Categorie: nadenkertjes

Meestal zijn jonge mensen vol enthousiasme en hoop over het leven dat voor hen ligt. Zo niet Sid Lukkassen, die, geboren in 1987, in zijn boek ‘De democratie en haar media’ een scherpe blik toont voor de gebrekkige samenwerking tussen de kiezers en hun vertegenwoordigers in de huidige democratie. Het boek eindigt met de metafoor van de verloren beschaving gehuld in een spookachtig licht. Vanaf het begin tot het einde werkt het boek naar deze metafoor toe.

Het is ook geen detective waarvan je de clou niet mag verraden; het is een boek dat vanuit filosofische grondslagen onderzoekt waarom de communicatie tussen burgers in de overheid en burgers buiten de overheid niet wil leiden tot het geluk dat volgens Aristoteles het uiteindelijke levensdoel is.

De drie hoofddelen van het boek

Blijf op de hoogte van nieuws, opinie en achtergronden: Volg Novini!

Het boek is grofweg in te delen in 3 delen (hoewel ze niet volledig binnen de hoofdstukken zijn te scheiden): Het eerste deel omvat de eerste 3 hoofdstukken en behandelt meerdere filosofen, zoals Rousseau, Rosanvallon, Nida-Rümelin, Ortega y Gasset, Crouch, en Byung-Chul Han. Deze filosofen uit de 18e, 19e en 20e eeuw worden na en naast elkaar behandeld. Zonder de onvermijdelijke complexiteit te ontwijken maakt het boek veel duidelijk. Weliswaar zijn er beperkingen bij de oudere filosofen merkbaar – omdat hun wereld nou eenmaal scherp verschilt van de onze – maar tegelijk blijkt ook dat de kern van hun bevindingen in grote mate overeind blijft. De mens heeft nu immers wel meer mogelijkheden voor communicatie, maar is en blijft nog steeds mens. Het is hierom mogelijk om Plato en Rawls naast elkaar te zetten al zitten er 23 eeuwen tussen hun levens.

Het tweede deel omsluit de hoofdstukken 4 t/m 7: hierin ligt het accent, vanuit deze filosofische beschouwingen en vergelijkingen, op de praktische uitwerking van de hedendaagse communicatiemogelijkheden op de democratie van vandaag. Gelardeerd met herkenbare en actuele voorbeelden maken de filosofische inzichten duidelijk hoe democratie zich in de praktijk ontwikkelde tot een kakofonie van stemmen en meningen in deze 21e eeuw.

Tenslotte is er het laatste hoofdstuk waarin aan de hand van 19 stellingen een ultieme invulling wordt gegeven aan hetgeen in het tweede deel al was voorbereid en waarin ook de filosofische fundamenten uit het eerste deel feilloos verweven zijn. Hier heeft de filosoof zijn ivoren toren verlaten en bewijst hij dat alle wijsheid uit deze ivoren toren naadloos terugkomt in de wereld waarin wij – eenvoudige mensen – onze rijke samenleving overdacht en onomkeerbaar naar de verdoemenis helpen.

Kan een democratie de eigen bestaansvoorwaarden zeker stellen?

Om de rode draad in zijn boek te borgen onderzoekt Lukkassen twee vragen: “Is het mogelijk dat een liberaal-democratische samenleving moreel kapitaal als burgerdeugd en vrijheidsliefde kan garanderen” en de vraag of het mogelijk is “dat de representatieve democratie is gebaseerd op communicatieve voorwaarden die deze democratie zelf maar in beperkte mate kan waarborgen.”

Lukkassen wijst hierbij met name op het belang van een mate van Öffentlichkeit (of public sphere) om te garanderen dat op deze vragen een positief antwoord gegeven kan worden. Het boek onderbouwt vervolgens dat deze mate van Öffentlichkeit in meerdere opzichten ontbreekt, waardoor dit positieve antwoord onvermijdelijk uit moet blijven.

