Via Frontnieuws, zie daar links en afbeeldingen.
(Ed.: Darwinisme is een fraude (van “hen”) , ik heb er regelmatig over gedeeld)
Poetin: Nieuwe Wereldorde aanbidt Satan
“De verwijzing van Poetin naar het satanisme was een scherpe berisping van de elites van de Nieuwe Wereldorde…”
augustus 25, 2022960 1
Tijdens de Koude Oorlog werd door geleerden van verschillende strekking nauwgezet en terecht betoogd dat de Sovjet-Unie zogenaamde “goddeloze communisten” geschapen had.[1] Deze “goddeloze communisten” bouwden hun ideologie op het Marxisme/Leninisme, een in wezen duivels systeem dat in die tijd de godsdienst trachtte uit te roeien,[2] schrijft Jonas E. Alexis.
Deze “goddeloze communisten” hebben jammerlijk gefaald, grotendeels omdat men Logos niet kan bestrijden en winnen. Bovendien is het feit dat Rusland in de loop der jaren heeft gefloreerd een duidelijke aanwijzing dat Alexander Solzjenitsyn al die tijd gelijk had. In 2013 veranderde Vladimir Poetin de politieke calculus door te zeggen dat een groot deel van het Westen politieke zelfmoord aan het plegen was. Hoe?
Ideologen, zei Poetin, verklaren heimelijk dat “geloof in God gelijk is aan geloof in Satan.” Voor velen was dat een interessante zet van Poetin. Zoals Patrick Buchanan het toen uitdrukte: “In de nieuwe oorlog van de overtuigingen, zegt Poetin, is het Rusland dat aan de kant van God staat. Het Westen is Gomorra.”[3] Poetin zei:
“Veel Euro-Atlantische landen hebben zich van hun wortels verwijderd, ook van de christelijke waarden. Er wordt een beleid gevoerd dat een meer-kinderen-gezin en een partnerschap tussen mensen van hetzelfde geslacht, een geloof in God en een geloof in Satan op één lijn stelt. Dit is de weg naar de verloedering.”[4]
De Washington Times berichtte toen het volgende:
“In zijn toespraak over de staat van de natie heeft de heer Poetin Rusland ook afgeschilderd als een overtuigd verdediger van “traditionele waarden” tegen wat hij afschilderde als het moreel bankroete Westen. Sociaal en religieus conservatisme, zo hield de voormalige KGB-officier vol, is de enige manier om te voorkomen dat de wereld afglijdt naar een “chaotische duisternis.
Als onderdeel van deze verdediging van de “christelijke waarden” heeft Rusland een wet aangenomen die “homoseksuele propaganda” verbiedt en een andere die het “beledigen” van de religieuze gevoeligheden van gelovigen strafbaar stelt…
Hoewel de heer Poetin nooit een geheim heeft gemaakt van wat hij zegt zijn diep christelijk geloof te zijn, was zijn eerste decennium aan de macht grotendeels vrij van openlijk religieuze retoriek. Er werd weinig of geen poging gedaan om de Russen een reeks waarden op te leggen of het Westen de les te lezen over moraal.”[5]
Zeker is dat Poetin de morele vergelijking weer op tafel heeft gelegd. Kevin Barrett verklaarde dat Poetin probeerde “de vrees voor God in de Nieuwe Wereldorde te leggen.” Barrett ging verder met het krachtige argument dat een groot deel van het zionistische establishment in het Westen bang is voor Poetin, omdat het establishment in angst leeft. “De Russische president Poetin verzet zich,” zei Barrett. “Daarom scheldt de Westerse propagandamachine hem uit.” Barrett vervolgde zijn betoog overtuigend:
“Het is vermeldenswaard dat Rusland en Iran – de twee naties die zich het succesvolst verzetten tegen de NWO-regimeverandering – dat doen in de naam van God… De verwijzing van Poetin naar het satanisme was een scherp berisping van de elites van de Nieuwe Wereldorde, die – hoewel zij militant secularisme opdringen aan de samenlevingen die zij proberen te ondermijnen – kast-satanisten zijn.
