen achterban in de samenleving hebben, maar wel vele lijntjes naar en het oor van politieke partijen. Sluipenderwijs verandert zo de betekenis van woorden totdat ze bijna het omgekeerde gaan betekenen.

Politieke taal

De politieke geschiedenis zit vol van benamingen van politieke bewegingen, organisaties en ideeën die exact het tegenovergestelde inhielden van wat hun naam aanduidde. Zo was de Duitse Democratische Republiek een ondemocratische éénpartijstaat. En was de door dat land gebouwde Antifaschistischer Schutzwall (‘beschermingsmuur tegen fascisme’) bedoeld om de eigen bevolking op te sluiten binnen de landsgrenzen.

Taal hangt nauw samen met macht. George Orwell beschreef in ‘1984’ dat Nieuwspraak (‘newspeak’) er voor moet zorgen dat mensen verkeerde gedachten niet meer kunnen uitdrukken in woorden en uiteindelijk zelfs niet meer kunnen denken. Bestaande woorden krijgen een andere betekenis. Of er komen nieuwe woorden voor in de plaats, om nieuw (en gewenst) gedachtegoed te definiëren. En om al bestaand (en ongewenst) gedachtegoed verdacht te maken.

Tegengestelde intenties

Woorden als ‘diversiteit’, ‘tolerantie’ en ‘inclusief’ zijn gemeengoed in het politieke debat. Vaak dekt de vlag niet de lading. Zodra het woord ‘diversiteit’ opduikt is alertheid geboden. Meestal komt het neer op mensen in categorieën stoppen op basis van uiterlijke (of geslachtelijke) kenmerken en daar een teller op loslaten. Diversiteit betekent zelden diversiteit van opvattingen, inzichten en standpunten. Integendeel, vaak gaat diversiteitstaal in politiek gekleurde organisaties gepaard met het expliciet selecteren op een zeer beperkt aantal gewenste opvattingen en meningen.

Tolerantie betekent van oorsprong het toelaten van verschillende opvattingen, levenswijzen en gedragingen zolang het allemaal maar niet botst met het strafrecht of de mensenrechten. In het politieke discours is tolerantie verworden tot een oproep tot kritiekloos accepteren van de opvattingen van de politieke groeperingen of belangenclubs die zichzelf tolerant noemen, zoals BIJ1 van Sylvana Simons. Deze groeperingen leggen doorgaans zelf geen enkele tolerantie aan de dag voor de standpunten van anderen en accepteren al helemaal geen afwijkende meningen in eigen kring.

Als iets of iemand organisaties oproept inclusief te zijn betekent dat in de praktijk vaak dat de gebruiker van het woord vooral eigen opvattingen wil terugzien in de koers van een partij of organisatie. En expliciet alles en iedereen wil uitsluiten die andere meningen en opvattingen heeft.

Wit

Woorden die huidskleur en etniciteit aanduiden veranderen voor onze ogen van betekenis onder druk van luidruchtige antiracisten. Omdat een beperkt aantal mensen ‘blank’ als aanduiding voor iemands huidskleur onacceptabel vindt – vanwege vermeende connotaties met superioriteitsdenken – is het gebruik van de term ‘wit’ toegenomen. Wit heeft binnen de kortste keren allerlei ladingen en betekenissen gekregen die niets te maken hebben met het aanduiden van huidskleur, maar alles met negatief oordelen over cultuur, gedrag en denkbeelden. Zo zijn er opeens witte denkbeelden, witte wetenschap en witte gedragingen die problematisch zouden zijn. De klacht dat organisaties of politieke partijen ‘te wit’ zijn duidt vaak aan dat de afzender vindt dat die organisatie er niet de ‘juiste’ denkbeelden op na houdt.

De onlogica regeert. Zo benoemt men ‘mensen van kleur’ als een aparte categorie tegenover ‘witte mensen’, die blijkbaar geen kleur hebben of fundamenteel anders zijn dan de ‘mensen van kleur’. De titel van de documentaire ‘Wit is ook een kleur’ van Sunny Bergman zou dan toch op basis van deze logica moeten verdwijnen, of liefst nog de hele documentaire? Antiracisten zijn inmiddels vaak herkenbaar aan hun totale obsessie met uiterlijke en ‘raciale’ kenmerken.

Genders

De afgelopen jaren is nieuwe en sterk gepolitiseerde taal rond geslacht en seksuele voorkeuren ontstaan. Het aantal aanduidingen voor verschillende genders stijgt gestaag. LGBTQIAP is inmiddels nog een vrij compacte afkorting. Ook hier komen allerlei betekenissen bijeen: lichamelijke kenmerken, seksuele voorkeuren en zelfidentificatie.

Tegelijk is de vrijheid van denken over het onderwerp radicaal afgenomen. Wie de terminologie van de nieuwe gedachtewereld niet wil gebruiken of accepteren is een vertegenwoordiger van de ‘oude’, prerevolutionaire, denkwereld. Het niet, of niet correct, gebruiken van de terminologie (‘misgenderen’) heeft niet zelden aantijgingen, verdachtmakingen en boycot-campagnes tot gevolg. Schrijfster JK Rowling werd ongevoeligheid voor de kwetsbaarheid van transgenders verweten omdat ze vrouwen aanduidde als ‘people who menstruate’. Niet-ingewijden begrijpen amper welk taalmisdrijf JK Rowling nu precies beging, maar het punt was duidelijk: de schrijfster had verkeerde gedachten in haar spraak laten terugkomen en beging daarmee een gedachtenmisdrijf (‘thought crime’).