Soundbites bevorderen vluchtige conclusies

Zo wijst hij onder meer op de grote ophef in het Midden-Oosten over het boek De Duivelsverzen van Salman Rushdie. Deze ophef draaide puur rond beeldvorming, aangezien dit boek in dat deel van de wereld niet te koop was en dus niet werd gelezen. Het is één van de vele voorbeelden van beeldcultuur in dit boek. Een vergelijkbaar punt maakt hij met het simulacrum: een kopie van een origineel dat nooit bestaan heeft. Hierdoor kan – ook in onze open democratie – een bestaand beeld worden vervormd door (of tot) een soundbite. En terwijl het origineel beschikbaar is om te beoordelen richt de massa zich op het beeld dat is geschapen door het verkorte (en vaak: verknipte) bericht.

Zo neemt Lukkassen ons mee in een samenspel tussen deliberatie en acceleratie. Overpeinzing en vluchtigheid. Doordachte studies en vluchtige conclusies. Een samenspel waarin de menselijke geest onverbiddelijk wordt doorgrond in haar fatale zucht naar onlogische keuzes.

Het meest opmerkelijke van het boek is echter dat Lukkassen met dit boek zijn eigen ongelijk bewijst. Waar hij in alle geledingen van het boek aantoont dat grondig, inhoudelijk onderzoek het aflegt tegen soundbites en andere vormen van Twitter-geweld, doet hij dat in de hoge mate van deskundigheid, eruditie en grondigheid. De kwaliteiten waarvan hij aantoont dat ze in onze wereld geen schijn van kans hebben om gehoord te worden. Daarbij ondersteunt hij de kracht van het boek door columns en podcasts (verspreid via Facebook en e-mail) waarin niet alleen eenzelfde grondigheid aanwezig is, maar zelfs de poging tot vluchtigheid ontbreekt terwijl deze gremia zich juist uitstekend lenen voor vluchtigheid.

Het boek kan ons juist redden van de ondergang

Juist hierdoor ben ik van mening dat dit boek een basis legt die uitdaagt om steeds opnieuw te bestuderen en doordenken en daarmee bijdraagt aan de kracht van de samenleving waar hij zoveel zorgen over heeft. Hoewel Lukkassen zelf ongetwijfeld zou tegenwerpen dat deze visies structureel worden vermeden bij de breder bekeken programma’s, zoals die van Pauw, Jinek, Humberto Tan en Matthijs van Nieuwkerk. En dat zelfs de kranten deze bevindingen mijden, omdat de boodschap niet past in een links-liberaal tsjakka-optimisme, noch in de inmiddels van links tot rechts gedeelde veronderstellingen van techno-hedonisme, de kneedbare persoonlijkheid en de maakbare samenleving. Kortom, Lukkassen zou er op wijzen dat zijn inzichten niet doordringen tot een politieke werkelijkheid die meer door baantjes, vriendjes en korte lijntjes met het bedrijfsleven wordt bepaald dan door ethische principes of een vorming die deels op cultuurhistorische kennis berust.

Nu moet de koper van het boek zich voorbereiden op een forse intellectuele inspanning – in het begin zet het boek de grondbegrippen en stellingen uiteen en leest daarna prettig weg. Deze inspanning is het zeker waard omdat de lezer wordt gestimuleerd c.q. gedwongen om een strakker beeld te krijgen van de opbouw van ons onbewuste besef van communicatieve mogelijkheden.

Conclusie: het boek helpt ons een kloof te overbruggen

Lukkassen legt scherp de vinger op de scheiding tussen de massa en de leiders van een staat. Leiders zijn in staat om de waarde van dit soort grondige studies te (h)erkennen; juist door de kracht ervan toe te passen in hun handelen kunnen zij de twitterende burger leiden naar een krachtige samenleving. Zo kan juist dit boek voorkomen dat onze samenleving eindigt in het doembeeld van een verloren beschaving gehuld in een spookachtig licht; een waarschuwing die Lukkassen ons vanaf de eerste bladzijde voorhoudt.

N.a.v. Sid Lukkassen, De democratie en haar media (Groningen: De Blauwe Tijger, 2017) paperback met flappen, 400 pagina’s.