Wie daaraan twijfelt moet de naam “Lt. Col. Michael Aquino” maar eens door een zoekmachine halen. Aquino, een overtuigd satanist, en geloofwaardig beschuldigd massaal kindermisbruiker, werd voor zijn misdaden tegen kinderen beloond met een aanstelling als Hoofd Psychologische Oorlogsvoering voor het Amerikaanse leger…”
“De stoottroepen van de oorlog van de NWO tegen godsdienst en traditie (en Rusland en Iran) zijn de neoconservatieven.” Operatie Gladio terrorist Michael Ledeen legt uit:
“‘Creatieve vernietiging is onze middelste naam, zowel binnen onze samenleving als daarbuiten. Wij breken elke dag de oude orde af, van het bedrijfsleven tot de wetenschap, de literatuur, de kunst, de architectuur en de film tot de politiek en de wet. Onze vijanden hebben altijd een hekel gehad aan deze wervelwind van energie en creativiteit, die hun tradities (wat die ook mogen zijn) bedreigt en hen beschaamt voor hun onvermogen om gelijke tred te houden … Wij moeten hen vernietigen om onze historische missie te bevorderen.”
“Poetin houdt de “creatieve vernietiging” van de Nieuwe Wereldorde tegen in Syrië en Oekraïne. Hij maakt deel uit van een groeiende coalitie die zich tegen de NWO verzet – niet alleen religieuze traditionalisten, maar ook progressieve anti-globaliseringskrachten, waaronder door Hugo Chavez geïnspireerde anti-imperialisten in Latijns-Amerika.”
Kudos voor Barrett hier. Het regime heeft Poetin gelijk gegeven door te applaudisseren voor Pussy Riot,[6] een trotskistische groep die uiteindelijk seks (letterlijke pornografie) had in het Nationaal Museum van Moskou. (Wij hebben deze kwestie in het verleden besproken.) Het interessante van dit alles was dat Neocons als Seth Mandel van Commentary in de frontlinie stonden om de Pussy Riot te verdedigen.[7]
Maar het cruciale punt hier is dat Poetin, net als Emmanuel Kant en zelfs John Adams en anderen, begrijpt dat een natie niet kan bestaan zonder objectieve moraal, en dat objectieve moraal niet kan bestaan zonder Logos,[8] de essentie en instandhouder van het morele universum.
In die zin, en of hij het nu merkt of niet, viel Poetin impliciet of indirect de Neo-Darwinistische ideologie aan, die stelt dat de objectieve moraal een illusie is en geen metafysische basis heeft. Het is hier dat wij opnieuw vaststellen dat de Neo-Darwinistische metafysica intellectueel nutteloos en waardeloos is, omdat zij het wezen zelf van een moreel universum ontkent.
Zoals wij in het verleden hebben opgemerkt, zijn serieuze Darwinisten het erover eens dat de objectieve moraal een illusie is. De bekende biologie-filosoof Michael Ruse heeft nog eens gezegd dat “er geen enkele reden is om goed te zijn… Moraliteit is illusie.”[9] Maar net als zijn intellectuele antecedent Charles Darwin spreekt Ruse zichzelf in de volgende zin weer tegen door te zeggen,
“Betekent dit dat je zomaar kunt gaan verkrachten en plunderen, je gedragen als een oude Romein die Sabijnse vrouwen grijpt? In het geheel niet. Ik heb gezegd dat er geen gronden zijn om goed te zijn. Daaruit volgt niet dat u slecht moet zijn.”[10]
Wel, duh! Als er geen gronden zijn voor een objectieve moraal, dan zijn goed en slecht ook illusie.
(Ed.: dit is het verhaal van de zondeval uit Genesis, de mens denkt als God te zijn, dat is de grote verleiding van de satan.) En als goed en slecht alleen maar illusie zijn, dan is Nietzsche’s transwaardering van alle waarden de volgende logische stap. Wat goed is voor u, is misschien niet goed voor mij, en er is geen enkele manier om over concurrerende verklaringen te oordelen. In zo’n wereld geldt: wie gelijk heeft, heeft gelijk. Ruse heeft hier niet echt een probleem met dit argument. In feite gaat hij verder met te zeggen dat moraliteit
“iets is dat gesmeed is in de strijd om het bestaan en de voortplanting, iets dat gevormd is door natuurlijke selectie. Het is evenzeer een natuurlijke menselijke aanpassing als onze oren of neuzen of tanden of penissen of vagina’s. Het werkt en het heeft geen enkele betekenis daarbuiten. Als al het toekomstige voedsel Pablum zou zijn, zouden wij waarschijnlijk beter af zijn zonder tanden.
Moraal is gewoon een kwestie van emoties, zoals van ijsjes houden en van seks en kiespijn haten en werkstukken van studenten nakijken. Maar het is, en moet zijn, een grappig soort emotie. Zij moet doen alsof zij dat helemaal niet is! Als wij dachten dat moraal niet meer was dan het wel of niet lusten van spinazie, dan zou het al gauw stuklopen.