Hate speech

Ook de betekenis van het woord ‘haat’ is aan het veranderen. Steeds vaker is ‘haat’ een aanduiding voor andere meningen, tegenspraak of discussie. Tegenargumenten zijn ‘haat’, mensen die het niet met de ander eens zijn ‘haters’. Overheden buigen zich over de juridische bestrijding van haatspraak (‘hate speech’).

Bij onderwerpen van debat als immigratie, integratie en de islam zijn er altijd wel mensen beledigd of op hun staart getrapt en wat is dan makkelijker dan de tegenstander ‘hate speech’ te verwijten? Zeker als dat voor die tegenstander juridische consequenties kan hebben. Ook politici en overheden zelf komen zo natuurlijk gemakkelijk in de verleiding om kritiek op hun beleid als ‘haat’ aan te duiden.

Ook een begrip als ‘vrijheid van meningsuiting’ krijgt vaker een negatieve lading omdat het gebruik ervan – bijvoorbeeld door het Franse weekblad Charlie Hebdo dat op 1 september de cartoons van Mohammed, die het in 2015 had gepubliceerd, opnieuw op de voorpagina zette – een ‘recht op beledigen’ zou opeisen. En daarmee zelfs de opmaat zou zijn naar ‘hate speech’. Vrijheid van meningsuiting is daarmee al bijna toegevoegd aan het woordenboek van de Oudspraak (‘oldspeak’), de taal die wij behoren te vergeten.

Bedoeling nieuwspraak

Ook in Nederland zijn de benamingen van politieke partijen doorspekt met verwijzingen naar democratie en vrijheid. Van de grotere partijen dragen VVD, PVV, CDA, D66 en FvD ‘vrijheid’ of ‘democratie’ (of beide) in hun naam. Deze verwijzingen zijn vaak in directe tegenspraak met hoe het er bij politieke partijen intern aan toe gaat.

Op de website van D66 staat bij de standpunten, onder de kop ‘overheid en democratie’, de volgende stelling: ‘Als het om onze democratie gaat, mogen we nooit achterover leunen. Wij willen jou meer inspraak en invloed geven.’ Op 1 september debatteerde de Tweede Kamer over het initiatief-wetsvoorstel van SP-Kamerlid Ronald van Raak over de invoering van een correctief referendum. D66 doet als regeringspartij juist zijn best de invoering van zo’n correctief referendum tegen te houden. D66-kamerlid Joost Sneller hing in het Kamerdebat wederom tegen door internationale verdragen niet-referendabel te willen verklaren.

D66 houdt momenteel een interne verkiezingscampagne waarvan de uitslag vooraf vaststaat. De overal al als lijsttrekker voor de verkiezingen van maart 2021 aangekondigde Sigrid Kaag klimt op podia samen met de voorheen onbekende Ton Visser. D66 gebruikt voor deze tournee consequent het woord ‘verkiezingen’. D66 heeft in het partijprogramma een nieuwe slogan geadopteerd: ‘Wij zijn vrij maar laten niemand vallen’. Wie weet wat het betekent mag het zeggen.

Doublethink

CDA-minister van Justitie Ferd Grapperhaus werd tijdens zijn bruiloft diverse malen gefotografeerd terwijl hij geen 1,5 meter afstand hield. Weinigen zullen hem dat persoonlijk kwalijk nemen. Maar 1,5 meter afstand houden is wel een regel die het kabinet voorschrijft aan burgers en voor overtredingen van die regel laat Grapperhaus boetes uitdelen. NOS Teletekst meldde op 28 augustus toen de foto’s in de openbaarheid kwamen: ‘Rutte: Grapperhaus nog geloofwaardig’. Online verscheen een nieuwsbericht met een kop waarin vicepremier Hugo de Jonge zei: ‘Ferd Grapperhaus is zeer geloofwaardig’.

Als lezer ga je vervolgens op zoek naar aanwijzingen voor humor en satire, want het brein verwacht gezien de situatie dat de letters ‘ON’ voor het woord ‘geloofwaardig’ staan. Maar de bron blijkt NOS Teletekst en Tpook.nl te zijn en niet het satirisch magazine De Speld. Rutte en De Jonge gebruikten daadwerkelijk het woord ‘geloofwaardig’ om een situatie waarin Grapperhaus ongeloofwaardig is aan te duiden.

Stel dat deze beide politici dit elke week zouden doen. Op enig moment is het dan niet meer mogelijk het woord ongeloofwaardig te gebruiken in relatie tot Ferd Grapperhaus, omdat dat een situatie aanduidt die volgens de politici niet kan en mag bestaan. Uiteindelijk gaat het publiek dan vanzelf internaliseren dat het woord geloofwaardig vanaf nu ook bedoeld is om situaties van ongeloofwaardigheid aan te duiden. Het woord ongeloofwaardig verliest daarmee zijn functie en bestaansrecht in relatie tot politici en komt daarmee in de categorie Oudspraak te vallen.

Om dit soort misleiding consequent vol te houden moet een politicus in staat zijn twee zaken te geloven die met elkaar in strijd zijn: weten dat het noodzakelijk is om toe te dekken dat de positie van Grapperhaus ongeloofwaardig is én tegelijkertijd geloven dat Grapperhaus geloofwaardig is. Doublethink, noemt Orwell dat.

Nu verkrijgbaar

Tegen de onzin – Paperback

€17,50

Stille Lente – Paperback

€15,00

Delen

Coen de Jong is politicoloog en historicus en schrijft over de politieke actualiteit, media en maatschappelijke ontwikkelingen. Hij publiceert op persoonlijke titel.