Dit delen:

Een briljant beschreven rit naar het einde van de beschaving

Nog eens over gaslighting:

“Gaslighting” is een mind-control techniek die door individuen en overheden wordt gebruikt om controle te krijgen of te behouden door slachtoffers hun eigen gezond verstand te laten betwijfelen en zich daarbij te onderwerpen aan autoritaire heerschappij. Het is een veel voorkomende tactiek van misbruikers, dictators, narcisten en cultleiders. Als het langzaam gebeurt, realiseren slachtoffers zich niet hoeveel hun cognitieve vermogens aangetast zijn. Slachtoffers zijn weerloos, wat verklaart waarom de resultaten verwoestend kunnen zijn.

Een meer psychologische definitie van “gaslicht” is “een toenemende frequentie van het systematisch achterhouden van feitelijke informatie aan en / of het verstrekken van valse informatie aan het slachtoffer – met het geleidelijke effect dat ze angstig, verward en minder in staat zijn om hun eigen geheugen en perceptie te vertrouwen . Iets doen om iemand van streek te maken, wachten tot hij reageert en dan doen alsof hij onwetend is en zegt “wat?” wat heb ik gedaan?”

Voorbeelden:

9-11. Het is duidelijk dat geen enkel vliegtuig WTC 7 of het Pentagon raakte. Waarschijnlijk heeft geen enkel vliegtuig het WTC geraakt. Het publiek wordt gedwongen duidelijke leugens te accepteren. Hetzelfde geldt voor de moorden op JFK en Robert Kennedy. Verslaggever op site- “Geen bewijs dat een vliegtuig ergens in de buurt van het Pentagon is neergestort.” (Later werd McIntyre gedwongen zijn rapport te herropen).Als vliegtuigbrandstof de dubbele torens neerhaalt, waarom sterven de eerste reddingswerkers dan aan kanker veroorzaakt door straling ?

De aanval op geslacht. De mensenrechten van 98% van de bevolking worden voortdurend aangevallen, maar de ‘rechten’ van afwijkende minderheden zijn de enige die ertoe doen. Het is duidelijk dat ze worden gebruikt als voorwendsel om de heteroseksuele meerderheid aan te vallen en te ondermijnen. Andere voorbeelden van gendergaslighting zijn gemengde wc’s.

De aanval op blanke meerderheden.

“White supremacism” – Er is geen Chinees supremacisme in China; Japans supremacisme in Japan of joods supremacisme of wat dan ook.

Derde wereld immigratie

Antifa-agressie en provocaties, verdorvenheid en degeneratie in de publieke sfeer, het herschrijven van de geschiedenis.

Soms willen de mensen de waarheid niet horen, omdat ze bang zijn dat hun illusies vernietigd worden… Friedrich Nietzsche.

Haatfeiten (ook wel waarheidsbommen genoemd ) zijn ongemakkelijke waarheden die mensen boos maken. De taboe-aard van dergelijke feiten veroorzaakt diepe emoties bij degenen die cultureel geconditioneerd zijn om te geloven dat de feiten zelf, en degenen die ze omarmen, moreel inferieur zijn. Deze zelfperceptie van morele superioriteit is voldoende om alle feitelijke claims af te wijzen door middel van pejoratieve beschuldigingen, terwijl nooit de feiten zelf worden aangepakt. ( pejoratief is ongunstig, met negatieve associaties)

Haatfeiten / waarheidsbommen moeten niet worden verward met Hate Speech, hoewel het vaak als zodanig wordt bestempeld door degenen die de aan hen gepresenteerde feiten willen negeren. Terwijl haatfeiten niets meer zijn dan feitelijke informatie die als argument wordt gepresenteerd, is haatzaaien een afwijkende taal die pejoratief wordt gebruikt zonder de intentie een individu of groep op te leiden. Dus goedkope pejoratieven is slechte gaslighting.

Betekenis: een bestuursvorm waarbij het besturen wordt gedaan door de slechtste, minst geschikte of gewetenloze inwoners.

Variant: kakocratie.

Kakistocratie is beroerder dan kakocratie: kakistos is Grieks voor slechtst, kakos is Grieks voor slecht.

Veel landen kennen al lang geen democratie meer.

Er staan eerlijke wetenschappers en journalisten op om de waarheid naar boven te brengen. Zij riskeren hun loopbaan. Als je je ziel verkoopt, ben je zkere van je carrière, anders niet.