Dan zouden wij al gauw iets zeggen als: “Wel, vanuit een persoonlijk standpunt is de moraal een goede zaak. Als ik honger heb of ziek ben, kan ik op mijn medemensen rekenen om mij te helpen. Maar eigenlijk is het allemaal flauwekul, dus als zij hulp nodig hebben, kan en moet ik mij niet uitsloven. Er is daar niets voor mij. Het probleem is dat iedereen dit zou gaan zeggen, en dat er dus heel snel geen moraal meer zou zijn en de maatschappij in elkaar zou storten en ieder van ons eronder zou lijden.
Moraal moet dus overkomen als iets dat meer is dan emotie. Zij moet objectief lijken, ook al is zij in werkelijkheid subjectief.”[11]
Ruse gelooft echt, net als sommige genetische theoretici, dat “moraliteit een illusie is die door je genen in het leven is geroepen om van jou een sociale samenwerker te maken…”[12]
Dit is trouwens logisch in overeenstemming met Darwin’s survival of the fittest. (Ik schrijf momenteel een kritiek op het recente boek van Kevin MacDonald voor het tijdschrift Culture Wars, en deze kwesties zullen grondig en methodisch onderzocht worden). En survival of the fittest is logisch congruent met het zionisme. Als de evolutietheorie “verklaart hoe oorlogvoering heeft bijgedragen tot de fitheid in de loop van de evolutie van de Homo sapiens,” zoals de geleerde Bradley A. Thayer beweert,[13] hoe kan een serieuze Darwinist dan op een consequente en logische basis zeggen dat het Sociaal Darwinisme of zelfs het Zionisme echt slecht is?
Thayer heeft natuurlijk veel moeite om de stelling dat “Oorlogvoering bijdraagt tot geschiktheid”[14] en dat “mensen oorlog voeren om hulpbronnen te winnen en te verdedigen”[15] rationeel te verdedigen, terwijl hij volhoudt dat sociaal-darwinisten het bij het verkeerde eind hadden door het sociaal-darwinisme tot zijn logische conclusie te nemen. Hij zegt dat “sociaal-darwinisten het betoog van Charles Darwin verdraaiden” en “evolutionaire verklaringen verdraaiden omdat zij de ideeën van Darwin verkeerd begrepen en de naturalistische drogreden niet kenden of er bewust voor kozen die te negeren. Zij die de evolutietheorie gebruiken om aspecten van het menselijk gedrag te verklaren, moeten zich de fouten van de sociaal-darwinisten herinneren. Door dat te doen kunnen niet alleen herhaling van fouten worden voorkomen, maar kan ook het wetenschappelijk inzicht worden bevorderd.”[16]
Maar Thayer gaat verder met het volgende argument:
“De uiteindelijke oorzaak voor oorlogvoering is verankerd in Darwinistische natuurlijke selectie en inclusieve geschiktheid, fitness… oorlogvoering kan zowel de absolute als de relatieve fitness van de mens verhogen… Vanuit het klassiek Darwinistische perspectief draagt oorlogvoering bij tot fitness, omdat individuen die met succes oorlog voeren beter in staat zijn te overleven en zich voort te planten.”[17]
Thayer herhaalt deze stelling keer op keer in de loop van het boek:
“Een ultieme causale verklaring voor oorlogsvoering, gebaseerd op de evolutietheorie, begint met de erkenning dat oorlogsvoering in bepaalde omstandigheden bijdraagt tot fitness, omdat succesvolle oorlogsvoering de winnaar middelen laat verwerven.
Voor de evolutionaire biologie is een hulpbron elke materiële substantie die het vermogen van het individu om te overleven of zich voort te planten kan vergroten. Als zodanig kan het voedsel, beschutting, of territorium zijn, vooral grond van hoge kwaliteit of wild voedsel; overvloedig brandhout; of territorium vrij van gevaarlijke dieren, zoals leeuwen, of insectenplagen, of ziekte; en ook status coalitie bondgenoten, en leden van het andere geslacht.”[18]
En dan dit: “Oorlog voeren kan dan nodig zijn voor offensieve doeleinden, om hulpbronnen van anderen te plunderen. In die omstandigheden wordt een individu sterker als hij met succes kan aanvallen om de hulpbronnen van anderen in te pikken.”[19]
Thayer citeert evolutionair theoreticus William Durham die zegt dat
“Oorlog is één middel waarmee individuen de materiële omstandigheden van hun leven kunnen verbeteren en daardoor hun vermogen om te overleven en zich voort te planten kunnen vergroten… Zo zou een geslaagde oorlogsvoering de stam helpen hulpbronnen te verwerven, en voor een verbrede landbouweconomie is grond van doorslaggevend belang.”[20]
Is Thayer dus werkelijk tegen het sociaal-darwinisme? Ideologisch gezien, ja. Consequent en logisch? Nee. Ik neem het hem eerlijk gezegd niet kwalijk, want zijn intellectuele grootvader kon dat probleem ook niet oplossen en moest tot zijn sterfdag in tegenspraak leven. Darwin verklaarde aan het einde van zijn Origin of Species:
“Zo volgt uit de oorlog der natuur, uit hongersnood en dood, het verhevenste voorwerp, dat wij ons kunnen voorstellen, namelijk rechtstreeks de voortbrenging van de hogere dieren.”[21]
Corrigeer mij als ik het hier mis heb: zegt Darwin niet dat oorlog en hongersnood en dood dingen zijn waardoor de hogere dieren vooruit komen? Men is het er onder de geleerden over eens dat dit Darwin op zijn best is. Maar toen sociaal-darwinisten Darwins stelling overnamen en die over het politieke spectrum verspreidden, was Darwin het daar niet mee eens![22]
Als “Joodse intellectuele en politieke stromingen” in de strijd om te overleven zijn, dan moeten de Goyim snel uit de weg geruimd worden. Dat strookt zeker met het grote plan van Darwin. Als mensen dit niet kunnen zien en deze vitale tegenstelling proberen te vermijden, dan kunt u er zeker van zijn dat zij niet serieus te nemen zijn of dat zij hun eigen ideologische project niet tot het bittere einde willen volgen.
Wanneer mensen dus proberen een objectieve moraal te handhaven door een beroep te doen op de zogenaamde “evolutietheorie” of zelfs op het DNA, dan kunt u er zeker van zijn dat die mensen óf geen voeling hebben met de wetenschappelijke literatuur, óf niet goed toegerust zijn om hun eigen standpunt te begrijpen of te verwoorden, óf gewoon opzettelijk liegen.
Verder is een beroep doen op wederkerig altruïsme om objectieve moraal te bewijzen, een centraal protocol in Darwins grootse opzet,[23] ook een doodlopende weg, want het leven van Moeder Theresa en ontelbare andere voorbeelden bewijzen dat dit idee niet werkt. Ik hoopte dat moderne Darwinisten enige goede verbetering zouden aanbrengen in deze oorlogstheorie, maar tot nu toe heeft vrijwel iedereen gefaald.
Ik vraag de mensen zeker niet om hun gekoesterde geloof te laten vallen. In feite zijn er veel mensen die in de tandenfee geloven. Maar zolang deze neo-Darwinistische ideologie intellectueel onsamenhangend en moreel onverdedigbaar blijft, kunnen zij mij erbuiten laten.
Om terug te komen op Poetin, hij zei in 2013:
“Mensen in veel Europese landen schamen zich, en zijn bang om over hun religieuze overtuigingen te praten. [Godsdienstige] feestdagen worden afgepakt of iets anders genoemd, waardoor de essentie van de feestdag op schandelijke wijze verborgen blijft.”[24]
Het zionistische regime maakte natuurlijk de valse beschuldiging dat Poetin homoseksuelen vervolgde. Maar Poetin ging verder om het dwaze argument van het regime op deze manier te ontzenuwen: “Wij moeten de rechten van minderheden om anders te zijn respecteren, maar de rechten van de meerderheid mogen niet ter discussie staan.”[25]
Dus, ja, Patrick Buchanan. Poetin is één van ons! Elke serieuze politicus die tegen het duivelse establishment ingaat, is een van ons. Zoals Friedrich Hansen van Asia Times het formuleerde,
“Vergis u niet, Poetin heeft het niet op homoseksuelen gemunt, zoals hij duidelijk maakte door hen welkom te heten op de Olympische Spelen in Sotsji. Het lijkt ook niet meer dan eerlijk om de westerse lezers eraan te herinneren dat Sotchi al sinds de jaren tachtig het centrum van Rusland is met een levendige homoseksuele subcultuur. Poetin richt zich veeleer tot het hele gamma van postmoderne incarnaties van de “seks en drugs”-revolutie: comazuipen van beide geslachten tot de dokters hun intrede doen, illegaal drugsgebruik door de elite, onbeheersbare misdaadcijfers, snel stijgende echtscheidingscijfers, hook-up seks op de campus, buitenechtelijke geboorten, vaders en moeders in de puberteit, abortus op verzoek, openbaar nudisme en menselijke copulatie in parken, homoseksuele promiscuïteit met een goed geweten, swingersclubs en darkrooms, meedogenloze internetdating en pornografie, en wat dies meer zij.”[26]
Hoe reageert het regime? Wel, u weet hoe het gaat. Owen Matthews, een nuttige idioot, verklaarde in de Spectator dat Poetin een “nieuw plan voor wereldheerschappij” heeft![27] Om Poetin te belasteren, bracht Matthews hem indirect in verband met Willi Munzenberg, een revolutionaire Jood die de Westerse wereld koste wat het kost naar de ondergang wilde voeren. Munzenberg was zo hartstochtelijk over zijn revolutionaire doel dat hij schreef:
“Wij moeten de intellectuelen organiseren en hen gebruiken om de Westerse Beschaving te laten struikelen! Pas dan, nadat zij al haar waarden hebben gecorrumpeerd en het leven onmogelijk hebben gemaakt, kunnen wij de dictatuur van het proletariaat opleggen.”