De onderdrukking van dissidenten die feitelijke waarheden proberen te verspreiden naar hun medeburgers, wordt vervolgens onderdrukt door valse beschuldigingen waardoor de maatschappij minder flexibel wordt om haar tekortkomingen vroeg genoeg te corrigeren om wijdverbreide schade te voorkomen. Erger nog, met deze strategie kunnen zeer schetsmatige medewerkers hun criminaliteit verbergen. Dit is vaak gemakkelijk te doen, omdat velen al in een vroeg stadium zijn gehersenspoeld om te geloven dat personen die in een politiek label passen immoreel zijn en moeten worden gemeden.

About

De Kakistocratie – geregeerd worden door de slechtsten

Cognitieve dissonantie

Cognitieve dissonantie is de onaangename spanning die iemand ervaart bij tegenstrijdige overtuigingen, ideeën of opvattingen of bij handelen in strijd met de eigen overtuiging. In zijn boek A Theory of Cognitive Dissonance uit 1957 stelde Leon Festinger dat mensen streven naar het verkleinen van dissonantie en daarvoor hun opvattingen of gedrag aanpassen.

Een groot deel van de wereld zou zich nu in deze spagaat moeten bevinden.

Wat ons verteld wordt, komt niet overeen met wat we zien. Een voorbeeld nu is de “zelfmoord” van Epstein. Maar dagelijks worden we geconfronteerd met dit soort voorbeelden. Als we alleen naar de MSM zouden kijken en alleen naar hen zouden luisteren en alleen de MSM kranten zouden lezen, zouden we moeten gaan vrezen voor onze geestelijke gezondheid.

Als we niet gaan begrijpen wat de “Elite” ons aandoet, lopen we het risico dat ons wantrouwen geen uitweg meer vindt en we geestelijk ziek worden. Het is niet voor niets dat zoveel mensen ziek, overbelast, overspannen zijn. Wat van de gewone mens gevraagd wordt, gaat zijn draagkracht vaak ver te boven. Het begint vaak met de gedachte: “ik ben toch niet gek”.

We zien onze wijken, ons land verloederen. We zien dat huizen niet beschikbaar zijn, dat onze gezondheidszorg onbetaalbaar wordt maar we moeten nog steeds geloven dat we in een “gaaf’” land wonen. Zo groeit een wantrouwen in de politiek, in de overheid. Zou dit opzettelijk kunnen zijn?

Ik schrijf over de satanische wereld waarin we leven. Over de strijd tussen goed en kwaad. Dit is een kosmische strijd, een spirituele strijd. Ontwaken komt als je je bewust bent van deze dissonantie in je waarneming. Wat we zien is onverenigbaar met wat we horen en moeten geloven.

In het wakende Verstand heeft de Denker zijn huis gebouwd. Sri Aurobindo

Dagblad Trouw 4 juli 2009:

Bij ’gevaarlijke’ argumenten gaan onze oren potdicht

Mensen kiezen twee keer zo vaak voor informatie die hun houding of mening rechtvaardigt als voor feiten die juist aan hun standpunten knagen.

NB. “gevaarlijk” betekent: die argumenten die er voor zorgen dat we onze standpunten en ideeën moeten herzien. Dat vinden we meestal niet fijn.

en:

Als iemand een mening aanhangt die hem gedurende zijn jeugd is onderwezen of waartoe hij later is overgehaald,

elke twijfel die in zijn hoofd opkomt onderdrukt en wegduwt,

doelbewust vermijdt boeken te lezen en mensen te spreken die die mening in twijfel trekken of ter discussie stellen,

en vragen die niet gesteld kunnen worden zonder die mening te verstoren als ongepast beschouwt,

dan is dat leven van die mens één grote zonde tegen de mensheid. (zie ook dagblad Trouw: Bij gevaarlijke argumenten gaan onze oren dicht)

William Kingdon Clifford, 1879

“Laten wij daarom met tederheid en zachtheid de middelen koesteren waarmee wij kennis vergaren. Laten wij durven te lezen, denken, spreken en schrijven.”
— John Adams