Toen Poetin zei dat Rusland “de traditionele waarden zal verdedigen die al duizenden jaren in elk volk het geestelijke en morele fundament van de beschaving vormen,” verklaarde Matthews dat Poetin “iets op het spoor is.” Wat is dat? Matthews vertelde ons:
“De nieuwe missie van Poetin gaat dieper dan politiek opportunisme. Net als de oude Communistische Internationale, of Komintern, in zijn tijd, bouwt Moskou opnieuw aan een internationale ideologische alliantie.”[28]
Hij benadrukte dit punt nog eens, zodat de lezers het konden meekrijgen: “En weer, net als de Komintern, lijkt Poetin ervan overtuigd dat hij aan een wereldhistorische missie begint.”[29] Hij ging verder met te spreken over “Poetins conservatieve Komintern.”
Aan het andere eind van het politieke spectrum vergeleek David Cameron Poetin met Hitler.[30] John McCain, Lindsey Graham, onder andere usual suspects, plaatsten Poetin en Hitler allemaal op gelijke voet.[31]
Historicus Paul Johnson ging (helaas) zelfs zo ver om te zeggen dat Poetin en Hitler eigenlijk twee kanten van dezelfde medaille zijn. Johnson zei dat Poetin
“gelooft in een sterke stalinistische staat. Zijn doel is de gebeurtenissen van 1989 – het einde van de Sovjetstaat en de ontbinding van zijn enorme rijk – terug te draaien. Hij probeert dit te doen door gebruik te maken van wat er nog over is van het stalinistische erfgoed van Rusland: het leger, een enorme voorraad kernwapens en immense voorraden aardgas en andere vormen van energie.”[32]
Johnson was bedroefd omdat “er geen Churchilliaanse stem is om alarm te slaan en de democratische wereld tot actie op te roepen.”[33]
Johnson moet een grapje maken. Wat hij uiteindelijk zei was dat iemand als Churchill moest opstaan en het Westen moest gaan voorliegen over Poetin. Het was zo triest om domme opmerkingen als deze te lezen van een over het algemeen goede historicus als Johnson. Maar omdat Johnson zelf intellectueel kreupel was gemaakt door het zionistische establishment, kon hij niet helder denken.
Maar de echte vraag is deze: waarom hebben de marionetten van het huidige regime zo’n hekel aan Poetin? Wel, Poetin suggereerde al in 2013 dat de Sovjetregering geleid werd door een duistere kracht, waarvan de “ideologische bril en de gebrekkige ideologische percepties ingestort zijn.”[34]
“De eerste Sovjetregering,” voegde Poetin eraan toe, “was voor 80-85 procent Joods.”[35] Het klinkt alsof Poetin Two Hundred Years Together van Alexander Solzjenitsyn gelezen heeft. Als dat zo is, dan lijkt het duidelijk dat een groot deel van de hele media goede redenen had om hem te vrezen. Misschien is Poetin wel aangemoedigd door de moed van Solzjenitsyn. Het was Solzjenitsyn die zei:
“En zo, onze vermetelheid overwinnend, laat ieder mens kiezen: blijft hij een willoze dienaar van de leugens, of is de tijd gekomen dat hij rechtop gaat staan als een eerlijk man, die het respect van zijn kinderen en tijdgenoten waard is?”[36]
Poetin zei: genoeg is genoeg. En dit kan een van de redenen zijn waarom bijna alle grote nieuwszenders hem onophoudelijk belasterden. Kevin Barrett eindigde zijn uitstekende artikel met de woorden: “God zegene President Poetin, die de vrees voor God in de Nieuwe Wereldorde brengt.” Laten wij hopen dat hij nooit moede zal worden in het goede doen, want te zijner tijd zal hij oogsten, als hij niet zwicht.
Dit licht gewijzigde artikel is voor het eerst gepubliceerd in de zomer van 2015 en 2019.